ตอนที่ 193 ออกจากเมืองวูหลิน

หลังจากที่จัดการกับศพทั้งสอง หลิน ฮวงก็ขมวดคิ้ว หลิน ซินจะไม่สามารถใช้ตัวตนของเธอได้อีกต่อไป มิฉะนั้นพวกอีกาม่วงจะมาหาเธออีกครั้งหากทั้งคู่ไม่ได้กลับไปภายในหนึ่งเดือน ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะไปเมืองไหน หลิน ซินก็จะไม่สามารถใช้บัตรประจำตัวเธอเพื่อจองตั๋วได้ หากเธอทำ พวกอีกาม่วงจะพบเธอทันที

จากนั้น หลิน ฮวงก็โทรหาหยาง หลิง  เขารับสายขณะที่หาว เขาดูเหนื่อยๆ

 

“นายเลือกเมืองที่จะอยู่ได้แล้ว?”

“ไม่ ฉันอยากจะสั่งแหวนหัวใจจักรพรรดิใหม่”หลิน ฮวงต้องการตัวตนใหม่ให้หลิน ซิน

“เพื่อช่วยเพื่อนนายอีกแล้ว?”หยาง หลิงไม่พบว่ามันแปลก

“ฉันเดาว่านายรู้อยู่แล้ว”หลิน ฮวงพยักหน้า

“ไม่มีปัญหา อยากได้อันไหนละ?”

“อันที่มีราคา100คริสตัลชีวิตก็พอ”หลิน ซินยังต้องเรียนที่สถาบันนักล่าสำรองอีกครึ่งปีและเข้ารับการประเมินก่อนที่จะเรียนต่อในโรงเรียนชื่อดัง เธอไม่จำเป็นต้องใช้ตัวตนของนักล่า เธอต้องการอันที่เหมาะสมกับคนธรรมดาเท่านั้น

หยาง หลิง พยักหน้า“เหมือนเดิม ส่งชื่อ อายุ และรูปมาให้ฉัน  และที่อยู่เดิมใช่ไหม?”

“ไม่ โปรดส่งมันไปที่เมืองหิมะ ฉันจะไปรับมันด้วยตัวฉันเอง”หลิน ฮวงเสนอตัว

“ฉันจะส่งรายละเอียดไปให้นายหลัง5โมงเย็น”

“ได้”หยาง หลิง ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม

“โอ้ ใช่ นายสามารถทำเรื่องใบย้ายโรงเรียนปลอมได้ไหม?”หลิน ฮวงถาม

“ยากมาก แต่มันก็เป็นกระบวนการง่ายๆ บอกให้ฉันรู้ว่าโรงเรียนไหนที่นายต้องการจะโอนย้ายและฉันจะทำให้ฟรีเพราะมันถูก”หยาง หลิง กล่าวอย่างใจกว้าง

“ขอบคุณ ฉันจะส่งชุดข้อมูลทั้งสองไปให้นายประมาณ5โมง”

 

หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก หลิน ฮวงก็ตัดสินใจที่จะถามหยาง หลิงเกี่ยวกับบางสิ่งที่อยู่ในใจเขา“มีบางสิ่งที่ฉันอยากจะถามนาย...”

“บอกมาเลย”หยาง หลิงขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้า

“ฉันหลบหนีมาจากอีกาม่วงโดยการแกล้งตาย หากพวกเขาพบว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะมีวิธีตามหาฉันไหม?”หลิน ฮวงตัดสินใจที่จะบอกหยาง หลิงถึงความจริง

“ในทางทฤษฏี ฉันไม่ควรจะแทรกแซงปัญหาส่วนตัวของลูกค้าฉัน ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่สร้างตัวตนปลอมให้พวกเขา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคำถามของนายอยู่ในขอบเขตของความเป็นมืออาชีพและนายก็เป็นลูกค้าประจำ ฉันจะตอบคำถามนายหนึ่งครั้ง ตราบเท่าที่นายไม่ได้ป้องกันข้อมูลส่วนตัว พวกเขาจะสามารถหานายพบได้หลายวิธี และมันมีเพียงสองวิธีที่จะป้องกัน

หนึ่งคือการหลีกเลี่ยงที่จะปรากฏตัวในสถานที่ที่นายต้องสแกนบัตรประจำตัวนาย  อีกหนึ่งคือการตั้งค่าความปลอดภัยของข้อมูลส่วนตัว”

หลิน ฮวงขมวดคิ้วเมื่อฟังแต่ก็ตัดสินใจที่จะถาม“ความปลอดภัยระดับไหนจึงจะพอ?”

“นายจะต้องเป็นผู้บริหารระดับสูงหรือไม่ก็อยู่ในรายชื่อการฝึกเร่งรัดของสมาคมนักล่าเพราะการตั้งค่าความเป็นส่วนตัวจะเหมือนกับที่ผู้บริหารระดับสูงใช้”

“นายสามารถทำมันได้ไหม?”หลิน ฮวงถามขณะที่ขมวดคิ้ว

“ฉันไม่สามารถทำได้…”หยาง หลิงส่ายหัว“มีคนเพียงไม่กี่คนที่ได้เข้ารับการฝึกเร่งรัดหรือกลายเป็นผู้บริหารระดับสูงในเขต  ระบบของสมาคมนักล่าจะดำเนินการตรวจสอบในทุกๆปี นายจะถูกเปิดโปงโดยง่าย ฉันขอแนะนำให้นายใช้ตัวตนปลอมหลังจากที่นายย้ายเมือง”

“ไม่มีวิธีอื่นเลย?”หลิน ฮวงไม่อยากยอมแพ้

“จากประสบการณ์ของฉัน ไม่มีทางอื่นแล้ว”หยาง หลิงส่ายหัวขณะที่เปิดเพจตรงหน้าหลิน ฮวง“ให้ฉันทำให้นายดู ตัวตนของนายอยู่ภายใต้อันดับปกติในสมาคมนักล่า ฉันสามารถแฮคระบบเข้าไปโดยง่ายหรือระบบของรัฐบาลกลางเพื่อดึงข้อมูลส่วนตัวของนาย.....”

 

เพียงเมื่อหยาง หลิงกำลังจะแสดงให้หลิน ฮวงเห็น เขาก็ตระหนักว่าเขาไม่อาจหาข้อมูลใดได้“เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น?”

“มีอะไร?”หลิน ฮวงไม่เข้าใจว่าหยาง หลิงจะแสดงหน้าเปล่าๆให้เขาดูทำไม

“รอเดี๋ยวนะ...”หลังจากที่พยายามอยู่หลายครั้ง หยาง หลิงก็ยังไม่อาจหาข้อมูลของหลิน ฮวงได้ ในที่สุด เขาก็พบว่ารายละเอียดของหลิน ฮวงหลังจากที่ใช้เทคนิคเฉพาะ จากนั้นเขาก็มองมาที่หลิน ฮวง“เห้ นายมีรายชื่ออยู่ในการฝึกเร่งรัดหรอ?”

“ไม่”หลิน ฮวงส่ายหัว“ฉันเป็นแค่นักล่าระดับทอง ฉันไม่ผ่านการตรวจสอบขั้นสุดท้ายของการฝึกเร่งรัด”

“นั่นหมายความว่ามีใครบางคนทำบางสิ่งกับความเป็นส่วนตัวนาย”หยาง หลิงมั่นใจ“ความเป็นส่วนตัวของนายถูกอัปเกรดให้อยู่ในขั้นเดียวกับผู้บริหารระดับสูง ผู้คนที่อยู่ต่ำกว่าจะไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลนายได้ และคนที่ดำเนินการตั้งค่านี้ก็คือหลี่ หมิงเจี่ย ฉันไม่รู้ว่านายมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้”

“ใครคือหลี่ หมิงเจี่ย?ทำไมเขาจึงทำเช่นนี้ให้ฉัน?”หลิน ฮวงคิดว่ามันแปลก แต่ในไม่ช้า เขาก็คิดถึงอาจารย์ฟู่“บางทีอาจารย์ฉันอาจจะเป็นคนทำ?”

 

หลิน ฮวงคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง นั่นคือความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว แม้ว่าคุณฟู่จะไม่ใช่สมาชิกของสมาคมนักล่า แต่จากการประเมิน มันเห็นได้ชัดว่าเขามีความใกล้ชิดกับสมาคมนักล่า เพื่อที่จะปกป้องหลิน ฮวง เขาจึงขอให้สมาคมปกป้องข้อมูลส่วนตัวของหลิน ฮวง เขาเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถทำเช่นนั้นได้

 

“นั่นหมายความว่าฉันไม่ต้องกังวลว่าอีกาม่วงจะหาตัวฉันพบ?”หลิน ฮวงถาม

“ถูกต้อง ด้วยระดับความเป็นส่วนตัวของนายในตอนนี้ นายไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร ในสมาคมนักล่า มีเพียงผู้บริหารระดับสูงหรือคนที่สูงกว่าพวกเขาเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงข้อมูลนายได้ คนนอก รวมถึงรัฐบาลกลางก็ไม่อาจเข้าถึงข้อมูลได้เว้นแต่จะได้รับการยินยอมจากหลี่ หมิงเจี่ย”หยาง หลิงพยักหน้า

“นายยังเข้าถึงได้เลย แน่ใจนะว่าคนอื่นจะไม่สามารถเข้าถึงมันได้?”หลิน ฮวงไม่เชื่อ

“เห้ ฉันคือกรณีพิเศษ ไม่ต้องกังวลไป คนนอกจะไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลส่วนตัวของนายได้เว้นแต่อีกาม่วงจะมีสายลับที่เป็นถึงผู้บริหารระดับสูงหรือสูงกว่านั้น  ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะไม่มีวันหานายเจอ”หยาง หลิงให้คำตอบที่หนักแน่นแก่หลิน ฮวง

หลิน ฮวงไม่รู้ว่าความเป็นส่วนตัวของเขาในตอนนี้นั้นสูงมาก“เอาละ งั้น ฉันจะเชื่อใจนาย ขอบคุณมาก!”

“หากไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันก็จะวางสายละนะ ส่งรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับตัวตนใหม่และโรงเรียนที่จะย้ายมาให้เร็วที่สุดละ”

“ได้ ฉันจะส่งไปให้นายทีหลัง”เขาตอบกลับหยาง หลิง

 

หลิน ฮวงรู้สึกโล่งใจหลังจากที่สายถูกตัด

และมันก็เป็นเวลา5โมงเย็นเมื่อหลิน ซินกลับมาจากโรงเรียน

 

“ซิน เอ๋อร์ ไปเก็บของซะ เราจะออกจากเมืองวูหลินคืนนี้”หลิน ฮวงบอกกับหลิน ซินทันทีที่เธอเข้ามาในบ้าน

“หนูคิดว่าเราจะออกไปในสัปดาห์หน้าซะอีก?หนูยังไม่มีโอกาสได้พูดกับอาจารย์เลย...”หลิน ซินตกใจ

“พี่มีเพื่อนที่มีอำนาจพอจะย้ายโรงเรียนให้น้องได้ พวกเราจำต้องออกไปในวันนี้”หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก หลิน ฮวงก็บอกกับหลิน ซิน“พี่เคยยั่วยุองค์กรอีกาม่วงไปก่อนหน้านี้ พวกเขาได้ส่งคนมาที่นี่เพื่อหาตัวเรา และพี่ก็ได้ฆ่าพวกเขาไป หากเราไม่รีบไปตอนนี้ พวกเขาจะส่งคนมาหาเรามากขึ้น...”

“อีกาม่วง....จากโลกมืด?”หลิน ซินตกใจเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่หลิน ฮวงกล่าว

หลิน ฮวงพยักหน้า“นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเราจึงต้องย้ายบ้าน พี่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาเร็วเช่นนี้”

“งั้นหนูจะรีบไปเก็บของ!”หลิน ซินตระหนักถึงความเร่งด่วนและวิ่งขึ้นบันไดไป หลิน ฮวงก็เดินตรงไปที่ห้องเขาเช่นกัน หลังจากที่สรุปให้หลิน ซวนฟัง เขาก็เริ่มเก็บของเขา เขาใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงกับการเก็บของเขารวมถึงของหลิน ซวน  หลิน ซวนไม่ได้มีของที่มากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าและรองเท้ารวมถึงของเล่นและของขวัญที่หลิน ฮวงและหลิน ซินซื้อให้เขา

 

จากนั้นหลิน ฮวงก็เดินไปที่ระเบียงชั้น4และเอาเครื่องบาร์บีคิวไปด้วย ขณะที่เขาเดินลงมา เขาก็ปิดประตูและหน้าต่างทั้งหมด เมื่อเขามาถึงชั้นแรก เขาก็คว้าทุกสิ่งที่เขาต้องการ 10นาทีต่อมา หลิน ซินก็เก็บของเสร็จ เมื่อเห็นหลิน ซินกำลังลงมา หลิน ฮวงก็กล่าว“ซิน เอ๋อร์ โอนของทั้งหมดของน้องมาไว้ในแหวนหัวใจจักรพรรดิพี่ น้องไม่สามารถใช้แหวนของน้องได้อีกต่อไป มิฉะนั้นพวกอีกาม่วงจะแกะรอยน้องได้”

“แต่มันมีเครดิตมากมายในแหวนหนู....”หลิน ซินไม่ต้องการจะสูญเสียเงินที่เธอมี

“ช่างมันเสีย ยัยทึ่ม อีกาม่วงจะรับรู้ถึงน้องหากน้องโอนเงิน ด้วยเงินแค่นั้นเพียงวันเดียวพี่ก็หาได้แล้ว”หลิน ฮวงส่ายหัวและยิ้ม

 

จากนั้นหลิน ซินก็วางสัมภาระไว้บนโซฟาและโต๊ะกาแฟ และหลิน ฮวงก็เก็บพวกมันไว้ในช่องเก็บของเขา หลังจากที่ทุกอย่างถูกเก็บ หลิน ซินก็ถอดแหวนหัวใจจักรพรรดิเธอด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและส่งมันให้หลิน ฮวง  ไม่ว่าจะยังไง เธอก็สวมมันตั้งแต่วันที่เขามายังโลกนี้ ในทางกลับกัน หลิน ฮวงกลับไม่มีความรู้สึกใดๆเกี่ยวกับแหวน เขาขว้างมันไปที่พื้นและบดขยี้มัน

หลังจากที่นำเศษซากทิ้งลงถังขยะ พวกเขาทั้งสามคนก็ออกจากบ้าน หลิน ซินหันไปมองดูบ้านของพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่หลิน ฮวงปิดประตูบ้าน จากนั้นเขาก็โยนถุงขยะสองถุงไปในถังขยะหน้าทางเข้าบ้าน หลิน ฮวงหันไปมองที่บ้านหรู4ชั้น จากนั้นเขาก็อัญเชิญหมาป่าวิริเดี้ยนและพวกเขาทั้งสามคนก็มุ่งหน้าไปทางประตูตะวันออก

 

“พี่คะ เราจะไปที่ไหน?”หลิน ซินเพิ่งรู้ตัวว่าเธอไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจะไปไหน

“เราจะไปเมือง7C88 เมืองหลี่”หลังจากที่ติดต่อกับหยาง หลิง หลิน ฮวงก็ได้ทำข้อตกลงทั้งหมด

“เมืองหลี่?หนูรู้ว่าเมืองปาฉีไม่ปลอดภัย แต่เมืองนี้มันอยู่ไกลจากเมือง7C86 และ7C89มาก!”หลิน ซินไม่เข้าใจ

“ใช่ มันไกลแต่ก็ปลอดภัย มันจะใช้เวลาสามวันเพื่อบินไปที่นั่น ดังนั้นเราจะพักในป่าสักสองวัน”หลิน ฮวงอธิบายสั้นๆ

 

ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็มาถึงด้านนอกประตูตะวันออก หลิน ฮวงลงจากหลังหมาป่าวิริเดี้ยนและเรียกมันกลับ และอัญเชิญอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนออกมา  เขาวางที่นั่งสองอันบนหลังมันและอุ้มหลิน ซินและหลิน ซวนขึ้นไปบนหลังมัน  จากนั้น พวกเขาก็มุ่งหน้าไปในทิศทางของเมืองหลี่.....