Vol. 2 Ch. 20
Vol. 2 Ch. 20
แคสเทลปรากฏตัวต่อหน้าฉันทันทีที่ฉันเข้าสู่สนามข้างนอก เขายังคงมีท่าทีแบบชุดคลุมสีดำและรอยยิ้มเครื่องหมายการค้า
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของท่าน"
"อ่าห์ แคสเทล ฉันค่อนข้างแปลกใจที่ได้พบคุณ ฉันคิดว่าคุณอยู่กับเอลฟ์เสมอ "
แคสเทลถามฉันด้วยรอยยิ้ม: "ไม่ฉันอยู่ที่นั่นเพื่อเตรียมการสำหรับการกลับมาของท่านและจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่กี่เรื่อง ฉันกลับมาแล้วตั้งแต่ท่านกลับมา ท่านสบายดีไหมคะ?
ตรงไปตรงมาทุกคนที่ฉันเผชิญอยู่ที่นี่คือคนที่ทำให้ฉันตกใจตัวอย่างเช่นท่านหญิงที่ดูน่ากลัว แต่เป็นคนโง่ นอกจากนี้ยังมีเนียร์ที่เกลียดฉันสุดขีดด้วยเหตุผลแปลก ๆ นอกจากนี้ยังมีโลลิที่สามารถทำลายก้อนหินที่มีหมัดเดียว ฉันรู้สึกอบอุ่นมากขึ้นจนได้พบกับใครบางคนที่เป็นปกติแม้ว่าฉันจะขโมยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากเขาไม่นานมานี้
ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนพยักหน้าและกล่าวว่า "ฉันสบายดี ฉันไม่เคยคาดหวังว่าสังคมมนุษย์และพลิกผันนั้นแตกต่างกันไปมาก "
ฉันคิดว่าบาลิสต้าเป็นเทคโนโลยีขั้นสูงสำหรับมนุษย์แล้ว จากนั้นก็รู้ว่บาลิสต้าเป็นเครื่องที่ถูกทอดทิ้ง แคสเทลทำอย่างนั้นโดยตั้งใจ ... ? แต่เขาก็ไม่ผิด โดยที่ฉันหมายถึงเอลฟ์จะไม่ได้รับสามารถในการผลิตปืนใหญ่ในไม่กี่วันเหล่านั้นแม้ว่าแคสเทลได้แนะนำปืนใหญ่
แคสเทลกระพริบตาและพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า "จริง เมื่อท่านมาที่นี่ในอดีตท่านเป็นคนเศร้าที่ไม่เคยออกจากห้อง ฉันมีความสุขมากที่ได้ริเริ่มที่จะออกจากห้องของท่านในขณะนี้ ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ท่านได้ซื้อสาว องค์จักรพรรดินีทรงมีพระทัยมาก ดูเหมือนว่าท่านจะเริ่มยอมรับโลกของมนุษยชาติในขณะนี้แล้ว "
ฉันเป็นมนุษย์ที่จะเริ่มต้นด้วย ... ดูเหมือนว่าเจ้าชายตัวเดิมจะเชื่อมโยงกับตัวตนของเอลฟ์มากขึ้น นั่นหมายความว่าสงครามกับลูกชายของพวกเขาสิบปีที่ผ่านมาได้ริเริ่มโดยมนุษยชาติ ฉันไม่มีวิธีใดในการขอมากนัก ฉันสามารถยิ้มได้อย่างหมดหนทางและเงียบ ๆ เพราะบุคลิกของฉันแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงกับเจ้าชาย ฉันคิดว่าคุณสามารถมองได้เช่นนี้ฉันชอบชีวิตกับพวกแถนที่ดีขึ้น แต่เป็นธรรมชาติที่มีต่อมนุษยชาติ
"ฝ่าบาท ท่านกลับมาจากนอกพระราชวังใช่มั้ย? เป็นเรื่องโชคร้าย แต่ดูเหมือนว่าท่านจะไม่มีเวลาหยุดพัก ท่านจะยุ่งมากเร็ว ๆ นี้ อย่างไรก็ตาม ... ขึ้นอยู่กับทัศนคติของคุณ "
คำพูดที่ไม่ชัดเจนของแคสเทลทำให้ฉันรู้สึกรำคาญเล็กน้อย การแสดงออกของเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขารู้อะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้บอกฉัน และมุมปากของเขาซึ่งยิ้มให้รอยยิ้มเป็นข้อบ่งชี้ชัดเจนว่าเขากำลังรอให้ฉันถาม
ฉันถอนหายใจและถามว่า "มันคืออะไร?"
แคสเทลไม่ตอบคำถามของฉันและถามคำถามแปลก ๆ ว่า "ก่อนที่ฉันจะบอกท่านโปรดให้ฉันถามคำถามกับท่าน คุณมีความสนใจในการเมืองหรือไม่? "
ฉันหยุดชั่วคราวแล้วเฉียบขาดกล่าวว่า "ไม่"
แน่นอนฉันไม่ได้! ฉันไม่สามารถเป็นคนเจ้าเล่ห์เป็นคนเหล่านี้! ฉันมีชีวิตที่ปราศจากความกังวลในฐานะชายหนุ่มในสมัยปัจจุบัน สิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจเกี่ยวกับฉันจะไม่ถูกหลอกลวง ประสบการณ์ของฉันเกี่ยวกับการเมืองเป็นศูนย์ท การวางเท้าลงสู่การเมืองหมายถึงการเป็นเครื่องมือที่ผู้คนใช้ และใครจะรู้คุณอาจจะถูกโยนทิ้งหลังจากที่พวกเขากำลังทำกับคุณ ทำไมฉันถึงโยนตัวเองลงไปในระเบียบนั้น?
"ฉันเห็น…"
แคสเทลไม่ได้ดูผิดหวัง ตรงกันข้ามเขายังคงสวมรอยยิ้มอย่างสุภาพ เขาสัมผัสกับคางเรียบของเขาและกล่าวว่า "ในกรณีนั้นให้ตั้งคำถามและเวลาที่ใช้กับทั้งสองคนที่ท่านจะพบกัน การประชุมจะสั้นขึ้น อย่าใช้เวลากับคนอื่นมากกว่านี้ "
"ฮะ? อะไร? อะไรสองคน? "
ยังคงยุ่งเหยิงเนียร์ได้อย่างรวดเร็วเดินขึ้นข้างหลังฉันและกระซิบเข้ามาในหูของฉัน: "นายพลแอนเดียต้องการพบท่าน เขารออยู่ในห้องพักแล้ว ความดีของท่านเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ท่าจะเห็นเขา "
แคสเทบพยักหน้ายิ้มขณะที่เขาโค้งคำนับและกล่าวว่า "โปรดอย่าลืมสิ่งที่ฉันพูด ฝ่าบาทถ้าท่านไม่ตั้งใจที่จะมีส่วนร่วมในการเมืองฉันจะไม่ขัดจังหวะธุรกิจของท่านต่อไป ลาก่อน.”
“เอาล่ะ.”
ฉันพยักหน้าแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องพักกับเนีบร์ฉันหยุดระหว่างทางแล้วพูดกับเนียร์ว่า "เนียร์มาเถอะ ฉันขอเวลาห้านาทีอย่าขัดอะไรหลังจากที่ฉันเข้าไป ... "
“ค่ะท่าน”.
เนียร์พยักหน้าและมองมาที่ฉันราวกับว่าเธออยากจะพูดอะไร ริมฝีปากของเธอขยับขึ้นหลายครั้ง แต่เธอไม่ได้พูดออกมาจนกว่าเราจะมาถึงประตูห้องพัก เมื่อเรามาถึงเธอโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วยืนอยู่ข้างประตูด้วยมือจับดาบของเธอ ฉันไปคนเดียว นั่งอยู่ที่โต๊ะใหญ่และยาวเป็นชายชราในชุดทหารที่ตกแต่งด้วยเหรียญและริบบิ้น ผมของเขาได้เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว แต่เขากลับตรงไป ผมสั้นและอ่อนแอของฉันต่อไปเน้นจิตวิญญาณเก่าและคงที่ของเขา
เขายืนขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของฉัน เขาหันมาหาฉันและคุกเข่าลงบนเข่า เขาพูดด้วยน้ำเสียงลึก ๆ ว่า "ฉัน บอร์ซี่ แอนเดีย ยินดีที่ได้พบท่าน ฝ่าบาท! ฉันหวังว่าท่านจะมีสุขภาพที่ดีที่สุด "
ฉันพยักหน้าและพูดว่า: "โปรดลุกขึ้น"
ฉันควรรีบและช่วยคนชราในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างปฏิกิริยาแรกของฉันคือการบอกให้เขาลุกขึ้น ... ฉันเดินไปที่ด้านข้างของเก้าอี้ต้นแบบ เขายืนอยู่ข้างหนึ่งและมองมาที่ฉัน
ผมชี้ไปที่ที่นั่งด้านข้างของฉันและกล่าวว่า "กรุณานั่ง"
มันดูเหมือนกระแสไฟฟ้าเพียงวิ่งขึ้นทั้งร่างกายของเขา จากนั้นเขาก็นั่งลง ใบหน้าของเขากำลังแผ่กระจายไปอย่างน่าตื่นเต้น คุณต้องตื่นเต้นมากเพียงแค่นั่งข้างๆฉัน? หรือว่าเขาได้รับสิ่งนี้เป็นอย่างดีและมีอะไรบางอย่างให้เขาเพิ่มเข้าไปในรายชื่อของเขา?
"ในกรณีนี้ผมขอแนะนำให้ใช้เวลาเท่ากันกับคนสองคนที่คุณจะพบกัน การประชุมจะสั้นขึ้น อย่าใช้เวลากับคนอื่นมากกว่านี้ "
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจสิ่งที่แคสเทลหมายความว่าตอนนี้ ... ถ้าฉันอคติกับหนึ่งในสองแล้วฉันจะกลายเป็นชิปการเจรจาต่อรองสำหรับพวกเขาในเกมทางการเมืองของพวกเขา เพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันไม่ต้องการมีส่วนร่วมใด ๆ ในเรื่องนี้ฉันจำเป็นต้องสอดคล้องในการรักษาของฉันกับทั้งสองคน
"ฉันขอถามได้ไหมว่าคุณมาหาฉันเพื่ออะไรนายพล แอนเดีย?"
เขามองไปที่ฉันและกล่าวอย่างสุภาพว่า "ฝ่าบาทฉันต้องการจะถามว่าคุณคิดอย่างไรกับกองทัพ ... ท่านไม่เคยถาม แต่ฉันสังเกตเห็นว่าท่านได้เข้าเยี่ยมชมครั้งนี้ ในฐานะที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาฉันต้องการทราบว่าท่านพอใจกับงานของฉันหรือไม่ "
"ฉันไม่ทราบว่ากองทัพเป็นบังไง ฉันเพิ่งมาถึงที่นี่และยังไม่ได้เห็นว่ากองทัพมีลักษณะเป็นอย่างไร "
"วิธีการเกี่ยวกับฉันจัดระเบียบขบวนพาเหรดเพื่อให้ท่านเห็นสิ่งที่กองกำลังของเราเป็นเหมือนแล้ว?"
ขบวนพาเหรดใช่มั้ย ... ? ความจริงฉันอยากจะดูขบวนพาเหรดครั้งหนึ่ง ... ฉันเคยเห็นพวกเขามาทางโทรทัศน์มาก่อนแล้ว ฉันต้องการลองยืนอยู่บนสถานีเคลื่อนที่และตะโกน ...
ฉันพยักหน้าและกล่าวว่า "ทำต่อไป"
“ครับท่าน”
ดูเหมือนเขาจะมีความสุขจริงๆ ...
เราเพิ่งพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระบางอย่างหลังจาก ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาพยายามแสดงให้เห็นว่ากองทัพมีอำนาจมาก เขายังเล่าให้ฟังว่าพวกเขาฆ่าพวกเอลฟ์กลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเมื่อสิบปีก่อน ฉันรำคาญ แต่ไม่สามารถแสดงได้
เนียร์ก็ยืนอยู่ข้างๆฉันและกระซิบดังพอที่ทั้งเขาและฉันได้ยิน: "ฝ่าบาท มีคนต้องการพบกับท่าน"
ฉันลุกขึ้นยืนและเดินตามหลัง เขาเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร เขาโค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวว่า "ฉันจะไปและเตรียมขบวนพาเหรดตอนนี้ ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักร ฝ่าบาท ฉันจะไม่ให้เวลาท่านเสียอีกต่อไป ตอนนี้ฉันจะออกเดินทาง "
“โอเค.”
ฉันออกจากห้องพักและขณะที่ฉันปล่อยให้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเป็นคนอ้วนเดินเข้ามา ... ประหลาดใจฉันมองไปที่ เนียร์ เนียร์มองดูฉันอย่างบริสุทธิ์ใจ ดังนั้นมันไม่ใช่ข้ออ้างแล้ว !! ไม่ใช่ข้ออ้าง! มีคนต้องการพบจริงๆ!
เปิดกลุ่มลับแล้วนะครับดูราละเอียดที่ fanpage มือใหม่หัดแปล</a
