ตอนที่119

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับหน้าที่หงุดหงิดสุดๆ อะรคือให้ฉันใส่ชุดที่มุ้งมิ้งแบบนี้กัน

“เฮ้ยเธอมันน่ารักดีนะฉันไม่คิดว่าเธอจะใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมาก่อนเลย ฮ่า ฮ่า”

ทำไมต้องมีหัวเราะตบท้ายทีหลังด้วยนะ ฉันไม่คิดว่าพี่เบสจะคิดว่าฉันน่ารักคิดว่ามันตลกมากกว่าเสียไม่ว่า

“ไม่ต้องเลยทำไมต้องซื้อชุดนอนแบบนี้มาให้ฉันด้วย แล้วเวลาออกไปกินข้าวเย็นจะให้ฉันใส่ชุดนี้ลงไปหรือยังไงกัน”

คือแบบว่าชุดเดินมันก็กลิ่นเหม็นอับตัวของฉันมากแล้ว ถ้าใส่ไปมีหวังเหม็นทั้งโรงอาหารแน่เลย

“ก็ใส่ไปแบบนี้แหละใครจะไปสนใจ คนน่ารักใส่อะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกเชื่อฉันสิ”

ฉันจะเชื่อได้ยังไงไม่มีใครสนใจที่ไหนถ้าเดินลงไปมีหวังคนมองเพียงแน่เลย ใครมันจจะใส่ชุดนี้ออกไปกินอาหารเย็นเล่ามันไม่มีหรอกนะ

“ไปหาชุดมาเปลี่ยนให้ฉันเลยนะ ฉันจะไม่ยอมใส่ชุดนี้ออกไปเด็ดขาดเลยฉันไม่ยอมๆ”

ฉันไม่ยอมจริงๆนะไม่มีทางที่ฉันจะใส่ชุดนี้ลงไปข้างล่างแน่นอน

“ถ้าเธอไม่ใส่ชุดนี้ลงไปกินข้างล่างก็ตามใจของเธอนะ เธออยากจะอดอาหารสุดที่รักของเธอที่เธอชอบมาก หรือว่าจะยอมใส่ชุดนี้ลงไปกินอาหารที่แสนจะอร่อยของที่นี่ ก็แล้วแต่เธอเลยนะฉันไม่ได้ว่าอะไร แต่ตนอนนี้ฉันหิวมากแล้วล่ะฉันว่าฉันไปหาอะไรกินข้างล่างดีกว่าบาย”

เดี๋ยวก่อนสิจะทิ้งฉันไว้แบบนี้หรอทำไมทำกันได้ลงคอ