ตอนที่ 53 ปกป้องกันและกันด้วยชีวิต !

 

 

แปลโดย : Roping

 

– – – – – – – – – – – –

 

เมื่อนางได้ยินเสียงเหล่านั้น หน้าของนางก็ถอดสีในทันใด และพุ่งไปทางเสียงนั้นในพริบตา ทว่าเมื่อนางไปถึงที่นั่นภาพที่เห็นตรงหน้านั้นทำให้นางยืนชะงักนิ่งด้วยความตื่นตะลึงอยู่กับที่

 

นางเห็นชายหนุ่มที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดกำลังสู้กับเสือดุร้ายด้วยมือเปล่า เสื้อผ้าบนร่างเขาฉีกขาดด้วยกรงเล็บอันคมกริบ เผยให้เห็นบาดแผลที่ลึกจนน่าสยดสยอง

 

รอบกายเขานั้นมีซากของหมาป่าเทากว่าสิบตัวนอนเรียงราย

 

ขณะที่นางกำลังประหลาดใจกับความจริงที่ว่าเขาฆ่าหมาป่าเทากว่าสิบตัวด้วยพละกำลังของตนเองและยังสามารถต่อสู้กับเสือดุร้ายได้อีก นางก็พลันเห็นเขาง้างกำปั้นและพลังปราณก็ก่อตัวขึ้นรอบๆหมัดของเขา

พร้อมด้วยเสียงกระแทกดังปัง หมัดนั้นส่งเจ้าเสือที่หนักกว่าร้อยกิโลกรัมลอยกระเด็นออกไป

 

“หงิงง!”

 

เจ้าเสือครางอย่างน่าสังเวชก่อนจะร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรงและหมุนกลิ้งไปอีกหลายตลบจากแรงกระแทกที่ยังตกค้าง นางได้ยินเสียงกระดูกหักดังมาจากเจ้าเสือนั่นเลยด้วยซ้ำ

 

“เจ้าหนู!”

 

กวนซีหลินหันหน้ามาและร้องออกมาด้วยความประหลาดใจระคนยินดี ยกมือขึ้นปาดเลือดออกจากใบหน้าของตนและเช็ดมันอย่างเร่งรีบกับเสื้อผ้า ก่อนจะวิ่งมาหาเฟิ่งจิ่วพร้อมกล่าวว่า “เจ้าหนู ข้านึกว่าเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเจ้า….. ระวัง !”

 

ก่อนเขาจะทันพูดจบประโยค กวนซีหลินก็ตะโกนลั่นและกระโจนเข้าใส่นาง พร้อมกับยื่นมือทั้งสองออกมาผลักเฟิ่งจิ่วให้พ้นทาง

 

ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้เฟิ่งจิ่วที่กำลังหันหลังไปด้วยตระหนักถึงอันตรายจากเบื้องหลังไม่สามารถหลบกวนซีหลินได้ และถูกเขาผลักลงไปที่พื้น

 

“โฮก!”

 

“อ้ากก!”

 

เสียงคำรามอย่างโกรธจัดของเสือ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของกวนซีหลิน ก่อนที่เขาจะเอ่ยว่า “เจ้าหนู… รีบ…. หนี…. ไป….”

 

สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันทำให้เฟิ่งจิ่วตกตะลึง ขณะที่มองกวนซีหลินที่โชกไปด้วยเลือด ไหล่ของเขาครึ่งหนึ่งคาอยู่ในปากของเสือ ตาของนางแดงฉาน นางชักมีดออกมาและพุ่งไปข้างหน้าในทันใด

 

“แก! ไอ้สัตว์ระยำ!!”

 

นางกระโจนออกไปและคว้าจับขนของมันไว้แน่น มีดในมือของนางเสียบเข้าไปอย่างอาฆาตไปที่คอของสัตว์ร้าย

 

“โฮก!”

 

เจ้าเสือโหยหวนไปด้วยความเจ็บปวดและถอยหนี ทว่ามันยังคงปฏิเสธที่จะปล่อยเหยื่อของมันไปและลากชายที่มันงับไว้อยู่ไปกับมันด้วย กระทั่งคมมีดอันโหดเหี้ยมของเฟิ่งจิ่วจ้วงลึกเข้าไปในคอของมันอีกครั้งจนทำให้มันล้มลงไปกับพื้น มันอ้าหอบหายใจ ตัวของมันกระตุกขณะหายใจเฮือกสุดท้าย

 

“กวนซีหลิน? กวนซีหลินเจ้าเป็นยังไงบ้าง?” นางตื่นตระหนกเล็กน้อยขณะที่ง้างปากของเสือขึ้นและลากเขาออกมา เมื่อมองไปที่ไหล่ขวาของเขาที่มีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด และแขนขวาของเขาที่ห้อยปวกเปียก ใจของนางก็สั่นสะท้านไปชั่วขณะ

 

[การบาดเจ็บขนาดนี้….. แขนของเขา…..]

 

“เจ้า…. หนู…..  เจ้า….. บาด…. เจ็บ…. ไหม…..?” เขาถามอย่างเป็นห่วง เสียงของเขาฟังดูอ่อนระโหย

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หัวใจของเฟิ่งจิ่วก็กระตุกอย่างแรง จิตใจของนางถูกถาโถมไปด้วยความเศร้าโศก ตาของนางแดงก่ำ นางหยิบยาออกมาและโรยมันไปทั่วบาดแผลเพื่อห้ามเลือดขณะที่ตวาดว่า “เจ้าอยากตายหรือไง! ใครขอให้เจ้าช่วยข้า? ข้าหลบมันได้อยู่แล้ว ทำไมเจ้าต้องมาผลักข้าออกไปด้วย!?”

 

[ไม่มีผู้ใดเคยพุ่งเข้ามาปกป้องนางจากอันตรายอย่างไม่สนตัวเองเช่นนี้มาก่อน แต่เขา.… เจ้ายักษ์ทึ่มโง่เง่านี่กลับทำ]

 

[โง่อะไรอย่างนี้ ! เขาคงโง่ไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว]

 

ทว่าเวลานี้ ที่มุมเล็กๆของหัวใจที่เย็นชาและปิดตายของนางได้ขยับเขยื้อนขึ้นมา ความรู้สึกอันแปลกประหลาดและอารมณ์ที่ไม่คุ้นเคยทำให้นางถูกถาโถมไปด้วยความเศร้าโศก นัยน์ตาของนางรู้สึกร้อนผ่าวและรู้สึกราวกับว่ามีหมอกก่อตัวขึ้น ทำให้นางไม่อาจมองเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

 

“ขอ..… ขอโทษ….. ข้า…. ข้าตกใจ…. และ…. และลืมไป...”

 

เขายิ้มออกมาอย่างจากใจจริง ทว่าบาดแผลของเขานั้นหนักหนายิ่ง ใบหน้าของเขาซีดขาวดุจคนตาย เลือดทะลักออกมาจนย้อมให้เสื้อผ้าของเขาชุ่มโชก กวนซีหลินดูราวกับว่าเขากำลังจะตายได้ทุกขณะ

 

“เจ้า…. เจ้าหนู… ข้า…. ข้าไม่เป็นไร… ข้า…. แค่เหนื่อยนิดหน่อย…. ข้าแค่…. จะหลับไป…. สักพัก…..”

 

เสียงของเขาเบาลงเรื่อยๆ และแล้วเขาก็สิ้นสติไป……...