ตอนที่ 84 ความจริง (FREE)

 

"ถ้ามันไม่เป็นเพราะท่านได้ไปกระทำการผิดมา! ข้าคิดว่าทุกคนจะมีความสงสัยแบบเดียวกันกับท่านนั่นล่ะ! " เมื่อ วู่ จวี้เอ๋อ พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับประกาศจับ สายตาของนางจ้องเขม็งไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

"ประกาศจับ?" ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกแย่เล็กน้อย

"ด้วยระดับสติปัญญาของนายน้อยฟางน่าจะเดาออกว่าใครเป็นผู้ที่สั่งให้ออกใบประกาศจับนี้? " วู่ จวี้เอ๋อ เห็นถึงท่าทีที่เปลี่ยนของ ฟาง เจิ้งจือ มุมปากของนางโค้งงอเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย

ฟาง เจิ้งจือ เงียบ

เขาไม่ใช่คนโง่ ภาพวาดของเขาถูกแขวนไว้ที่ประตูเมือง และ วู่ จวี้เอ๋อ ได้พูดถึง ฉือ กูเหยียน  แล้วจะเป็นใครได้ที่สั่งให้ออกประกาศจับเขากันละ? ถ้าเขาไม่รู้ก็เป็นได้เพียงคนโง่แล้ว

ตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ รู้แล้วว่าทำไม วู่ จวี้เอ๋อ ถึงพูดถึง ฉือ กูเหยียน

ด้วยตำแหน่งของ ฉือ กูเหยียน และสถานะทางสังคมของนางภายในอาณาจักร การสั่งให้ออกใบประกาศนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย

 

ผู้ที่ชนะทั้งสองบนทำเนียบมังกร!

ผู้คนเคยเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่มีวันเกิดขึ้นได้ ถึงแม้ว่าจะมีบางครั้งที่ทำเนียบมังกรซ่อนกับทำเนียบมังกรดาวรุ่งจะมีบางอย่างที่คาบเกี่ยวกัน แต่ไม่เคยมีใครในประวัติศาสตร์ที่ทำมันได้มาก่อน

18 ปี และ 28 ปี ความต่างตั้งสิบปีมันจะง่ายได้อย่างไร? แต่ทว่าในปีที่ผ่านมา เมื่อ ฉือ กูเหยียน อายุได้ 13 นางแสดงพรรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ให้กับเหล่านักปราชญ์ทั่วทุกมุมโลกได้ประจักษ์ และเป็นที่ยอมรับ

เป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง! เหล่านักปราชญ์จะไม่ตกใจได้อย่างไร?!

 

"ข้าทำอะไรผิด?" ฟาง เจิ้งจือ พยายามข่มอารมณ์อย่างสุดกำลังเพื่อให้ดูเป็นปกติ

"เปิดผ้าคลุมหน้าของ หยุน ชิงวู !" วู่ จวี้เอ๋อ ยิ้มอ่อนและในขณะเดียวกันก็ได้หยิบกระดาษสีขาวออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้ ฟาง เจิ้งจือ

นี่เป็นประกาศจับที่ถูกคัดลอกขึ้นมา

"การกระทำผิดของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นขัดต่อความดีงาม! เพื่อรักษาประเพณีและศีลธรรมอันดีงาม ไม่ให้ผู้ใดเป็นเยี่ยงอย่าง และเพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงอันดีงามของอาณาจักรเซี่ยอันยิ่งใหญ่ของพวกเรา!"

เพียงแค่ ฟาง เจิ้งจือ ได้มองไปที่กระดาษเพียงครั้งเดียว สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไป คำกล่าวนี้..ไม่ดูเกินจริงไปหน่อยหรือ?

"ความจริงแล้วนายน้อยไม่ต้องเป็นกังวัลมากนักหรอก แม้ว่า ฉือ กูเหยียน จะสั่งให้ออกประกาศจับตามคำขอร้องของพวกนักปราชญ์ แต่นางก็ยังมีความเมตตา! ดังนั้นนางจึงให้โอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อช่วยเหลือชีวิตน้อยๆของท่านไว้ ! " นิ้วอันเรียวงามของ วู่ จวี้เอ๋อ ชี้ลงไปยังบรรทัดสุดท้ายของประกาศจับ

ในชั่ววูปหนึ่ง ฟาง เจิ้งจือ ตระหนักถึงบรรทัดสุดท้ายของประกาศจับ ในใจเขารู้ดีว่า โอกาสอันน้อยนิดในการมีชีวิตต่อของเขานั้นขึ้นอยู่กับ หยุน ชิงวู

โอกาสเล็กน้อยในการมีชีวิตอยู่ต่อ...

มันเป็นเพียงแค่โอกาสเล็กน้อยเท่านั้น!

 

"การทำผิดของท่านควรจะถูกลงโทษให้ถึงตายโดยเหล่านักปราชญ์้วยซ้ำ แต่ทว่าอาณาจักรเซี่ยของพวกเราจะปล่อยให้เรื่องป่าเถื่อนเช่นนั้นเกิขึนได้ยังไง? ดังนั้นเราจึงเปิดโอกาสให้เหล่านักปราชญ์ได้ใช้พลังของพวกเขาในการฆ่าฟันกันภายในการทดสอบแห่งเต๋าระดับเมืองหลวง! "

นางไม่คิดจะให้ข้าเข้าร่วมการทดสอบอย่างมีความสุขใช่หรือไม่? ฟาง เจิ้งจือ อยากจะพุ่งตัวไปยังหอแห่งเต๋าตอนนี้ และเตะฉือกูเหยียนลงมาจากยอดเขาทันที

เปิดโอกาส ...นี่นะหรือคือโอกาสอันเล็กน้อยของเขา? มันเป็นสิ่งที่ดึงดูดเหล่านักปราชญ์!

นางคิดจะให้เขาโดนรุมกระทืบจากเหล่านักปราชญ์หรือไงกัน?

"นายนอยจะเข้าร่วมการทดสอบระดับเมืองหลวงในครั้งนี้ ท่านมั่นใจหรือไม่" เมื่อเห็นว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้พูดตอบนางก็กลับไปดื่มช้า ๆ อย่างสงบเสงี่ยม

"ข้าคิดว่า...เมืองหลวงแม่น้ำแห่งความสัตย์ตอนนี้คงคึกคักเป็นแน่แท้?" ฟาง เจิ้งจือ ไม่ตอบกลับตรง ๆ และยังถามอ้อม ๆ กลับมาที่ นาง

ผู้คนทั้งหมดบนทะเลทรายทางเหนือยกเว้นผู้ที่ไม่ได้มีคุณสมบัติจะเข้าร่วมการทดสอบระดับเมืองหลวง ต่างมารวมตัวกันที่นี้ข้าได้เตรียมข้อมูลของทุกคนไว้ให้กับนายน้อยแล้ว " วู่ จวี้เอ๋อ พยักหน้าหยิบซองจดหมายหนาๆขึ้นมา ยื่นให้กับ ฟาง เจิ้งจือ

ฟาง เจิ้งจือ ยื่นมือรับ เขาอยากจะตะโกนออกไปว่า นี่มันไม่มากเกินไปหรือไงกัน?

ฉือ กูเหยียน!!!!!!

ข้าแค่เตะเจ้าไปเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ต้องจงเกลีดจงชังกันขนาดนี้เลย?

ฆ่าข้าเสียเถอะ!

 

ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางยอมแพ้ในการทดสอบระดับเมืองหลวงแน่นอน หรือแม้ว่าเขาจะพูดยอมแพ้ออกมาก็ตาม ฉือ กูเหยียน ก็ต้องหาสารพัดวิธีส่งเขาไปเข้าร่วมการทดสอบกฎแห่งเต๋าระดับเมืองหลวงอีกแน่นอน

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เขาน่าจะใส่ยาพิษลงไปในไก่เมื่อ 8 ปีที่แล้ว

เห้ออ. . . ฉือ กูเหยียน

 

"ข้าอยากจะรู้บางอย่าง ว่าใครเป็นคนคิดที่เอาภาพของข้าไปแขวนไว้ที่ประตูเมืองกัน?"

"คัง ซิงปิง อันดับที่ 80 ของทำเนียบมังกรซ่อน ประทับศักดิ์สิทธิ์ขั้นปลาย บุตรชายคนที่เก้าของตระกูลคัง!" วู่ จวี้เอ๋อ ที่เตรียมข้อมูลมาอย่างละเอียด ได้พูดอธิบายภายในอึดใจเดียว

 

"ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?"

"บึงน้ำแห่งความสงบ"

"ทำไม ... เจ้าถึงช่วยข้า?"

"นั่นเพราะข้าอยากเห็นกับตาตัวเองน่ะสิว่าเจ้าโรคจิตอันดับหนึ่ง อย่างท่านนั้นมีความสามารถขนาดไหน จนทำให ฉือ กูเหยียน ออกประกาศจับได้" วู่ จวี้เอ๋อ ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์

"แล้วเจ้าคิดว่าข้าเป็นโรคจิตจริงๆงั้นหรือ?"

"มันเป็นความจริง!"

"แค่ก แค่ก. . . เห็นเด็กรับใช้บอกข้าว่า เจาจะเลี้ยงอาหารมื้อหนึ่งนี่ ไหนละอาหาร?" ฟาง เจิ้งจือ เปลี่ยนหัวข้อคุยอย่างรวดเร็ว

"ฮ่าฮ่า... "

นางหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของนางราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง

 

ที่บึงน้ำแห่งความสงบ นักปราชญ์ที่สวมชุดสีขาวซีด ถือพัดสีเขียวหยกในมือกำลังฮัมเพลงเสียงดัง

ราวกับว่าอยู่ท่ามกลางธรรมชาติล้อมรอบไปด้วยภูเขาและแม่น้ำ

ดึงดูดความสนใจของคนรอบข้างที่อยู่รอบ ๆ บึงน้ำแห่งความสงบอีกด้วย คอยทักหญิงงามทีละคน ทีละคน ดึงโทนเสียงต่ำ

"นายน้อยคังเป็นผู้ที่มีความสามารถมากบนทำเนียบมังกรซ่อน!"

"คัง ซิงปิง มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นอย่างมากทั้งในเรื่องศาสตร์และศิลป์ นอกจากนี้ยังเป็นลูกหลานตระกูลคังอันโด่งดัง ใครได้แต่งงากับเขาจะต้องมีความสุขมากเป็นแน่!"

"เฮ้ สาว ๆ พวกเจ้าอย่ามัวเขินอายกันไปเลย!"

เด็กสาววัย สิบห้า สิบหก ค่อย ๆ ยกผ้าคลุมมาคลุมใบหน้าของนาง หน้านางแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย แต่สายตาของเธอก็ยังจดจ้องไปที่นักปราชญ์หนุ่มที่หน้าบึงน้ำ

 

"ตู้ม!"

ในขณะเดียวกันมีเสียงดังราวกับก้อนหินขนาดยักษ์ได้ถูกโยนลงไปในแม่น้ำ

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตะโกนลอยมาจากทางบึงน้ำ

"เฮ้ย. . เฮ้ย ใครกันตกลงไปในบึงน้ำ!"

"นายน้อยคังตกลงไปในบึงน้ำ!"

"ไม่นะ... คัง ซิงปิง ตกลงไปในบึงน้ำแห่งความสงบแล้ว!"

เมื่อหญิงสาว สอง สาม นางเริ่มเอะอะ รอบข้างก็เริ่มหันมามองด้วยความสงสัย ในที่ที่ คัง ซิงปิง ยืนอยู่ก่อนหน้า ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วย เด็กหนุ่มคนหนึ่งในชุดผ้าไหมสีน้ำเงิน

"ขออภัย ข้าเผลอสะดุด...!" เขามอง คัง ซิงปิง  ทำใบหน้าตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนจะหันซ้ายหันขวาและกำลังจะเดินหนีไป

...

 

"ฟาง เจิ้งจือ"

"นั่นมัน ฟาง เจิ้งจือ!"

นักปราชญ์จำนวนมากยืนอยู่รายล้อมบึงน้ำแห่งความสงบและจำใบหน้าเขาได้ในทันที หลังจากที่ทั่วทั้งเมืองมีใบหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ ติดอยู่ทั่ว คงเป็นเรื่องยากที่จะไม่มีใครไม่รู้จักหน้าตาของเขา

 

"เกินไปแล้วนะ? อย่าบอกข้านะว่าเขาไม่กลัว คัง ซิงปิง เลยแม้แต่น้อย?" เหล่าผู้คนเริ่มสงสัย

เกรงกลัวงั้นรึ? ฟาง เจิ้งจือ จ้องไปที่คนที่พูดขึ้นมา ตอนนี้เขาคือศัตรูของคนทั้งเมือง เขาจะถูกจู่โจมเมื่อไรก็ได้ เขาจะต้องเกรงกลัวใครอีก

เขาควรจะทำตัวราวกับเป็นเด็กน้อย หวาดกลัวคนที่จะมาฆ่า และหลบซ่อนตัวเหมือนเต๋าที่หดหัวอยู่ในกระดองอย่างนั้นหรือ?

"เอาดาบแทงมาที่คอข้าเลยสิ! ข้าไม่กลัวใครทั้งนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า..!"

 

เพจหลัก : Double gate TH