บทที่ 10 การแสดงความกล้าหาญ

"พี่ตำรวจ คุณผิดแล้ว ชายคนนี้ไปนวดเมื่อคืนนี้เพื่อตีกระหรี่ พวกคุณควรจะจับกุมตัวเขา ทำไมพวกคุณถึงได้ให้ธงกล้าหาญแก่เขาละ?"

หวังโบส่ายหัวและแสดงความสงสัย

"อืม....  คุณฉิงเฟิงเป็นพลเมืองที่สมบูรณ์แบบ หลังจากที่เขาพบโน้ตขอความช่วยเหลือที่ทิ้งไว้โดยเหยื่อที่ชื่อว่า ฮงเซี่ยว เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาเข้าไปในห้องนวดเท้าเพื่อจะช่วยหล่อน

นี่มันเป็นเรื่องที่ชอบธรรมมาก   ถ้าคุณยังจะกล่าวหาเขาอีกครั้ง, ผมเตือนไว้ก่อนนะครับว่าผมอาจจะฟ้องร้องคุณด้วยข้อหาหมิ่นประมาท "

ตำรวจหัวล้านจ้องที่หวังโบอย่างเย็นชา เสียงของเขาไม่เป็นมิตร

เมื่อผ่านการสอบปากคำที่สถานีตำรวจเมื่อคืนที่ผ่านมา พวกเขาช่วย ฮงเซี่ยว และพบว่า ฮงเซี่ยว และมีผู้หญิงอีกจำนวนหนึ่งถูกจับมาค้ามนุษย์ที่นี่

จากข้อเท็จจริงเรื่อง ฮงเซี่ยว ทำให้พวกเขาสามารถแก้ปัญหาการค้ามนุษย์ได้ ทุกคนที่สถานีตำรวจได้รับการชมเชยจากเจ้านายของพวกเขาเป็นอย่างมาก

เมื่อวานนี้ ตำรวจที่สถานีตำรวจเข้าใจ ลี่ฉิงเฟิง ผิดดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกไม่ดีและวันนี้พวกเขาเลยมาหาเขาโดยเฉพาะเพื่อให้ธงกล้าหาญและชมเชยเขา

แต่ตอนนี้หวังโบต้องการกล่าวหาคนที่สถานีตำรวจอยากจะสรรเสริญ เขาอยากมีปัญหา?

"เย้ ! เห็นไหมละ  ฉันบอกแล้วว่าพี่ใหญ่ลี่ไม่ใช่คนแบบนั้น"

ใบหน้าที่สวยงามของ เซี่ยวหยู่ เต็มไปด้วยความสุข เธอกำมือสีชมพูและดวงตารูปจันทร์เสี้ยวของเธอเต็มไปด้วยความสุข

เซี่ยหวานชิวที่อยู่ข้างเธอก็ถอนหายใจ เธอเชื่อในตัวลี่ฉิงเฟิงดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่ตำรวจได้พิสูจน์ว่าเธอเชื่อถูกคน

เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ดังนั้น CEO ก็ไม่ควรจะไล่เขาออก

สายตาของ เซี่ยหวานชิว มองไปด้านข้างและเหลือบมองซีอีโอหลินซู่ผู้ซึ่งอยู่ข้างหน้าเธอ เธอเห็นว่าใบหน้าอันงดงามของ หลินซู่ เปลี่ยนไป เธอไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

"นี่ฉัน ... เข้าใจเขาผิด......"

ขนตาของ หลินซู่ ขยับและดวงตาที่สวยงามของเธอแลดูซับซ้อน

เธอรู้สึกเสียใจและเธอก็โกรธมากด้วย ถ้าตาคนนี้บริสุทธิ์และไปที่นั่นเพื่อช่วยคนทำไมเขาไม่อธิบายกับฉันเมื่อคืนนี้?

แต่หลินซู่ก็ลืมไปว่า เธอไม่เคยให้ ฉิงเฟิง มีโอกาสที่จะอธิบาย

ใบหน้าที่ขัดแย้งของ หลินซู่ มองไปที่ ฉิงเฟิง และจากนั้นเธอก็หันมาออกจากแผนกขาย

บุคลิกของเธอนั้นเย็นชา แม้ว่าเธอจะตระหนักว่าเธอทำผิดต่อ ฉิงเฟิง แต่เธอก็ยังไม่ได้มีความคิดที่จะพูดอะไรออกมา

ถ้าเขาต้องการจะให้เธอขอโทษเขา   บอกเลยว่าเป็นไปไม่ได้ !

หลินซู่ เป็น CEO ของบริษัท Ice Snow , ราชินีแห่งโลกธุรกิจ เธอเป็นคนชั้นสูง และไม่เคยขอโทษใคร

ตำรวจทั้งสองคนทิ้งเหรียญกล้าหาญไว้กับเขาและชมเชยเขาจากนั้นพวกเขาก็กลับไป

คนรอบ ๆ ตัวเขามองไปที่ธงและเหรียญกล้าหาญและสถานการณ์ก็เริ่มอึดอัด พวกเขากำลังเล่นสนุกกับความซวยของ ฉิงเฟิง แต่ในพริบตาพวกเขาก็แทบจะตบหน้าตัวเอง

 

บุคคลที่พวกเขาเพิ่งบอกว่ามีภาพพจน์ที่ไม่ดี ดันกลายเป็นบุคลกล้าหาญ เรื่องนี้ทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดมากและใบหน้าของพวกเขาก็มีสีแดงด้วยความอายเมื่อพวกเขาออกไป

หวังโบ ก็ใช้โอกาสนี้เดินหลบฉากออกไปเช่นกัน เขารู้สึกว่าเขากำลังเสียหน้า

"ประธานเซี่ย นี่เป็นจดหมายลาออกของฉัน ฉันหวังว่าคุณสามารถอนุมัติให้ฉันได้"

ลี่ฉิงเฟิง หยิบจดหมายลาออกที่เตรียมไว้แล้วและส่งให้กับ เซี่ยหวานชิว

ลาออก?

หน้าตาอันน่ารักและงดงามของ เซี่ยหวานชิว มึนงงทำให้แววตาของเธอดูวุ่นวาย เธอถามว่า " ฉิงเฟิง คุณเป็นคนที่กล้าหาญ คุณไม่จำเป็นต้องลาออกบริษัทจะให้โบนัสกับความกล้าหาญของคุณด้วย"

"ผู้อำนวยการเซี่ย คุณไม่ต้องพยายามเก็บฉันไว้หรอก ฉันได้ตัดสินใจที่จะลาออกแล้ว."

ลี่ฉิงเฟิง ยิ้มบางและกล่าว

ถึงแม้ตำรวจจะแก้ต่างให้เขา แต่รอยร้าวระหว่างเขาและหลินซู่ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

เขาบอกกับหลินซู่ว่าพวกเขากำลังจะหย่ากันในวันพรุ่งนี้

เมื่อตัดสินใจแล้วว่าเขาจะหย่ากับผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่บริษัทของเธอ

เขาเป็นราชันย์หมาป่า จักรพรรดิโลกใต้ดินแห่งทวีปหมาป่า เขามีเกียรติและความภาคภูมิใจในตัวเอง

"รอสักครู่นะขอฉันไปถาม CEO ก่อน"

คิ้วอันงดงามของ เซี่ยหวานชิว ขมวดขึ่น เธอบอกกับ ฉิงเฟิง เพื่อให้รอสักครู่และเอาจดหมายลาออกไปให้กับ หลินซู่

หลังจากที่ ลี่ฉิงเฟิง เพิ่งได้รับธงสำหรับความกล้าหาญ ถ้าเขาลาออกจะส่งผลต่อชื่อเสียงของบริษัทและซีอีโอ

10 นาทีต่อมา

เซี่ยหวานชิว กลับมาพร้อมกับจดหมายลาออก แววตาของเธอดูแปลก ๆ เมื่อเธออธิบายกับเขาว่า "ซีอีโอไม่ยอมรับหนังสือลาออกของคุณ"

อะไรนะ?

ไม่ให้ฉันลาออก?

ฉิงเฟิง ขมวดคิ้ว เขารู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเขาไม่เคยคิดเลยว่า หลินซู่ จะไม่ปล่อยให้เขาไป บางที หลินซู่ อาจจะรู้สึกผิดกับตัวเองและตระหนักว่าเธอทำผิดกับเขาดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้เขาลาออก

"เอาเหอะ  ฉันจะทำงานวันนี้วันสุดท้าย"

ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา

เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะทำงานวันนี้เป็นวันสุดท้าย หลังจากหย่าวันพรุ่งนี้เขาจะออกจากเมืองทะเลตะวันออก

สำหรับบริษัท Ice Snow เขาจะไม่กลับมาอีกครั้ง

เนื่องจากเป็นวันสุดท้ายของการทำงานของเขา ลี่ฉิงเฟิง จึงไม่อยากทำอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับ บริษัท ดังนั้นเขาจึงดึงโทรศัพท์ออกและเริ่มเล่น Candy Crush

Candy Crush เป็นเกมที่สนุกมาก ไม่นานเขาก็ผ่านระดับ 30

"พี่ใหญ่ลี่ ทำไมคุณเล่นเกมในระหว่างทำงานละ?"

โต๊ะทำงานของ จางเซี่ยวหยู่ อยู่ทางด้านซ้ายของ ลี่ฉิงเฟิง เธอเหลือบไปด้านข้างและสังเกตเห็นว่าเขากำลังเล่นเกมดังนั้นเธอจึงเตือนเขาอย่างเงียบ ๆ

ผู้บริหารของบริษัท Ice Snow เป็นคนเคร่งครัด พนักงานไม่สามารถเล่นเกมในระหว่างทำงานได้ หากถูกจับได้อาจมีการหักเงินเดือนหรือโบนัสสิ้นปีหรือถ้าเป็นเรื่องร้ายแรงก็อาจจะไล่ออกได้

จากมุมมองของ จางเซี่ยวหยู่ การลงโทษแบบนี้รุนแรงมากจนเธอไม่เข้าใจการกระทำของ ลี่ฉิงเฟิง

"ไม่มีอะไรหรอก  ฉันแค่เบื่อๆน่ะ"

ลี่ฉิงเฟิง ยิ้มเล็กน้อยและยังคงเล่นเกมของเขาต่อไป เขาดูเหมือนไม่คิดจะหยุดเล่น

การถูกไล่ออกเนื่องจากการเล่นเกมในที่ทำงานนั่นเป็นสิ่งที่ตรงใจเขาพอดี เขาต้องการที่จะออกจากบริษัท Ice Snow และได้เขียนจดหมายลาออกแล้ว แต่ หลินซู่ ไม่ยอมรับเรื่องนี้ซึ่งทำให้เขารู้สึกค่อนข้างหดหู่

"พี่ชายลี่ ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยเก็บเป็นความลับ"

ริมฝีปากสีแดงของ จางเซี่ยวหยู่ ยกขึ้นเล็กน้อยและเธอก็กระซิบที่หูเขา

เธอรู้ว่าพี่ชายลี่ ถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ โดยคนอื่น ๆ ในวันนี้   ดังนั้นเขาอาจจะไม่ค่อยมีความสุขและคงไม่ค่อยพอใจ ดังนั้นเขาอาจจะอยากผ่อนคลายด้วยการเล่นเกม

"หอมจัง"

เขาสูดได้กลิ่นพิเศษจากร่างกายของจางเซี่ยวหยู่และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คนรักของฉันไม่เคยจูบฉัน ไม่รักฉัน  ดังนั้นฉันหาคนรักใหม่ที่เข้าใจฉันดีกว่า

ถ้า หลินซู่ ไม่รักเขาและจะหย่ากับเขา   เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายตัวเอง

เขาบอกได้เลยว่า จางเซี่ยวหยู่, สาวงามคนนี้ชอบเขา การจีบสาวงามที่น่ารักเช่นนี้ทำให้ชีวิตของเขามีสีสัน

ผู้หญิงคนนี้น่าทึ่งจริงๆ เธอมีใบหน้าสวยริมฝีปากเชอร์รี่และผิวของเธอขาว

หน้าอกของเธอขนาดเท่าของมะละกอ มันเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้กลายเป็นสัตว์เดรัจฉานต่อเธอ

เมื่อได้ยินคำพูดสองแง่สองงามของ ฉิงเฟิง  จางเซี่ยวหยู่  รู้สึกวูบวาบที่ใบหน้าของเธอใบหน้าเธอเริ่มแดงและหัวใจของเธอรู้สึกมีเหมือนกวางวิ่งวนไปมา

พี่ใหญ่ลี่ พูดจาไม่ค่อยเหมาะสม แต่ทำไมฉันไม่โกรธแม้แต่น้อยแถมยังรู้สึกมีความสุข?

เธอก้มหน้าลงทันทีเพื่อเก็บซ่อนความลำบากใจและความเขินอายของเธอ

เมื่อ ลี่ฉิงเฟิง ถึงระดับ 70 ก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน

พนักงานของแผนกขายทั้งหมดออกไปกินอาหารในโรงอาหารที่ชั้น 1

เมื่อถึงเวลาอาหารเที่ยงพวกเขาก็กินอาหารเที่ยงมีเวลาพักประมาณหนึ่งชั่วโมง

"พี่ใหญ่ลี่ คุณไม่ไปกินข้าวเหรอ?"

หลังจากที่เห็น ลี่ฉิงเฟิง นั่งอยู่ที่นั่นไม่ขยับไปไหน จางเซี่ยวหยู่ ขมวดคิ้วและถาม

"ฉันไม่หิวน่ะ"

ลี่ฉิงเฟิงโบกมือให้เธอแล้วบอกว่าไม่หิว

จะให้พูดตามตรงก็คือเขาไม่มีเงิน เมื่อวาน จางเซี่ยวหยู่ เลี้ยงอาหารเขา วันนี้เขาไม่อยากให้เธอเลี้ยงอาหารเขาอีก

การปล่อยให้ผู้หญิงเป็นคนจ่ายเงิน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทำได้

"พี่ใหญ่ลี่  ถ้าคุณยังไม่หิว เดี๋ยวฉันจะชงกาแฟให้สักแก้วนะ"

จางเซี่ยวหยู่ยิ้มอย่างงดงามและเดินไปชงกาแฟสำเร็จรูป

แต่ตอนที่เธอกำลังจะส่งกาแฟให้ ฉิงเฟิง เธอสะดุดส้นเท้าตัวเอง ร่างกายของเธอเอียงไปและกาแฟในมือของเธอเทลงบนกางเกงของ ฉิงเฟิง

Aiyo !!

(ในภาษาจีนหมายถึง dick ก็คือเจี๊ยวนั่นละครับ)

ฉิงเฟิงกุมน้องชายของเขาแล้วร้องครวญคราง

 

แปล Tarhai