เล่ม 4 ตอนที่ 5 : ผู้ชายสีแดง (4) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
==========
เล่ม 4 ตอนที่ 5 : ผู้ชายสีแดง (4)
ภายในห้องบอสถึงกับมีเส้นทางลับอีกหนึ่งที่ซุกซ่อนเอาไว้
เมื่อเดินไปตามทางดังกล่าว ในที่สุดพวกมันก็นำมาจนถึงแอ่งภายในถ้ำที่เป็นสถานที่คุมขัง
มีกว่าสิบคนที่กำลังถูกกักตัวคุมขังเอาไว้ภายในคุกเหล่านี้
เมื่ออาร์คใช้กุญแจเพื่อเปิดประตูออก ซาร่าจึงวิ่งเข้าไปหาชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังส่งสายตาปลื้มปลิ่มไปด้วยน้ำตามองมาทางเขา
อีกฝ่ายย่อมเป็นบิดาของซาร่า
“คุณยังรอดอยู่นั้นทุกอย่างก็นับว่าดีแล้วครับ”
ซิดเผยอาการตื้นตันทางสายตาออกมา
“ถอยไป!”
“อึก?”
แต่แล้วบางสิ่งที่ไม่คาดคิดพลันบังเกิดขึ้น
ชายวัยกลางคนถึงกับผลักซาร่าออกไปด้านข้างขณะวิ่งเข้าไปหาพุ่มไม้ และไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวเสียด้วย
เหล่าผู้ที่โดนกักขังเอาไว้ต่างไม่เห็นอาร์คและสหายอยู่ในสายตา พวกเขาบ้าคลั่งกันหมดพร้อมกับวิ่งพุ่งเข้าใส่พุ่มไม้ที่อยู่ข้างแอ่งขณะกลืนกินใบไม้เข้าไป ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาพลันนิ่งเฉยขณะนั่งลงจ้องมองอะไรสักอย่างคล้ายโดนสะกด
เรื่องราวเช่นเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับชายวัยกลางคนเช่นเดียวกัน ซาร่าถึงกับต้องเผยความอับอายออกมาทางใบหน้า
“อา อาร์คนิม?”
ซิดมองออกไปด้วยความสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
อาร์คมองพวกเขาอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้พุ่มไม้ที่พวกเขาเพิ่งฉีกทึ้งมันไปเมื่อครู่
ประเด็นสำหรับอาร์คในตอนนี้คือพืชรูปร่างประหลาดที่กำลังเติบโตอยู่ตรงหน้า และพฤติกรรมแปลกประหลาดของผู้คนเหล่านี้สมควรเกี่ยวข้องกับพืชตรงหน้านี้
เขาใช้งานทักษะวินิจฉัยวัตถุดิบกับพืชดังกล่าวเพื่อตรวจสอบผ่านทางหน้าต่างข้อมูล
=====
ใบนูรุนม่า (วัตถุดิบ)
พืชที่เติบโตขึ้นในสภาพแวดล้อมพิเศษของเกาะ ใบของมันสามารถส่งผลให้เกิดอาการด้านชาได้ อีกทั้งยังสามารถนำไปสกัดเป็นเม็ดยาชั้นเลิศ ทว่า ในขณะเดียวกัน พวกมันก็ยังคงมีผลของยาเสพติดที่ส่งผลต่ออาการหลอนประสาทในระดับที่รุนแรงมาก ซึ่งสารเสพติดเหล่านี้จำเป็นต้องถูกสกัดและชำระก่อนนำไปทำเป็นตัวยา หากทานเพียงแต่ใบลงไป กระทั่งนักรบที่แข็งแกร่งยังสามารถกลับกลายเป็นอ่อนปวกเปียกลดการระวังตัวจนง่ายต่อการจัดการ ด้วยผลลัพธ์เช่นนี้ การผลิตและการจัดจำหน่ายสินค้าเหล่านี้จึงถูกยกเลิกและห้ามให้มีในทั่วทุกทวีป
=====
“เหมือนที่คิดไว้ นี่มันยาเสพติด...”
