ตอนที่ 1 จดหมายจากชายชรา

ตอนที่ 1 จดหมายจากชายชรา

 

ช่วงเช้าที่สดใสแวดล้อมไปด้วยอากาศบริสุทธิ์ ไกลออกไป ณ ดินแดนอันไกลโพ้นแห่งหนึ่ง มีป่าแห่งหนึ่งตรงใจกลางมีต้นไม้ยืนต้นที่มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปี มีลำต้นที่สูงทะลุไปในก้อนเมฆและบดบังแสงอาทิตย์

 

ภายในป่าทึบมีคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่มีกลิ่นอายของพระราชวงศ์หรือชนชั้นสูงตั้งอยู่

 

มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนที่เต็มไปด้วยพืชผักและเหล่าวัชพืช ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความทุกข์หรือสุขใจ แต่แสดงถึงความเศร้าโศก ดวงตาไร้ชีวิตชีวา เพราะเขาไม่ปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

 

"ทำไมชีวิตถึงได้หน้าเบื่ออย่างนี้ ...เฮ้อออ " ชายชรากล่าวในขณะที่เขาถอนหายใจและเงยหน้าจ้องไปที่ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

 

"แม้ว่าข้าจะร่ำรวยและมีพร้อมทุกสิ่งบนโลกนี้ แต่ข้าไม่รู้สึกว่ามันจะเติมเต็มหัวใจของข้าได้เลยบางทีความปรารถนาของข้าอาจเป็นการได้พบกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า เพราะเมื่อข้ายังเด็ก ... ข้าชื่นชอบเรื่องราวอาถรรพณ์อยากมาก มันน่าสนใจและข้าก็ตกหลุมรักมัน " เขายิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้าขณะที่จ้องมองต้นไม้

 

"เพราะอย่างนั้น ข้าถึงได้ค้นคว้าเกี่ยวกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าในทุกๆทฤษฏี ข้าอุทิศตัวให้กับมันทั้งชีวิตของข้า แต่ ... ข้ากลับไม่ได้อะไรตอบแทนจากความพยายามหลายปี"

 

เขามองเห็นหลานชายของเขาที่ขอบชายป่าที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่ท้องฟ้า

 

"ข้าคิดว่าตอนนี้เป็นเวลาเหมาะสม ในการผจญภัยครั้งสุดท้ายของข้าแล้ว"

 

เมื่อเขาพูดถ้อยคำเหล่านั้นจบ ประกายแววตาของเขาลุกโชน ชายชราพร้อมที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและเริ่มต้นการผจญภัยของเขาอีกครั้ง ...

 

"คุณพ่อมาทำอะไรคนเดียวที่นี่?" ชายวัยกลางคนที่เดินตรงไปยังชายแก่

 

"แกก็น่าจะรู้ ... ข้าแค่เพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพและการตรวจสอบพืชผักต่างๆ แกอยากชวนข้าไปดื่มด้วยกันหรือ?" ชายชราเดินไปรอบ ๆ สวนอย่างสบายใจ

 

"ขอโทษด้วยคุณพ่อ ภรรยาของผมคงได้บ่นจนหูชาแน่ถ้าเล่นดื่มกันตั้งแต่เช้า" ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เขาดูกลัวภรรยาของเขามาก เขารีบเดินออกไปทันที

 

ชายชราถูกทิ้งไว้ตามลำพังอีกครั้ง เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ

 

"โอลิเวีย .... ทำไมคุณถึงทิ้งฉันให้อยู่ที่นี่คนเดียว เราทั้งสองสัญญากันว่า เราจะไม่ปล่อยให้ใครต้องเหงาไม่ใช่หรอ?

 

เมื่อมองไปที่พวกเขา เด็กๆกำลังเล่นสนุกกับพ่อแม่ของเขา พวกเขาไม่แม้แต่จะสนใจที่จะมานั่งกับข้าหรือแม้แต่พูดคุยกับข้า! พวกเขาเพียงแค่ทิ้งข้าไว้เหมือนข้าไม่มีตัวตน! โอลิเวีย ... ข้าคิดถึงเธออย่างสุดหัวใจ ... ไม่ช้าก็เร็วข้าจะได้พบเธออีกครั้ง แม้มันจะช้าไปแต่ข้ากำลังจะไปหา การเดินทางครั้งสุดท้ายเพื่อไปยังสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา โอลิเวีย ... ข้ากำลังจะไปหาเธอ! "

 

บ่ายวันนั้นทั้งครอบครัวเกิดความสับสนวุ่นวายกับการหายตัวไปอย่างกะทันหันของชายชราเมื่อพวกเขาพยายามค้นหาไปทั่วทั้งบ้าน แต่ก็ไปไม่พบเจอ

 

หลานของชายชราที่กำลังเล่นอยู่ใกล้สวนที่ชายชรานั่งอยู่ก่อนหน้านี้ เด็กคนนี้พบจดหมายที่กำลังตั้งทิ้งไว้ข้างๆสถานที่ที่ชายชรานั่งอยู่ เขาเดินตรงไปหาพ่อของเขาและพูดว่า

 

"พ่อ! พ่อ! ผมพบจดหมายฉบับนี้จากบริเวณสวนผมคิดว่ามันเป็นของปู่!"

 

พ่อของเขาหยิบจดหมายและเปิดอ่านเนื้อหา ...

 

ลูกที่รัก

 

การใช้ชีวิตแบบนี้มานานโดยที่คุณไม่มีภรรยาเคียงข้างมันเจ็บปวดและเหงาเกินไป ข้าอายุ 83 แล้ว ข้ารู้สึกว่าเวลาของข้ากำลังจะมาถึง ข้าไม่ต้องการจากไปอย่างเงียบ ๆ เช่นเธอ ข้าอยากทำอะไรที่มันน่าสนใจ สิ่งที่จะทำให้ข้ามีความสุข โปรดอย่าค้นหาข้าและดูแลครอบครัวให้ดี ลูกข้านี่เป็นความปรารถนาครั้งสุดท้ายของข้า ... ข้าอยากตายไปพร้อมการผจญภัยและไม่เสียใจอะไรในชีวิต

 

ข้าหวังว่าแกจะดูแลครอบครัวให้ดี

 

จากชายชราคนหนึ่ง