ตอนที่ 54 ง่ายๆตรงไปตรงมา (FREE)
ถึงแม้เสียงของเขาจะไม่ได้ดังมากนัก แต่นักปราชญ์ที่กำลังผลักกันไปมาอยู่นั้นได้ยิน พวกเขาหงุดหงิดขึ้นมาทันที ราวกับสำลักน้ำ
“ไร้การศึกษา?”
พวกเขานั้นพยายามผลักกันไปมาเพื่อให้ไปยืนอยู่หน้าสุด เพื่อจะได้เห็นหญิงงามล่มเมืองตรงหน้า แต่ตอนนี้เหมือนเขาของพวกเขาค่อยๆงอกออกมา!
จากนั่นคำพูดของเด็กหนุ่มก็หันเหความสนใจของพวกเขา พวกเขารู้สึกอับอายมากเพราะตอนแรกถ้าให้พวกเขาบอกว่าใครไรการศึกษามากที่สุดต้องเป็นเด็กหนุ่มนั่นอย่างแน่นอน
ใครเป็นเพื่อนของเขาคงอับอายขายขี้หน้าน่าดู!
ความอับอายของพวกเขากลายเป็นความโกรธที่ไหลออกมาจากร่างกาย แต่เพราะวันนี้เป็นงานชุมร้อยบุปผา เน้นความสามารถด้านศิลปะหาการต่อสู้ และถ้าหากพวกเขามีเรื่องขึ้นมาละก็ มันจะเป็นการยืนยันคำพูดของเด็กหนุ่มนั่นว่าพวกเขาไร้การศึกษา
“ฮึ่ม!”
นักปราชญ์บางคนที่วางดอกไม้เสร็จแล้ว เมื่อพวกเขาเดินผ่าน ฟาง เจิ้งจือ พวกเขาแสดงท่าทางไม่พอใจออกมาทันที
“ข้าขอขอบคุณนายน้อยทั้งหลาย ข้าจะเริ่มบรรเลงบทเพลง ณ บัดนี้” หยุน ชิงวู โค้งตัวเล็กน้อยให้กับเหล่านักปราชญ์ ท่าทีของนางดูไม่ต่างไปจากเดิม
เมื่อได้ยิน หยุน ชิงวู พูดออกมา ทั้งงานต่างอยู่ในความเงียบสงบทันที
ดวงตาของเด็กหนุ่มปิดลง พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนะลืมตามองไปที่ หยุน ชิงวู อีกครั้ง ราวกับกำลังขบคิดบางอย่างอยู่
ในทางกลับกัน เหยียน ซิว ยังคงแสดงท่าทีเย็นชาเช่นเคย เว้นแต่พัดทองที่ถืออยู่ในมือกลับขยับเร็วขึ้น ราวกับว่าเขากำลังกระวนกระวายใจอยู่
กู่เจิ้ง ถูกยกขึ้นมาโดยหญิงสาวที่สวมชุดสีทองทั้งสองคน ก่อนที่พวกนางจะวางมันลงข้างหลังของ หยุน ชิงวู อย่างช้าๆ
นิ้วอันบางเฉียบของนางค่อยๆกดลงไปบน กู่เจิ้ง
เสียงดนตรีที่ไพเราะเริ่มดังออกมา ทั่วทั้งงานชุมนุมร้อยบุปผาต่างนิ่งเงียบ ทุกคนต่างมองไปที่การเคลื่อนไหวของ หยุน ชิงวู
“หยดน้ำค้างใสสะอาดพลันเปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง
ชายผู้ที่ข้ารัก
ต้องอยู่ที่ใดสักแห่งตามลำธารสายนี้”
“ข้าทั้งเดินไปตายริมธาร
แต่มันช่างยากลำบากและยาวนานเหลือเกิน
ข้าเดินลงไปในลำธาร
ณ กลางน้ำ
นั่นเป็นเขา...”
“…”
เสียงของ กู่เจิ่ง รายกับสายน้ำที่ไหลเอื่อย รวมทั้งเพลงและการขับร้อง ทำให้ทุกอย่างดูงดงาม นางถือเป็นผู้หญิงที่น่ามหัศจรรย์ ไม่เพียงแต่มีบุคคลิกที่ดีเท่านั้น นางยังมีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีอันยิ่งใหญ่
แต่ละคำที่นางเปล่งออกมา ล้วนคมชัดน่าฟัง
เมื่อเสียงกู่เจิ้ง ถูกบรรเลงออกมา หญิงในชุดเขียวก็เริ่มเต้นรำไปตามเพลง บางครั้งก็หมุนตัวเข้ามาหากันกลายเป็นรูปดอกไม้บาน บางครั้งก็มารวมกันเพื่อก่อเกิดระลอกคลื่น...
นักปราชญ์ทุกคนต่างถูกฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้หลงไหล พวกเขาลุ่มหลงไปกับเสียงดนตรี และการเต้นรำที่หาชมได้ยาก จมอยู่ในโลกของเสียงดนตรี
เด็กหนุ่มเองก็เงียบลงเช่นกัน ฟังเสียงของ หยุน ชิงวู อย่างตั้งใจ ไม่ส่งเสียงรบกวนอีกต่อไป
อีกด้านหนึ่ง เหยียน ซิว ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขานิ่งสงบมีเพียงพัดที่อยู่ในมือเท่านั้นที่ขยับไปมา เหมือนทั้งเขากำลังฟังเพลงและไม่ได้ฟังอยู่ในเวลาเดียวกัน
เพลงจบลง เสียงบรรเลง กู่เจิ้ง ก็จบลงเช่นกัน
เสีงของมันยังดังสะท้อนไปทั่วอากาศ
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ก่อนที่นักปราชญ์บางคนจะหลุดออกจากภวังค์
“ไพเราะ ไพเราะยิ่งนัก!”
“ช่างเป็นอะไรที่งดงามเหลือเกิน!”
“การแสดงช่างดงาม ผู้บรรเลงก็งดงาม!”
“ข้ายอมตายเพื่อจะได้ยิน หยุน ชิงวู ร้องเพลงอีก...”
นักปราชญ์ต่างกล่าวคำเยินยอที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเขาจะคิดได้ นักปราชญ์บางคนกระทั่งจะหยิบบทกลอนที่แต่งเอาไว้ขึ้นมาเพื่อจะชนะใจนาง
“ข้า เมิ่ง อวี้ชู จากตระกูลเมิ่งแห่งฮวายอัน ได้ฟังบทเพลงอันไพเราะ ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ขาหวังว่าจะได้ร่วมบรรเลงบทเพลงกับท่านหญิงชิงวู ท่านเห็นเป็นอย่างไร?”
ทันใดนั้น เมิ่ง อวี้ชู เดินออกมาจากฝูงคนรอบการของเขามีคนคุ้มกันเพียงไม่กี่คน
เมิ่ง อวี้ชู ไม่ได้เสนอไข่มุก หยก หรือขับบทกวีให้นางฟัง แต่เขากลับขอที่จะบรรเลงบทเพลงคู่กับนาง แสดงให้เห็นว่าเขาต้องการที่จะเอาชนะใจนาง
แต่เรื่องนี้มันน่าเกลียดเกินไป
เมื่อพิจรณาถึงนิสัยของ เมิ่ง อวี้ชู แล้วเขาต้องมีจุดประสงค์เพื่ออวดทุกคนแน่นอน
ด้วยวิธีนี้ เขาถือว่าได้เปรียบอย่างมาก สามารถบรรเลงเพลงคู่กับ หยุน ชิงวู ได้? เรื่องนี้ทำให้เขาสามารถโม้ไปได้อีกนาน
ขณะที่เหล่านักปราชญ์กำลังขบคิดกันอยู่ หยุน ชิงวู ลุกขึ้นอย่างช้าๆด้วยท่าทีที่นิ่งสงบราวกับสายน้ำ
“เพราะ นายน้อยเมิ่ง ได้เชิญข้า ข้า หยุน ชิงวู ก็ไม่คิดจะปฏิเสธ แต่ข้าเพิ่งบรรเลงบทเพลง ต้นกกลู่ลม ไป ข้าเกรงว่าถ้าข้าแสดงอีก เหล่านักปราชญ์จะเบื่อเสียก่อน แต่ว่า...ข้ามีชิ้นส่วนของบทเพลงโบราณ ถ้าท่านสามารถบรรเลงร่วมกับสาวใช้ทั้งสองของข้าได้ ข้าก็จะร่วมบรรเลงบทเพลงกับท่านสักเพลงหนึ่ง”
เสียงของ หยุน ชิงวู นั้นเปล่งออกมาอย่างชัดเจน ไม่มีความรุนแรงหรือหยาบคายแม้แต่น้อย แต่เมื่องเมิ่ง อวี้ชู ได้ยิน หน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปทันที
เขาเพียงแค่ต้องการใช้ข้อได้เปรียบของความวุ่นวายในวันนี้ เพื่อให้แน่ใจว่า หยุน ชิงวู จะไม่สามารถคัดค้านเขาได้ ถ้าเป็นการแสดงบนเวทีทั่วๆไปเขาสามารทำได้ แต่ถ้าเป็นบทเพลงโบราณแล้วละก็...
เขาต้องพบกับความอับอายแน่นอน
เมิ่ง อวี้ชู รู้สึกอย่างกระโดดหนีลงไปในแม่น้ำแห่งความสัตย์เสียเหลือเกิน
เขาก้าวไปข้างหน้าไปก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้
ข้าควรยอมรับข้อเสนอนาง?
อีกฝ่ายจะให้เขาเล่นกู่เจิ้งร่วมกับสาวใช้ทั้งสองของนางถ้าเขาทำได้ หยุน ชิงวู ก็จะร่วมบรรเลงเพลงกับเขา แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ละ?
เขาจะกลายเป็นตัวตลกของงานชุมนุมร้อยบุปผาทันที
เมิ่ง อวี้ชู ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่นักปราชญ์นั้นคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ก่อนจะเริ่มตะโกนยุยงทันที
“นายน้อยเมิ่ง บรรเลงบทเพลงโบราณเลยสิ!”
“ใช่แล้ว นายน้อย!”
“ช่วยแสดงความสามารถอันเก่งกาจของท่านให้ข้าดูหน่อยสิ!”
ต่อหน้าของหญิงงาม เหมือนมีพลังงานบางอย่างที่ทำให้นักปราชญ์บางคนนั้นไม่กล้าเปิดปากพูดออกมา แต่เมื่อเหตุการ์เป็นอย่างนี้ พวกเขาตะโกนออกมา เพื่อให้หญิงงามสังเกตุเห็นพวกเขา แม้เพียงสักเล็กน้อยก็ดี
หน้าของ เมิ้ง อวี้ชู เปลี่ยนสีไปมา เดี๋ยวแดง เดี๋ยวขาวซีด ในที่สุดเขาก็กัดฟันพร้อมกับโบกมือให้ หยุน ชิงวู
“ถึงแม้พวกนางจะเป็นสาวใช้ของท่านหญิง แต่ข้าเชื่อว่าพวกเขาก็คงตกอยู่ในพวังค์เพราะเสียงร้องอันไพเราะของท่านเช่นกัน ข้าเกรงว่าถ้าข้าบรรเลงร่วมกับพวกนางในวันนี้ ข้าคิดว่าผลที่ออกมาคงไม่ดีเท่าไหร่!” เมิ่ง อวี้ชู ไม่รอ หยุน ชิงวู พูดอะไรออกมาอีก เขารีบหันตัวกลับและเดินไปที่นั่งทันที
“ขอบคุณมาก นายน้อยเมิ่งที่เห็นใจสาวใช้ทั้งสองของข้า! ข้าขอแสดงความขอบคุณแทนสาวใช้ทั้งสองด้วย!” หยุน ชิงวู เหมือนคาดเดาเรื่องทุกอย่างไว้อยู่แล้ว นางจับแขนสาวใช้ทั้งสองก่อนโค้งคำนับเล็กน้อย
เมื่อนักปราชญ์เห็นเหตุการณ์เหล่านี้ พวกเขาต่างด่า เมิ้ง อวี้ชู ในใจ เหอะ! เมิ้ง อวี้ชู หนีไปอย่างรวดเร็ว เขาหนีทันทีเหมือนเห็นทุกอย่างท่าจะไม่ดี แต่เขายังหาคำพูดที่เยินยอให้ตวเองดูดีได้อีก ช่างชั่วร้ายเหลือเกิน!
หลังจากทุกคนเห็น เมิ่ง อวี้ชู พลาดท่า นักปราชญ์ที่ต้องการจะเห็นใบหน้าของ หยุน ชิงวู ล้วนเป็นกังวล
แม้แต่ เมิ่ง อวี้ชู ยังพ่ายแพ้ แล้วใครในที่นี้จะสามารถชนะใจนางได้?
ทุกคนต่างมองไปรอบๆ
ทันใดนั้นเสียงที่เกียจคร้านก็ดังขึ้น
“หญิงงาม หยุน ชิงวู?”
นักปราชญ์ทุกคนหงุดหงิดทันที ใครกันที่โง่พอจะนำความอัปยศมาสู่ตัวเองอีก จากนั้นพวกเขาก็รู้ว่าเสียงนั้นดังมาจากไหน มันมาจากเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เหยียน ชิว นั่นเอง
“เจ้าบ้านนอกนั่น!”
“เขาก็ต้องการจะเห็นหน้าของ หยุน ชิงวู งั้นหรือ?”
“เขามีปัญญาทำหรือไงกัน?”
นักปราชญ์ต่างมองไปที่เขาด้วยความดูถูก หยุน ชิงวู นั้นเดินทางมาแล้วทั่วอณาจักรเซี่ยอันยิ่งใหญ่ ทั้งทะเลทรายทางเหนือ เมืองหลวงทางตะวันออก ดินแดนเหลียงตะวันตก แต่ไม่มีปราชญ์คนใดเลยที่สามารถมัดใจนางได้
เจ้าเด็กบ้านนอก! คิดว่าตัวเองมีความสามารพอหรือไงกัน?
ตอนนั้นเองที่ เหยียน ซิว เหลือบตาไปมองเด็กหนุ่มคนนั้น ดวงตาของเขามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่มันเป็นเพียงช่วงเวลาพริบตาเดียว ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
เด็กหนุ่ม ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงสนทนาที่ดังขึ้นรอบตัว เขาค่อยๆลุกจากที่นั่งและเดินตรงไปทางเวที
เสื้อคลุมสีน้ำเงินโบกสะบัดไปตามแรงลมเล็กน้อย
“นายน้อยนั่นเอง ข้า หยุน ชิงวู ยินดีที่ได้พบท่านอีกครั้ง!” มองเห็นเด็กหนุ่มที่เดินขึ้นมา ท่าทางของ หยุน ชิงวู ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก นางโค้งตัวเป็นการทักทายเล็กน้อย
“วันนี้ข้าได้เดิมพันกับคนที่ชื่อ เมิ่ง อวี้ชู !” เด็กหนุ่มเดินไปข้างหน้า หยุน ชิงวู ดวงตาสีดำจ้องมองไปยังหญิงงามตรงหน้า
“การเดิมพันนั้นเกี่ยวข้องกับข้า หยุน ชิงวู งั้นหรือ?” นางไม่ได้ดูแปลกใจเท่าไหร่นัก
“แน่นอน!” เด็กหนุ่มพยักหน้า
“หยุน ชิงวู ขอเดา การเดิมพันนี้คือ ใครคือคนที่เปิดผ้าที่ปิดหน้าของ หยุน ชิงวู ออกได้ ใช่หรือไม่?” ท่าทางของ หยุน ชิงวู ยั่งนิ่งสงบดุจสายน้ำ
“ฉลาดมาก!” เด็กหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้น นายน้อยต้องเป็นบุคคนที่ชาญฉลาดมากแน่นอน ถึงแม้หยุน ชิงวู จะไร้พรสวรรค์ แต่ข้าหวังว่านายน้อยจะไม่รำคาญที่จะสั่งสอนข้า!” หยุน ชิงวู โค้งตัวอีกครั้ง
“ได้แน่นอน!” สัมผัสกับกลิ่นกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของ หยุน ชิงวู เด็กหนุ่มเองก็โค้งคำนับให้นางเช่นกัน
จากนั้น...
เขายื่นมืออกมา มีผ้าสีดำอยู่ในมือขวาของเขา
“อันทีจริงข้าชอบทำอะไรง่ายๆ และตรงไปตรงมามากกว่า!” เด็กหนุ่มมองไปยังผ้าที่ยังอุ่นๆอยู่ในมือ และยิ้มด้วยความสดใสให้กับ หยุน ชิงวู ที่กำลังตกตะลึงอยู่
เพจหลัก : Gate of god TH