“ยาเสพติด?”
“ใช่ บางทีคนพวกนี้อาจทำให้เกิดการเสพติดโดยยาเสพติดพวกนี้”
อาร์คพยักหน้าไปมาขณะพึมพำ
ตอนนี้ภาพร่างของสถานการณ์เริ่มถูกวาดขึ้นภายในหัวของเขา
นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมโจรพวกนี้จึงยอมเก็บตัวในโบราณสถานเช่นนี้และไม่เคลื่อนไหวอะไรเลยเป็นเวลาถึงหนึ่งปี
น่าจะเป็นเพราะพวกมันได้รับข่าวสารว่ามีต้นนูรุนม่าพวกนี้เติบโตอยู่ในโบราณสถานแห่งนี้
โจรเหล่านี้คงคาดหวังที่จะเติบโตขึ้นโดยการจัดจำหน่ายยาเสพติดจนได้รับมาซึ่งผลกำไรมหาศาล
“ที่พวกมันลักพานักเดินทางและกักขังพวกเขาเอาไว้ในคุกพวกนี้ก็เพราะต้องการให้เสพติดและทดลองผลของยา และพ่อของซาร่าก็ไม่เว้น...”
“...!”
ระหว่างที่ทั้งสองดำเนินบทสนทนากันไป ใบหน้าของซาร่ากลับกลายเป็นซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น
บิดาของซาร่านั้นถูกลักพาตัวมาในช่วงเวลาสองวันในเกมก่อนหน้านี้ และช่วงเวลาสองวันนั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขากลับกลายเป็นเสพติดยาเสพติดดังกล่าวไป
ซาร่าร้องออกกับความเป็นจริงที่บิดาของตนที่เป็นชายวัยกลางคนกำลังมีอาการเห็นภาพหลอนเพราะยา
ซิดที่อดรนทนดูไม่ได้จึงต้องเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อ อาร์คนิม? มันพอจะมีทางไหมครับ? บางที...”
“บางทีนะ ก็ไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกัน”
อาร์คตอบกลับขณะเกาศีรษะของตน
สถานการณ์ตอนนี้ออกจะลำบากอยู่บ้าง เขาจัดการกลุ่มโจรทั้งหมดไปจนได้มาช่วยพ่อของซาร่าในท้ายที่สุด
แต่แล้ว ชายวัยกลางคนที่สมควรจะเป็นผู้มอบรางวัลให้กับเขาต้องกลับกลายเป็นชายผู้เสพติดยาไปเสียแทน นอกจากนี้ ภารกิจที่ได้รับมายังต้องการอีกฝ่ายกลับไปอย่างมีสภาพปกติเสียด้วย
‘ไม่มั่นใจว่าจะพอช่วยอะไรได้บ้าง แต่ก็คงมีแต่ต้องลองดูเท่านั้นแหละนะ’
“ทุกท่านหนักแน่นกันเข้าไว้นะครับ ความรู้สึกที่ทุกท่านเป็นอยู่ในตอนนี้หาได้ใช่ความเป็นจริง อย่าได้ให้ความชั่วร้ายชักนำพวกท่านจนนำไปสู่การทำลายร่างกายตนเองและจิตใจ โปรดหนักแน่นและมั่นคงด้วยหัวใจและต่อต้านพวกมัน ทุกท่านสามารถทำได้ครับ”
อาร์คเริ่มใช้งานทักษะเยียวยา
แต่แล้ว กลับไร้ซึ่งการตอบสนองใจจากพวกผู้เสพติด
พวกเขายังคงติดอยู่กับภาพหลอนจนเสียงของอาร์คไม่อาจเข้าไปกระทบโสดประสาทอะไรได้ และหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อผลของใบนูรุนม่าสิ้นฤทธิ์ พวกเขาจึงเริ่มขยับร่างกายราวกับซอมบี้อย่างไรอย่างนั้น พวกเขาพลันยืนขึ้นพร้อมเข้าไปคว้าเอาใบไม้มาเพิ่มมากขึ้น
“พอได้แล้ว! รู้สึกตัวเสียที!”
“…!”
ซิดและซาร่าพยายามเข้าไปห้ามพวกเขา แต่แล้วมันก็ไร้ผล
พวกผู้เสพติดต่างโมโหโกรธาพยายามแย่งชิงกันเอาใบนูรุนม่ามาเป็นของตน เรื่องนี้ทำเอาอาร์คแตกตื่นและตระหนักได้ถึงอาการที่ค่อนข้างรุนแรง กระทั่งว่าพวกเขาจะล้มหัวกระแทก แต่แล้วพวกเขาก็จะลุกขึ้นมาอีกครั้งราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดอันใด
กระทั่งว่าพวกเขาจะเหลือพลังชีวิตเพียงแค่ 1% พวกเขาก็ยังคงคลานกับพื้นเพื่อที่จะไปคว้าเอาใบนูรุนม่าเข้ามาใส่ปากของตน ถ้าหากปล่อยให้สถานการณ์ยังคงดำเนินเช่นนี้ต่อไป มันจะเกิดขึ้นวนซ้ำจนกระทั่งพืชทั้งหมดภายในโบราณสถานแห่งนี้หายไปจนหมดสิ้น
‘บ้าจริง ยาเสพติดพวกนี้มันแรงถึงขนาดไหนกัน? แต่พวกเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะฆ่ากันเองนะ... ดูเหมือนสถานการณ์น่าจะดีกว่าหากขังพวกเขาเอาไว้ในกรง?’
ฉับพลัน ความคิดหนึ่งจึงสว่างวาบขึ้นมาในหัวของอาร์ค
‘ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็ยังมีวิธีที่ดีที่สุดอยู่!’
อาร์คนำเอาหม้อออกมาจากกระเป๋าและเริ่มการทำอาหารโดยทันที
ระหว่างที่พวกผู้เสพติดต่างกำลังกินใบนูรุนม่า เขาก็กำลังทำอาหารไปโดยมีสายตาจากซิดและซาร่าที่เผยความสับสนมองมา
แต่เมื่อพวกเขาละสายตาไปได้ไม่นาน อาหารทั้งสิบห้าจานจึงปรากฏขึ้นพร้อมกับส่งกลิ่นที่แปลกประหลาดออกมา
“ดีล่ะ ซิด ซาร่า จับคนพวกนี้แล้วยัดเยียดป้อนอาหารนี่เข้าไป ต่อให้ต้องบังคับฝืนใจก็ต้องทำ!”
“ครับ? แต่ว่านี่...?”
“ไว้อธิบายทีหลังน่า ตอนนี้รีบป้อนพวกเขาก่อนเร็วเข้า!”
อาร์คตะโกนขึ้นขณะเข้าไปคว้าเอาหนึ่งในผู้เสพติดมา จากนั้นจึงทำการกรอกอาหารลงปากของอีกฝ่ายไป เขาทำการล็อคตัวผู้เสพติดเอาไว้และบังคับให้ปากยังคงอ้าออกเพื่อให้กลืนอาหารลงไป ทั้งซิดและซาร่าต่างก็ทำตาม ผลลัพธ์ถึงกับเผยขึ้นโดยทันที พวกผู้เสพติดที่กินอาหารเข้าไปแล้วต่างอาเจียนเอาใบนูรุนม่าออกมาจนหมดสิ้น
“อั่ก อั่ก อ้วก!”
และเมื่อผู้เสพติดกินใบนูรุนม่าเข้าไปอีกครั้ง พวกเขาก็จะอาเจียนออกมาอีก
‘เหมือนที่คิดไว้!’
ดวงตาของอาร์คทอประกาย
อาหารที่อาร์คทำก็คือ ‘สตูว์กระหายสังหาร’
มันเป็นสูตว์ที่รสชาติห่วยแตกจนส่งผลให้ไม่อยากอาหารอื่นใดอีกเป็นเวลาถึงสองชั่วโมง หรือหากพวกเขากินเข้าไปก็จะอาเจียนออกมา แม้จะเป็นการฝืนกินเข้าไปมันก็ไม่ต่างอะไรกับโยนทิ้งเพราะมันจะทำให้ผลลัพธ์โบนัสของอาหารที่กินเข้าไปก่อนหน้าลดน้อยลงทุกครั้งที่ฝืนกิน
‘ใบนูรุนม่าก็นับได้ว่าเป็นอาหารชนิดหนึ่ง แต่การกินพวกมันเข้าไปจะทำให้เกิดภาพหลอนประสาท หรือก็คือ ยาเสพติดในนิวเวิลด์ก็นับได้ว่าเป็นผลลัพธ์จากอาหารชนิดหนึ่ง...’
เมื่อใบนูรุนม่าถูกกินเข้าไปและอาเจียนออกมา มันก็มีความเป็นไปได้ว่าผลของมันจะอ่อนลงเพราะสูตว์กระหายสังหาร มันจะช่วยลดอาการเสพติดยาได้... ซึ่งนับว่าอาร์คคิดได้อย่างถูกต้อง
หลังจากกินและอาเจียนเอาใบนูรุนม่าออกมาหลายสิบครั้ง นัยน์ตาของเหล่าผู้เสพติดต่างก็เริ่มกระจ่างใสมากขึ้น
นับได้ว่าเป็นโอกาสเล็กน้อยที่พอจะส่องให้เห็นถึงความหวังได้
‘ดีล่ะ จากนี้เป็นศึกแห่งความอดทนแล้ว!’
อีกฝ่ายเป็นผู้เสพติดยาขั้นรุนแรง ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงไม่อาจที่จะฟื้นคืนสภาพกลับมาได้โดยง่ายแม้ว่านี่จะเป็นในเกมก็ตาม
อาร์คทั้งทำอาหารและหมั่นป้อนพวกเขาพร้อมกับใช้งานทักษะเยียวยาออกมาเพื่อบำบัดอาการของผู้เสพติดเท่าที่จะกระทำได้
ท้ายที่สุดเวลาผ่านไปเกินกว่าหกชั่วโมงแล้ว
ในขณะนั้น ซาร่าถึงกับเผลอหลับไปเพราะเหนื่อยล้ามากว่าสองวันที่ต้องหลบหนี พวกเอ็นพีซีที่เหลือต่างก็หลับพิงผนังไปรวมถึงซิดด้วย อาร์คในตอนนี้ก็อยากข่มตาหลับจนแทบเป็นลมเพราะเรี่ยวแรงหมดสิ้นเช่นเดียวกัน
ทว่า อาร์คยังคงกัดริมฝีปากด้วยดวงตาแดงก่ำทำอาหารสำหรับคนทั้งสิบห้าอย่างต่อเนื่องพร้อมกับใช้งานทักษะเยียวยาออกไปเมื่อมีโอกาส
‘ภารกิจก็ใกล้เสร็จสิ้นแล้ว นี่คงนอนได้แล้วมั้ง?’
เวลาที่จำกัดเอาไว้ใกล้หมดสิ้นแล้ว นั่นหมายความว่าอีกไม่นานเขาจะได้จบภารกิจนี้เสียที!
และแล้ว ความพยายามของเขาก็ทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมาได้
“พวกท่านต้องเอาชนะปีศาจที่อยู่ภายในความต้องการของตัวท่าน ชัยชนะนี้เพื่อตัวท่านเองและบุคคลที่กำลังรอให้ท่านกลับไป ตอนนี้ถึงเวลาที่จะแสดงความหนักแน่นต่อบุคคลที่ท่านรักแล้ว”
นี่เขาทำไปแล้วกี่ครั้งกัน? ด้วยแรงที่ใกล้หมดเขาจึงเลิกนับครั้งไปแล้วว่าใช้งานทักษะเยียวยาออกไปมากมายเพียงใด
แสงสีน้ำเงินพลันส่องประกายออกมาจากร่างของเขา พวกผู้เสพติดที่กำลังนอนแผ่อยู่ต่างก็มีใบหน้ากระจ่างขึ้นราวกับเงามืดที่เคยปกคลุมถูกปัดเป่าจนหายสิ้น
=====
เยียวยาปาฏิหาริย์สำเร็จ
ด้วยการกระทำอย่างไม่ห่วงใยตนเองของท่าน ท่านได้เสียสละตนเองเพื่อดูแลผู้อื่นและรักษาเขาเอาไว้จากชะตากรรมอันน่าเศร้า
ผู้ป่วยเหล่านี้ไม่ได้เพียงแค่เจ็บไข้จากอาการป่วยและอาการบาดเจ็บ บุคคลเหล่านี้ต่างเสพติดยาจนทำให้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะจนไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงพวกมันด้วยกำลังของตัวเองได้ พวกเขาต่างเป็นผู้ป่วยที่อาภัพ กระนั้นแล้ว พวกเขายังไม่ทราบว่าตนเองป่วยได้อย่างไร
การเยียวยาผู้คนที่ไม่รู้ว่าตนเองป่วยนั้นเป็นสิ่งที่ยากยิ่ง ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม การจะรักษาพวกเขาเหล่านี้จำเป็นต้องใช้ความอดทนอย่างถึงที่สุด ท่านที่ไม่คิดหลบเลี่ยงจนกระทั่งถึงขีดจำกัดอันเป็นที่สุด ท่านได้ทุ่มเททุกหยาดเหงื่อแรงกายและแรงใจให้พวกเขาพร้อมกับความอดทนที่น่าอัศจรรย์ใจ
แม้ว่าการทะลวงจิตใจของพวกเขาด้วยคำพูดจะเป็นสิ่งสำคัญ แต่สิ่งที่ช่วยเหลือพวกเขาแท้จริงแล้วเกิดขึ้นจากความอดทนอันหนักแน่น ตอนนี้ผู้ป่วยต่างได้รับรู้แล้วถึงความอดทนบากบั่นของท่านจนเอาชนะอาการของพวกเขาที่เกิดขึ้นจากใบของต้นนูรุนม่าได้
*เยียวยาปาฏิหาริย์เป็นผลสำเร็จ ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้น 1
*ค่าสถานะเสน่หาเพิ่มขึ้น 10
*ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50
*แนวโน้มความดีเพิ่มขึ้น 50
=====
การเยียวยาปาฏิหาริย์เป็นผลสำเร็จ ท่านได้รับฉายา ‘ผู้เยียวยาที่มุ่งมั่น’ ชื่อเสียงในฐานะผู้เยียวยาเพิ่มขึ้น ท่านจะได้รับคำยกย่องจากผู้ป่วยทุกท่าน
ด้วยผลลัพธ์จากโบนัสของฉายา ทุกค่าสถานะของท่านจะเพิ่มขึ้น 1 และค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50
=====
‘เราทำได้แล้ว!’
ด้วยใบหน้าที่อ่อนล้า อาร์คพลันล้มนั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง
ในขณะนั้นเอง ทั้งซิดและซาร่าต่างก็เงยหน้าขึ้นเพราะแสงที่ส่องไปกระทบจนปลุกให้ตื่น เมื่อผู้เสพติดต่างรู้สึกตัวขึ้นจากอาการภาพหลอน ชายวัยกลางคนจึงจ้องมองซาร่าด้วยอาการสั่นเทิ้ม
“โอ้... โอ้ ซาร่า ซาร่า! ขอบคุณสวรรค์!”
ซาร่าอ้าปากกว้างก่อนที่จะเริ่มวิ่งเข้าใส่ชายวัยกลางคนพร้อมกับสวมกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น
ซิดที่รับชมการพบเจอกันอีกครั้งถึงกับหลั่งน้ำตาออก
“อะ-อาร์คนิม ทำได้แล้วนะครับ!”
อาร์คยังคงเงียบงันขณะพยักหน้ารับ
เดิมทีอาร์คเพียงแค่ต้องการทำภารกิจให้สำเร็จ แต่พอมองใบหน้าของซาร่าที่เปี่ยมไปด้วยความยินดีแล้ว ความรู้สึกเหนื่อยล้าของเขาคล้ายหายเป็นปลิดทิ้ง
หัวจิตหัวใจของผู้เป็นพ่อแม่ที่มีต่อบุตรของตน รวมของบุตรที่มีต่อพ่อและแม่ต่างก็ยังคงเป็นเช่นเดียวกันไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนหรือว่าเอ็นพีซีก็ตาม เขานึกย้อนกลับไปตอนที่พยายามรักษาเหล่าผู้เสพติดด้วยสายตาที่เย็นเยียบ จนกระทั่งเขาได้เห็นซาร่าที่แม้กระทั่งนอนหลับยังคงหลั่งน้ำตาออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้า
ทักษะเยียวยามันไม่ใช่ทักษะที่พึ่งพาเลเวลของทักษะหรือจำนวนการใช้งาน เพื่อที่จะช่วยขจัดโรคภัยให้กับเอ็นพีซี การดูแลรักษาพวกเขาด้วยความจริงใจและความเห็นอกเห็นใจต่างหากที่ทำให้การเยียวยาประสบผลสำเร็จ บางทีอาจเป็นเพราะจิตใจของเขาเกิดความเปลี่ยนแปลงไปจึงทำให้การเยียวยาปาฏิหาริย์เป็นผลสำเร็จ
‘ถ้าหากไม่ใช่เพราะซาร่า บางทีการเยียวยาปาฏิหาริย์ครั้งนี้อาจไม่สำเร็จก็เป็นได้’
ถึงจะพูดเช่นนั้น แต่อย่างไรแล้วตอนนี้ความสำเร็จก็ย่อมเป็นความสำเร็จ
อีกทั้ง ตอนนี้เขายังสามารถสำเร็จภารกิจช่วยเหลือพ่อของเธอออกมาได้ เขาได้อธิบายสถานการณ์โดยภาพรวมออกมา ก่อนที่แฮนสันจะเข้ามาใกล้อาร์ค
“เจ้าคืออาร์คและซิด? ข้าขอบคุณจากใจจริง เจ้าช่วยทั้งบุตรสาวข้าและตัวข้า ข้าไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้เช่นไรดี”
‘มาแล้วสินะ รางวัล...’
อาร์คกล้ำกลืนคำพูดที่ผุดขึ้นมาในใจกลับลงไป
“มันเป็นเรื่องปกติครับ อย่างไรแล้วผมก็ไม่อาจปล่อยวางเรื่องราวเช่นนี้ไปได้”
“โอ้! ถึงกับยังมีคนจิตใจเช่นนี้หลงเหลืออยู่ในโลกอันแห้งแล้งใบนี้ ทว่าข้ารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่งหากจะรับการช่วยเหลืออยู่ฝ่ายเดียว ข้าคิดอยากมอบบางสิ่งให้ แต่ข้าในตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย...”
แฮนสันพยายามรื้อค้นทั้งกระเป๋าออกมา
‘คิดให้ออกสิ! มันต้องมีอะไรเหลือบ้างสิ! ดูให้ดีก่อน!’
ท้ายที่สุด ดูเหมือนว่าคำพูดของอาร์คจะส่งไปถึง