ตอนที่แล้วTWO Chapter 253 ฐานทัพเรือ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปTWO Chapter 255 สนทนาเกี่ยวกับสมรภูมิ

TWO Chapter 254 การทรยศ


TWO Chapter 254 การทรยศ

ในระหว่างเดือนที่ 10 นี้ เหมืองแร่หลางซานและนาเกลือเขตเหนือได้ทำกำไรรวมกันได้มากถึง 17,000 เหรียญทอง โอหยางโชวแบ่งเงินมา 5,000 เหรียญทอง ส่วนที่เหลือเขามอบให้กับกรมการเงิน

พวกเขาได้สร้างโรงงานผลิตเหล้าสามดอกไม้ในพื้นที่จะวันตกเสร็จสิ้นแล้ว มันจะเริ่มดำเนินการในเดือนถัดไป จากการประมาณของตู่ชุน ในเดือนที่ 11 โรงงานอาจจะสามารถให้ผลผลิดได้ถึงครึ่งหนึ่งของเป้าหมายการเดินการเต็มรูปแบบ และจะมีกำไรราว 3,000-4,000 เหรียญทอง

พวกเขาได้ขยายสวนหม่อนเสร็จสิ้นแล้วเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ต้นหม่อนยังคงต้องใช้เวลาในการเจริญเติบโตอีกพอสมควร ดังนั้น สวนหม่อนจึงจะเริ่มดำเนินงานได้ในปีหน้า

ต้องขอบคุณการเลื่อนอันดับของกิลด์ลั้วเยว่ และการจัดตั้งสำนักงานเมืองซานไห่ในเมืองหลวงต่างๆ ผู้เล่นใหม่และNPC ที่มีความสามารถพิเศษ หลั่งไหลเข้ามาที่เมืองซานไห่ทุกวัน

สำหรับผู้มีความสามรถพิเศษที่เข้ามานี้ โอหยางโชวได้เคลื่อนย้ายพวกเขาไปยังเมืองสาขาต่างๆของดินแดน เพื่อให้แต่ละเมืองเติบโตได้ใกล้เคียงกัน

เมื่อรวมกับผู้เล่นอาชีพสายการทำงานจำนวนมหาศาล และNPCผู้มีความสามารถพิเศษที่หอการค้าขุ่ยได้คัดเลือกมาเข้าร่วมกับเมืองซานไห่ อัตราการผลิตผลิตภัณฑ์ทางทหารของโรงผลิตทางทหารขนาดใหญ่ทั้ง 3 แห่ง ของเมืองซานไห่ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ผลกระทบโดยตรงที่เกิดจากการผลิตผลิตภัณฑ์ทางทหารที่เพิ่มขึ้นนี้ ทำให้ทรัพยากรเช่น หนัง และเส้นเอ็นกลายเป็นขลาดแคลน หนังก็ยังพอได้ เพราะพวกเขายังคงได้รับจากชนเผ่าเร่ร่อนผ่านตลาดเมืองมิตรภาพ

อย่างไรก็ตาม เส้นเอ็นมีจำกัด แม้แต่หอการค้าขุ่ยก็ไม่สามรถเติมเต็มความต้องการของพวกเขาได้

สุดท้าย เขาก็ขอให้หลินชิงช่วยแก้ปัญหาให้เขา

ในความเป็นจริง ผู้เล่นนักผจญภัยใช้ชีวิตประจำวันไปกับการล่าสัตว์ในสถานที่ต่างๆเพื่อหารายได้, เพื่อเพิ่มเลเวล และเพื่อออกสำรวจโลกกว้าง สัตว์ร้ายอย่างหมาป่าและกระทิงมีอยู่แทบจะไร้ขีดจำกัด อย่างไรก็ตาม สัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ได้ทิ้งสิ้งใดไว้หลังจากที่พวกมันตาย ดังนั้น ผู้เล่นจึงทำได้เพียง รวบรวมและเก็บเกี่ยวสิ่งต่างๆจากร่างกายของพวกมันเท่านั้น

ดังนั้น เหล่าผู้เล่นนักผจญภัยจึงมีไอเท็มพวกหนังและเส้นเอ็นอยู่เป็นจำนวนมาก

หลังจากที่น้าของเขาแจ้งเรื่องนี้ให้เขาทราบ โอหยางโชวก็มีปฏิกิริยาทันที เขาส่งเงิน 10,000 เหรียญทอง ให้กับเธอ และขอให้เธอซื้อไอเท็มชุดใหญ่ผ่านกลุ่มทหารรับจ้างกุหลาบสงคราม-หิมะ

แน่นอนว่าหลินชิงไม่ปฏิเสธ ในความเป็นจริง พวกเขายังมีกองเส้นเอ็นและหนังที่ถูกเก็บไว้ในคลังสินค้าของกิลด์เป็นจำนวนมาก พวกเขาทิ้งไอเท็มเหล่านี้ไว้กับกองฝุ่น สำหรับพวกเขาแล้ว ทรัพยากรเหล่านี้ไม่เพียงแต่จะไร้ประโยชน์ แต่พวกมันยังกินพื้นที่คลังเก็บสินค้าอีกด้วย อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะขายพวกมันให้กับร้านค้าในเมืองหลวง ที่ให้ราคาต่ำมากจนเกินไป

ตอนนี้ การซื้อทรัพยากรเหล่านี้จำนวนมาก ได้ดึงดูดพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ข้อตกลงจะเป็นสถานการณ์ที่ชนะทั้ง 2 ฝ่าย หลังจากจบการสนทนา พวกเขาตกลงกันว่าราคาซื้อขายพวกมัน จะสูงกว่าที่ร้านค้าในเมืองหลวงของระบบ 2 เท่า

อย่างไรก็ตาม ค่าใช้จ่ายดังกล่าวไม่อาจเทียบได้กับผลกำไรที่เขาจะได้รับการมูลค่าของอาวุธและอุปกรณ์ที่จะผลิตขึ้นมาเลย

โอหยางโชวเข้าใจความจริงนี้ เหตุผลที่เหล่าลอร์ดไม่แตะต้องทรัพยากรในมือของนักผจญภัยก็เพราะว่า พวกเขายังไม่มีคู่มือการสร้างที่จะต้องใช้พวกมัน ดังนั้น พวกเขาจึงไม่สามารถเข้าสู่อุตสาหกรรมทางทหารได้

แต่กว่าที่โอหยางโชวจะเข้าใจความจริงนี้ ก็หลังจากที่หลินชิงได้กระตุ้นเขา

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์จะเปลี่ยนไปในอนาคต หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ เหล่าลอร์ดจะหาหนทางให้ได้รับคู่มือเทคโนโลยีการสร้างอาวุธและอุปกรณ์จนเจอ เมื่อถึงจุดนั้น ราคาของทรัพยากรเหล่านี้ก็จะพุ่งทะลุเพดาน

หลังจากที่เขาซื้อทรัพยากรเหล่านี้มาเก็บไว้แล้ว โอหยางโชวไม่มีจะขายพวกมันต่อในอนาคต เนื่องจากเขามีความตั้งใจที่จะทำให้เมืองซานไห่ เป็นตัวแทนจำหน่ายอาวุธและอุปกรณ์ที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคจีน เขารู้ว่า ความต้องการและอัตราการบริโภคทรัพยากรเหล่านี้ในอนาคตจะสูงมาก เขาจึงต้องซ่อมแซมบ้านก่อนที่ฝนจะตก

ในขณะที่ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง พ่อค้าของกลุ่มทหารรับจ้างกุหลาบสงคราม-หิมะ ก็ถูกส่งออกไป จากนั้น ทรัพยากรเหล่านั้นจำนวนมากก็จะถูกส่งเข้าสู่คลังของเมืองซานไห่

เริ่มที่เชี่ยนเย่ จากนั้น ก็ขยายไปสู่เมืองหลวงของระบบทั้งหมดอย่างช้าๆ

ผู้เล่นรู้สึกยินดี และมีการตอบสนองอย่างตื่นเต้น ผู้เล่นบางส่วนเก็บทรัพยากรเหล่านั้นไว้ในคลังสินค้าของกิลด์ พวกเขาต้องการสงวนพื้นที่จัดเก็บในส่วนของพวกเขา เมื่อพวกเขาได้ยินข่าวนี้ พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มนำทรัพยากรเหล่านี้ออกมาจากคลังสินค้าของกิลด์ จากนั้น ก็ขายพวกมันให้กับพ่อค้า

ดังนั้น ทรัพยากรที่เคยเต็มพื้นที่คลังสินค้าของกิลด์จึงหายไปอย่างรวดเร็ว

สถานการณ์ผิดปกติดังกล่าว ได้รับความสนใจอยากมากจากกิลด์ระดับสูง หลังจากที่พวกเขาทำความเข้าใจสถานการณ์แล้ว พวกเขาก็เอาทรัพยากรเหล่านั้นทั้งหมดออกมาขายให้กับพ่อค้าในทันที ทุกคนรู้สึกยินดีและพึงพอใจมาก

เมื่อผู้เล่นนำทรัพยากรใส่ไว้ในคลังเก็บสินค้าของกิลด์ พวกเขาจะยอมให้กิลด์เป็นผู้จัดการพวกมัน แน่นอนว่าหลังจากที่กิลด์ขายทรัพยากรเหล่านั้นได้แล้ว กิลด์ก็จะให้คะแนนคณูปการกิลด์แก่พวกเขา

ในทันที คลื่นของการครอบครองทรัพยากรก็ได้แพร่กระจายไปทั่วภูมิภาคจีน

เมื่อเวลาผ่านไป การเข้าครอบครองทรัพยากรก็เป็นที่สนใจมากขึ้น เร็วๆนี้ กลุ่มที่อยู่เบื้องหลังได้เปิดเผยต่อสาธารณชน โดยกิลด์ชั้นนำทั้ง 10 และลอร์ดที่มีชื่อเสียงก็ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า กลุ่มทหารรับจ้างกุหลาบสงคราม-หิมะ ได้เข้าครอบครองทรัพยากรที่ไร้ประโยชน์

การนินทาและการพูดคุยเป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์ ดังนั้น พวกเขาจึงได้พัฒนาชุดของทักษะที่น่าทึ่งนี้ เพื่อขุดข้อมูลที่ถูกปกปิดออกมา

ช้าๆ ผู้เล่นค่อยๆเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างเมืองซานไห่และกิลทหารรับจ้างกุหลาบสงคราม-หิมะ ผ้าม่านได้ถูกยกขึ้น และความร่วมมือระหว่างทั้ง 2 ได้ถูกเปิดเผย ซึ่งมันได้ดึกดูดสายตาของผู้คนมากมาย

จากนั้น  ก็มีคนเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างโอหยางโชวและหลินชิงไปทั่วโลก ซึ่งมันเป็นสมาชิกแกนหลักของกลุ่มทหารรับจ้างกุหลาบสงคราม-หิมะเองที่เปิดเผยความจริงในเรื่องนี้ เนื่องจากบุคคลคนนี้เคยไปเยือนเมืองซานไห่พร้อมกับหลินชิง เธอจึงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา

การทรยศนี้ทำให้ไซสีหยุนและหลินชิงโกรธมาก และพวกเธอได้ขับไล่ผู้ทรยศในทันที จากนั้น พวกเธอก็สั่งให้ไล่ล่าเธอไปตลอดชีวิต ซึ่งมันทำให้เธอมองไม่เห็นความหวังที่จะใช้ชีวิตอยู่ในเชี่ยนเย่ได้อีกต่อไป

โดยไม่มีข้อกังขา มีบางคนทำให้เกิดการทรยศครั้งนี้อย่างแน่นอน แม้ว่าผู้ทรยศจะต้องเริ่มเกมส์ใหม่หลังจากที่ตายในเกมส์ แต่ก็ยังได้รับเงินจำนวนมากจากการทรยศครั้งนี้

สำหรับคนที่อยู่เบื้องหลัง โอหยางโชวไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นตี่เฉินที่เป็นคนทำแบบนี้ได้

การถูกเปิดเผยไม่ได้ทำให้เขาขุ่นเคืองหลินชิงและไซสีหยุน ปัญหาก็คือ สมาชิกแกนหลักได้ทรยศพวกเธอ เพื่อนเก่าที่เคยต่อสู้เคียงข้างพวกเธอมานานหลายปี แต่กลับไม่มีใครรู้ว่า การล่อลวงจากโลกภายนอกทำให้เธอกลายเป็นเลวร้าย มันทำให้เธอทิ้งมิตรภาพเพื่อเงิน

เห็นได้ชัดว่า ในขณะนี้ โลกจริงและโลกเสมือนกำลังเชื่อมเข้าด้วยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล และความผูกพันระหว่างองค์กรในโลกของเกมส์เติบโตขึ้น จนซับซ้อนและคลุมเครือมากยิ่งขึ้น

โอหยางโชวไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องนี้มากนัก เนื่องจากความร่วมมือระหว่างกลุ่มทหารรับจ้างกุหลาบสงคราม-หิมะและเมืองซานไห่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอยู่แล้ว มันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะถูกเปิดเผย เขาเตรียมรับมือกับเรื่องนี้มานานก่อนหน้านี้แล้ว

หลังจากที่ถูกเปิดเผย แน่นอนว่าตำแหน่งของเมืองซานไห่ล่อแหลมมากยิ่งขึ้น โลกจะตระหนักว่า พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่า ได้รับอิทธิพลจากเมืองซานไห่มาโดยตลอด เมืองซานไห่ได้เอื้อมมือไปหาผู้เล่นนักผจญภัย และนี่เป็นเพียงส่วนเล็กๆของภูเขาน้ำแข็งที่พวกเขาเห็น สำหรับส่วนที่ซ่อนอยู่ในมหาสมุทร พลังอำนาจที่แท้จริงของเมืองซานไห่ไม่มีใครรู้

เพียงแค่คิดว่าผ้าม่านที่บดบังพลังอำนาจของเมืองซานไห่ถูกยกขึ้น สิ่งที่เปิดเผยกลายเป็นลึกลับมากยิ่งขึ้น แล้วเมืองแห่งนี้จะไม่ทำให้โลกตกตะลึงได้อย่างไร?

เนื่องจากทั้งโลกรู้ความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้ว โอหยางโชวจึงไม่ได้วางแผนที่จะซ่อนมันอีกต่อไป เขาส่งเงินอีก 20,000 เหรียญทอง ให้กับหลินชิง และขอให้เธอกวาดทรัพยากรเหล่านั้นที่อยู่ในมือของผู้เล่นนักผจญภัยทั้งหมดมา

สำหรับเรื่องนี้ โอหยางโชวได้สั่งให้ฝ่ายก่อสร้างเลือกถ้ำและปรับปรุงมัน โดยถ้ำแห่งนั้นจะใช้เป็นพื้นที่สำหรับจัดเก็บทรัพยากรที่มากเกินไป โดยเฉพาะหนังที่ใช้พื้นที่จำนวนมาก ถ้าเขาพึ่งพาผู้เล่นลักลอบขนมาให้ เขาจะเสียค่าธรรมเนียมการเทเลพอร์ตเป็นจำนวนมาก ซึ่งรวมแล้วมันสูงกว่าภาษีการค้า 10% เสียอีก

ดังนั้น โอหยางโชวจึงซื้อขายผ่านส่วนการประมูล เขากัดฟันและจ่ายภาษีการค้า 3,000 เหรียญทอง ในขณะที่ไกอาดูแลการค้า ผู้เล่นไม่สามารถลดราคาเพื่อหลีกเลี่ยงภาษีได้

ในขณะที่การครอบครองทรัพยากรดำเนินต่อไป กองของหนังก็มีขนาดใหญ่มากขึ้น ม้วนของเส้นเอ็นม้วนแล้วม้วนเล่าก็ถูกส่งเข้ามา พร้อมกับทรัพยากรอื่นๆ พวกมันทั้งหมดถูกส่งผ่านมายังพื้นที่รับของของเมืองซานไห่ผ่านทางตลาด จากนั้น พวกเขาก็นำทรัพยากรเหล่านั้นไปเก็บไว้ในถ้ำ

มันทำให้ถ้ำขนาดใหญ่ที่ใช้จัดเก็บ ได้รับการเติมเต็มถึงครึ่งหนึ่งของพื้นที่ทั้งหมด

ด้วยจำนวนทรัพยากรปริมาณมหาศาลเหล่านี้ หัวหน้าฝ่ายธนูและหน้าไม้ หวู่เผิง และหัวหน้าฝ่ายคลังอาวุธ หวังเกา คาดการณ์ว่า พวกเขามีทรัพยากรมากพอให้ผลิตสายรั้งธนูได้อย่างน้อย 1,000,000 เส้น, ชุดเกราะหมิงกวงและชุดเกราะหนังมากกว่า 400,000 ชุด

ทั้งสองรู้สึกมีความสุขอย่างมากที่ลอร์ดของพวกเขา ได้หาทรัพยากรจำนวนมหาศาลเหล่านี้มาให้กับพวกเขา พวกเขาไม่คิดเลยว่า ปัญหาการขาดแคลนทรัพยากรของพวกเขาจะถูกแก้ไขเพียงชั่วข้ามคืน นอกจากนี้ มันยังเกินกว่าพวกเขาคาดหวังไว้เสียอีก

สำหรับลอร์ดคนอื่นๆ พวกเขาทำได้เพียงนั่งและเฝ้าดูเขาครอบครองทรัพยากรจากตลาดอย่างต่อเนื่อง ประการแรก พวกเขาเพิ่งผ่านวิกฤตการขาดแคลนธัญพืช ดังนั้น พวกเขาจึงไม่สามารถใช้จ่ายเพื่อทรัพยากรเหล่านั้นได้, ประการที่สอง แม้ว่าพวกเขาจะได้รับทรัพยากรเหล่านั้นมา พวกเขาก็ไม่สามารถใชัมันได้ในอนาคตอันใกล้นี้ ทรัพยากรเหล่านี้กินพื้นที่ในจัดเก็บ และสิ้นเปลืองเงินทองของพวกเขา มันจึงไม่คุ้มค่าที่จะพยายาม

และที่สำคัญที่สุด ในสายตาของลอร์ดคนอื่นๆ มีสัตว์ร้ายอยู่ทั่วทุกแห่ง พวกเขาสามารถซื่อทรัพยากรเหล่านี้จากผู้เล่นนักผจฐภัยเมื่อไหร่ก็ได้ที่พวกเขาต้องการ แล้วเหตุใด พวกเขาต้องสร้างปัญหาให้กับตัวเอง และต่อสู้กับเมืองซานไห่?

โอหยางโชวรู้ควาทคิดของลอร์ดคนอื่นๆเป็นอย่างดี เขาหัวเราะอย่างเย็นชา ไม่มีใครเอาชนะเขาได้ในด้านของความเข้าใจเกี่ยวกับ Earth Online

ในทางทฤษฎี สัตย์ร้ายนั้นแทบจะไม่มีขีดจำกัด

อย่างไรก็ตาม พวกมันกระจายอยู่ทั่วโลก แม้ว่าไกอาจะทำให้บางส่วนเกิดอยู่รอบๆเมืองหลวงของระบบ เพื่อสนับสนุนผู้เล่นนักผจญภัย แต่ปริมาณของมันก็ไม่ได้สูงมากนัก

สัตว์ร้ายส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในป่าลึกและภูเขาสูง มันเป็นสถานที่อันตรายที่นักผจญภัยไม่ค่อยจะเข้าไป

และหลังจากที่ผู้เล่นได้ผ่านการเป็นมือใหม่ไปแล้ว พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าสัตว์ร้ายเหล่านี้ เพื่อหาค่าประสบการณ์อีกต่อไป หรือจะกล่าวอีกอย่างได้ว่า ค่าประสบการณ์ที่พวกเขาได้รับจากสัตว์ร้ายเหล่านี้นั้นน้อยเกินไป ในเวลานี้ ผู้เล่นจะเดินทางเข้าไปในเทือกเขา, ทุ่งหญ้า หรือทะเลทราย เพื่อต่อสู้กับผู้บุกรุกและพวกโจร

ดังนั้น ผู้เล่นจะฆ่าสัตว์ร้ายมากที่สุดในช่วงปีแรกของเกมส์เท่านั้น เวลานี้ จึงเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการรวบรวมทรัพยากร หลังจากนี้ อุปทานของทรัพยากรเหล่านั้นจะน้อยลงเรื่อยๆ นอกจากนี้ เมื่อผู้เล่นเลเวลสูงขึ้น ความมั่งคั่งส่วนบุคคลของพวกเขาก็จะสูงขึ้นด้วย ในเวลานั้น เงินที่พวกเขาได้จากการขายทรัพยากรเหล่านี้ แทบจะไม่มีค่าอะไรในสายตาของพวกเขาเลย พวกเขาจะไม่มีแรงจูงใจในการฆ่าสัตว์ร้ายและเก็บเกี่ยวทรัพยากรเหล่านั้นอีกต่อไป

นอกจากนี้ เมื่อเทียบกับคันธนู สายรั้งธนูมีความสำคัญมากกว่า พวกเขาต้องเปลี่ยนมันบ่อยครั้ง ในกองทัพราชวงศ์ถัง คันธนูหนึ่งจะต้องใช้สายรั้งธนูถึง 3 เส้น ดังนั้น จะเห็นได้ชัดว่า เส้นเอ็นมีปริมาณการบริโภคที่มหาศาลเพียงใด

ในครั้งนี้ โอหยางโชวได้กวาดทรัพยากรทั้งหมดมาในเวลาที่เหมาะสม เขาได้รับทรัพยากรทั้งหมดที่ผู้เล่นเก็บสะสมไว้ตลอดเกือบทั้งปี มันเหมือนกับว่า เขาได้กินเค้กก้อนใหญ่ที่สุดและอร่อยที่สุด

การครอบครองทั้งหมดนี้ ทำให้เขาเสียค่าใช้จ่ายทั้งสิ้น 33,000 เหรียญทอง นอกเหนือจากเงินที่ห้ามใช้ 100,000 เหรียญทองแล้ว เขาเหลืองเงินที่ยังใช้ได้เพียง 3,000 เหรียญทองเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม การกระทำที่น่าเหลือเชื่อของเขา ได้ทำให้รากฐานของอุตสาหกรรมทางทหารของเมืองซานไห่มั่นคงมากยิ่งขึ้น ในช่วงระยะเวลานานจากนี้ เขาจะไม่ต้องกังวลเรื่องการขาดแคลนทรัพยากรเหล่านั้นอีก

แฟนเพจ : TWOแปลไทย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด