ตอนที่ 32 เริ่มฝึก
ตอนที่ 32 เริ่มฝึก
"ฮิฮิ, จับฉันให้ได้สิ!" เสียงคล้ายคนโรคจิตกรีดร้องขณะวิ่งเล่น ในค่ำคืนที่มืดสนิทยังมีใครบางคนเล่นวิ่งไล่จับกันบนถนนใต้แสงจันทร์
เย่วซิงสาบานกับตัวเอง เขาไม่เคยเห็นภาพที่น่าตื่นเต้นนี้มาก่อนในช่วงเวลาสิบเจ็ดปีของเขา
ภายใต้แสงจันทร์สีเงิน คนที่มีผมคล้ายรังนกหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก้นของเขากำลังเด้งไปมาขณะวิ่งไปตามถนน สายลมพัดกระหน่ำในตอนกลางคืนเปิดเสื้อบาง ๆ ขึ้นบนร่างเผยให้เห็นกางเกงในตัวหนา
ขณะที่เขาวิ่งเท้าเปล่าไปมาลูกแก้วอากาศธาตุจะกระพริบตามเสียงหัวเราะของเขา
"โฮะ!" เสียงหัวเราะของเขาก็เหมือนกับเสียงกลองที่ตีรัวอยู่บนพื้น เขายังคงวิ่งไปรอบ ๆ เหมือนคนโรคจิต
เย่วซิงจับไปที่ลูกแก้วอากาศธาตุ, "ทำแบบนั้นก็ได้หรอ?" ก่อนที่เขาจะสามารถตอบคำถามในหัวของเขาได้ คนที่แต่งตัวประหลาดหัวรังนกหันกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะสูงเสียงแหลมของเขา ทำให้เย่วซิงหวาดกลัว เขาวิ่งอย่างรวดเร็วราวสายลมมาหยุดอยู่ต่อหน้าเย่วซิง เขาก้มลง และชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง พร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์ที่แผ่กระจายรอบตัว
"นาย..บอกฉันหน่อย!" ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยท่าทีจริงจัง "ฉันเซ็กซี่ไหม?" เสียงของเขานุ่มลึก แต่ชัดเจนอ่อนโยนกับเพียงความหยาบกร้านไปหน่อย มันอาจจะเป็นเสียงที่ดี แต่เย่วซิงยังคงตกใจรูปร่างที่ของเขาอยู่และไม่สามารถให้คำตอบได้ ลูกแก้วที่อยู่ในมือของเขายังคงกระพริบอยู่
"คุณคิดว่าฉันเซ็กซี่ไหม?" เธอถามอีกครั้ง
"…ใช่ครับ."ในความคิดของเขา เขาอยากจะตอบไปว่า "เหี้ย" เขารู้สึกเหมือนกับหัวเขาจะระเบิดของเป็นล้านชิ้นหลังจากที่ตอบกลับไปแบบนั้น แต่ถ้าลองมองดูดีๆ เขาดูอ่อนเยาว์มากๆเหมือนกัน
"ฮ่า ๆ แน่นอน!" ชายขี้เมาหัวเราะ เมื่อลมพัดผ่านมาทำให้เขาเซล้มลงบนพื้นอย่างหมดท่าและค่อยลุกเดินออกไป
เย่วซิงยังคงนั่งตากลมอยู่เช่นเดิม "เฮ้แล้วนายสบายดีมั้ย?" เขาเตะเย่วซิง แต่ไม่มีการตอบสนอง
หลังจากนั้นเป็นเวลานาน เย่วซิงก็ค่อยผ่อนลมหายใจ นั่งลงที่เก้าอี้เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อทุกสิ่งทุกอย่างและฝึกฝนเครื่องทดสอบต่อไป
"ลา ล่า ลา!" คนเปลือยกายกลิ้งอยู่บนพื้นพลิกไปมาและเริ่มร้องเพลงขณะที่ตบหน้าท้อง "มีฝนตกในคืนนี้ ตูมๆ และดอกไม้ทั้งหมดตกลงไปที่พื้นดิน แต่เรายังคงมีความสุขด้วยกัน" เขาหยุดชั่วคราวกับโน้ตตัวสุดท้าย ก่อนจะร้องอีกครั้ง"เรามีความสุขไปด้วยกัน!"
"ใครอยากจะอยู่กับคุณ ... " เย่วซิงคิดกับตัวเอง
ลูกอากาศธาตุในมือของเขาเปล่งประกายสดใสและมีความสุขเหมือนสุนัขที่ได้เห็นไส้กรอก
เย่วซิงรู้สึกเหมือนกำลังคลั่ง เกิดอะไรขึ้น? เสียงของคนบ้าคลุ้มคลั่งทำอะไรบางอย่างกับอากาศธาตุหรือไม่?!
ทันใดนั้นชายเปลือยกายก็ลุกขึ้นยืนและคว้ามือของเย่วซิง ชายคนนั้นเปิดตา แต่เหมือนเขามองเห็นแต่ภายเบลอ
เย่วซิงตกใจมาก
"เด็กน้อยไม่ต้องกลัว สิ่งที่สำคัญที่สุดในครอบครัว คือการได้รับการสั่งสอนจากพี่ชายคนนี้ ที่นี่ไม่มีใครจะทำร้ายคุณได้!"เขายังคงจับแขนเย่วซิงแน่น "สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกคืออะไรความรักมันเป็นความรัก ไม่ใช่ความรักของพี่ชายคนนี้ที่ทำให้นายอบอุ่นหรอ?"
"ใช่..อุ่นดี!" เย่วซิงพยักหน้ารับมือกับความคิดแปลกของชายคนนี้
"อาหะฮะ" ชายเปลือยกายหัวเราะอย่างโง่เขลา จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงและอาเจียนออกมา ราวกับวิญญาณจะหลุดออกไป ลูกแก้วของเย่วซิงเริ่มส่องแสงสว่างขึ้น!
"นี่มันอะไรกัน?!" เย่วซิงพยายามลืมตา เขาโยนลูกอากาศธาตุออกไป "ฉันพยายามฝึกบทสวดของฉัน แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น!"
"หือไม่มีอะไรเกิดขึ้น? นายอยากรู้ไหมว่าทำไม?" ชายเปลือยกายอาเจียนเสร็จและลุกขึ้นยืนขาเขาสั่น เขาเช็ดน้ำลายจากมุมปากของเขา
เย่วซิงพยักหน้าอย่างไม่มีชีวิตชีวา
ทันทีที่ชายคนนั้นชี้นิ้วไปที่ปลายจมูกของเย่วซิง คนเปลือยกายตะโกนอย่างจริงจัง "อย่ายอมแพ้ แค่เพียงว่านายไม่สามารถรู้สึกถึงอากาศธาตุ!"
ในขณะที่เย่วซิงพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดเหล่านี้ผู้ชายก็คว้าสมุดบันทึกไปไว้ในมือของ เย่วซิงชี้ไปที่พยางค์พื้นฐาน เขากล่าวว่า "ช่วงของการดึงโน้ตขึ้นไปถึง E2 มันเป็นโน้ตที่สูงเกินไป ทำให้คุณไม่สามารถเล่นมันได้ ลองใช้ตัวนี้แทน!" เขาพลิกหน้ากระดาษ เมื่อเขาเห็นข้อความสกปรกของหมาป่าขลุ่ยดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น "ฝึกซ้อมตามแบบนี้สิ! คุณเข้าใจใช่ไหม นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนายตอนนี้"
จิตใจของเย่วซิงว่างเปล่า เขาเหลือบไปที่ข้อความสกปรกที่ยุ่งเหยิงเขาไม่รู้ว่าเขาควรทำยังไง
ดูเหมือนจะเป็นบันทึกย่อที่หมาป่าขลุ่ยเขียนช่วงที่อยู่ในชั้นเรียนของบิดาของเขา ถ้าเขาจะไม่รู้ว่าหมาป่าขลุ่ยเขียนว่าอะไร เขาจะฝึกฝนมันได้อย่างไร?
"จำเอาไว้ เสียงของนายเป็นแค่รูปร่าง!" คนเปลือยกายกอดไหล่ของเย่วซิง เสียงแหบของเขาก็กลายเป็นอย่างจริงจังและหนาวเย็นเช่นฟ้าร้องชั่วคราวในเมฆ "อากาศธาตุเป็นตัวควบคุมของทั้งหมด แต่มันต้องใช้ความมุ่งมั่นอย่างมาก!"
ก่อนที่เย่วซิงจะตอบโต้เขาก็เริ่มร้องเพลงอีกครั้งและวิ่งหนีไป แต่ลูกอากาศธาตุยังคงส่องแสงอยู่
เขาเดินไปเหมือนลมและเขาก็อาเจียนออกมา
หลังจากนั้นเป็นเวลานานเย่วซิงก็ได้ลำดับความคิดทุกสิ่งทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาตะโกนว่า "ไอโรคจิต เอาสมุดฉันคืนมา!"
แต่คำตอบเดียวที่ได้คือ "โฮ่ๆ" สะท้อนอยู่ในท้องฟ้ายามราตรีจากคนบ้าที่น่ารังเกียจ!
วันรุ่งขึ้นเย่วซิงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมเสียงปลุก ลำคอของเขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากลืนกินถ่านทราย มันเป็นความเจ็บปวดที่จะฉีกเขาออกจากกัน เขาได้ฝึกทั้งคืนโดยอาศัยเพียงความจำ
แต่ผลก็คือเส้นเสียงของเขาบวมและเขาก็ไม่สามารถพูดประโยคได้สมบูรณ์และเขาก็หิวโหย
เขาดึงกระเป๋าสตางค์ออกมา ทั้งหมดที่เขามีคือเหรียญสิบสองเหรียญ นี่คือเงินเดือนครึ่งเดือนในตอนอยู่โบสถ์ แต่ใน Avalon ที่มีค่าครองชีพสูงเงินจำนวนนี้แทบจะไม่สามารถทำให้เขาสามอยู่ได้ถึงสี่วัน แต่เขาต้องอยู่สิบวัน? เขาไม่สามารถยอมรับได้
"ฉันต้องย้อนกลับไปใช้ชีวิตแบบเก่าของฉันหรือเปล่า?" เขาพึมพำกับตัวเอง เขาเริ่มแสบในลำคอของเขา "ใน Avalon ไม่มีน้ำก๊อกหรือไงกัน?"
ทันทีที่เขาพูดถ้อยคำเหล่านี้ขวดนมก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเขา
ฟิลเดินกลับมาอย่างสบาย ๆ ครึ่งเค้กข้าวสาลีห้อยลงมาจากปากของมัน มันแบ่งของโปรดปรานของมันกับคนรับใช้ เห็นว่าฟิลไม่ได้ลืมเขาหลังจากหาอาหารได้ เย่วซิงถึงกับหลั่งน้ำตา
แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ เขาต้องกินให้อิ่มที่สุด
หลังจากกินนมและเค้กข้าวสาลีครึ่งก้อน เขายังคงหิวอยู่ ฟิลรู้สึกโกรธและวิ่งออกจากเก้าอี้ตีหน้าเขาด้วยหางของมัน หลังจากนั้นไม่นานมันก็ปรากฏตัวด้วยขวดนมและเค้กข้าวสาลีก้อนใหม่
ฟิลวางให้เย่วซิงด้วยตีนของมันราวกับว่า "รีบกินมันเข้าไป"
"แกไปเอามาจากไหน?" เย่วซิงอุ้มฟิลและพลิกมันไปรอบ ๆ ค้นหาหีบสมบัติที่ซ่อนอยู่ภายในตัวของมัน? ฟิลตบเขาด้วยหางของมัน และกระโดดลงจากเก้าอี้
แม้ว่าจะเป็นช่วงเช้าตรู่ร้านค้าหลายแห่งเริ่มเปิดให้บริการแล้ว จำนวนคนค่อยๆมากขึ้นเช่นกัน มีไม่กี่คนที่ให้ความสนใจกับเด็กหนุ่มผมสีขาวและสุนัขสีทองที่วิ่งผ่านถนนไป
ฟิลพาเดินไปรอบ ๆ และเดินผ่านตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยถังขยะพวกเขามาถึงตรอกขนาดเล็ก ดูเหมือนว่าจะเป็นประตูหลังของร้านหนึ่ง
ฟิลวิ่งไปที่ลิ้นชักเล็ก ๆ ข้างประตูหลัง มันกระโดดขึ้นเปิดลิ้นชักกับปากของมัน มันทำท่าภูมิใจหันไปทางเย่วซิงเพื่อแสดงให้เห็นนมที่มันนำกลับมา ...
"อา, ฉันรู้ว่าแล้วแกขโมยมันนี่เอง!" กล้ามเนื้อใบหน้าเย่วซิงกระตุกจ้องมองที่ลิ้นชักที่ว่างเปล่าเขารู้สึกขอบคุณฟิล ฟิลเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
"หยุดเห่าก่อน!" เย่วซิงรับเอามือปิดปากฟิล "ฉันบอกให้แกเลิกขโมยแล้วนิ? พวกเรายังมีเงินเหลืออยู่บ้าง ถ้าพวกเขาจับได้นายจะเดือดร้อน?"
ก่อนที่เขาจะพูดจบมีอะไรข้างหลังเขาทำให้เขาขยับตัวไป
"โอ้สุนัขของแกนี่เอง?" เงามหึมาตกลงมาเหนือเขา
ในเงามืดเย่วซิงหันไปรอบ ๆ ด้วยความยากลำบาก เขาเงียบ
คนตัวใหญ่ลดศีรษะลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็น "นี่ยังไม่ถึงเที่ยงวันแต่ขโมยไปถึงสามครั้งแล้ว" ชายคนนี้ดูแก่ เขาอาจจะอายุประมาณสี่สิบปีมีพริกไทยและเกลือติดที่ผม แต่ร่างกายของเขามันดูน่าสะพรึงกลัว กล้ามเนื้อหน้าอกของเขาดูเหมือนจะทะลักออกจากเสื้อของเขาและแขนของเขาหนาขึ้นกว่าต้นขาของเย่วซิง เขาสูงประมาณสองเมตร เขาเป็นสัตว์ประหลาด!
ที่น่ากลัวที่สุดคือเหล็กในมือของเขา เหล็กร้อนสีแดงถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นถ่านเหมือนเพิ่งออกมาจากเตาอบ
มันอาจจะเพียงพอที่จะฆ่าหัวขโมยและสุนัขของพวกเขาได้สิบๆคน
"เอ่อให้ผมอธิบายก่อย" เย่วซิงอุ้มฟิลและบังคับให้มันยิ้มออกมา "อืม ผมขอโทษจริงๆนะสุนัขผมมันทำตัวแย่นิดหน่อยฉันจะจ่ายเงินคืนให้คุณ แต่อย่าโกรธมันเลย"
เหมือนสัตว์ประหลาดจ้องมองที่เขา เมื่อเขาหมุนคอ ใบหน้าของเย่วซิงซีดลง
ข้างๆเขา ฟิลเตรียมที่จะต่อสู้และเราไม่ควรเป็นคนขี้ขลาด แต่แขนของผู้ชายคนนี้หนากว่าเอวทั้งสองข้างของเรารวมกัน ... "
"ฉันเป็นคนให้นมไปเอง" ชายคนนั้นกล่าว
"อะไรนะ?!" ในความเห็นของเย่วซิงวันนี้มีแต่เรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้น
"แล้วแกคิดว่ามันเอาขนมปังจากไหนละ?" ชายชราโยนแท่งเหล็กของเขาและก้มลงโบกมือให้ฟิล มันวิ่งวนไปรอบ ๆ ชายคนนั้นสองครั้งและยกตีนทักทาย เมื่อฟิลหันไปทางเย่วซิงดวงตามันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
ในความเงียบท้องของเย่วซิงร้องเบาๆ "อ่า ... " เขาทำท่าเงอะงะมองไปทางด้านข้าง
ชายร่างยักษ์ยืนขึ้นมองทั้งเด็กและสุนัข เขาพยักหน้าเบา ๆ เขาผลักประตูหลัง "ฉันจะทำซุปให้เข้าไปข้างในก่อน"
เย่วซิงไม่คิดว่าจะมีร้านนาฬิกาขนาดใหญ่บนถนนธุรกิจที่วุ่นวายและหนาแน่นเช่นนี้
ท่ามกลางนาฬิกาเสียงติ๊กต๊อกที่นุ่มนวลของนาฬิกานับไม่ถ้วนอยู่ในทุกมุม มีนาฬิกาวินเทจสูงสองเมตรนาฬิกาที่มีความซับซ้อนห้อยลงมาจากผนัง นาฬิกาวางกระเป๋าวางอยู่ตรงข้ามเคาน์เตอร์ มีร่องรอยมือนับร้อยอยู่ภายในร้าน
เขาเก็บเศษผ้าขึ้นมา เย่วซิงกวาดฝุ่นละอองฝุ่นออกไปในหน้าต่างที่หันหน้าไปทางถนน เขาหันกลับมาชื่นชมผลงานของเขา
"นายท่าน ผมทำหน้าที่เสร็จแล้ว" เย่วซิงรายงาน
ชายร่างยักษ์ที่หน้าเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมองจากหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่ "คุณมาอยู่ที่นี่เพื่อสอบงั้นหรอ?" เขาวางหนังสือไว้ เขาถามว่า "คุณจะทำมันได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่สามารถจะดูแลสุนัขของคุณได้."
"คุณคิดมากเกินไป ผมไม่ได้เป็นคนดูแลมัน มันเป็นคนที่ดูแลฉัน" เย่วซิงบ่นพึมพำ
"เป็นสุนัขที่ดี." ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและคุกเข่าลงต่อหน้าสุนัขที่กำลังหลับอยู่ บูลี่เขาอ่อนโยน ดวงตาของเขาไม่ได้สับสนอีกต่อไป มีสีสันอบอุ่นและความระมัดระวัง
"มันดูเหมือนกับสุนัขตัวเก่าของฉัน ฉันฝันถึงมันเมื่อคืนนี้และเมื่อฉันเห็นมันเมื่อเช้านี้ ฉันคิดว่ามันกลับมาแล้ว ... " เขาหยุดพักสักครู่แล้วถามว่า "คุณจะขายมันไหม?"
"ไม่" เย่วซิงส่ายหัวโดยไม่ลังเลเลย
"คุณต้องการเงินไม่ใช่หรอ?"
"ผมก็ต้องการบ้างเงินในบางครั้ง" เย่วซิงหัวเราะอย่างนุ่มนวล "ถ้ามีงานให้ผมทำ ผมคงจะมีเงินเพียงพอสำหรับค่าอาหาร."
ชายร่างยักษ์ส่ายหัว เดินขึ้นไปเขาก้มศีรษะของเขาขึ้นเหนือเย่วซิง ขนาดของเขามีความกดดันที่ไม่สามารถอธิบายได้
"ยืนมือมา" เขาสั่ง
เย่วซิงยื่นมือออกทั้งสองข้าง ชายคนนั้นศึกษาและดมกลิ่นพวกเขา ม่านตาของเขาหดตัวเหมือนสัตว์ร้ายส่งผลให้มีอาการสั่นลงไปถึงกระดูกสันหลังของเย่วซิง
"ไม่เคยถือดาบและไม่เคยสัมผัสเลือดคุณเป็นคนดี" ชายคนนั้นส่ายหน้าอย่างเย็นชา “ใน Avalon คนแบบคุณหาได้ยาก แต่คุณคิดว่าจะทำอะไรได้ ร้านค้าส่วนใหญ่จะไม่ยอมรับคนที่ไม่รู้จัก คุณไม่สามารถแม้แต่จะเป็นขโมยในตัวเมือง เมื่อคุณตายคนเหล่านั้นจะเอาหมาของคุณไปขาย.”
"เอ่อ." เขารู้สึกกังวล"มันต้องมีทางออกใช่มั้ย?" เย่วซิงถามอย่างกระวนกระวาย
"มือของคุณมีรอยปุ่มเนื้อจากการคัดลอกคุณสามารถอ่านและเขียนได้ใช่ไหม?" ชายคนนั้นถาม
"ใช่." เย่วซิงตอบอย่างจริงใจ "ฉันสามารถอ่านและเขียนภาษากลาง ฟันกร้า อักษรรูน ภาษาตะวันออกและภาษาแอสการ์ดได้ ... "
"งั้นก็ไปทำความสะอาดห้องใต้หลังคาซะ"
"ฮะ?"
"คนงานคนสุดท้ายอยู่ที่โรงพยาบาลและตอนนี้เราไม่มีเงินในบัญชี แต่ฉันสามารถให้อาหารเช้าและอาหารเย็นได้สิบวัน" ชายร่างยักษ์กล่าว "นอกจากนี้ฉันไม่ชอบความรำคาญดังนั้นอย่าทำปัญหาใด ๆ ?"
"แค่มีมื้ออาหารฟรีก็โอเคแล้ว อาหารฟรีดีมาก!" ช่วยไม่ได้ที่เย่วซิงจะหัวเราะและลูบมือของเขาด้วยความสุขอันบริสุทธิ์
"อย่ามัวแต่ยืนเฉยไปทำงานได้แล้ว." เขากล่าวอย่างเย็นชา แต่ดูเหมือนเขาจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ในขณะที่เย่วซิงกำลังเดินไป เขาเดินเขาไปหาอย่างอายๆและชี้ไปที่ปกหนังสือว่า "คุณสอนฉันอ่านมันได้ไหม"
"เอ่อ ... " เย่วซิงเหลือบมองหน้าปกและขากรรไกรของเขาลดลง
'Anglo Fairy Tale Collection'
