บทที่ 7: ร้านขายของเก่า(ฟรี)

กาเร็นหยุดคิดฟุ้งซานเขาถอดเสื้อผ้าและเป่าหลอดไฟน้ำมัน จากนั้นเขาก็เดินไปที่บนเตียงและคลุมตัวเองด้วยผ้าห่ม ในความมืดเขาสงบลงและหลับไป

 

ดง ... ดง ... ระฆังตอนเช้าเก็บเสียงไว้

 

แสงแดดสดใสส่องลงบนเตียงสีขาว กาเร็นกำลังหลับอยู่และเขาก็เปิดตาช้าๆยังรู้สึกวิงวอนเล็กน้อยเขาหายใจเข้าลึก ๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง จากนั้นเขาก็ค่อยๆเอาผ้าห่มออกแล้วลุกออกจากเตียง

 

ภาพวาดสีแดงอ่อนบนผนังและพื้นเผยให้เห็นไม้สีเหลืองซีดใต้ ภาพวาดสีเงินของสนามข้าวสาลีห้อยลงมาบนผนัง หน้าต่างทางด้านขวาครึ่งหนึ่งเปิดและลมหนาวทำให้นกหวีดหยุดนิ่งผ่านไป

 

ตึงๆๆ

 

กาเร็นฟังเสียงเท้าของหยิงเอ๋อที่เดินออกจากห้องกำลังลงไปห้องครัวกาเรนพยายามที่จะล้างหัวของเขาโดยการถูไปมาอยู่หลายครั้ง กาเร็นคว้าชุดนอนสีเทาขนาดใหญ่ของเขาทำให้เห็นว่าเป็นชุดนอนของแม่ซึ่งมันดูน่าอายเอามากๆ

 

"เราไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ทำไมถึงยังคงใส่ชุดนอนของแม่อยู่ละ  "กาเร็นพูดขณะที่เดินไปทางหน้าต่างและเงียบ ๆ

 

ด้านล่างของหน้าต่างด้านขวาเป็นถนนในเขต มีหลายคนสวมเสื้อคลุมหนา ๆ กำลังเดินผ่านไปและหนึ่งในนั้นมีหมวกนักโบ๊ทและผ้าพันคออยู่ด้วย มีที่ว่างด้านหลังอาคารด้านซ้ายมีรถจอดอยู่ในนั้นมากกว่าปกติ รถบางคันเป็นสีดำส่วนคนอื่นเป็นสีขาวและไฟหน้าของรถโบราณเหล่านี้ก็ คล้ายกับตาของปลาทอง

 

"รถเหมือนของพวกผู้ดี แต่รถแบบเก่านี้มันวิ่งได้แค่สี่สิบไมล์แล้วต้องหยุดพักเทคโนโลยีของที่นี้ยังล้าหลังอยู่มาก" กาเรนพูดขณะที่เขาส่ายหัวกาเรนได้กลิ่นหอมของไข่ดาวและนมอุ่น กาเร็นเดินออกจากหน้าต่างเปิดประตูห้องนอนและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ด้านขวาของห้องเขาเห็นม่านหน้าต่างสีเหลืองสีขาวลอยไปมาในอากาศเนื่องจากลมแรงพัดมาจากข้างนอก ด้านซ้ายกาเรนสามารถเห็นน้องสาวของเขาที่กำลังพลิกไข่ทอดอยู่ในห้องครัว

 

เธอสวมเสื้อผ้าเป็นชิ้นเดียวกับผ้ากันเปื้อนสีดำบนเอวของเธอ กาเร็นสามารถมองเห็นลูกไม้สีขาวที่ขอบกระโปรงและเสื้อชั้นในหนา ๆ อยู่ข้างใต้หยิงเอ๋อสวมผ้าคลุมไหล่สีม่วงสีเข้มบนหลังชุดนักเรียนม่วงของเธอ กาเร็นจ้องเขม็งไปที่ไข่ดาวที่ปรุงสุกในกระทะ

 

"เพิ่งตื่นนอนหรอพี่ ไปแปรงฟัน อาหารเช้าใกล้จะเสร็จแล้ว ฉันซื้อขนมปังขาวสดและนมอุ่น ๆ พร้อมกับทำไข่ดาวใกล้เสร็จแล้ว"หยิงเอ๋อ กล่าวขณะที่เธอมองไปที่ กาเร็น

 

"พ่อแม่ยังไม่กลับมาหรอหยิงเอ๋อ" กาเร็นเดินไปที่อ่างล้างและหันไปแตะที่หน้ากระจก

 

"ฉึก!"

 

น้ำไหลออกจากก๊อกน้ำ กาเร็นคว้าผ้าเช็ดตัวสีแดงและแช่ไว้ในน้ำจากนั้นเขาก็เช็ดผ้าเช็ดตัวและกดลงบนใบหน้า

 

"พ่อกับแม่บอกว่าไปทำธุระกิจไรเนี่ยแหละพี่ " หยิงเอ๋อตอบ

 

"แล้วหยิงเอ๋อรู้ไหมว่าที่ไหน" กาเร็นถามต่อ

 

"หนูคิดว่าพวกเขาจะไป เมืองดีแลนด์ คงจะใช้เวลาสามวันในการเดินทางโดยรถไฟ บวกเวลาที่พวกเขาจะใช้ทำนู้นนี้ในระหว่างทางของพวกเขาขากลับ" หยิงเอ๋อตอบในขณะที่การเปลี่ยนเตาออกเธอวางไข่ทอดลงบนจานแล้วนำมาวางไว้ที่โต๊ะ

 

"พวกเขาจะไม่กลับมาจนกว่าสัปดาห์หน้า ก็จะเหลือแค่พี่กับหนูแค่สองคนในสุดสัปดาห์นี้ " หยิงเอ๋อนั่งลงวางขนมปังนมและไข่ทอดบนโต๊ะ

 

"กินได้แล้วพี่" หยิงเอ๋อพูด

 

หลังจากแปรงฟันเสร็จแล้วกาเรนก็เอาแปรงสีฟันไม้กลับเข้ามาในแก้วจากนั้นก็หันหลังกลับมาที่โต๊ะกินข้าวหยิงเอ๋อนั่งอยู่ตรงข้ามเขาโต๊ะสี่เหลี่ยมทำมาจากต้นโอ๊กและพวกเขาทั้งสองมีแผ่นโลหะสีเงินอยู่ข้างหน้า มีแผ่นรูปสามเหลี่ยมอยู่ในแผ่นแต่ละแผ่นและมีเครื่องหมายเล็ก ๆ อยู่ด้านบน

 

กาเร็นคว้ามีดและซ้อมและเริ่มตัดชิ้นส่วนเล็กๆ ของขนมปังมันลิ้มรสหนักและแห้งเล็กน้อย แต่ก็มีคำมีของความหวานอยู่

 

"วันเสาร์นี้พี่ มีแผนจะทำอะไรรึป่าว " หยิงเอ๋อดื่มนมและถาม

 

"ก็มีอยู่พี่ว่าจะไปที่ร้านขายของเก่าแห่งใหม่ในเมืองที่อยู่ฝั่งใต้  " กาเร็นกล่าววในขณะที่กินไข่ดาว

 

"นั้นมันไกลจากที่นี่มากเลยนะพี่ เราอยู่ที่ถรร บลูทรีและต้องผ่านตัวเมืองจากนั้นเราต้องเดินอีกครึ่งชั่วโมง มันเหมือนกับการเดินจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกเมืองหนึ่ง ทำไมพี่ถึงสนใจร้านขายของเก่าแห่งใหม่กันละ " หยิงเอ๋อถามขณะที่กำลังสับสนกับความคิดของพี่

 

"นี้พี่ถ้ามันไม่สำคัญมากพี่พอที่จะมีเวลาว่างไปตลาดผลไม้กับหนูได้ไหม  " หยิงเอ๋อกล่าวขณะที่เธอมองไปที่กาเร็น ดูเหมือนหยิงเอ๋อจะรอคอยที่จะใช้เวลาอยู่กับเขา

 

"หนูอยากกินลูกแพร์สีขาวมันเป็นผลไม้ที่หนูชอบ" เธอเสริม

 

"ลูกแพร์สีขาวอย่างงั้นหรอ" กาเร็นหยุดสักพักและพยายามนึกถึงความทรงจำเก่าของตัวเองซึ่งทำให้เขารู้ว่า กาเร็นในอดีตก็ชอบลูกแพร์สีขาวเช่นเดียวกัน

 

"พี่ขอโทษนะหยิงเอ๋อแต่พี่จำเป็นที่ต้องไปร้านขายของเก่าแห่งใหม่ มันสำคัญมากกับพี่มาก " กาเร็นกล่าว

 

"โอเคคะพี่" หยิงเอ๋อพยักหน้าและหยุดพูดเธอตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นไปที่อาหาร

 

"ไว้เดียวถ้าพี่ว่างเดียวพี่จะไปด้วยนะ " กาเร็นพูดกับหยิงเอ๋อและรีบทานอาหารที่เหลือให้หมดสุดท้ายเขาก็ดื่มนมจนหมด

 

"พี่ไปแต่งตัวก่อนนะหยิงเอ๋อ" กาเร็นลุกขึ้นยืนและเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

หยิงเอ๋อนั่งคุกเข่าอยู่ข้างโต๊ะขณะที่เธอเฝ้าดูพี่ชายเดินเข้าไปในห้องเธอยังคงแทงชิ้นขนมปังไว้ในจานด้วยส้อม

 

กาเร็นเปลี่ยนจากชุดนอนของเขาเป็นเสื้อคลุมสีดำหนาและกางเกงสีน้ำเงินเข้มที่มีผ้าพันคอสีดำและสีขาวล้อมรอบคอของเขาเขาดูเป็นวัยรุ่นที่หล่อเหลาและไม่อ่อนแออีกต่อไป อย่างไรก็ตามสายตาของเขามองลึกและดวงตาของเขาดูเหมือนกับสองอัญมณีบริสุทธิ์ที่มีประกายของม่วงอยู่ตรงกลาง ตอนนี้เขาดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

"พี่จะกลับมาตอนไหนหรอ แล้วพี่จะอยู่ที่ร้านนั้นนานไหม" หยิงเอ๋อยกหัวขึ้นและถาม

 

"พี่จะกลับมาก่อนอาหารเย็น ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว "กาเร็นกล่าวขณะที่เขาเก็บผ้าพันคอไว้เขาเดินเข้าไปหาประตูและใส่รองเท้าหนังสีดำของเขา

 

เขาเปิดประตูเดินออกไปและเห็นว่าประตูของเพื่อนบ้านของเขาเปิดอยู่ ชายวัยกลางคนที่สวมแก้วหันหลังกลับมองไปที่เขาเป็นเวลาครู่นึง แต่ ไม่ได้พูดอะไรชายคนนั้นจับกระเป๋าสีดำไว้ในมือและปิดประตูโดยไม่ทักทายเขากาเร็น รู้จักเพื่อนบ้านคนนี้ ผู้เฒ่า โบริส เป็นชายวัยกลางคนกาเร็นไม่เคยเห็นภรรยาของชายคนนั้น แต่เขารู้ว่าชายคนนั้นอาศัยอยู่กับเด็กชายอายุ 7 หรือ 8 ปี กาเร็นแทบไม่ได้พูดคุยกับพวกเขาและพวกเขาไม่เคยทักทายเช่นกัน กาเร็นเคยมีโอกาศได้พูดคุยกับพวกเขาเพียงครั้งเดียวตั้งแต่ที่ครอบครัวของเขาย้ายมาที่นี่เขาแนะนำตัวเองและทักทายพวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้คุยกันอีกต่อไป

 

กาเร็นปิดประตูโลหะลงแล้วเขาก็ถูมือกันเพื่อความอบอุ่นเขาเดินลงบันไดและเดินไปตามทางด้านซ้ายเข้าถนนสีเทาที่จุดไฟถนนสีดำ

 

นอกเขตถนนอยู่ระหว่างอาคารสีเหลืองและราวสีดำปกป้องคนเดินเท้าที่อยู่ด้านข้าง รถโบราณกำลังขับรถไปตามถนนและกาเร็นสามารถมองเห็นควันสีขาวที่ออกมาจากท่อไอเสียมีรถเข็นวัวเต็มไปด้วยผลไม้อยู่ข้างหลังรถและคนขับรถกวาดวัวขณะที่ตะโกนเป็นครั้งคราว

 

ขณะกำลังมองไปที่อาคารสีเหลืองข้างๆเขากาเร็นเดินตามทางเท้า อาคารแต่ละหลังมีขนาดประมาณ 7 ชั้นและบางห้องมีหน้าต่างเปิดอยู่คนอื่น ๆ ปิดหน้าต่างไว้แน่นและใส่ลวดหนามไว้ ขอบของอาคารสูงกว่ามุมขวาที่คมชัด

 

ลมฤดูใบไม้ร่วงอันหนาวเย็นพัดผ่านผมของกาเร็นเขาก้มศีรษะลงและรู้สึกว่าผิวของเขาแห้งขึ้นมาก มีต้นไม้เล็กๆที่ติดกับร่องแต่ไม่มีใบไม้ติดตามกิ่งก้านต่างๆของต้นไม้เลย

 

หลังจากเดินประมาณยี่สิบนาทีเขาเริ่มมองเห็นผู้คนและรถบนถนนมากขึ้น เขา เดินผ่านป้ายบรอนซ์ที่มีข้อความว่า 'สวนสาธารณะ'

 

กาเร็นเลี้ยวซ้ายที่สี่แยกและแทนที่จะเป็นอาคารต่างๆจะเป็นสีเหลืองแต่กลายเป็นสีเทาและสีขาวที่มีการออกแบบที่ซับซ้อนอาคารเหล่านี้ดูหรูหราและมีเสากลมสูงรอบตัว นอกจากนี้ยังมีรูปปั้นที่สวยงามบางส่วนจากอาคารและโคมไฟถนนสีดำตกแต่งด้วยเครื่องประดับสีขาวอยู่ด้านบน

 

ทางเท้าเกือบว่างเปล่า มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีขาวหนาเดินสุนัขของเธอและยังมีชายสองคนที่ถือไม้เท้านั่งอยู่บนม้านั่งโลหะสีดำพูดในเสียงเงียบ

 

กาเร็นกระชับผ้าพันคอและมองไปทางตึกด้านซ้าย ลุงของกาเร็นอาศัยอยู่ที่ชั้น 5 ของอาคารนั้น ลุงของเขาคือคนที่ช่วยเขาและหยิงเอ๋เข้าไปเรียนในสถาบันขุนนางฉินหยางได้นั้นเอง

 

ลุง ของกาเร็นเริ่มต้นธุรกิจของตัวเองและทำงานหนักเพื่อสร้างชื่อเสียงของเขาเขาเป็นหนึ่งในพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดใน เมืองนี้และเขาก็ปฏิบัติกับกาเร็นป็นอย่างดีเปรียบเสมือนลูกแท้ๆของตนเองอย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจเด็กผู้หญิงอีกคนเลยดังนั้นเขาแทบไม่ได้พูดคุยกับหยิงเอ๋อ

 

"เราควรไปเยี่ยมลุงระหว่างทางขากลับสักหน่อย "กาเร็นพูดขึ้นกับตัวเองขณะที่เดินขึ้นที่ปลายถนนเขาเดินผ่านป้ายถนนสีบรอนซ์ที่ยืนอยู่ข้างทางเท้าที่อ่านว่า 'ถนนแพคนิวตั้น' ที่มุมหนึ่งของถนนมีร้านเล็ก ๆ อยู่ที่มุม ประตูโค้งของร้านเปิดกว้างและมีแสงสีเหลืองออกมา ชายชราคนหนึ่งนั่งแว่นขยายนั่งอยู่บนชั้นวางของสีเหลืองมองวัตถุที่อยู่ในมือด้วยแว่นขยาย

 

กาเร็นเหลือบมองที่มุมบนขวาไปทางป้ายสามเหลี่ยมที่แขวนอยู่บนผนังสีขาวอ่าน "โลมาโบราณวัตถุ" กาเร็นเดินเข้าไปในร้านและมองไปรอบ ๆ สถานที่มีโต๊ะมากกว่าสิบโต๊ะในร้านและมีผ้าสีแดงเรียงรายอยู่ทั่วโต๊ะและผนัง แต่เขาเป็นลูกค้าคนเดียวเท่านั้น มีสินค้าแปลก ๆ มากมายวางอยู่บนโต๊ะ

 

หลังจากเข้าร้านกาเร็นก้าวลงบนพื้นสีเหลืองเข้มและตกใจกับ "คน" ทางด้านขวาเขามองผ่านและเห็นรูปปั้นร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของเด็กที่มีผมหยิกมันมีเพียงศีรษะและไหล่ มีเสาหินรูปลูกบาศก์ที่สนับสนุนรูปสลักจากด้านล่าง

 

"คุณต้องการสิ่งใด" ถามชายชราที่ใส่แว่นขยายของเขาเมื่อเห็นกาเร็นเข้ามาผิวของชายชรามีสีเทาและสีเหลืองในขณะที่ใบหน้ารอยเหี่ยวย่นของเขาเต็มไปด้วยฝ้ากระสีดำ

 

"เอ่อ ผมจะเข้ามา.. " กาเร็น ตื่นตระหนกเขาพยายามนึกเหตุผลที่เข้ามาในร้าน

 

"ผมว่าจะเข้ามาดูของสะสมสักหน่อยอะครับ " เขาตอบหลังจากที่สงบลง