ตอนที่แล้วBNH บทที่ 8 : แย่ยิ่งกว่าภรรยาน้อยอีก ?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 10 : Bringing the ‘Nation's Husband’ Home (10)

Chapter 9 : Bringing the ‘Nation's Husband’ Home (9)


Chapter 9 : Bringing the ‘Nation's Husband’ Home (9)

เขาทำงานกับลู่ จินเหนียนมานานหลายปี, เลขาฯจึงเดาอารมณ์เขาในตอนนี้ได้ไม่ยาก

เมื่อใดก็ตามที่เขาเม้มริมฝีปากแน่น แสดงว่าเขาอารมณ์เสียนั่นเอง

แต่ท่าทางของเขายังดีๆอยู่เลยนี่หลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จ แล้วทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ได้? หรือว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับเขากันแน่นะ?

ถึงแม้เขาจะสงสัยมาก แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถามเจ้านายออกไป เขายังคงจดจ่อไปกับการขับรถ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“คุณลู่ครับ, คุณต้องการตรงไปสนามบินเลยใช่ไหมครับ?”

ไร้ซึ่งคำตอบจากลู่จินเหนียน

เกิดความเงียบปกคลุมไปทั่วรถ

เลขาฯของเขายังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป ไร้ซึ่งคำพูดใดๆออกมา สายตาโฟกัสไปที่ถนน

เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวไปได้สักพัก อากาศที่แจ่มใสก็เปลี่ยนไป เริ่มมีหยาดฝนเม็ดเล็กๆร่วงลงมา

“อาาา ฝนเริ่มตกลงมาแล้วครับ”

เลขาฯของเขาพูดขึ้นมา

 

ลู่ จินเหนียนก็ยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม

เลขาฯของเขาถูกปฏิเสธเป็นทางอ้อมรอบที่สอง เขาจึงยอมแพ้ ปิดปากเงียบ ไม่พูดอะไรออกมาอีก

ฝนเริ่มตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ รถก็เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ แต่ขณะที่เลขาฯกำลังจะกลับรถเพื่อเข้าสู่สนามบิน ลู่จินเหนียนก็พูดขึ้นมาว่า

“หยุดรถ!”

เสียงของเขาไม่ได้ดังมาก แต่ก็ดังพอให้เลขาฯหยุดรถในทันที

เลขาฯรีบหันกลับมาหาลู่จินเหนียน พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า

“คุณลู่, มีอะไรผิดปกติรึปล่าวครับ?”

อีกครั้งที่ลู่ จินเหนียนยังคงเงียบ สายตาของเขาจ้องมองออกไปนอกรถ..

เด็กสองคนในชุดนักเรียนมอปลาย เด็กผู้หญิงและผู้ชายรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปด้วยกัน และเข้าไปยืนหลบฝนใต้อาคารแห่งหนึ่ง

ต่อมาอีกสองนาทีพวกเขาก็วิ่งขึ้นแท็กซี่ไป

แต่สายตาของลู่ จินเหนียนยังคงจ้องมองไปยังจุดที่เด็กทั้งสองคนยืนหลบฝนเมื่อสักครู่นี้..

เลขาฯของเขายังคงสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและถามออกไปอีกครั้งว่า

“มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือครับคุณลู่?”

ลู่ จินเหนียนยังคงเงียบ เขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์

ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อหลายปีก่อน

วันนั้นก็เป็นวันที่ฝนตกหนัก..

เขาและเฉียวอันหาว ทั้งคู่ได้ใช้อาคารแห่งนี้เป็นที่กำบัง นั่นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนพบกัน..

ทั้งเขาและเธอไม่ได้เอ่ยคำใดๆออกมา มีเพียงสายตาที่จ้องมองกันและกัน..

ซึ่งอาจเป็นเพราะทั้งคู่สวมชุดนักเรียนที่บ่งบอกว่า อยู่โรงเรียนเดียวกัน

“คุณลู่ !?”

หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงของเลขาฯเขาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่จินเหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาหันหน้ากลับมา นั่งพิงเบาะรถตามเดิม ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด