ตอนที่ 17 เหนื่อยใจ

ปฏิหาริย์? หรือข้ากำลังจะมีน้องสาวงั้นรึ?

ฟาง เจิ้งจือ เอาหูของเขาแนบกับหน้าต่างและแอบฟัง

ในที่สุดเขาก็เข้าใจที่แม่เขาพูด ปฏิหาริย์นั้นเกี่ยวข้องกับ หอแห่งเต๋า กองตรวจการศักดิสิทธิ์ได้เพิ่มจำนวนคนที่จะเข้าไปยังหอแห่งเต๋าได้อีก 1 คน โดยมีเงื่อนไขคือต้องเป็นเด็กอายุ 6-8 ปี เท่านั้น

 

“ฮูหยินหลี่ ติดสินบนหัวหน้าหมู่บ้าน ไปในการทดสอบรอบที่แล้ว!”

“หัวหน้าหมู่บ้านของพวกเราเป็นคนดีนะ” พ่อของ ฟาง เจิ้งจือ โต้

“ตอนนี้ข้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตามอีกคนหนึ่งที่จะได้เข้าไปต้องเป็น เจิ้งจือ ของพวกเรา คืนนี้เจ้ากับข้า ต้องไปคุยหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ กันหน่อย”

เป็นอีกครั้งที่ ฟาง เจิ้งจือ ถูกทิ้งไว้คนเดียวเช่นเคย เขาจ้องมองดวงจันทร์สีเงินและนั่งนับดาวที่กระจายตัวอย่างไม่สิ้นสุดบนท้องฟ้า

...

 

ขณะที่เขาหลับอยู่ ได้มีเสียงร้องไห้ทำให้เขาตื่นขึ้นมา

ฟาง เจิ้งจือ เปิดประตูเบาๆ ภาพที่เขาเห็นคือน้ำตาที่ไหลอาบเต็มใบหน้าแม่ของเขา พ่อของเขากำลังพูดปลอบใจแม่อยู่

 

“ทำไม? ทำไมต้องเป็นตระกูลหลี่อีก!”

“หัวหน้าหมู่บ้านอาจจะมีเหตุผลจำเป็นบางอย่าง..” ฟาง เฮ่าเตอ พยายามจะปลอบเธอ

“เหตุผล? เหอะ! เป็นเพราะ หลี่ จ้วงฉือ ผ่านการทดสอบรอบที่ 2 โดยการยกหม้อน้ำหนัก 250 กิโลกรัมนั้นได้? ในอนาคตถ้าเขาผ่านการทดสอบขั้นแรกของกฎแห่งเต๋า กองตรวจการศักดิสิทธิ์ต้องฝึกฝนเขาด้วยตัวเองแน่นอน! หัวหน้าหมู่บ้านคงคิดจะให้การสนับสนุนตระกูลหลี่ชัดๆ!”

 

“แต่...หลี่ จ้วงฉือ เขาเป็นความหวังอันยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านเรา...”

“ข้าไม่สน หลี่ จ้วงฉือ ก็ หลี่ จ้วงฉือ สิ แต่ หลี่ เฮ่อ ก็คือ หลี่ เฮ่อ เขาไม่ผ่านการทดสอบในรอบที่สองด้วยซ้ำ!”

“อ่า...” ฉิน ซูเหลียน ถอนหายใจอย่างหดหู่ เจ้า ฟาง เฮ่าเตอ ทำไรถึงไร้ประโยชน์ขนาดนี้!! เธอเริ่มร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

 

ก่อนหน้านี้ที่อารมณ์ของ ฉิน ซูเหลียน ยังดีอยู่นั้น แต่ตอนนี้จากหน้ามือกลับกลายเป็นหลังมือ ฟาง เจิ้งจือ พยายามปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ดูเหมือนว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะให้ที่อีกที่แก่ หลี่ เฮ่อ

 

เอาล่ะ....

เมื่อรู้ว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปยังหอแห่งเต๋า ฟาง เจิ้งจือ มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ถ้าข้าเข้าไปไม่ได้ ข้าก็ต้องหาวิธีอื่น

ตามความเป็นจริง ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้สนใจมากนักว่าจะได้เข้าไปที่หอแห่งเต๋าหรือไม่

สิ่งที่เขาต้องการคือโอกาสที่จะหลอกพวกชาวบ้านว่าเขาอ่านเขียนได้ เผื่อวันหนึ่งเขาต้องเปิดเผยความสามารถออกมา จะไม่มีใครสงสัยหรือหัวเราะเยาะในตัวเขา

แสดงให้ชาวบ้านเห้นว่าเขาอ่านเขียนได้? ทันใดนั้น ฟาง เจิ้งจือ คิดบางอย่างขึ้นได้

 

“แม่ ถึงแม้ข้าจะไม่ได้เข้าหอแห่งเต๋า แต่ข้าก็ยังเรียนได้!”

“ไม่เข้าไปยังหอแห่งเต๋า? เรียนด้วยตัวเองงั้นหรือ?!” ฉิน ซูเหลียน ที่ร้องไห้อยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียง ฟาง เจิ้งจือ เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ ฟาง เจิ้งจือ ตื่น…?”

ฟาง เฮ่าเตอ งงงวย มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าประตุ

 

“อา...เจิ้งจือ เจ้าต้องหิวมากแน่ๆ ให้แม่หาอะไรให้เจ้ากินนะ” ฉิน ซูเหลียน พยายามยิ้มออกมาในทันที เดินไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ก่อนจะนั่งลงและกอด ฟาง เจิ้งจือ ไว้ในอ้อมแขน

 

สัมผัสถึงความอบอุ่น ฟาง เจิ้งจือ คิดว่า แม่ของเขาคงไม่อยากแสดงด้านที่อ่อนแอให้เขาเห็น

“เจิ้งจือ เด็กดี..” ฉิน ซูเหลียน กระซิบเบาๆที่ข้างหู ฟาง เจิ้งจือ ก่อนที่ร่างกายของเธอจะเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

.....

 

สองถึงสามวันถัดมาก็ยังคงเป็นวันที่เงียบสงบไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเป็นพิเศษแต่ ฟาง เจิ้งจือ พบว่าพ่อของได้หายตัวไปโดยแม่ของเขาได้บอกว่าพ่อของเขานั้นกำลังเดินทางไปยังสถานที่บางแห่งอยู่

 

ในเวลาเดียวกัน บางอย่างได้เกิดขึ้นในบ้านที่มีขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเมืองเมืองหนึ่ง บนดินแดนทางเหนือ....

เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง สวมชุดสีชมพู ตาของเธอกำลังเปล่งประกายยิ่งกว่าดวงดาว มองลงไปบนกระดาษที่อยู่ในมือ

“หลี่ เฮ่อ? 6 ขวบ? ชื่อของเจ้าสารเลวนั้นช่างน่าขนลุกยิ่งนัก!”

เธอโยนกระดาษทิ้งลงไปในเตาถ่าน หยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มเขียนบางอย่าง

“มานี่!” หลังจากเธอเขียนเสร็จก็ได้เปล่งเสียงออกมาเบาๆ

“คุณหนู มีคำสั่งอะไรขอรับ!” ทหารเดินเข้ามาและคุกเข่าลง

เอากระดาษคำถามนี้ไปที่หมู่บ้านภูเขาทางใต้ ข้าตองการให้เจ้าทดสอบเด็กที่ชื่อ หลี่ เฮ่อ!” เด็หหญิงชี้ไปทางกระดาที่เธอเขียน

 

ทหารคนนั้นลุกขึ้นก่อนจะรับกระดาษจากเธอไปด้วยท่าทีแสดงความสงสัย...

“6ขวบ?” ที่จริงเขาไม่กล้าจะถามด้วยซ้ำ แต่เขาต้องการที่จะยืนยันสิ่งที่เขาพึ่งได้ยิน

“ใช่ ถ้า หลี่ เฮ่อ สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ จับเข้าโยนลงท่อระบายน้ำซะ แต่ไม่ให้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ถ้าเขาแก้ไม่ได้ก็โบยเขาไปซัก 10 ที!”

“รับทราบคุณหนู!” ทหารออกไปจากห้องในทันที

 

เมื่อเขาออกมาจากห้องเขามองไปที่กระดาษคำถาม รู้สึกสงสารเด็กที่ชื่อ หลี่ เฮ่อ ขึ้นมา คำถามนี้มันคงเป็นเรื่องยากที่เขาจะตอบได้

ที่สำคัญต่อให้เขาตอบได้ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่

 

หลังจากทหารจากไปแล้ว เด็กหญิงหยิบหนังสือ ‘กลยุทธ์’ ทางทหารออกมาและเดินออกไปจากห้อง

“ถ้าภาพแห่งการสรรค์สร้างถูกไขปริศนาโดยเจ้าสารเลวนั่นจริงๆ คำถามแค่นี้คงไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา...และถ้าเขาตอบได้ ข้าจะเอาตัวเขามาที่กองตรวจการศักดิสิทธิ์นี้?...... ดูแลเขา? หืมมมม...ทรมารเขาทุกวันต่างหาก ฮ่า ฮ่า!”

….

 

 

วันนี้หมู่บ้านภูเขาทางใต้ เต็มไปด้วยความตื่นเต้น การสร้างหอแห่งเต๋า เสร็จสิ้นแล้ว! หอนั้นทำมาจากหินหันหน้าไปทางทิศใต้ของหมู่บ้าน

ซุ้มประตูที่ทำจากไม้แดง มีแกะสลักคำว่า ‘หอแห่งเต๋า’ นี่มเป็นเหันมือนของขวัญจากกองตรวจการศักดิสิทธิ์

ภายในหอแห่งเต๋ามีลานเล็กๆสี่ลาน สองลานสำหรับเรียนหนังสือ อีกหนึ่งสำหรับฝึก และสุดท้ายสำหรับพักผ่อน

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้รับอนุญาติให้เข้าไปในนั้น เขาเห็นคนใส่ชุดผ้าคลุมแปลกๆกำลังเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันอยู่ในหอแห่งเต๋า พร้อมทั้งมีเขียนเรื่องที่จะเรียนวันนี้

บทเรียนวันนี้: พื้นฐานกฎแห่งเต๋า และ ตำราขงจื้อสำหรับเด็ก พร้อมทั้งเนื้อหาเล็กน้อย เขาเห็นคนอื่นพยายามที่จะจำเนื้อหาเหล่านั้นให้ได้มากที่สุด

 

ผู้ที่ได้เข้าไปในหอแห่งเต๋ากลุ่มแรกนั้นเป็นที่สนใจของเหล่าชาวบ้าน

ชาวบ้านของหมู่บ้านต่างมารวมกันที่ทางเข้าหอแห่งเต๋า ตะโกนแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้เข้าไป

หัวหน้า หมู่บ้าน เมิ่ง ไป จูงหลานชายของเขา เมิ่ง เจียงฉาน เดินผ่านประตูเข้าไป ในขณะที่ หลี่ จ้วงฉือ ก็จูงมือของ หลี่ เฮ่อ เดินเข้าไปเช่นกัน

ในขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ มองเห็น หลี่ เฮ่อ เขาก็มองเห็น ฟาง เจิ้งจือ เช่นเดียวกัน

การแสดงออกของพวกเขาในครั้งนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

การแสดงออกของ ฟาง เจิ้งจือ นิ่งสงบแสดงถึงความไม่พอใจ

ในทางกลับกัน หลี่ เฮ่อ กลับโบกไม้โบกมือไปมา ยืดคอขึ้นด้วยความภูมิใจเขาคงอยากจะพูดว่า ดูข้าสิ! ข้าคือคนที่ได้เขาไปยังหอแห่งเต๋า!”

 

ขณะที่เขามองไปยัง หลี่ เฮ่อ ได้มีมือใครบางคนมาแตะที่ไหล่เขา

เมื่อหันหลังไปเขาพบกับร่างที่คุ้นเคย เพ่อของ ฟาง เจิ้งจือ นั่นเองที่หายตัวไปเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาสวมเสื้อผ้าทำด้วยหนังที่ทั้งเก่าและฉีกขาด ความมั่นใจและรอยยิ้มที่แปลกประหลาดแสดงออกมาบนใบหน้าของเขา

 

“เจิ้งจือ ทายสินี่คืออะไร?!”

 

 

เพจหลัก : Gate of god TH