เล่ม 4 ตอนที่ 1 : สมาคมเวทมนตร์กิรัน (4) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
==========
เล่ม 4 ตอนที่ 1 : สมาคมเวทมนตร์กิรัน (4)
ด้วยความประหลาดใจ เกล็ดของเจ้างูในตอนนี้กลับฟื้นคืนความสดใสและกลับมามันวาวอีกครั้ง เช่นกัน ไม่ใช่ว่ามันมีแถบสีแดงเพิ่มขึ้นทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อนหรือไร? ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น ขณะประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของตนเอง เจ้างูเริ่มมองไปทั่วก่อนที่จะเปิดปากของมันขึ้น คล้ายมันรู้สึกถึงอะไรบางสิ่งจากภายในนั้น เมื่อมันอ้าปากขึ้นจึงเผยออกซึ่งเขี้ยวทั้งสองที่แหลมคม แต่ละเขี้ยวต่างเผยออกมาอย่างเด่นชัด ก่อนหน้านี้เรียกมันว่างูก็ใช่ แต่จนกระทั่งถึงตอนนี้มันไม่เคยมีเขี้ยวเลยสักนิด
ทว่า ความเปลี่ยนแปลงพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่อาร์คสนใจอะไรนัก “เจ้างู แก! เจ้าตัวน้อย นี่แกทำฉันห่วงขนาดไหนกันรู้ไหม?”
อาร์คเข้าไปกอดเจ้างูเอาไว้ เจ้างูจึงสะดุ้งด้วยความสับสนก่อนที่จะลูบไล้ลำตัวของมันกับอาร์ค
ซื่อ ซื่อ ซื่อ ซื่อ...
“ไม่เป็นไร ฉันอภัยให้แก ใครจะสนกันว่ามันเป็นดาบหรือว่าตำราเก่า? อะไรก็ได้ มันอาจขายได้ราคากว่าดาบนั่นด้วยซ้ำ ใช่แล้ว สมควรต้องคิดแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว”
ซื่อ?
เจ้างูสะดุ้งออกขณะโงนเงนหัวของมันไปมา
และขณะนั้นเอง หน้าต่างข้อความจึงเด้งขึ้นมาต่อหน้าอาร์ค
=====
ตำราโบราณ ‘การเตรียมพิษร้ายแรง’ ได้ถูกย่อยโดยตัวอ่อนอลาโมเน่
=====
“ว่าอะไร? ย่อยเหรอ? หมายความว่ามันหายไปแล้ว?”
=====
การเปลี่ยนสัณฐานของตัวอ่อนอลาโมเน่เสร็จสมบูรณ์
งูลึกลับที่อาศัยอยู่ภายในโลกใต้พิภพ สถานที่อยู่อาศัยของพวกมันไม่เคยถูกเปิดเผยมาก่อน
ตัวอ่อนอลาโมเน่จะต้องผ่านกระบวนการเปลี่ยนสัณฐานหลายครั้งจนกว่าจะเติบโตขึ้นเป็นร่างสมบูรณ์ เมื่อเริ่มกระบวนการด้วยวัตถุดิบเวทมนตร์ที่พิเศษ กระบวนการเปลี่ยนสัณฐานจะจบลงด้วยการได้เรียนรู้ทักษะใหม่ อลาโมเน่ที่เติบโตแล้วจะถูกพิจารณาจากทักษะที่ได้เรียนรู้ระหว่างการเปลี่ยนสัณฐาน
ตัวอ่อนอลาโมเน่ได้ย่อยตำราโบราณและได้รับทักษะ ‘พิษร้ายแรง’ เป็นทักษะใหม่ที่ได้เรียนรู้ในระหว่างกระบวนการเปลี่ยนสัณฐาน ตอนนี้จึงพัฒนากลายเป็น ‘พิษอลาโมเน่’
=====
พิษอลาโมเน่
พิษอลาโมเน่ เป็นความสามารถพิเศษที่จะผลิตพิษร้ายแรงภายในร่างโดยผ่านการหลอมรวมพืชมีพิษ ทว่า อลาโมเน่ไม่สามารถใช้พิษร้ายแรงด้วยตัวของมันเองได้ เพื่อแลกเปลี่ยนกับสิ่งนั้น มันจะเพิ่มผลลัพธ์ของพิษร้ายแรงเข้าไปเป็นการชั่วคราวให้กับอาวุธใดก็ตามที่ผู้อัญเชิญถือครองอยู่
จำนวนการใช้งานและผลลัพธ์ที่ได้ของพิษร้ายแรงจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับประเภทของพืชมีพิษ นอกจากนี้ มันยังสามารถใช้งานพืชมีพิษคุณภาพสูงเพื่อทำให้ทักษะเติบโตขึ้นได้อีกด้วย อีกทั้งพิษร้ายแรงระดับสูงจะสามารถเพิ่มจำนวนการใช้งานและผลลัพธ์ที่ดีมากยิ่งขึ้นได้
ทว่า อลาโมเน่ในตอนนี้มีช่องทักษะเพียงช่องเดียว ดังนั้นจึงสามารถมีทักษะได้เพียงชนิดเดียว หากต้องการใช้งานฟังก์ชั่นคลังเก็บไอเทม ทักษะพิษร้ายแรงจะถูกเพิกถอนและฟังก์ชั่นคลังไอเทมจะถูกนำกลับมาใช้งาน การสับเปลี่ยนทักษะสามารถทำเมื่อใดก็ได้หากไม่มีไอเทมเก็บเอาไว้ภายในร่างของอลาโมเน่
เผ่าพันธุ์ : สิ่งมีชีวิตแห่งโลกใต้พิภพ
แนวโน้ม : ความมืด
ชนชั้น : -
พลังชีวิต : 50
ความภักดี : -
พละกำลัง : -
ความคล่องตัว : -
ความอดทน : -
สติปัญญา : -
ความฉลาด : -
โชค : -
*ทักษะที่สามารถใช้งาน : คลังเก็บไอเทม , การเตรียมพิษร้ายแรง
*ทักษะที่ถูกเรียกใช้งานตอนนี้ : พิษร้ายแรง (ขั้นต้น, มีผลต่อเนื่อง)
=====
‘???’
‘หา?’
อาร์คที่อ่านข้อความถึงกับเผยสีหน้างุนงงออกมา มันเหมือนกับโดนตีเข้าที่หัวด้านหลังด้วยค้อนอย่างไรอย่างนั้น พอมาคิดแล้ว ทำไมเขาถึงได้คิดไม่ถึงกัน? หนทางที่ง่ายที่สุดที่จะได้เรียนรู้ทักษะย่อมเป็นตำราโบราณ แต่เขากลับคิดว่ามันสมควรเป็นวิธีการพิเศษเพราะคำว่า “การเปลี่ยนสัณฐาน” ทำให้เขาไม่อาจคิดถึงตำราโบราณพวกนี้ได้ ทั้งที่มันน่าจะเป็นทางเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุด
“แก... แกรู้ว่าตำรานั่นเป็นการเตรียมพิษร้ายแรง?”
เจ้างูน้อยพยักหน้ารับด้วยดวงตายุ่งยากใจ
‘มันเป็นแบบนี้นี่เอง นี่สินะเหตุผลที่เจ้างูถึงทำตัวน่ารำคาญตั้งแต่เข้ามาในกรุสมบัติแห่งนี้’
เพียงเท่านี้อาร์คก็พอจับสถานการณ์ได้บ้างแล้ว และก็ใช่ มันไม่มีทางเลยที่เจ้างูน้อยนี่จะไม่ฟังคำสั่งเขาอย่างไร้ซึ่งเหตุผล ในเมื่อเจ้างูนี่เห็นเขาเป็นครอบครัวของมันคนหนึ่ง เขามั่นใจได้ว่าเจ้างูนี่รู้โดยสัญชาตญาณของมันว่าตำราโบราณเล่มนั้น มันคือไอเทมที่จะช่วยให้มันสามารถเสร็จสิ้นกระบวนการเปลี่ยนสัณฐานได้ ถ้าหากเขาคิดถึงการกระทำของเจ้างูที่แสดงให้เห็นอย่างใส่ใจมากกว่านี้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็คงเป็นดังเช่นที่เกิดขึ้นในตอนนี้ พอมาคิดว่ามันสามารถทำตัวมีประโยชน์ในการต่อสู้ได้หากกลืนกินตำราโบราณนั่นเข้าไป นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงเลือกที่ยอมโดนเขาด่าทอและกลืนตำราโบราณนั่นเข้าไป เป็นเพราะเจ้างู อาร์คคิดว่าเจ้างูมันก็อยากทำตัวเป็นประโยชน์กับเขายิ่งกว่านี้บ้าง
‘สวรรค์ เราไม่น่าไร้ความคิดถึงกับขนาดด่าทอมันเลย ทั้งที่ความตั้งใจของมันค่อนข้างชัดเจนถึงเพียงนี้...’
อาร์คยืนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เอาล่ะ ในเมื่อฉันบอกว่ายกโทษให้ ก็จงทำเหมือนไม่เคยเกิดเรื่องราวพวกนี้ขึ้นเสีย อีกทั้งยังดูเหมือนว่าที่ทำไปนี่เพราะอยากได้รับทักษะที่มีประโยชน์ แต่ครั้งต่อไปอย่าได้กินอะไรส่งเดชโดยที่ฉันไม่อนุญาตอีก เข้าใจไหม?”
หลังจากที่พูดออกไป มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนเขาเป็นผู้ปกครองกำลังสั่งสอนบุตรหลานของตนเองก็ไม่ปาน
ซื่อ ซื่อ ซื่อ!
เจ้างูผงกศีรษะรับอย่างรวดเร็วขณะกลับไปห่อตัวของมันรอบเอวของอาร์คอีกครั้งพร้อมลูบไล้ด้วยความรักใคร่ที่มีต่อเขา
ท้ายที่สุด อาร์คจึงปล่อยวางความคิดที่เคยมีก่อนหน้านี้ เขาเริ่มรู้สึกโอนอ่อนต่อเจ้างูน้อยนี่อีกครั้ง
‘เราจะเกลียดมันเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้’
ขณะนั้น เดดริคน้ำตาแทบไหลขณะที่เจ้างูแสดงอาการแปลกออกไปได้พ่นคำพูดต่อว่าออกมา “เชอะ! นี่มันไร้ความยุติธรรมสิ้นดี! ตอนที่ข้าทำเรื่องแย่ลงไป เจ้านายถึงกับเตะข้าครั้งแล้วครั้งเล่าราวเป็นคนบ้าอยู่หลายวันหลายคืน...”
“นั่นจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมฉันถึงต้องคอยบอกแกอยู่เสมอว่าให้ทำตัวดี ๆ”
“ข้าทำอะไรผิดกัน? ข้าก็เป็นสมุนปีศาจที่ดีหรือไม่ใช่?”
“อยากพูดถึงเรื่องราวในอดีตงั้นสิ? นี่แกคงหิวมากแล้วสินะ ใช่ไหม?”
“อา เจ้านาย ใครพูดกล่าวเช่นนั้น? เจ้ากะโหลกหรือ? นี่แกคิดต่อต้านเจ้านาย?”
กรั่ก กรั่ก กะ-กะ-กรั่ก!
เจ้ากะโหลกเริ่มจ้องมองเดดริคด้วยดวงตาน่าเวทนา ราวกับจะพูดว่า ‘เหตุใดเจ้าจึงต้องทำตัวเช่นนี้ทั้งที่รู้ว่ามันคือการขุดหลุมฝังศพตัวเองกัน’
และด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้จ่ายหนักครั้งใหญ่จนทำให้กระบวนการเปลี่ยนสัณฐานของเจ้างูจบลง
‘รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า ยิ่งอยู่ที่นี่ต่อเหมือนกับเรายิ่งเป็นคนโง่งมเข้าไปใหญ่ ประโยชน์ของทักษะพิษร้ายแรงไว้ค่อยตรวจสอบหลังจากนี้ยังได้ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ลืมมันไปเสียดีกว่า’
อาร์คเรียกเจ้ากะโหลกและเดดริคกลับมาพร้อมออกไปจากสมาคมเวทมนตร์
“ขายไอเทมเลเวล 40~60 ราคาถูกจ้า! รับซื้อเครื่องประดับด้วยนะ!”
“นี่ฉันกำลังคิดอยากเลิกเล่นเกมอยู่พอดี หวังว่าจะมีคนรับไอเทมพวกนี้ไปดูแลต่อ นี่คือโอกาสที่คุณจะได้รับอุปกรณ์สวมใส่ที่ดีขนาดนี้เลยนะ”
“รับสมัครผู้เข้าร่วมปาร์ตี้ที่สามารถอยู่โยงตลอดทั้งคืนได้ เหลือตำแหน่งว่างสอง ต้องการนักบวช!”
“กำลังมองหาทหารรับจ้างเลเวล 70! เรื่องค่าใช้จ่ายตกลงกันทีหลังได้!”
เมื่ออาร์คออกมาจากสมาคมเวทมนตร์แล้ว เขาจึงได้พบกับเสียงนานับชนิดที่ดังเซ็งแซ่อยู่ภายในถนนเส้นหลัก ผู้เล่นนับร้อยต่างร้องตะโกนทำธุรกิจของตนหรือไม่ก็กำลังมองหาปาร์ตี้ ด้วยสิ่งเหล่านี้จึงทำให้นับว่าเป็นความโกลาหลฉากหนึ่งยังได้ ทว่า สำหรับอาร์คที่ไม่สนใจซื้อหาไอเทมหรือว่าปาร์ตี้แล้ว มันจึงทำให้เขาไม่ได้สนใจที่จะข้องแวะแต่อย่างใด
‘เอาล่ะ ตอนนี้เอาไงดีนะ?’
อาร์คกำลังครุ่นคิดว่าควรทำเช่นไรดีขณะเดินตัดผ่านตลาดไป ภารกิจที่อาร์คได้รับมาตอนนี้มันก็มี [ค้นหาผู้อยู่อาศัยใหม่] และ [ค้นหาลูกปัดดวงใจวิญญาณ] และแม้ว่าจะไม่มีภารกิจพวกนี้เข้ามาก็ตาม เขาก็ยังคงมีเป้าหมายคือการตามหาสามสิ่งมหัศจรรย์อยู่อีก แต่เขาในตอนนี้ที่ได้รับข้อมูลในการตามหาสามสิ่งมหัศจรรย์มาเพียงน้อยนิด ทำให้เขามีเวลาพอที่จะใช้เพื่อจัดการภารกิจพวกนี้ที่ได้รับมา ด้วยเหตุนี้ มันจึงเหลือเพียงตัวเลือกเพียงอย่างเดียวที่รอให้เขาไปกระทำในตอนนี้
นั่นก็คือการออกล่าพวกโจรที่ออกก่อการอยู่บริเวณกิรันเพื่อจัดการภารกิจของทางสมาคมเวทมนตร์นั่นเอง
‘ปัญหาอยู่ที่จะเริ่มจากตรงไหนนั่นแหละนะ...’
เมื่อเปิดแผนที่ขึ้นมาดู เขาก็ยังไม่อาจพูดได้ว่าตนเองสมควรไปที่ใด ด้วยความกว้างใหญ่ของดินแดนกิรัน มันใหญ่เสียยิ่งกว่าแจ๊คสันถึงสามหรือสี่เท่า นั่นจึงทำให้มันถูกเรียกว่าดินแดนกิรัน เพราะมันใหญ่โตมากนั่นเอง
จากภูเขาแบรนท์ทางตอนเหนือที่ทอดยาวลงใต้ไปจนถึงภูเขาอากัส ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นพื้นที่ในดินแดนกิรันทั้งสิ้น ดังนั้นแล้วจึงแทบไม่อาจเป็นไปได้เลยที่จะไปค้นหาพวกโจรในพื้นที่กว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ อีกทั้ง เขายังไม่อาจไปจับตัวเอ็นพีซีมาเพื่อสอบถามหาข้อมูลอะไรได้อีก...
‘มันไม่มีทางอะไรง่าย ๆ ที่จะหาตำแหน่งที่อยู่ของพวกโจรได้เลยหรือไงนะ?’
แต่แล้วคำตอบที่เขาต้องการหามันกลับง่ายจนน่าตกใจเลยทีเดียว
คำตอบมันอยู่บนกระดานข่าวสารที่ตั้งเอาไว้มุมหนึ่งของจัตุรัสนั่นเอง ข้อมูลเรื่องหมู่บ้านใกล้เคียง หรืออีเวนท์ต่างก็ถูกประกาศแจ้งเอาไว้ภายในกระดานข่าวสาร ทว่า มันก็ยังคงมีหน้าที่อื่นอยู่อีก ข้อมูลเรื่องผู้เล่นฆาตกร หรือไม่ก็เอ็นพีซีหัวขโมย เหล่านี้ล้วนเป็นที่ต้องการและยังมีเงินรางวัลให้! ที่เขาปล่อยผ่านข้อมูลพวกนี้ไปจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็เพราะไม่ได้คิดสนใจอะไรพวกมัน บางทีอาจเป็นเพราะกิรันเป็นเมืองขนาดใหญ่ กระดานข่าวสารจึงมีขนาดใหญ่กว่าปกติราวสามถึงสี่เท่าได้ เช่นกัน ข้อมูลที่มีบนกระดานเองก็แยกออกเป็นหมวดหมู่อย่างชัดเจน ทั้งการค้า เรื่องราวในท้องถิ่น และอีเวนท์
อาร์คเริ่มค้นหากระดานที่มีข้อมูลการล่าค่าหัวแปะประกาศเอาไว้ ‘ทั้งหมดนี่เป็นอาชญากรที่ทางการต้องการตัวและนำมาขึ้นเงินรางวัลได้?’
ใบประกาศหลายสิบใบพร้อมค่าหัวต่างติดเอาไว้แทบเต็มกระดานขนาดใหญ่เลยทีเดียว
‘หือ? ไอ้หมอนี่มัน...?’
อาร์คถึงกับได้เห็นใบหน้าที่ไม่คาดคิดในบรรดาใบประกาศค่าหัว
=====
ลีโอ (คนต่างถิ่น)
โจรที่คอยปล้นพวกพ่อค้าภายในดินแดนแห่งกิรัน เชี่ยวชาญการโกหก ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ
สถานที่พบเห็นครั้งสุดท้าย : สันเขาสีเทา
ระดับความยาก : ???
เงินรางวัล : 40 เหรียญทอง
ผู้จ่ายเงินรางวัล : แบมบิโน่ (คนต่างถิ่น)
=====
‘ไอ้หมอนี่ยังจะออกปล้นอยู่อีก?’
อาร์คยกยิ้มขึ้น ลีโอคือคนที่เคยพยายามจะปล้นสะดมอาร์คตอนที่ออกเดินทางมายังกิรันด้วยกัน ทว่ามันกลับเป็นฝ่ายโดนเล่นงานกลับ แต่ว่า เขาก็ไม่คิดว่ากระทั่งโดนจับได้และสั่งสอนไปขนาดนั้นถึงกับยังไม่เข็ดออกปล้นต่ออีก เป็นเพราะใบประกาศค่าหัวที่แปะเอาไว้มันสื่ออย่างชัดเจนว่าเป็นหมอนั่นเพราะใบหน้าตรงกัน และตอนนี้ก็ยังคงมีใบประกาศแปะเอาไว้บนกระดานข่าวสารด้วย
ในเมื่อเงินรางวัลเท่ากับ 40 เหรียญทอง หรือก็คือสี่แสนวอนที่เป็นเงินจริง มันก็ไม่ใช่ผลประกอบการที่แย่อะไร ดูเหมือนลีโอจะไปสร้างความเจ็บแค้นเป็นอย่างมากกับผู้เล่นที่ชื่อแบมบิโน่
ถ้าหากจะให้เจ้าหน้าที่รับคำขอของผู้เล่นก็จำเป็นต้องวางเงินรางวัลเอาไว้ และผู้เล่นอาชญากรจะต้องถูกขังเอาไว้ในเรือนจำโดยทันทีถ้าหากพวกเขาตายโดยฝีมือของนักล่า จากนั้น พวกเขาก็จำเป็นต้องจ่ายและถูกคุมขังอยู่เป็นเวลาหลายวันเพื่อปลดสถานะฆาตกรก่อนที่จะถูกปล่อยตัวออกมา หรือก็คือ หากพวกเขาโชคร้ายโดนจับได้ขึ้นมาก็ต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม เป็นเพราะเหตุนี้ ผู้เล่นหลายคนจึงพยายามระมัดระวังตัวไม่ให้ไปก่อเหตุที่อาจนำพาไปสู่ความแค้นจนเกินกว่าเหตุแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้เล่นฆาตกรก็ตามที แต่ดูเหมือนลีโอจะไม่คล้ายมีกลยุทธ์อันใด อย่างที่เคยประสบมา อีกฝ่ายคิดเพียงแต่จะนำเอาสิ่งของทั้งหมดของซิดมาเป็นของตนเองโดยไม่เว้นทางถอยเอาไว้เลยสักนิด
อย่างไรก็ตาม อาร์คไม่ได้สนใจลีโออยู่แล้ว ที่อาร์คให้ความสนใจย่อมเป็นเอ็นพีซีหัวขโมย และดูเหมือนว่าแก๊งโจรพวกนี้จะไม่ได้มีเพียงแค่หนึ่งเสียด้วย
=====
แก๊งขวานเทา (กลุ่ม)
แก๊งโจรที่มีนักรบทั้งสิ้นเจ็ดคน เงินรางวัลจะถูกส่งมอบหากท่านสามารถจัดการหัวหน้าแก๊งและนำเอาขวานสีเทาของอีกฝ่ายกลับมาได้
สถานที่พบเห็นครั้งสุดท้าย : ใกล้หมู่บ้านโรเดลลินทางตะวันตกเฉียงเหนือของกิรัน
ระดับความยาก : E
เงินรางวัล : 15 เหรียญทอง
ผู้จ่ายเงินรางวัล : กองกำลังรักษาการณ์กิรัน
=====
ลูกศรสีเงิน (กลุ่ม)
แก๊งโจรฆาตกรที่มีคนอยู่นับสิบ รางวัลจะถูกส่งมอบเมื่อท่านจัดการหัวหน้าแก๊งลงได้และนำเอาคันศรที่เป็นตัวแทนของมันกลับมาส่งมอบ
สถานที่พบเห็นครั้งสุดท้าย : ป่าโบราณทางใต้ของกิรัน
ระดับความยาก : F
เงินรางวัล : 10 เหรียญทอง
ผู้จ่ายเงินรางวัล : กองกำลังรักษาการณ์กิรัน
=====
ไม่เหมือนกับใบประกาศล่าค่าหัวอื่นที่ถูกแปะเอาไว้ ส่วนใหญ่แล้วพวกมันมักฉีกขาด พวกแก๊งโจรเหล่านี้น้อยคนจะไปวอแว ที่จริง ในบรรดาอาชญากรที่มีค่าหัว ที่เป็นที่นิยมส่วนใหญ่จะเป็นผู้เล่นฆาตกร หากผู้เล่นฆาตกรตาย พวกเขาจะดร็อปเอาอุปกรณ์สวมใส่ออกมา 100% อย่างแน่นอน นอกจากคุณจะได้รับเงินรางวัลแล้ว ยังได้รับไอเทมที่ดร็อปอีก มันไม่ต่างอะไรไปจากถูกรางวัลเลยทีเดียว อันดับความยอดนิยมถัดมาคือพวกมอนสเตอร์มีชื่อเสียงที่อยู่ใกล้เคียงในพื้นที่แห่งนี้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับกรณี แต่อย่างน้อยพวกมันก็ยังให้ไอเทมที่มีประโยชน์อะไรบ้าง
กลับกันแล้ว ทางด้านแก๊งโจรไม่มีผลกำไรใดให้กล่าวถึง ด้วยความยากที่พวกมันอยู่กันเป็นกลุ่ม แถมยังมีโอกาสน้อยที่จะได้รับไอเทมมีประโยชน์อีกเพราะเลเวลของพวกมันส่วนใหญ่ค่อนข้างต่ำ อีกทั้ง เงินรางวัลยังเพียงแค่ 10~20 เหรียญทองอีกต่างหาก ดังนั้นแล้วมันจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะจูงใจให้ไปจับพวกมันเหล่านี้เลยสักนิด
‘มันก็ยิ่งสะดวกแหละนะถ้าไม่มีคนมาแข่งขันในเรื่องนี้ด้วย’
อาร์คฉีกเอาใบประกาศค่าหัวแก๊งโจรที่ดูท่าทางว่าจะจัดการง่ายออกมา
=====
หน้าต่างข้อมูลของท่านได้ทำการลงทะเบียนการล่าเงินรางวัลอาชญากร
ท่านได้เข้าร่วมการล่าเงินรางวัลเป็นครั้งแรก
การล่าเงินรางวัลจะเริ่มขึ้นเมื่อท่านลงทะเบียนผ่านทางใบประกาศค่าหัวที่กระดานข่าวสารของเมือง หากท่านสามารถจัดการพวกมันได้ ท่านจะได้รับเงินรางวัลและแต้มสะสมของเมืองเพิ่มมากขึ้น เมื่ออันดับนักล่าของท่านเพิ่มสูงขึ้นตามแต้มสะสมแล้ว ท่านจะสามารถได้รับข้อมูลของอาชญากรที่แข็งแกร่งขึ้น เช่นกัน รางวัลที่ได้รับย่อมต้องเพิ่มขึ้นและแตกต่างกันไปตามระดับความยาก
แต่ทว่า การลงทะเบียนจะถูกยกเลิกหากท่านเสียชีวิตระหว่างการออกล่าค่าหัวอาชญากรที่ลงทะเบียนเอาไว้ และท่านต้องเริ่มการล่าใหม่อีกครั้งโดยการลงทะเบียนอีกครั้งที่หมู่บ้าน นอกจากนี้ ยังมีโอกาส 60% ที่ท่านจะสูญเสียอุปกรณ์สวมใส่ไปเพราะทักษะ ‘ฉกฉวย’ ของหัวขโมย
ระดับนักล่าของ อาร์ค ในตอนนี้ : -
=====
มันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจำเป็นต้องกลับหมู่บ้านเพื่อลงทะเบียนใหม่อีกครั้งถ้าหากตายหลังจากลงทะเบียนไป ดังนั้นแล้ว ถ้าหากเขาไม่ต้องการให้เรื่องราวดังกล่าวเกิดขึ้นขณะออกล่าพวกแก๊งโจร เขาก็จำเป็นต้องเริ่มจากอะไรที่มันง่ายที่สุดเอาไว้ก่อน
เขาเองก็ไม่ทันตระหนักว่าแต้มสะสมของเมืองจะสามารถเพิ่มขึ้นได้หากจับตัวอาชญากรที่เป็นที่ต้องการตัวมาได้ ทางด้านพ่อค้านั้นจะมีแต้มสะสมของเมืองเพิ่มขึ้นผ่านทางการซื้อขาย ทว่า สายอาชีพอย่างการต่อสู้หากต้องการยกระดับแต้มสะสมก็ถึงกับมีวิธีการเช่นนี้อยู่
เรื่องราวน่าแปลกใจเหล่านี้ได้เผยขึ้นเมื่อเขาได้ก้าวเข้ามาสู่หนทางของนักล่าเงินรางวัล
‘น่าสนุกดีนี่ คงต้องลองจริงจังดูแล้วละมั้ง?’
เขาจะได้รับทั้งเงินรางวัล และได้รับข้อมูลขณะที่ทำการออกล่า อีกทั้งเขายังสามารถเพิ่มแต้มสะสมเมืองได้อีกด้วย เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว แรงใจของเขาก็ยิ่งมายิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก
‘นี่เหมือนกับยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว!’
วิถีชีวิตในกิรันของอาร์คได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
