ตอนที่ 14 ความมั่นใจ

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ลังเลขณะค่อยๆวิ่งขึ้นไปบนเวที

 

การปรากฎตัวขึ้นอย่างฉับพลันของเขาทำให้ชาวบ้านต่างแปลกใจ ด้วยท้องฟ้าที่มืดครึ้ม มันเป็นเรื่องยากที่ชาวบ้านจะบอกได้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของบ้านไหน

 

“หรือเขาจะมาปรากฎตัวที่เพราะต้องการทองคำเช่นเดียวกัน?”

“นั่นเป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เห็นเขาจะมีไก่ขนไฟสักตัว”

ชาวบ้านต่างเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

 

ฟาง เจิ้งจือ วิ่งไปแตะขอบเวที ยกก้นและขาของเขา ปีนขึ้นมาบนเวที

เห็นท่าทางอย่างงั้น เด็กหญิงไม่ได้ช่วยอะไร แต่กลับระเบิดหัวเราะออกมากับท่าทางตลกๆนั่น เจ้าเด็กเวรนี่ก็เหมือนคนธรรมดาทั่วๆไปนั่นแหละ

คนธรรมดา....ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นมาในตัวของเธอ ถูกจัดการโดยคนธรรมดา? นี่มันเป็นความอัปยศอย่างที่สุด!

 

“หรือเจ้ามาอยู่ที่นี่เพราะจะเอาไก่มาเสนอข้าเช่นเดียวกัน?” เด็กหญิงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกับเขามาก่อน ถามไปอย่างใจเย็น

“ถูกต้อง!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับไปอย่างใจเย็นเช่นเดียวกัน

“แล้ว..ไหนไก่ของเจ้าละ?” เด็กหญิงมองไปที่มือของ ฟาง เจิ้งจือ

“นี่ไง!” ฟาง เจิ้งจือ หยิบไก่มาจากข้างหลังของเขา

 

“มันยังมีชีวิตอยู่!”

ชาวบ้านด้านล่างของเวทีเหมือนวิญญานของพวกเขาได้ออกจากร่างไปแล้ว เมื่อเห็นไก่ขนไฟในมือของ ฟาง เจิ้งจือ มันยังเต็มไปด้วยขนอยู่เลย!

“มันพึ่งถูกฆ่าตาย ข้าไม่มีเวลาพอที่จะย่างมัน!” ฟาง เจิ้งจือ อธิบาย

 

ชาวบ้านต่างหัวเราะออกมากันอย่างเสียงดัง ธิดาจากกองตรวจการศักดิสิทธิ์พึ่งบอกว่า เธอมีเวลาไม่มากนักและเธอต้องรีบไป เขาคิดว่าจะมีเวลาย่างไก่นี้ทันงั้นหรือ?

 

“ฮ่าฮ่า... งั้นเจ้าก็ไปย่างมันซะ!” เด็กหญิงกล่าวพร้อมยิ้มออกมา

เสียงหัวเราะของชาวบ้านพลันแข็งค้างไปในทันที เธออนุญาติให้เขาย่างไก่ตรงนี้เนี่ยนะ!

 

“ถ้าข้าไม่เห็นทอง ข้าจะไม่ย่างมัน!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

ชาวบ้านที่แต่เดิมก็ตกใจอยู่แล้ว ตอนนี้แทบหงายท้องลงไปในทันที เจ้าเด็กนี่อยากโดนฟาดหรือไงกัน?

 

“ตีก้นเจ้าเด็กนั่นซะ!”

“เฮ้! นี่ลูกของบ้านไหนกัน?”

“เจ้าเด็กนี่สมควรตาย!”

ชาวบ้านที่อยู่ย่างไก่ที่นี่เกือบชั่วโมงแต่กลับถูกปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะชิมไก่ของพวกเขา ต่างหงุดหงิดที่เห็นเกที่ไหนไม่รู้มาพูดอะไรไร้สาระบนเวที

 

“ข้ายังไม่ได้แม้แต่ชิมไก่ขนไฟเลย ทำไมข้าต้องให้ทองเจ้าก่อนละหืม?” เด็กหญิงถามด้วยความสงสัย แต่เธอยังคงรักษาความใจเย็นของเธอไว้อยู่

“เพราะถ้าข้ายังไม่ได้ทอง ข้าก็จะไม่ย่างไง!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบโต้โดยรูถึงความต้องการที่แท้จริงของเด็กหญิง

อยากจะกินฝีมือข้าละสิ!...แน่นอน ฮ่าฮ่า

 

“ฮ่าฮ่า..” เด็กหญิงหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบทองแท่งโยนไปให้กับ ฟาง เจิ้งจือ “ได้ งั้นรับไป!”

แขนเล็กๆของเขายื่นออกไปรับทองแท่ง ความตื่นเต้นพุ่งพล่านในใจเขาทันที ทอง! ทองของข้า!...ในที่สุดมันก็มาอยู่ในมือข้าแล้ว ข้ายอมแลกทั้งชีวิตเพื่อให้ได้มันมา!

จากสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มาจากบรรพบุรุษ เขาอ้าปากและกัดไปที่ทองแท่งนั้น...

เขาไม่สามารถกัดมันได้!หรือ....ฟันของข้าจะแข็งแรงไม่พอ?

ด้วยความไม่ลังเล เขาเก็บทองเข้าไปในเสื้อของเขา และลูบมันด้วยความยินดีอีกครั้งผ่านเสื้อ

 

ชาวบ้านที่ยืนอยู่ข้างล่างกลายเป็นตัวโง่งมไปหมดแล้ว ทอง ทอง.... เจ้าเด็กนั่นได้มันไปแล้ว มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ข้าควรจะนำไก่ที่ยังมีชีวิตมาเช่นกัน บางทีอาจจะได้ทองแท่งนั้นมา!

ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

ไม่มีเลยสักคนจริงๆ!

 

ฮูหยินหลี่ที่ก่อนหน้านี้ถือไก่ย่างเสียบไม้ไผ่อยู่ในมือของเธอ แต่ตอนนี้หน้าของเธอกลับกลายเป็นสีเขียวเหมือนไผ่นั้นเสียแล้ว

“อะไรกันห้ะ! เจ้าเด็กนั่นเป็นใคร! ไก่ที่ยีงมีขนอยู่เนี่ยนะ เอาไปแลกกับทองแท่ง?!”ตอนนี้เธอแทบจะวิ่งขึ้นไปบนเวทีเพื่อดูว่าเจ้าเด็กนั่นเป็นใคร

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นวงล้อมของทหารที่ยืนอยู่บนเวทีนั้นความตั้งใจของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็ว

 

ในทางกลับกัน ฉิน ซูเหลียน ยังคงยิ้มอย่างมีความสุขกับเศษเงินที่ได้รับ ตาของเธอนั้นแทบเป็นสระอิ เธอนั้นไม่ได้สนใจเหตุการณ์รอบๆตัวที่เกิดขึ้นเลย

ฟาง เฮ่าเต่อ ก็เช่นกัน เขาเองก็โม้ไม่หยุดหย่อน จนปากแห้งผาก

 

...

หลังจากได้รับทองคำ ฟาง เจิ้งจือ เริ่มจริงจัง

“นำเครื่องมือมาให้ข้าที!”

อีกครั้งที่คำพูดนี้ออกมาจากปาก ขาของชาวบ้านเหมือนไร้เรี่ยวแรงอีกครั้งหนึ่ง เจ้าตัวตลกนี่ นอกจากกล้าที่จะนำไก่ขนไฟที่ยังมีขนเต็มตัวมา ยังไม่ได้นำอุปกรณ์มาด้วยอีกหรือ?

 

หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่งไป่ รีบส่งอุปกรณ์ทำอาหารให้ ฟาง เจิ้งจือ ในทันที

หลังจากนั้น...

ฟาง เจิ้งจือ เริ่มถอนขนไก่และหยิบเอาเครื่องในออกมา หลังจากล้างสะอาดแล้ว เขาเริ่มก็เริ่มตั้งเตาย่าง

ข้างล่างของเวที มีชาวบ้านที่กำลังมุงดูกันอยู่

“เทคนิคของเขาใช้ได้!”

 

เช่นเดียวกันกับเด็กหญิงเธอสังเกตุทุกขั้นตอนที่ ฟาง เจิ้งจือ ทำ แต่ไม่เจออะไรเป็นพิเศษ จนกระทั่งเขาหยิบน้ำมันออกมาหยดใส่

ฟาง เจิ้งจือ ท้อแท้เล็กน้อย

เขาลืมเรื่องสำคัญไป เขายืนย่างอยู่หน้าเตาย่าง ทั้งๆที่ใส่ชุดรูปร่างเหมือน'เกี๊ยว' มันอาจจะทำให้เขาถูกย่างไปพร้อมๆกับไก่ขนไฟได่

เหงื่อไหลออกมาจากรูขุมขน แต่เขาไม่มีทางเลือก

เขาไม่สามารถถอดชุดนี้ออกได้ แต่ยังไงเขาต้องกลายเป็นคนดังแน่นอน!

 

ฟาง เจิ้งจือ ค่อยๆหยิบถุงกระดาษสีแดง และเหลือง ออกมา เขาเปิดถุงเหล่านั้นก่อนจะค่อยๆเหยาะมันลงไปบนไก่ย่าง

“เจ้ากำลังถืออะไรอยู่?” ทหารรอบๆต่างเฝ้าระวัง

ฟาง เจิ้งจือ ร้อนมากในตอนนี้ เขาไม่มีแรงที่จะไปตอบคำถามเหล่านี้แล้ว

“เจ้าไม่ได้กินมันเสียหน่อย!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับไปด้วยความเยือกเย็น ยังไงก็ตามทองเป็นของเขาแล้ว

“เจ้า..”ทหารเริ่มฉุนเฉียวและเตรียมที่จะยกทวนขึ้น

“ปิดปากของพวกเจ้าทั้งหมดลง หลีกไปอีกด้านหนึ่งซะ!” ดวงตาของเด็กหญิงสว่างขึ้นทันทีเมื่อเห็น ฟาง เจิ้งจือ หยิบถุงผงปรุงรสออกมาและเทมันลงไปที่เนื้อไก่ เธอแทบอยากจะเอาฟันเข้าไปกัดเนื้อนั่นจนทนไม่ไหว

 

เพราะกลิ่นนี้แหละเป็นเหมือนกลิ่นที่เธอพบตอนอยู่ที่ทางเข้าหน้าหมู่บ้าน

กลิ่นนี้ทำให้น้ำลายในปากเธอค่อยๆไหลออกมา

เมื่อสังเกตุถึงความตื่นเต้นของเด็กหญิงนั่น ฟาง เจิ้งจือ ก็ผุดความคิดบางอย่างขึ้นมา

 

“ที่จริงไก่ตัวนี้มีชื่อ!”

“ชื่อของมันคืออะไร?” เด็กหญิงถามอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ตัวเอง

“ชื่อของมัน...เจ้าควรจะเห็นมันเองดีกว่า!” เขาโยนถุงกระดาษสีเหลืองไปทางเด็กหญิงนั่น

เธอคว้ามันมาจากในอากาศและเปิดมันออก

ดวงตาของเธอเบิกขึ้นด้วยความไม่เชื่อ ไม่มีชื่อไก่ แต่มีประโยคอยู่ประโยคหนึ่ง

 

‘ทำไมมนุษย์ถึงไม่เชื่อมั่นในคำพูดของตนเอง?’

 

 

เพจหลัก : Gate of god TH