ตอนที่แล้วบทที่ 39 นอกหน้าต่าง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปTTW :บทที่ 41 ของขวัญ

บทที่ 40  ราเม็ง


บทที่ 40  ราเม็ง

“มันเจ๋งมาก! มันสามารถเปลี่ยนรูปร่างได้!” ดงดงตะโกนในขณะที่เขากำลังตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นใหม่ เขาเอาเครื่องบินของเล่นออกมาจากกล่องและกำลังเลียนแบบนักแสดงจากซีรีส์ในทีวีด้วยความขบขัน

“ดงดง..ทำไมลูกถึงเปิดของขวัญก่อน?การเปิดของขวัญวันเกิดควรรอจนกว่าที่จะกินเค้กเสร็จ”หลี่ซูเหลียงมองไปที่ดงดงและเก็บมันเอาไว้

“กินเค้กกินเค้ก!”ดงดงโผตัวเองเข้าไปหาพ่อ หลี่ซูเหลียง กอดลูกของเขานั่งลงบนที่ข้างๆและวางเครื่องบินไว้ที่โต๊ะข้างหน้าต่างจากนั้นเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารเย็น

“สุขสันต์วันเกิด….”

บรรยากาศในครอบครัวเริ่มเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลและอบอุ่นหัวใจ….

ท้องฟ้ามืดสนิทนอกหน้าต่างก็ปิดสนิทเมื่อจนไม่สามารถมองเห็นมือได้แม้จะวางไว้ตรงหน้าฝนที่ตกลงมาตกหนักมากขึ้นแอ่งน้ำบนพื้นดินมีสีเข้มขึ้นเรื่อยๆและเข้มขึ้นเรื่อยๆ..

….

หลังจากขึ้นแรกผ่านไปและเช้าในวันรุ่งขึ้นฝนที่ตกหนักก็หยุดลงท้องฟ้าสว่างขึ้น

ดงดงตื่นขึ้นในตอนเช้า และหลังจากตื่นนอนเขาก็เห็นเครื่องบินอยู่ข้างเตียงเขาเขาเผลอยิ้มกว้างแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งไปรอบรอบพร้อมกับเครื่องบิน

หลังจากวิ่งไปสักพักดงดง ก็รู้สึกหิวผลักประตูเปิดออกไปเขาเดินไปที่ห้องนั่งเล่นพ่อแม่ของเขายังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงและขณะนั้นดงดงก็เหมือนได้ยินเสียงแปลกๆออกมาจากห้องของพวกเขา…. เสียงเหมือนคนกำลังกินอะไรที่ขบเคี้ยว

พวกเขากำลัง กินอะไรต้องอร่อยแน่ๆ  ดงดงมั่นใจ-เขาไม่สามารถเดาได้ว่ามันคืออะไรดังนั้นจึงเดินอย่างเงียบๆจากเครื่องบินของเขาแล้วค่อยๆผลักดันประตูห้องพ่อแม่ของเขาหลังจากกดประตูดงดงเห็นฉากที่กำลังตกตะลึง พ่อของเขาหลี่ซูเหลียงอยู่ด้านบนแม่ของเขาลู่ชิง ฟันของเขาแทงไปที่ใบหน้าของเธอซึ่งหน้าของเธอยังคงสภาพเหมือนเดิมในขณะกระดูกที่เหลือโผล่ออกมา

เตียงในห้องเต็มไปด้วยเลือด

“อ้า!” ดงดงร้องตะโกนด้วยใบหน้าซีดจากความหวาดกลัวเห็นได้ชัดเนื่องจากวัยเด็กเขาไม่สามารถเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องที่คมชัดของดงดง หลี่ซูเหลียงยกหัวขึ้นและดวงตาสีเลือดหมูของเขาก็มองไปที่ดงดงที่อยู่ข้างประตู เขาปล่อยเสียงคำรามออกมาก่อนจะพุ่งก็หาดงดงด้วยปากที่เต็มไปด้วยเลือด

มองเห็นใบหน้าซีดและดวงตาสีแดงเข้มดงดงไม่เชื่อว่าชายคนนี้เป็นพ่อของเขาเสียงกรีดร้องดังขึ้นเขาวิ่งออกไปหยิบของเล่นจากพื้นแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อหลบซ่อนเขารีบนั่งใต้เตียงและเฝ้าดูประตูจากด้านล่าง หลี่ซูเหลียงวิ่งไปที่ประตูและพุ่งเข้าไปอย่างแรงหลังจากที่เดินเข้าไปในห้องของ ดงดงเขาก็ไม่พบเพราะดงดงซ่อนอยู่ใต้เตียง เขาเดินไปรอบรอบห้องด้วยท่าทางแปลกๆและปล่อยเสียงคำรามเป็นระยะ

ในเวลานี้เสียงกรีดร้องดังไปทั่วภายใน  สวนโชคดี ตามมาด้วยเสียงไซเรนของรถตำรวจ เขตสวนโชคดีค่อนข้างมีอัตราประชากรต่ำเมื่อ - ตำรวจมาถึงด้านล่างอาคาร หลี่ซูเหลียง  ตำรวจมาถึงด้านล่างอาคารก็ ก็กระโดดลงหน้าต่างไป

“พ่อ..แม่..”ดงดงกระซิบขณะที่เขาขยับเครื่องบินของเขาในอ้อมแขนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตา

4 วันต่อมาภายในเขตสวนโชคดี

หลิวกำใช้เวลาในการกวาดล้างซอมบี้ทั้งหมดที่กำลังสัญจรอยู่รอบรอบและเขาก็สุ่มเลือกอพาร์ทเม้นท์ที่มีช่องว่างในการมองเห็น เมื่อเห็นว่าภายในอพาร์ทเม้นท์เท่านั้นที่ปลอดภัยจากซอมบี้พังฮั่ว  และ ลูลู่ ตัดสินใจที่จะเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์เพื่อพักผ่อน

.ชั้น 1 ในห้องเต็มไปด้วยเลือดและเนื้อแขนขาจากใครนักก็ไม่รู้ตอนนี้พังฮั่วและ ลูลู่ ค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานการณ์จึงสามารถต้านทานการอาเจียนได้

ตู้เย็นห้องครัวดูเหมือนจะถูกกวาดเรียบไม่มีร่องรอยของอาหารเหลืออยู่ พังฮั่ว โชคดีอย่างมากจากห้องเก็บของเข้าพบกล่องกระดาษแข็งมีชั้นวางบาร์บีคิวและถุงถ่านดูเหมือนว่าครอบครัวที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้รู้วิธีทําบาร์บีคิว

พังฮั่ว วางถ่านไว้ภายใต้เตาบาร์บีคิวและพบหม้อขนาดเล็กจากครัว พังฮั่ว ย่างถ่านและเทน้ำแร่ลงไปในหม้อก่อนใส่ราเม็งเข้าไปภายใน

ก๊อกน้ำไม่มีน้ำไหลมันแห้งมานานแล้ว ลูลู่ พบชามที่สะอาดและตะเกียบ 3 คู่เธอเช็ดด้วยผ้าเช็ดปาก เธอว่างราเม็งที่ปรุงสุกแล้วในชามและเดินไปให้ หลิวกำ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะห้องครัว

“ขอ.. ขอบคุณ!ขอบคุณที่ช่วยพวกเรามากกว่า 1 ครั้ง มันเป็นความผิดทั้งหมดของฉันฉันโง่เกินไปและที่ขาดและฉันกำลังทำให้พวกเราแย่ลง” ลูลู่ ขอโทษขณะที่เธอวางชามอาหารไว้หน้า หลิวกำ

เช้านี้เธอคิดว่า หลิวกำ จะมอบเธอให้กับพวกอันธพาลเหล่านั้นแต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเธอจะถูกใช้เป็นเหยื่อเพื่อที่ได้ฆ่าคนเลว ถ้าไม่ใช่เขาเธออาจจะแปดเปื้อนจากคนเลวเหล่านั้น

“ไม่ต้องขอบคุณผม ผมรู้สึกหงุดหงิดกับอันธพาลเหล่านั้นด้วยพวกเขาข่มขู่ชีวิตผมดังนั้นผมต้องฆ่าพวกเขา” หลิวกำ หยิบตะเกียบขึ้นและเริ่มกินราเมง

“หัวหน้าผมเข้าใจผิดผมก็คิดพวกคุณจะมอบ ลูลู่ ให้กับพวกเขา คุณควรบอกพวกเราถึงสิ่งที่คุณกำลังวางแผนไว้เพื่อให้เราสามารถร่วมมือกับคุณได้” พังฮั่ว กล่าวขณะที่เดินผ่านพร้อมกับชามที่ถืออยู่ในมือข้างหนึ่งใกล้กับ หลิวกำ

ในตอนเช้าพังฮั่วได้วางแผนที่จะปิดกั้น หลิวกำ แต่เขากลับไม่สามารถป้องกัน หลิวกำ ได้พังฮั่วถือมีดอยู่ในมือขณะที่เขาวิ่งลงบันไดเขาสูญเสียความหวังทั้งหมดแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเกินความคาดหมายของเขา

“ถ้าผมสามารถเอาชนะพวกเขาได้ผมก็จะสู้ แต่ถ้าผมไม่สามารถทำได้ผมจะมอบเธอให้กับพวกเขาเพื่อความปลอดภัยของผม” หลิวกำ ดื่มน้ำซุปในขณะที่เขาตอบ พังฮั่ว   กินราเมงร้อนๆนี้รสชาติดีกว่าขนมปังกรอบมากนักหลังจากที่ดื่มน้ำซุปหัวใจและร่างกายของเขาก็ดูเหมือนจะอุ่นขึ้น

“คุณจะไม่ทำอย่างนั้น!คุณไม่ใช่คนใจร้ายแบบไหน” ลูลู่ กล่าวกับ หลิวกำ เธอปฏิเสธที่จะเชื่อ

“แล้วแต่คุณ..คุณไม่เข้าใจสิ่งที่ผมเคยผ่านมาแต่ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว” หลิวกำ ตอบอย่างไม่แยแสกลับ ลูลู่ โลกทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรประเด็นหลักคือเขาสามารถกลับมาใช้แขนขาเขาได้เขาจะไม่ยอมทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีก

แขนขาโลหะผสมเป็นหมัดที่สามารถทำลายต้นไม้และการเตะสามารถทำลายผนังได้มันเป็นข้อได้เปรียบอย่างยิ่งใหญ่ของ หลิวกำ ดังนั้นเขาจะเล่นต่อไปและมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุด