ตอนที่แล้วเล่ม 4 ตอนที่ 2 : นักล่าเงินรางวัล (4) [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเล่ม 4 ตอนที่ 3 : พบเจอซิดอีกครั้ง (2) [อ่านฟรี]

เล่ม 4 ตอนที่ 3 : พบเจอซิดอีกครั้ง (1) [อ่านฟรี]


ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

==========

เล่ม 4 ตอนที่ 3 : พบเจอซิดอีกครั้ง (1)

ถนนเส้นหลักของกิรันยังคงมีเสียงดังเซ็งแซ่เช่นเคย กระทั่งตอนรุ่งสาง พื้นที่เขตการค้าก็คราคร่ำไปด้วยผู้คนจนแทบหาที่เดินไม่ได้ เป็นเพราะพวกผู้เล่นมาตั้งร้านขายของ กระทั่งตั้งร้านรับซื้อของก็มีเช่นเดียวกัน ด้วยพื้นที่ว่างที่เหลือให้เอาไว้เดินเพียงแค่ประมาณสามถึงสี่ช่วงตัว เป็นเพราะถนนตอนนี้มันเต็มไปด้วยซุ้มร้านค้าที่จัดตั้งเอาไว้ทั้งสองฟาก มันเหมือนกับตลาดนัดร้านค้าแผงลอยตามงานวัดที่มักพบเห็นได้ในทีวีอย่างไรอย่างนั้น มีสิ่งของมากมายหลายประเภท ไอเทมมากมายที่มีราคาตั้งแต่ไม่กี่เหรียญทองแดงจนกระทั่งไอเทมหายาก นับได้ว่าสถานที่แห่งนี้ยากจะหาได้ว่าอะไรที่ไม่มีขาย

ถ้าหากต้องการใช้บริการสถานที่ประมูลสินค้าก็จำเป็นต้องจ่ายค่าธรรมเนียมถึง 5% ด้วยราคาไอเทมที่จะมีแต่เพิ่มมากขึ้น ค่าธรรมเนียมจึงกลับกลายเป็นภาระที่หนักอึ้งไป ด้วยความที่ผู้ซื้อต่างก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ที่แห่งนี้จึงเป็นสถานที่กลางสำหรับการซื้อขายไอเทมโดยตรงที่พวกเขาจะมาตั้งขายหรือตั้งรับซื้อสิ่งที่ต้องการกัน ทว่า มันก็ยังมีความเสี่ยงจากการโดนหลอกลวงหากเป็นการซื้อขายโดยตรง นั่นก็ในกรณีที่ไม่รู้ราคาตลาดน่ะนะ ดังนั้นแล้วมันจึงต้องระมัดระวังให้ดีทุกฝีก้าวที่จะซื้อขาย

‘ก็นะ ยังไงพวกนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราอยู่แล้ว...’

อาร์คที่ไม่ได้สนใจธุรกิจเช่นนี้นับตั้งแต่เริ่มเล่นเกม เขามักจะหาไอเทมที่ต้องการด้วยตนเองเสมอ และด้วยแนวคิดนี้ของอาร์คจึงทำให้เขายิ่งได้รับผลกำไรมากยิ่งขึ้นเมื่อออกไปล่าแทนที่จะต้องมานั่งจับเจ่าทำธุรกิจเช่นนี้เพื่อประหยัดค่าธรรมเนียม

ด้วยสภาพตลาดนัดเช่นนี้ อาร์คแทบเดินผ่านไปโดยไม่คิดอะไร จุดหมายของเขามีเพียงแค่การรีบไปขายขยะที่เขาได้รับและรวบรวมมาจากพวกแก๊งโจรในร้านค้า จากนั้นจึงค่อยไปออกล่าเงินรางวัลต่อ ทว่า ท้ายที่สุดตลาดนัดแห่งนี้กลับทำให้เขาต้องหยุดชะงักลงได้

ในสายตาของอาร์คตอนนี้ คือกองเสื้อผ้าที่ดูไร้ราคาที่กองอยู่มุมหนึ่ง

[ขายเสื้อผ้าจ้า ราคาเดียว 50 เหรียญทองแดงเท่านั้น!]

ในนิวเวิลด์ เสื้อตามปกติยังคงมีอยู่โดยแยกจากชุดเกราะ พวกมันไม่มีค่าพลังป้องกันแต่อย่างใด แต่พวกมันจะใช้สวมใส่ในหมู่บ้านหรือว่าเมืองเพื่อให้เกิดความแปลกใหม่ เช่นกัน มันก็มีกรณีที่เสื้อผ้าราคาแพงจะมีออพชั่นที่เรียกว่า ‘ความดึงดูด’ ความดึงดูดเป็นค่าสถานะที่ช่วยเสริมค่าความสัมพันธ์ให้ยามที่พูดคุยกับเอ็นพีซี นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพ่อค้าที่มักตระเวนไปทั่วจึงชอบสวมใส่เสื้อผ้าระดับสูง ตามปกติแล้ว เสื้อผ้าพวกนี้มันมีราคาแพงเสียยิ่งกว่าชุดเกราะอีก

เสื้อผ้าที่กองเอาไว้ในซุ้มร้านค้าตอนนี้ พวกมันคือเสื้อผ้าทั่วไป พวกมันใช้เพียงแค่สวมใส่สำหรับการเปลี่ยนบรรยากาศอะไรพวกนั้นแค่นั้นเอง แน่นอน ในเมื่ออาร์คเป็นคนที่ไม่สนแม้กระทั่งการแต่งตัวในโลกแห่งความเป็นจริง มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะต้องสนใจเสื้อผ้าภายในเกม

สิ่งที่อาร์คสนใจหาได้ใช่เสื้อผ้า แต่มันเป็นพ่อค้าชาวฮอบบิทที่นั่งอยู่ด้านหลังกองเสื้อผ้าพวกนั้นต่างหาก ผู้เล่นที่กำลังเย็บปักถักร้อยอยู่ตรงนั้นดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงสายตาของอาร์คที่มองไปแม้แต่น้อย เป็นซิดนั่นเอง

‘ทำไมซิดถึงมาขายเสื้อผ้าอยู่ที่นี่ล่ะเนี่ย?’ อาร์คเริ่มเอนหัวไปมาครุ่นคิด

ซิดเลือกที่จะเปลี่ยนอาชีพเป็นผู้ประกอบการค้าแล้ว มันเป็นอาชีพสำหรับผู้ที่ต้องการซื้อและขายสิ่งของจากหมู่บ้านหรือเมืองที่อยู่ห่างไกล ทว่า เขากลับมานั่งเย็บเสื้อและขายพวกมันด้วยราคาเพียงแค่ 50 เหรียญทองแดงเนี่ยนะ? อีกทั้ง ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากซิดในตอนนี้มันไม่มีทั้งความสดใสและร่าเริงเหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด ราวกับว่ารอบด้านของเขากลับกลายเป็นสีเทาก็ไม่ปาน อีกทั้งยังให้ความรู้สึกที่มืดมนและหนักอึ้งออกมาด้วย

“เฮ้...”

ราวกับหวาดกลัวเพียงแค่เงาของอาร์ค ซิดเร่งร้อนโค้งศีรษะให้อย่างรีบด่วน “อา! ยะ-ยินดีต้อนรับครับ ร้านเรามีเครื่องแต่งกายทุกชนิดขายแถมยังลดราคาเป็นพิเศษให้ด้วยนะครับ อีกทั้งยังใช้วัสดุชั้นดีที่รับมาใหม่ทุกวัน พวกเรายังมีหมวกที่ดูดีและไอเทมแฟชั่นที่เป็นที่นิยมในช่วงนี้อีกด้วยนะครับ ลองรับไปสักชิ้นดูไหมครับ ราคาเพียงแค่ 50 เหรียญทองแดงเท่านั้น หากซื้อสองชิ้น ผมลดราคาให้อีก 10 เหรียญทองแดงเลยครับ”

“ซิด นี่นายมาขายของอะไรในที่แบบนี้กันเนี่ย?”

ขณะนำเสนอขายสิ่งของออกมาทีละอย่าง มือของซิดพลันชะงักงันไป จากนั้นเขาจึงเงยศีรษะขึ้นและจ้องมองอาร์คอยู่ชั่วครู่หนึ่งด้วยสีหน้าแข็งทื่อ

“อะ-อาร์ค!”

น้ำตาเริ่มหยาดหยดลงมาจากดวงตากลมโตของซิด โดยไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไรกันแน่ อาร์คถึงกับตามออกด้วยน้ำเสียงแตกตื่น “หือ หา? เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮือ อาร์ค ผมอยากเจอคุณมากเลยครับ”

“แล้วนายร้องไห้ทำอะไรเนี่ย? เกิดเรื่องอะไรกัน?”

“ผม... ที่จริงแล้ว ผมล้มละลายน่ะครับ”

“ละ-ล้มละลาย?”

“ผมหมายถึง ผมหยิบยืมเงินจากกิลด์พ่อค้ามาเพื่อนำไปซื้อหาสิ่งของ แต่ว่า... ฮึก ผมโดนฆ่าจนตายและพอกลับมา พอกลับมา... ราคาตลาดมันก็ร่วงหล่นลงจนถึงก้นเหวแล้วครับ อีกทั้ง... ฮึก ฮึก ผมเลยโดนภาระหนี้สินรุมเร้าจากเรื่องนั้น... ด้วยหนี้สินขนาดนั้นมันจึงยากที่จะทำให้ผมจ่ายกลับคืนไปได้หมด เพราะงั้น... ฮือ ผมก็เลยต้องมาทำธุรกิจค้าขายเพื่อหาเงินประทังชีวิตไปก่อนครับ แต่ว่า... ไอเทมของผมก็ขายแทบไม่ออกเพราะทักษะการตัดเย็บมันต่ำมาก แถม... ผมที่ไม่อาจจ่ายหนี้ได้ตรงเวลาจึงทำให้ดอกเบี้ยมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้ง... อา ผมเหนื่อยที่จะต้องทำไอเทมที่ขายไม่ได้แล้วด้วยแหละครับ”

ดูเหมือนจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเอาเรื่องเลยทีเดียว

หลังพูดกล่าวอธิบายออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ซิดจึงล้มลงไปนั่งร้องไห้อีกครั้ง เขาร้องออกมาเสียงดังจนเสียงร้องนี้ได้ยินไปทั่วทั้งตลาดนัดแห่งนี้เลยทีเดียว นั่นจึงทำให้พวกผู้เล่นต่างจ้องมองมาทางนี้ ด้วยสายตาที่มองมามันอาจทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดคิดได้ อาร์คจึงเริ่มปลอบซิด หลังจากจัดการให้เขาหยุดร้องแล้ว ซิดจึงถูดวงตาของตนขณะเริ่มอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงที่สงบลง

“คุณรู้ใช่ไหมครับว่าผมพยายามยกระดับราคาและส่วนแบ่งผ้าไหมในตลาดกิรันน่ะครับ?”

“ใช่ ก็ได้ฟังมาอยู่”

“ตอนที่ยังอยู่กับอาร์คนิม ผมค่อนข้างที่มีเงินทุนมากพอสมควร ดังนั้นก็เลยไปค้าขายด้วยความคิดที่ว่า อยากจะได้ส่วนแบ่งทางการตลาดเพิ่มขึ้น และพอหลังจากไปถึงพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงใต้ ผมก็พบว่าทางกิลด์พ่อค้าแห่งกิรันมีราคาผ้าไหมที่ค่อนข้างเฟื่องฟูมานานแล้ว ผมก็เลยคิดว่านี่แหละโอกาส!”

ซิดกำลังกำหมัดเล็กจ้อยของตนเอาไว้แน่น ราวกับเขากำลังหวนนึกถึงความตื่นเต้นเมื่อครั้งนั้น

แม้ว่าราคาตลาดของมันจะไม่ค่อยสม่ำเสมอสักเท่านัก แต่สิ่งนี้มันก็เฟื่องฟูมานานและไม่เคยตกต่ำลงในชั่วข้ามคืนเลยด้วยซ้ำ ในเมื่อมันกำลังจะถีบตัวสูงขึ้น มันก็มีโอกาสสูงที่จะทำกำไรได้อย่างแน่นอนหากสามารถนำพวกมันทั้งหมดกลับมายังกิรันได้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ซิดจึงตัดสินใจกู้หนี้ยืมสินและเดิมพันชะตาทางการค้าครั้งนี้เอาไว้กับมัน

“กิลด์พ่อค้าระดับแนวหน้าอย่างไมดัสนั้นปล่อยกู้ให้กับพ่อค้าเป็นอย่างดีเสมอมา เพราะงั้นผมก็เลยไปที่ทำการกิลด์ที่อยู่ใกล้เคียงและกู้หนี้ยืมสินมาทั้งสิ้น 300 เหรียญทอง พร้อมกับเขียนหนังสือสัญญาว่าจะจ่ายคืนให้หลังจากที่ขายผ้าไหมหลังกลับมากิรันได้แล้ว จากนั้นผมก็เลยไปจ้างเอ็นพีซีทหารรับจ้างที่มีราคาสูงเพื่อความเร่งด่วนในการกลับมากิรัน แต่แล้ว...”

“ราคาของผ้าไหมกลับลดต่ำลงสินะ”

“...ใช่ครับ” ดวงตาของซิดเริ่มเอ่อไปด้วยน้ำตาอีกครั้งขณะพยักหน้ารับ “ผมโดนหลอกครับ”

“หลอก?”

“ที่จริงแล้ว มันมีพ่อค้าจำนวนหนึ่งที่เป็นคู่แข่งทางการค้ากับผมเพราะส่วนแบ่งผ้าไหมนี่ แต่พอผมรู้มันก็สายเกินไปแล้ว หนึ่งในพ่อค้าเหล่านั้นได้ใช้อำนาจการเงินของกิลด์ตนเองเข้าควบคุมราคาครับ”

“ควบคุมราคา? ได้ยังไง?”

“เขาเสนอราคาสูงกว่าราคาแลกเปลี่ยนที่มากกว่าให้กับพ่อค้าที่ซึ่งนำผ้าไหมกลับมาจากพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงใต้ โดยการกว้านซื้อพวกมันไปทั้งหมดครับ ในเมื่อมันทำให้ผ้าไหมขาดตลาด ดังนั้นแล้วจึงเป็นสิ่งแน่นอนว่าราคาของมันจะต้องพุ่งสูงขึ้น จากนั้น พอผมกลับมาพร้อมกับผ้าไหม เขากลับเทขายผ้าไหมทั้งหมดที่รวบรวมเอาไว้จากการแลกเปลี่ยนครั้งก่อนหน้าครับ”

ผ้าไหมที่ขาดแคลนจึงเกิดการซื้อหาจากผู้เล่นโดยทันที ผลลัพธ์ก็เป็นดังที่เห็น พอสินค้ากลับมามีเช่นเดิม ราคามันจึงตกลงมามากมายถึงขนาดนี้!

เมื่อซิดกลับมาถึงกิรัน ราคาขายของมันในตอนนั้น มันแทบไม่ถึงครึ่งจากราคาที่เขาซื้อมาด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ พ่อค้าคนอื่นจึงทำได้เพียงแค่นำเอาสิ่งของไปขายในพื้นที่อื่น ทว่า ซิดที่ทำสัญญาเอาไว้เพื่อกู้หนี้ยืมสินมาจำเป็นต้องขายมันในกิรัน ระหว่างที่เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีนั้นเอง ระยะเวลาของสัญญาก็สิ้นสุด ผ้าไหมทั้งหมดจึงถูกยึดไปโดยกิลด์พ่อค้า และนำไปหักลบหนี้จนเหลือทั้งสิ้น 200 เหรียญทอง

...ด้วยเหตุนั้น มันจึงทำให้เกิดสภาวะล้มละลาย ด้วยผลลัพธ์ดังกล่าว ทั้งความน่าเชื่อถือและชื่อเสียงของซิดจึงดิ่งลงเหวเพราะฉีกสัญญา นอกจากนี้ ทั้งเลเวลและอาชีพของเขา รวมถึงทักษะทั้งหลายต่างก็ถูกลดระดับลงเพราะผลการค้าที่เป็นลบ ในเมื่อเขามีหนี้สินติดตัวอีก เขาจึงไม่มีเงินที่จะนำไปซื้อหาสิ่งของมาได้จนต้องกลับกลายมาเป็นขอทานเช่นนี้

“คึคึคึ ข้ารู้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องเกิดขึ้น สำหรับพ่อค้าแล้ว เขาดูโง่เง่ามากจริง ๆ” เดดริคยกยิ้มขณะราดเกลือลงบนแผล

แต่ดูเหมือนกระทั่งแรงตอบกลับเขายังไม่มี ซิดจึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาขณะชี้นิ้วไปยังเสื้อผ้าที่กองอยู่ “ตอนนี้ผมก็ทำได้เพียงแค่ต้องลงมือทำงานเพื่อจ่ายหนี้สินโดยการขายเสื้อผ้าพวกนี้ด้วยทักษะตัดเย็บที่เคยเรียนมาก่อนหน้านี้ครับ แต่ว่า...”

มันไม่มีทางรู้ได้เลยว่าต้องใช้เวลากี่ปีกันถึงจะจ่ายหนี้สินปริมาณ 200 เหรียญทองโดยการขายเสื้อที่มีราคาเพียงแค่ 50 เหรียญทองแดง นอกจากนี้ ทักษะตัดเย็บของเขายังค่อนข้างจะย่ำแย่อีกด้วย ดังนั้นแล้วเขาจึงทำได้แต่พวกเสื้อผ้าที่ไม่มีออพชั่นเสริม นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าพวกมันทำไมจึงขายได้ไม่ค่อยดีนัก

หลังอธิบายออกจนหมดเปลือก ซิดจึงส่งสายตามองไปทางอาร์ค “อาร์คนิม ถ้าหากเป็นไปได้...”

“ฉันไม่มีเงินหรอกนะ” อาร์คตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย

ที่จริงในกระเป๋าเขาก็ค่อนข้างจะล่ำซำอยู่พอสมควร เขามีเงินทั้งสิ้นเกือบ 700 เหรียญทองก่อนจะไปจากกิรัน และเขาก็ได้อีก 100 เหรียญทองจากการขายขยะที่รวบรวมมาได้ระหว่างภารกิจอีเวนท์และการล่าเงินรางวัลที่เพิ่งทำเสร็จไป ดังนั้นแล้วทั้งหมดทั้งมวลเขาจึงมีทรัพย์สินอยู่กว่า 800 เหรียญทอง แต่อาร์คคือใคร? กระเป๋าของอาร์คก็เปรียบเสมือนหลุมดำ เงินที่เข้าไปแล้วมันจะไม่มีวันถูกนำออกมาโดยเด็ดขาด

ราวกับเขาจดจำได้ว่าอาร์คเป็นคนเช่นไร ไหล่ของซิดจึงเริ่มสั่นเทิ้มออกมา “นั่นสินะครับ...”

“ขอโทษด้วยนะ ฉันเองก็มีค่าใช้จ่ายที่จำเป็นไม่น้อยเหมือนกัน”

“ครับ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงมันก็เป็นความผิดผมเองแหละนะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ขยันฝึกการตัดเย็บให้มากขึ้นเพื่อจ่ายคืนหนี้สินแหละนะครับ ก็นะ อย่าได้สนใจผมเลย”

ซิดที่หัวเราะออกมาอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรงราวกับฝืนตนเอง พอได้เห็นซิดถึงกับถังแตกเช่นนี้ก็ทำเอาเขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่บ้าง ซิดคือหนึ่งในคนไม่กี่คนที่เขาพบเจอในเกม เป็นผู้เล่นที่เขาค่อนข้างชอบเหมือนกัน อาร์คเองก็ได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากมายมาจากซิดด้วย อีกทั้งเขายังได้รับความช่วยเหลืออีกมากตอนที่เก็บตัวอยู่ในงานประมูลมืดบอด พอหันกลับไปมองซิดที่ต้องการความช่วยเหลือแล้วมันก็...

‘เราก็จะเป็นเหมือนญาติพวกนั้นที่เคยทำกับเราสินะ’

หลังจากพ่อของเขาเสียไป แม่ของเขาก็เข้าโรงพยาบาล ในตอนนั้นญาติของเขาถึงกับเปลี่ยนท่าทีในชั่วข้ามคืน อาร์ครู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่ตนมีต่อพวกเขา อีกทั้งยังสาบานว่าจะไม่ทำตัวอย่างพวกเขาเด็ดขาด แม้จะเป็นเช่นนั้น แถมที่นี่ยังเป็นเกม จะให้เมินเฉยซิด คนที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งแล้ว มันก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนตนเองเป็นแบบคนพวกนั้น สิ่งนี้มันรบกวนใจเขายิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

‘จะยังไงเราก็ไม่อาจให้ยืมเงินได้เพราะเขานั่งอยู่บนกองหนี้สิน ไม่มีวิธีช่วยเหลือซิดโดยที่ไม่ต้องเสียอะไรเลยหรือไงกันนะ? โดยไม่ต้องเสียเงิน...’

หลังครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง ไม่ช้าอาร์คจึงพบเห็นทางที่ง่ายดายหนทางหนึ่งออกมา

อาร์คเป็นผู้เล่นสายต่อสู้ ซิดเป็นผู้เล่นสายพ่อค้า ไม่ใช่ว่าคำตอบมันง่ายเกินจะคาดคิดหรือไรกัน?

‘ใช่แล้ว ยังถึงกับมีวิธีแบบนี้!’

“ซิด นายอยากออกไปล่ากับฉันไหม?”

“ล่าเหรอครับ?”

“ใช่ ฉันคิดตระเวนไปทั่วกิรันเพื่อเอาดีทางด้านการล่าเงินรางวัลอยู่สักพักหนึ่งน่ะนะ”

“แต่คุณก็รู้ว่าผมช่วยอะไรเรื่องการล่าไม่ได้นี่ครับ”

“นายก็ไม่ต้องออกไปล่าสิ”

อาร์คยกยิ้มขณะอธิบายออกมา อาร์คต้องออกไปตระเวนทั่วพื้นที่อันกว้างใหญ่เพื่อที่จะล่าพวกแก๊งโจร ตามปกติแล้วเขาไม่จบลงด้วยการล่ามอนสเตอร์ก็เป็นพวกแก๊งโจรนั่นแหละ อีกทั้งเขายังต้องเก็บสะสมวัตถุดิบที่ต้องการเอาไว้อีก แต่เขาก็ไม่อาจที่จะฝากฝังไอเทมทั้งหมดเอาไว้กับเจ้างูได้ถ้าหากเขาต้องการใช้งานทักษะพิษร้ายแรงของมัน ผลลัพธ์ที่ได้คือเขามักจะขาดช่องว่างในกระเป๋าเพื่อที่จะจัดเก็บสิ่งของอยู่เป็นประจำ ถ้าหากเขาต้องกลับมากิรัรนทุกครั้งที่กระเป๋าเต็มแล้วล่ะก็ มันจะเป็นการเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อยไปโดยเปล่าประโยชน์

ทว่า ถ้าหากซิดร่วมทางไปด้วย ทุกปัญหาก็จะถูกแก้ไขได้ในครั้งเดียวเลย อีกฝ่ายมีกระเป๋าถึงหกใบเพราะเป็นพ่อค้า ดังนั้นแล้วมันจึงไม่มีปัญหาเรื่องพื้นที่การจัดเก็บให้ต้องเป็นกังวล และถ้าหากให้ซิดกลับมายังกิรันแทนที่จะเป็นอาร์ค มันก็จะทำให้เขาเพ่งสมาธิทั้งหมดที่มีไปกับการออกล่าได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ

“ก็คือ จะบอกว่าให้ผมเป็นตัวแทนขายของเหรอครับ?”

“ใช่ นายไม่จำเป็นต้องเทียวไปเทียวมาบ่อยครั้งเพราะนายมีพื้นที่ในกระเป๋าเยอะ เช่นกัน เมื่อกระเป๋านายเต็ม มันก็คงไม่เป็นอันตรายอะไรหากจะกลับมายังกิรันถ้าฉันคุ้มกันให้นายจนถึงถนนที่ปลอดภัย”

“แล้วส่วนแบ่งล่ะครับ...?”

“ฉันเองก็ขัดสนเหมือนกัน เพราะงั้นมันก็เป็นเรื่องยากที่จะให้เงินพิเศษกับนายได้ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันจะให้กำไรส่วนที่ควรเป็นของนายจากการใช้ทักษะพ่อค้า ส่วนเกินจากราคาดั้งเดิมของพวกมันล้วนยกให้นาย อย่างน้อยมันก็ดีกว่ามาขายเสื้อผ้าอยู่ที่นี่แหละนะ นายเองก็จะได้ฟื้นคืนความเชื่อถือ ค่าประสบการณ์ และความชำนาญของทักษะกลับคืนมาด้วย”

กล่าวตามตรง อาร์คไม่ใช่คนเดียวที่คิดวิธีการเช่นนี้ขึ้นมา ถ้าหากไปยังร้านค้าที่อยู่ในกิรัน ก็จะพบเห็นได้ว่ามีพ่อค้ามากมายที่ดำเนินธุรกิจเช่นนี้มารวมตัวกันไปมาอยู่บ่อยครั้งไป คนเหล่านี้ต่างกลับมาเพื่อขายสิ่งของที่ผู้เล่นรวบรวมเอาไว้และรับเอาทุนทรัพย์ส่วนแบ่งเป็นค่านายหน้า แน่นอนว่าซิดเองก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ได้เช่นเดียวกัน ทว่าผู้คนเหล่านั้นส่วนใหญ่แล้วจะเป็นพ่อค้าจึงทำให้มีส่วนแบ่งกำไรอยู่มากถึง 20% ทว่าด้วยความที่ซิดเลือกเป็นผู้ประกอบการค้า ทำให้ซิดสามารถมีกำไรได้เพียงแค่ 10% จากการขายของทั่วไป ดังนั้นแล้วจึงไม่มีผู้เล่นคนใดต้องการฝากของให้เขานำไปขาย

“ทำครับ ทำแน่นอนครับ! ไม่สิ ได้โปรดให้ผมทำด้วยเถอะครับ!”

ซิดเข้าไปคว้ามือของอาร์คเอาไว้ เขาได้เรียนรู้มาแล้วว่าอาร์คเป็นคนถางป่าให้เหี้ยนเตียนมากถึงเพียงใด ถ้าหากเขาสามารถนำสิ่งของเหล่านั้นมาขายและได้รับส่วนแบ่งที่เป็นกำไรได้ถึง 10% แล้วล่ะก็ มันก็นับได้ว่าไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเลยทีเดียว และถ้าหากอาร์คโชคดีพอจนได้รับไอเทมที่มีราคาแพงเข้า ซิดก็จะสามารถทำเงินได้มากขึ้นไปอีก อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่จะต้องมานั่งจับเจ่าเย็บเสื้อผ้าและขายพวกมันด้วยราคาเพียงแค่ 50 เหรียญทองแดงอย่างแน่นอน

‘หึหึหึ นับได้ว่าเป็นความคิดอันล้ำเลิศที่คาดไม่ถึงเลยทีเดียว...’

อาร์คยิ้มอย่างพึงพอใจ ถ้าหากซิดเข้าร่วมด้วย เขาก็จะมีกระเป๋าให้ใช้งานฟรีถึงหกใบด้วยกัน อีกทั้ง ในเมื่อซิดจะเป็นคนรับหน้าที่กลับไปยังหมู่บ้านเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งของเป็นเงินในตอนที่ไอเทมเต็มแล้วนั้น เขาก็ไม่ต่างอะไรไปจากร้านค้าเคลื่อนที่เลยทีเดียว!

และแล้ว ซิดก็กลับมาทำหน้าที่เป็นกระเป๋าให้อาร์คอีกครั้ง

“ดีล่ะ งั้นเอาไอเทมพวกนี้ที่ฉันเพิ่งได้มาไปจัดการก่อนเลยก็แล้วกัน”

“ได้ครับ!”

ซิดเร่งร้อนเก็บร้านค้าของตน จากนั้น เมื่อซิดมุ่งหน้าไปยังร้านขายของแล้ว อาร์คจึงเปลี่ยนทางเดินไปยังกระดานข่าวสารพร้อมกับฉีกเอาใบประกาศค่าหัวของแก๊งโจรทั้งหมดออกมา และนำพวกมันไปลงทะเบียน ตอนนี้เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องหยุดเพราะเรื่องอื่นใดอีกแล้ว เขาวางแผนที่จะใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่การออกล่าเก็บเกี่ยวเลเวลร่วมไปด้วย

“ทั้งหมดได้มา 15 เหรียญทองครับ เป็นกำไรทั้งสิ้น 2 เหรียญทอง” เมื่อซิดกลับมาพบอาร์คอีกครั้งหนึ่งที่จัตุรัส สีหน้าของเขากลับมาเป็นดีดังเดิมแล้ว

“ดีมาก งั้นนายก็สามารถซื้อหนังสือสัญญาด้วยเงินจำนวนนั้นได้ใช่ไหม?”

“ครับ?”

“นายต้องเขียนหนังสือสัญญาทางการค้านี่ ไม่ใช่นายบอกเหรอว่าค่าใช้จ่ายมันอยู่ที่ 1 เหรียญทองน่ะ?” อาร์คถามออกด้วยรอยยิ้ม

ท้ายที่สุด ซิดจึงต้องเป็นฝ่ายกลั้นน้ำตาเอาไว้และจ่ายออกไป 1 เหรียญทองเพื่อเขียนหนังสือสัญญาตัวแทนการขายออกมา

ไม่ว่าจะอย่างไร อาร์คก็ต้องการความเชื่อถือจากพ่อค้าฮอบบิทอย่างซิดเพื่อความมั่นใจอยู่ดี

* * *

 

4 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด