ตอนที่แล้วบทที่ 38 ที่ตั้งแคมป์ขนาดใหญ่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 40  ราเม็ง

บทที่ 39 นอกหน้าต่าง


บทที่ 39 นอกหน้าต่าง

ย่านที่อยู่อาศัยที่มีคำว่า “สวนโชคดี”อยู่บนป้ายนี่คือเขตการปกครองที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่และได้รับการออกแบบตกแต่งภายในของอาคารใหม่มากมีเพียงบางส่วนของบ้านที่ตกแต่งเสร็จแล้วและส่วนใหญ่ของบ้านยังว่างอยู่

มองจัดด้านนอกของประตูไม่มีซอมบี้ใดที่เดินมารอบรอบมีเพียงซอมบี้บนพื้นดิน จากรูปลักษณ์ของมันดูเหมือนว่าซอมบี้ทั้งหมดตายแล้ว ตามการวิเคราะห์ของ หลิวกำ นี่อาจเป็นทางเลือกแรกของผู้รอดชีวิตจากค่ายเนื่องจากพวกเขาปล้นทุกสิ่งทุกอย่างในอาคารเหล่านี้และฆ่าซอมบี้ทั้งหมดภายใน

ภายในดูเหมือนจะสงบมากดังนั้น หลิวกำ จึงพิจารณาว่าจะทิ้ง พังฮั่ว และ ลูลู่ ไว้ภายในย่านนี้เขาจะทิ้งอาหารและเครื่องดื่มทั้งหมดที่เขาไม่สามารถพกติดตัวไปได้นี่คือความเมตตาของเขา

-----

5 วันก่อนในบริเวณใกล้เคียงของสวนโชคดี

ฝนตกชุกและมีฟ้าแลบอยู่ตลอด

ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทวิ่งในสายฝนโดยไม่มีร่ม (TL:ใช่คนต้นเรื่องไหม ที่ออกมาเปิดตัว)  บ้านของเขาอยู่ในย่านสวนโชคดีซึ่งห่างออกไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น ครึ่งปีที่ผ่านมาหลังจากที่ประหยัดเงินเดือนของเขาตลอด 5 ปีเขาสามารถซื้อที่ดินในเขตสวนโชคดีนี้ได้และปรับปรุงเสร็จเมื่อเดือนที่แล้ว

ผู้ชายที่ใส่สูทมีชื่อเรียกว่า หลี่ซูเหลียง เขามีครอบครัวที่มีความสุขซึ่งประกอบไปด้วยภรรยาที่แสนสวยและอ่อนโยนและลูกชายที่ชาญฉลาดและเชื่อฟังเขา วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของลูกชายเขา ดงดง ดังนั้นแม้ว่าฝนจะตกหนักมากและท้องฟ้าจะคำรามอย่างต่อเนื่อง หลี่ซูเหลียง ก็ไม่ยอมแพ้ต่อฝนแล้ววิ่งไปตามทิศทางของบ้าน

ฝนที่ตกลงมาบนพื้นไม่สามารถระบายน้ำที่สะสมอยู่ในแอ่งน้ำออกจากท้องถนนได้ปกติแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติมากแต่  น้ำเป็นสีแดง! ในขณะที่ฝนตกสะสมอยู่ตามท้องถนนสีแดงของน้ำสว่างขึ้นมองดูราวกับว่าพื้นดินเต็มไปด้วยเลือด!

ในเวลาเดียวกันก็มีกลิ่นแปลกๆเริ่มโผล่ออกมาจากถนนที่เต็มไปด้วยฝนสีแดง

หลี่ซูเหลียง ยืนอยู่ที่ลานที่มีป้ายแขวนอยู่เหนือศีรษะของเขามีคำว่า “สำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ของเมือง นินจิง” หลี่ซูเหลียง สัมผัสใบหน้าของเขาและมองไปที่มือซึ่งทำให้เขาตกใจเมื่อเขาเห็นว่ามือของเขาเปียกโชกไปด้วยของเหลวเหมือนเลือดเขาไม่สามารถที่จะอดกลั้นไม่ให้เกิดเสียงกรีดร้องได้ใบหน้าของเขาซีดลงเรื่อยๆ

ในเวลาเดียวกันก็มีคนเดินเท้าคนอื่นๆที่กำลังทำงานอยู่ท่ามกลางสายฝนและพบว่าพวกเขาถูกแช่ด้วยของเหลวสีแดง ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดราวกับ หลี่ซูเหลียง เมื่อพวกเขามองไปที่สภาพแวดล้อมรอบตัว พวกเขาหวาดกลัวและหลบอยู่บนทางเท้าตั้งใจแน่วแน่ว่าจะหลีกเลี่ยงฝนเลือดที่ตกมา

หลี่ซูเหลียง ลังเลสักครู่หนึ่งแต่ก็ตัดสินใจวิ่งไปที่ สวนโชคดีต่อไป ตอนนี้เขาเปียกโชกอยู่แล้วและมันเหลือเพียงไม่กี่เมตรก็จะถึงบ้านของเขา หลี่ซูเหลียง เขารู้สึกว่าอึดอัดทุกๆแอ่งที่เขาสัมผัสกับสายฝนสีเลือดเช่นตาจมูกหูและปากเริ่มรู้สึกเจ็บปวดราวกับกำลังสึกกร่อน

--------

ห่างไกลออก ไปหลายสิบเมตรในย่าน สวนโชคดี

“แม่ฝนกำลังตกอยู่ข้างนอก” ดงดงอายุ 4 ขวบและกำลังนอนมองที่หน้าต่าง บ้านดงดงอยู่ชั้น 3 อาคารที่พักอาศัยตั้งอยู่ทางขวาของประตูหลังจากเข้าเขตดังนั้นเขาจึงสามารถมองเห็นทางเข้าอย่างชัดเจนทุกๆวันในเวลานี้พ่อหลี่ซูเหลียงจะเข้าประตูนี้หลังจากที่เขากลับจากทำงานดังนั้นดงดงจึงมีนิสัยชอบนอนอยู่ข้างหน้าต่างและมองไปที่ประตูทางออกทุกวัน

“อย่าเปิดหน้าต่างเดี๋ยวฝนจะเข้ามา”แม่ของดงดงเป็นหญิงสาวที่สุภาพตอบอย่างดุๆกับดงดงขณะที่เธอยุ่งกับการจัดโต๊ะอาหารและเค้กวันเกิดของดงดง

“พ่อ จะซื้อเครื่องบินให้ผมหรอ?” ดงดงกระตือรือร้นมากมองไปที่หน้าต่างและถามแม่ของเขา

“แน่นอนว่าเขาจะซื้อเขาสัญญากับลูกไว้แล้วว่าเขาจะซื้อให้ลูก”แม่ของเขาตอบตรงๆขณะที่เธอค่อยๆใส่เทียนลงไปในเค้ก

ชื่อของแม่คนสวยนี่คือ ลู่ชิง สามีของเธอหลี่ซูเหลียง มีเงินเดือนที่ดีดังนั้นหลังจากเธอให้กำเนิดดงดง ลู่ชิงจึงออกจากงานและกลายเป็นแม่บ้านทุกๆวันในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมาเธอจะดูแลดงดงและเตรียมอาหารที่แสนอร่อยในขณะที่รอสามีกลับจากงาน

“แม่ทำไมฝนเป็นสีแดงล่ะ?”ดงดงถามแม่ของเขาอย่างกะทันหันขณะที่มองไปที่ชั้นน้ำสีแดงอีกฟากหนึ่งของหน้าต่าง

“ฝนที่ตกลงมาเป็นสีแดงเพราะโคมไฟสีแดงที่ ส่องอยู่ไงจ๊ะ” ลู่ชิง ตอบดงดงอย่างไม่เป็นทางการขณะที่เธอใส่เทียนที่ 2 ลงไปในเค้ก เด็กอายุ 4 ขวบด้วยความอยากรู้อยากเห็นเขาจึงตั้งคำถามนับล้านที่เขาอยากรู้

“พ่อจะกลับมาบ้านได้ไหม?” ดงดงยื่นมือเล็กๆของเขาลูบบานหน้าต่าง เขาอยากมีภาพลักษณ์ที่ชัดเจนออกไปข้างนอกเพื่อยืนยันว่าพ่อของเขากำลังจะถึงบ้านในเวลานี้เช่นวันอื่นอย่างไรก็ตามเนื่องจากฝนตกหนักข้างนอกมันเป็นการพยายามที่ไร้ประโยชน์

“ฝนจะลดลงอย่างแน่นอน รอฝนตกเบาๆแล้วพ่อก็จะกลับมาถึงบ้านเร็วๆนี้” ลู่ชิงใส่เทียนไขที่ 3 ลงไปที่เค้กและกำลังใส่เทียนเล่มสุดท้ายขณะนั้นมีฝีเท้าจากนอกประตูและมีเสียงกดคีย์และคลิกประตูก็ถูกปลดล็อค ลู่ชิง วางเทียนไขเมื่อสุดท้ายแล้วมองไปที่ประตูดงดงอายุ 4 ขวบวิ่งไปที่ประตูเช่นกัน

เมื่อประตูเปิดออกแม่และลูกชายมองพ่อที่กำลังเดินเข้ามาและพวกเขาก็กรีดร้องร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยสีแดงราวกับว่าเขาเปื้อนเลือด

“อย่ากังวลนี่ไม่ใช่เลือดผม ฝนตกเป็นสีแดง”หลี่ซูเหลียง หยิบกล่องบรรจุของเล่นมาด้านในแล้วเอาเสื้อและกางเกงถอดออกแล้วโยนออกจากบ้านนอกหลังจากนั้นเขาก็ปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำเพื่ออาบน้ำอุ่น

ลู่ชิง เดินไปที่หน้าต่างและเห็นว่ากระจกถูกเคลือบด้วยน้ำสีแดง หลังจากนั้นไม่กี่นาที หลี่ซูเหลียง ก็ออกมาจากห้องน้ำฝนเลือดได้ล้างออกจากร่างกายเขาเรียบร้อยแล้วเขาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

“เกิดอะไรขึ้น?ทำไมฝนตกถึงมีสีแดง?”ลู่ชิง วิ่งเข้าไปกอดหลี่ซูเหลียงและถามด้วยความตกใจเลยน้ำเสียงของเธอ

“ผมไม่แน่ใจ.. ลองเปิดทีวีดูมันน่าจะมีข่าวเกี่ยวกับฝนสีแดง”หลี่ซูเหลียง และภรรยาของเขาย้ายไปนั่งที่โซฟาและเปิดทีวี

“พลเมืองที่น่ารักทุกคนอย่าเพิ่งตกใจ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้เริ่ม หาสาเหตุปรากฏการณ์ฝนสีแดงในครั้งนี้และผลลัพธ์ที่ได้รับการเผยแพร่ในเร็วๆนี้”

“ตามข้อสรุปเบื้องต้นของผมในวันนี้ควรจะเกิดจากสาหร่ายสีแดงมากเกินไปในมหาสมุทรและน้ำทะเลก็ระเหยออกมาเป็นในรูปแบบของเมฆฝนปรากฏการณ์ฝนสีเลือดนั้น….”ผู้เชี่ยวชาญกำลังสัมภาษณ์ในทีวี

“ผมบอกแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติดังนั้นไปฉลองวันเกิดให้ดงดงกันเถอะ” หลี่ซูเหลียง ตบไหล่ของภรรยาแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร