Chapter 240: ความฝันและความจริง
Chapter 240: ความฝันและความจริง
“ปู่และแม่ของฉันอยู่ที่ไหน?”หลี่ยู่ซินถามขึ้นอีกครั้ง ในความเป็นจริงเธอนั้นรู้สึกถึงลางร้าย เนื่องจากเธอสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเจียงลู่ฉีว่ามันประหลาดไป เพียงแค่หลังจากนั้น เมื่อเจียงลู่ฉีบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขานั้นก็ไม่ได้พูดถึงแม่และปู่ของเธอเลยแม้แต่น้อย
“พวกเขา…”เจียงจู้อิงก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี
“ให้พี่บอกเธอเถอะ”เจียงลู่ฉีถอนหายใจ แต่หลังจากนั้นก็เริ่มอธิบาย “ยู่ซิน.....พวกเขาอยู่ในอาการโคม่า…”
“อะไรนะ?”เมื่อหลี่ยู่ซินได้ยินดังนั้น เธอนั้นมึนงงเหมือนกับสายฟ้านั้นผ่าลงมาที่เธอ [มันจะเป็นจริงได้ยังไงกัน....ไม่ใช่ว่าสัตว์ประหลาดนั่นตายไปแล้วงั้นเหรอ?]
เริ่มแรก หลี่ยู่ซินนั้นเชื่อว่าเธอนั้นโชคดีที่มีครอบครัวเธอในวันที่โลกล่มสลายเช่นนี้ เธอต้องการที่จะปกป้องครอบครัวของเธอและทำให้พวกเขาปลอดภัย แต่เมื่อเธอขึ้น เธอก็ถูกบอกว่าพวกเขานั้น….
“หลันซิหยู่ช่วยให้พวกท่านหลับ โดยการสะกดจิต…”เจียงลู่ฉีอธิบายอีกครั้งหนึ่ง โชคร้ายที่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อกลับไปยังเกาะเชนไฮ่ได้หรือไม่
หลินเหยาฉานนั้นกังวล เมื่อเขารู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นผ่านวิทยุสื่อสาร อย่างไรก็ตาม เขาก็เชื่อในการตัดสินใจของเจียงลู่ฉี ดังนั้นเขาจึงออกคำสั่งให้ทุกคนนั้นอยู่ให้ห่างจากรถมินิบัสและระวังตัว เขายังคงอยู่ในระยะที่ปลอดภัยและมองไปทางทิศของรถมินิบัสอย่างบ่อยครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่สามารถที่จะเห็นอะไรได้เลยนอกจากหน้าต่าง และเขาก็กระตือรือร้นที่จะรู้ว่ามันมีอะไรได้เกิดขึ้น
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงของหยิงก็ดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร “หลี่ยู่ซินตื่นขึ้นแล้ว”
“เยี่ยม! แล้วนักวิทยาศาสตร์ทั้งสองคนละ?”หลินเหยาฉานถาม
“ยังอยู่ในสภาพโคม่า”หยิงพูดแบบรวบรัด
หลินเหยาฉานรู้สึกเศร้าและบรรยากาศก็กลายเป็นหนักอึ้ง ถ้านักวิทยาศาสตร์ทั้งสองคนนั้นไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ หลังจากนั้นภารกิจของพวกเขาก็จะล้มเหลว
[สัตว์ประหลาดที่ชั่วร้ายนั่น!]หลินเหยานฉานนั้นต่อยไปที่รถติดเกราะที่อยู่ด้านข้างเขาอย่างดุร้ายและหลังจากนั้น ความเจ็บปวดนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นก็ออกมาจากหมัดของเขา
“เตรียมที่จะออกไปได้แล้ว!”หลินเหยานฉานสั่งการ พวกเขาก็กลับไปยังเกาะเชนไฮ่ บางทีพวกเขาอาจจะยังมีความหวังอยู่!
ในรถมินิบัส หลี่ยู่ซินยังคงตกตะลึงกับคำพูดของเจียงลู่ฉี
สำหรับการเป็นหมอ เธอนั้นรู้อย่างดีกับความหมายนี้ มันแปลว่าไม่สามารถที่จะป้องกันได้…ใครจะสามารถจินตนการได้ว่าสัตว์ประหลาดนั้นมีสติปัญญามากขนาดนี้กัน? แม้กระทั่งก่อนวันโลกาวินาศ มันก็คนไม่กี่คนถูกวางยาพิษจนตาย หลี่ยู่ซินรู้สึกสิ้นหวัง
“แม่และปู่ของฉัน พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?”หลี่ยู่ซินถาม เธอนั้นไม่สามารถที่จะมั่นใจว่าเธอจะพูดมันได้หรือไม่ หลี่ยู่ซินนั้นพยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่หลังจากนั้น....เธอก็เซ…
เจียงลู่ฉีก็รีบช่วยเธอ เมื่อเขาจับไปที่เอวของหลี่ยู่ซิน เขานั้นก็ถอนหายใจออกมาจากหัวใจของเขา ร่างกายของหลี่ยู่ซินนั้นกำลังสั่นและผิวของเธอนั้นก็เย็นเฉียบ เจียงลู่ฉีสามารถที่จะเข้าใจความรู้สึกของหลี่ยู่ซินได้ แต่เขาไม่รู้ว่าเขาควรที่จะทำยังไงต่อดี
หัวใจของหลี่ยู่ซินนั้นมีความหวังเพียงแค่ริบหรี่ อย่างไรก็ตามเธอรู้อย่างชัดเจนว่า ......มันแทบจะเท่ากับศูนย์…
“เตรียมตัวออกเดินทางได้!”คำสั่งของหลินเหยาฉานนั้นออกมาจากวิทยุ
“เร็วเข้า!”
“ออกเดินทางได้!”
พวกเขาก็รีบขับไปยังถนนหลัก
ปืนกลและกระสุนที่ลอยออกไปนั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถได้ยินตลอดทาง
หลี่ยู่ซินนั้นกลายเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับโลกภายนอก เธอนั้นกำมือปู่และแม่ของเธอแน่นๆอย่างเงียบงัน
มือของแม่เธอนั้นด้านมากและมือของปู่เธอนั้นเหมือนกับกิ่งไม้ที่แห้งเหี่ยว หลี่ยู่ซินนั้นจดจำช่วงเวลาที่มีความสุขกับพวกเขาได้ ปกติแล้ว มือของพวกเขานั้นทรงพลัง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเปลี่ยนแปลงไปแล้ว และหลี่ยู่ซินนั้นก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย…
ทันใดนั้น หลี่ยู่ซินก็รู้สึกว่ามือของปู่เธอนั้นแตกต่างออกไป มันเหมือนกับว่าเธอนั้นสามารถที่จะได้ยินเสียงเต้นหัวใจของเขาได้ และหลังจากนั้นผิวของเขาก็กลายเป็นโปร่งใสขึ้น
หลี่ยู่ซินสามารถที่จะเห็นการไหลเวียนทางเลือกของปู่เธอได้ อย่างไรก็ตาม อวัยวะภายในของเขานั้นนั้นถูกห่อหุ้มด้วยหมอกสีดำ เมื่อเห็นฉากนี้การเต้นของหัวใจเธอนั้นเต้นเร็วขึ้นมาก หลี่ยู่ซินมองไปที่แม่ของเธอและเธอก็สังเกตว่าแม่ของเธอนั้นก็มีอาการเดียวกัน
“นี่มัน…”หลี่ยู่ซินตกตะลึง เธอพบว่าเธอนั้นสามารถที่จะรู้สึกว่ามันมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปในร่างกายของพวกเขา มันเป็นฉากที่เลวร้าย มันเหมือนกับว่าหมอกสีดำนั้นกำลังกลืนกินพลังชีวิตของแม่และปู่ของเธอ
ทันใดนั้นเธอก็พบว่าเธอนั้นอยู่ในห้องผ่าตัดที่กำลังถือมีดผ่าตัดอยู่ด้านหน้าเตียงผ่าตัด หลี่ยู่ซินนั้นจดจำวิธีการของมันได้ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอนั้นได้มีประสบการณ์จากในความฝัน ทำไมเธอถึงเข้าไปอยู่ในฝันอีกครั้งหนึ่ง?
หรือว่า.....เธอนั้นไม่เคยตื่นมาก่อนกันแน่?
เธอมองไปที่มีดผ่าตัดในมือของเธอ ใบมีดของมันนั้นบางและคมมาก หลี่ยู่ซินมองไปที่เตียงผ่าตัด และเธอก็บพบว่าผู้ป่วยนั้นเป็นปู่ของเธอ
[ทำไมกัน? นี่มัน…]หลี่ยู่ซินมองไปรอบๆและเตียงผ่าตัดอีกตัวหนึ่ง เธอก็พบแม่ของเธอ อุปกรณ์ตรวจจับนั้นทำให้เกิดเสียงเย็นเฉียบของเครื่องจักรขึ้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ยินเสียงน้ำหยด
มันเงียบเกินไป!
[นี่เป็นฝันจริงๆหรอ?]หลี่ยู่ซินไม่รู้ว่าเธอนั้นอยู่ที่ไหน มันค่อนข้างยากสำหรับเธอที่จะแยกแยะว่ามันเป็นฝันหรือว่าความเป็นจริง เธอแปะไปที่มือของปู่เธอ และรู้สึกว่ามันช่างสมจริง
โชคดีที่เธอนั้นค่อยๆใจเย็นลง เธอนั้นเป็นหมอที่ถือมีดผ่าตัดอยู่ ด้วยเหตุนี้นี่เอง เธอจะต้องช่วยชีวิตครอบครัวของเธอ
