ตอนที่ 25 หน่วยล่าสัตว์ (FREE)

“ข้า! ต้องการจะเข้าหน่วยล่าสัตว์!”

!!!!!!!

เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ สะท้อนไปทั่วลานหมู่บ้าน ถึงแม้เสียงของเขาจะไม่ดังมากนัก แต่มันก็ทำให้ชาวบ้านทุกคนตกอยู่ในความตะลึง

 

“หน่วยล่าสัตว์?!”

“เขาพูดว่า...เขาพูดว่าเขาจะเข้าหน่วยล่าสัตว์งั้นหรือ?”

“พระเจ้าช่วย เขา..เขาพึ่ง 7 ขวบเองนะ!”

เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ พวกเขามองกันไปมา  ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่เขาพึ่งได้ยิน หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ เป็นคนแรกที่รู้สึกตัว มองไปที่ ฟาง เฮ่าเตอ ที่ปากซีดเซียวเพราะอาการบาดเจ็บ ก่อนจะค่อยพูดออกมาเบาๆ “เห้อ...เฮ่าเตอ....เจ้ามีลูกชายที่ดีจริงๆ!”

ฉิน ซูเหลียน ที่ฟังเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นรอบๆ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นสะท้าน ดวงตาอันงดงามของเธอมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ และมองไปที่ ฟาง เฮ่าเตอ ที่นอนอยู่ข้างหน้าเธอ น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

...

 

ข่าวของ ฟาง เจิ้งจือ จะเข้าหน่วยล่าสัตว์ กระจายตัวไปทั่วหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านบางคนที่ไม่ค่อยออกมาจากบ้านเมื่อได้ยินข่าวนี้ ใบหน้าของพวกเขาล้วนเต้มไปด้วยความไม่เชื่อ

 

แต่ ฟาง เจิ้งจือ ได้ทำลายหินลงด้วยหมัดเดียวนั้น มีผู้คนหลายคนเห็นเหตุการณ์จริง

“นี่มันไม่น่าเชื่อ ฟาง เจิ้งจือ ทำมันได้ยังไง? หรือเจ้าจะบอกข้าว่า...เขาเข้าสู่วิถีแห่งเต๋าแล้ว?”

“มันน่าจะเป็นไปได้นะ! หินนั้นถูกทำลายลงเมื่อ ฟาง เจิ้งจือ มองเห็นพ่อของเขาบาดเจ็บ บางที่ความโกรธอาจจะมอบพลังให้กับเขาก็ได้!”

“ยังไงก็ตาม การที่หินพังลงด้วยหมัดเดียวเป็นสิ่งที่เด็ก 7 ขวบ ไม่น่าทำได้!”

การถกเถียงเริ่มกระจายตัวไปทั่วหมู่บ้าน และชาวบ้านต่างชื่นชมครอบครัวฟาง ที่สามารเลี้ยงดูบุตรชายให้แข็งแกร่งได้

 

ยังไงก็ตาม....ไม่ได้มีทุกคนที่ชื่นชม

สำหรับ ฮูหยินหลี่ นางไม่พอใจอย่างมาก “เหอะมันต้องเป็นเพราะเขาถูกใช้แรงงานมากแน่ แค่เข้าหอแห่งเต๋าเขายังไม่มีปัญญา ดังนั้นเขาไม่มีทางที่จะเข้าร่วมการสอบกฎแห่งเต๋าได้ ยังไงทั้งชีวิตของเขาก็คงทำได้แค่ล่าสัตว์เท่านั้น!

หลี่ จ้วงฉือ เองก็เริ่มกังวล มองไปที่ หลี่ เฮ่อ หลายครั้งและถอนหายใจออกมาด้วยความเสียใจ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่...

หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ เองตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนรถม้าที่เดินทางไปยังเมือง เขามองไปยังทิวเขาที่ไม่มีสิ้นสุดเพื่อคลายเคลียด เขาหยิบกล้องยาสูบขึ้นมา และค่อยๆสูดเข้าไป และค่อยๆปล่อยควันออกมา

“เห้อ ครอบครัวฟาง....ข้าจะทำยังไงดี! เป็นความผิดของข้าที่ดวงตามืดมัว ไม่สามารถมองเห็นถึงศักยภาพของเด็กนั่น แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว รายชื่อผู้ที่ได้เข้าไปยังหอแห่งเต่านั้นถูกส่งไปแล้ว การที่จะแก้ไขมันนั้น....คงเป็นเรื่องที่ยากเกินไป…”

…

 

“เจิ้งจือ...ลูก...จะเข้าหน่วยล่าสัตว์จริงๆงั้นหรือ?” ฉิน ซูเหลียน พูดออกมาด้วยความรู้สึกอันซับซ้อน หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในลานหมู่บ้าน เธอยังคงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับลูกชายของเธอดี

ดูแลเขา เหมือนเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง? แต่เขาอายุเพียงแค่ 7 ขวบเองนะ

ดูแลเขาเหมือนเด็ก? มันก็ดูจะไม่เหมาะสม นั่นเพราะว่าเขากำลังจะกลายเป็นนักล่าคนหนึ่งของหมู่บ้าน...

 

“ใช่แล้ว ท่านแม่!”  ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า เขารู้ว่า ฉิน ซูเหลียน กำลังคิดมาก แต่สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือยืนหยัดเพื่อเป็นเสาหลักของครอบครัวให้ได้ ยิ่งในตอนนี้ครอบครัวของเขากำลังตกอยู่อันตราย เขาควรจะเป็นคนดูแลครอบครัวของตัวเอง!

“แต่ตอนนี้ ลูกอายุเพียง 7 ขวบเองนะ...” ฉิน ซูเหลียน พูดออกมาอย่างลังเล

“ท่านแม่ อย่าคิดมากเลย ข้าจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง! ยิ่ง ไปกว่านั้นหัวหน้าหมู่บ้านยังบอกแล้วว่า ตอนนี้ข้าได้เข้าหน่วยล่าสัตว์แล้ว สัตว์ทั้งหมดที่ข้าล่าได้จะเป็นของข้า ตอนนี้ ท่านพ่อกำลังบาดเจ็บ เขาจะรักษาชีวิตตัวเองได้ยังไงถ้าไม่ได้กินเนื้อเยอะๆ?” ฟาง เจิ้งจือ พูดเพื่อให้แม่เขามั่นใจ

 

ถ้ามองตามความเป็นจริงแล้ว เขารู้ว่าตัวเขากำลังทำเรื่องที่อันตราย บนภูเขาคังหลิงนั้นเต็มไปด้วยอันตราย ถึงแม้เขาจะมีพลัง แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะต่อกรกับสัตว์นักล่าขนาดใหญ่

ยิ่งไปกว่านั้นในชีวิตของเขาไม่เคยมีประสบการณ์ต่อสู้กับสัตว์ป่ามาก่อน แม้แต่แค่สุนัขเล็กๆเขาก็ยังไม่เคยสู้มาก่อน แตตอนนี้เขากำลังจะเข้าไปล่าสัตว์บนภูเขา?

 

อา....ดูเหมือนไม่เจียมตัว

แต่เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว และเขาไม่เสียใจที่เลือกทำอย่างนี้

 

โชคดีมากที่ชาวบ้านในหมู่บ้านภูเขาทางใต้นี้ส่วนมากเป็นคนง่ายๆ บวกทั้ง ฟาง เฮ่าเตอ กำลังบาดเจ็บ แม้ว่าเขาจะทำอะไรที่น่าตกตะลึงขึ้นมาก็ไม่มีใครสงสัยในที่มาของพลังนั้น

ปัญหาต่อไปคือ...จะขึ้นไปบนภูเขาได้ยังไง และจะเอาชีวิตรอดอยู่บนนั้นได้ยังไงนานๆ รวมถึงรักษาความปลอดภัยของตัวเองพร้อมกับล่าสัตว์ไปด้วย

ฟาง เจิ้งจือค่อนข้างเข้าใจเทคนิคการล่าสัตว์ของหน่วยล่าสัตว์

พวกเขาวางกับดักรอบๆภูเขา เคลื่อนไหวเป็นกลุ่มคอยระวังภัยให้กัน ยิงสัตว์ด้วยธนู

 

มันเป็นวิธีที่เรียบง่าย!

แต่มันไม่ใช่วิธีที่ ฟาง เจิ้งจือ คาดหวังไว้ เพราะว่าถ้ามีสัตว์ขนาดใหญ่เข้ามา ทั้งหน่วยล่าสัตว์จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าพวกเขาโชคดีพวกเขาคงทำอย่างนี้ได้2-3เดือน แต่ถ้าเขาทำอย่างนี้ไปตลอดชีวิตละ?

 

ชาวบ้านบางคนมีรอบแผลเป็นเก่า บางคนถึงขนาดเสียแขนหรือขาไป!

เขาต้องเปลี่ยนแผนการล่า!

ฟาง เจิ้งจือ กำลังใช้ความคิด ข้าจะล่าสัตว์พร้อมรักษาความปลอดภัยของตัวเองไปด้วยพร้อมกันยังไง นอกจากนี้ยังมีเรื่องของหมาป่าเพลิงฟ้าอีก

 

ขณะนั้น ฉิน ซูเหลียน ที่กำลังมอง ฟาง เจิ้งจือ อยู่ก็ขยับปากพูดบางอย่างขึ้นมา

“เจิ้งจือ ที่จริงแล้วไม่กี่วันก่อนแม่พบทองแท่ง....”

“ท่านแม่ ใช้สิ่งนั่นเพื่อรักษาท่านพ่อเถอะ!” ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่า ฉิน ซูเหลียน ต้องการจะพูดอะไรออกมา ในเมื่อเขาเลือกที่จะก้าวไปข้างหน้าแล้ว เขาก็ไม่คิดที่จะปิดบังอีกต่อไป

“ลูก...ลูกรู้?..” ฉิน ซูเหลียน ไม่สามารถปิดบังความตกใจได้อีกต่อไป เธอนึกถึงเด็กที่ใส่ ‘ชุดเกี๊ยว’ ในวันนั้น ในที่สุดเธอก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด

เธอมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความซับซ้อนอีกครั้ง

 

“เจิ้งจือ ลูกโตชึ้นมากนะ...”

“ท่านแม่ ไม่ต้องห่วง...ข้าจะดูแลครอบครัวเอง!” เขารู้ดีวันหนึ่งเขาต้องก้าวเดินไปข้างหน้า ไม่ว่าช้าหรือเร็วมันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น

 

ภูเขา คังหลิง? หมาป่าเพลิงฟ้า! ได้ยินว่าหนังของมันเป็นสีฟ้า...และสามารถทำเงินได้บ้าง เหอะ! แสดงให้ข้าเห็นหน่อยสิว่า เจ้าทำอะไรได้บ้าง!

…

ครึ่งเดือนต่อมา ในเช้าวันหนึ่ง

ฟาง เจิ้งจือ ที่สวมชุดผ้าฝ้าย มองไปที่แม่ของเขา ที่กำลังเตรียมชุดคลุมหนังสัตว์สีดำให้เขาอยู่

ภูเขา คังหลิง เต็มไปด้วยแมลงที่มีพิษถึงตาย ดังนั้นจึงไม่สามารถสวมชุดบางๆขึ้นไปบนนั้นได้ ตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ กำลังสวมรองเท้าหนังหุ้มส้น ถุงมือ และเสื้อคลุมหนังที่ยาวไปถึงต้นขาของเขา และสวมหมวกหนังไว้บนศีรษะของเขา

จากตรงนี้เขาไม่สามารถบอกได้ว่าภูเขาคังหลิงนั้นเป็นยังไง

แต่เครื่องแต่งกายของเขาพร้อมแล้ว!

 

หลือเวลาอีกเล็กน้อย สมุนไพรที่หัวหน้าหมู่บ้านซื้อมาจากเมืองได้ถูกใช้รักษาสมาชิกของหน่วยล่าสัตว์ที่บาดเจ็บไม่มาก

ตอนนี้ ฟาง เฮ่าเตอ ยังสามารถลุกจากเตียงได้

“เมื่อเจ้าเข้าไปในภูเขา ถ้าเจอสัตว์ขนาดใหญ่ให้ซ่อนตัวทันที!” ฟาง เฮ่าเตอ ส่างเสียงออกมาจากห้อง

ฟาง เจิ้งจือ ชะงักตัวเล็กน้อย

“ท่านพ่อ ไม่ต้องกังวล ข้าจะรีบซ่อนตัวเลย!” ฟาง เจิ้งจือ แบกตะกร้าใบใหญ่ขึ้นบนหลัง ละซ่อนมีดสั้นไว้ในรองเท้าหนัง

 

“เจิ้งจือ เจ้ายังไมได้เอาธนูไป...” ขณะที่เขากำลังออกไป ฉิน ซูเหลียน ได้พูดออกมา

“ข้าไม่รู้วิธีใช้!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมา

“เจิ้งจือ .....ดาบ...เจ้าไม่ได้นำดาบไป”

“ข้าไม่รู้วิธีใช้มันเหมือนกัน…”

“ลูก...ไม่เอาอะไรไปสักอย่าง แล้วลูกจะล่าสัตว์ได้ยังไง?”

“ข้ามีนี่!” ฟาง เจิ้งจือ ชี้ไปที่ตะกร้าของเขาและหยิบมีดสั้นที่ซ่อนไว้ในรองเท้าออกมาให้ ฉิน ซูเหลียนดู

 

 

เพจหลัก : Gate of god TH