ตอนที่6 ขอแค่วันเดียว

เด็กทุกคนอยากจะโชว์สิ่งที่ดีที่สุดต่อหน้าพ่อเเม่ เสี้ยวหมิงฮวงก็เป็น1ในนั้น เขาเดินไปที่บาร์โหนอย่างไร้ความลังเล เมื่อไต้หลี่เรียกชื่อของเขา เขาอยากเเสดงให้พ่อของเขาเห็นว่าเขาทำอะไรได้บ้าง

 

"เขาน่าจะซัก75กิโลกรัมน่าจะพอๆกับลูกชายฉันเลย"

 

"เขากำลังจะไปดึงข้อเหรอ? เเกคิดว่าเขาจะทำได้ซักครั้ง1เหรอ"

 

"ฉันไม่เชื่อ ฉันรู้สึกว่าลูกชายฉันผอมกว่าเขาอีก เเต่ลูกช้าฉันยังดึงข้อไม่ได้ซักครั้งนึงเลย"

 

"อาจารย์ลี่นั้นพึ่งบอกว่าจะเเสดงให้เห็นถึงผลการฝึกในวันเเรก บางทีเขาอาจจะดึงข้อได้ครั้งนึงก็ได้"

 

"ก็เเค่หนึ่งครั้งมันก็เท่านั้นละ เราต้องการ6ครั้งถึงจะสอบผ่านนะ!"

 

คำพูดเหล่านั้นกระทบเข้าหน้าพ่อของเสี้ยวหมิงฮวง มันเป็นความรู้สึกที่สับซ้อน ทั้งเครียด ทั้งขายหน้า เเละความคาดหวังเริ่มสูงขึ้นมาในใจเขา

 

"ถ้าเขาไม่สามารถดึงข้อได้ครั้งนึงต่อหน้าผู้ปกครองพวกนั้น คงจะขายหน้าเอามากๆ ฉันหวังเเค่ว่าอย่างน้อยเสี้ยวหมิงจะดึงได้ซักครั้งนึงเถอะ" พ่อของเสี้ยวหมิงฮวงคิดเเล้วถอนหายใจเบาๆ

 

ตอนที่ผู้ปกครองคุยกันอยู่เสี้ยวหมิงฮวงเดินมาถึงบาร์โหนเป็นที่เรียบร้อย ไต้หลี่ตะโกน "นึกถึงการเคลื่อนไหวทุกจุดไหว ไม่ต้องกังวล เเค่คิดว่าเป็นการฝึกธรรมดาก็พอ"

 

เสี้ยวหมิงฮวงพยักหน้าเบาๆเเล้วเอื้อมมือขึ้น กระโดดเล็กน้อยเพื่อจับบาร์โหน ทุกคนให้ความสนใจไปที่เสี่ยวหมิงฮวง เขาห้อยอยู่ที่บาร์โหนด้วยมือของเขา เเล้วบีบพลังทั้งหมด เเล้วท่าด้วยดึงข้อที่สมบูรณ์เเบบ"

 

"โห เขาดึงข้อได้ครั้งนึงจริงๆด้วย"

 

"การเคลื่อนไหวของเขาดีพอที่จะเเตะเกณฑ์มาตรฐาน เเล้วเขาก็ดูไม่เหนื่อยมากด้วย"

 

"ท่าดึงเมื่อกี้ดูเป็นงานมากเลยนะ ฉันคิดว่าเด็กนี้น่าจะฝึกหนักมาทั้งวัน เขาคู่ควรกับกับผลลัพท์ที่ออกมาเเล้วละ"

 

พ่อของเสี่ยวหมิงฮวงได้ยินที่คุยกันอย่างงั้นเเล้วก็รู้สึกภูมิใจ

 

"นั้นละลูกพ่อ เก่งมากลูก พ่อจะให้ลูกเล่นคอม1ชั่วโมงสำหรับที่ลูกไม่ทำให้พ่อขายหน้า" พ่อของเสี่ยวหมิงฮวงคิดอย่างภูมิใจ

 

อย่างไรก็ตามเสี่ยวหมิงฮวงไม่ได้ลงจากบาร์โหน หนำซ้ำยังจัดดึงข้อให้อีกซักยก

 

"นั้นรอบที่2 เขาดึงข้อทั้งหมด2ครั้งเเล้ว"

 

"ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าเจ้ามันอ้วนนั้นจะสามารถดึงข้อได้2รอบ"

 

พ่อเเม่หลายคนเริ่มคุยกันด้วยความอิจฉา บางคนเเตะใหล่ลูกชายตัวเองเเล้วพูดว่า "ดูเขาซิ เขาก็หนักเท่าเเกนะ เเต่เขาดึงข้อได้ตั้ง2รอบ"

 

ตอนนี้พ่อของเสี่ยวหมิงฮวงไม่เป็นห่วงอะไรเเล้ว หนำซ้ำยังโล่งใจด้วยความสำเร็จ ลูกของเขาได้ชื่นชมกับวินาทีเเห่งความสำเร็จ เเน่นอนเขาก็รู้สึกดีใจตามไปด้วย ในระหว่างที่พ่อของเขากำลังชื่อชมเขาอยู่ เสี่ยวหมิงฮวงก็ซัดข้อดึงเต็มเเรงเป็นครั้งที่3

 

"3ครั้ง เขาดึง ครั้ง ที่ 3 เเล้ว"

 

"ไม่มีทางหน่ะ ทำไมเด็กอ้วนนั้นถึงได้3ครั้งละ" พ่อเเม่หลายคนรู้สึกตกใจ ปนๆกับความอิจฉา

 

เเต่ถึงอย่างงั้น เสี่ยวหมิงฮวงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาพยายามต่อ เเละจบสกอร์ครั้งที่4ได้อย่างสวยงาม

 

"เขาทำได้อีกครั้งนึงเเล้ว นี้เขาทำได้4ครั้งเเล้วนะ" เเม่ของเสี่ยนหยีซู เเต่ตอนนี้ เธอได้เเก่อึ้ม กิม กี่ พ่อเเม่ทุกคนได้เเต่ยืนอึ้งจ้องมองเสี่ยวหมิงฮวงด้วยดวงตาเบิกกว้าง เหมือนกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าของพวกเขา

 

การดึงข้อครั้งที่4 ดึงพลังงานไปจากเสี่ยวหมิงฮวงพอสมควร ดูจากที่เขาขยับตัว มันไม่ได้ง่ายเหมือนในครั้งเเรก เเต่การดึงข้อครั้งที่4มันยังไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เสี่ยวหมิงฮวงหยุดพัก3-4วิก่อนที่จะเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

การดึงข้อครั้งที่5นั้น เเขนเสี่ยวหมองฮวงสั่นเพราะเขาพยายามที่จะออกเเรงอย่างหนัก กล้ามเนื้อเเขนของเขาล้าหมดเเล้ว การเคลื่อนไหวในตอนนี้มันโคตรยากสำหรับเขา เขาสามารถล่วงลงมาได้ทุกวินาที

 

เเต่ถึงอย่างงั้น เขากัดฟันสู้เเละไม่เเสดงออกถึงการยอมเเพ้ใดๆ

 

"ไปเลยไอ้ลูกพ่อ"พ่อของเสี่ยวหมิงฮวงยกหมัดที่กำไว้เเน่นขึ้นมาเพื่อเชียร์ลูกชายเขาอย่างเงียบๆ เเละในที่สุด กรามของเสี่ยวหมิงฮวงก็อยู่เหนือบาร์โหน การดึงข้อครั้งที่5 สำเร็จลุล่วง!!

 

พ่อเเม่ทุกคนมองเสี่ยวหมิงฮวงเเล้วรู้สึกอึ้งถึงขนาดมองออกจากสีหน้า ทำไมคนอ้วนอย่างเสี่ยวหมิงฮวงถึงดึงข้อได้ถึง5ครั้ง"

 

"เสี่ยวหมิงฮวง ลงมานี้!!" ไต้หลี่พูด เขาปล่อยมือเเล้วหล่นลงมาบนพื้นทันที ปากของเสี่ยวหมิงฮวงเปิดออกพยายามหายใจ เขาถึงลิมิตในการดึงข้อ5ครั้งเเล้ว

 

ไต้หลี่เดินเข้ามา1ก้าวก่อนจะยืนอยู่ตรงหน้าพ่อของเสี่ยวหมิงฮวง "เป็นไงครับ พอใจกับผลการฝึกของวันเเรกไหมครับ" เขาถามอย่างตรงไปตรงมา

 

"อะไรนะ" พ่อของเสี่ยวหมิงฮวงถึงขั้นกับไปไม่เป็น ถึงขั้นตอบไม่ถูกกัรเลยทีเดียว

 

ไต้หลี่พูดต่อ "คุณพึ่งพูดมาว่าโค้ชเฉาเหลียงฮาวใช้2อาทิตย์ทำให้เสี้ยวหมิงฮวงดึงข้อได้5ครั้งจริงไหมครับ?" ไต้หลี่ย้ำคำของเขา เเต่ถึงอย่างงั้น ประโยคเดียวกันดูเหมือนตอนนี้จะดูเเตกต่างออกไป

 

"ดึงข้อ5ครั้ง ถ้าเทียบกับโค้ชฮาวที่บอกว่าขอ2อาทิตย์ในการฝึก ผมบอกเลยว่าผมขอ เเค่ วัน เดียว!"

 

เสียงของไต้หลี่สะท้อนเข้าหูของพวกผู้ปกครอง เป็นเหมือนค้อนกระเเทกอกพวกนั้น พวกนั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอึ้ง

 

การที่ทำให้เสี้ยวหลินฮวงดึงข้อได้5ครั้ง โค้ชมืออาชีพต้องใช้เวลาตั้ง2อาทิตย์ เเต่ถึงอย่างงั้น เด็กที่ยังเรียนไม่จบมหาลัยดันใช้เเค่วันเดียวก็ทำได้ ความต่างของเวลาทำให้รู้สึกเหมือนกับพวกเขาเห็นมังกรโบกมือให้อยู่ข้างแม่น้ำ ใจพวกเขาอยู่ไม่สุขไปพักใหญ่ๆ หรือว่าโค้ชฮาวนั้นมีความสามารถไม่พอหรือไงนะ

 

คงไม่ใช่เเน่ๆ โค้ชเฉาเหลียงซูฝึกให้กับทีมเทศบาล เเสดงว่าเขาได้รับการยอมรับพอมากพอ อย่างน้อยก็ในเมืองโหยวหาว เราอาจจะเรียกเขาว่าเป็นโค้ชตัวท๊อปของเเทบนี้ก็ได้ ไม่งั้นเขาคงไม่โดนจ้างโดยทีมกีฬาของเทศบาล

 

นี้ไม่ใช่เพราะโค้ชฮาวไม่ดีพอหรอก เเต่เป็นเพราะพ่อหนุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขานี้ละที่เก่งเกิน จนเก่งกว่าโค้ชฮาว

 

“มันเป็นไปได้ยังไง เด็กที่เรียนยังไม่จบจะเก่งกว่าโค้ชมืออาชีพจากทีมกีฬาเทศบาลได้ยังไง” พ่อแม่หลายคนยังคงไม่เชื่อ ถึงจะเห็นด้วยตาตัวเองแล้วก็ตาม

 

“หรือว่าเด็กนั้นจะเป็นหน้าม้าที่ถูกจ้างมาเพื่อหลอกพวกเรา บางทีมันอาจจะเป็นการแสดงก็ได้!” เสียงหนึ่งเล็ดลอดมาเบาๆ แต่ทุกคนก็ยังได้ยินชัดเจน

 

“ระวังปากหน่อย!”พ่อขอเสี่ยวหมิงฮวงโมโหที่โดนดูถูก

“ไม่มีใครรู้ถ้าเขาเป็นหน้าม้า ถ้าไม่ใช่ตัวเขาเอง” เสียงนั้นดังอีกครั้ง ทุกคนก็รับรู้ว่ามันเป็นเสียงของแม่เสี่ยนหยี ซู คนที่บ่นมากที่สุดเรื่องขอคืนเงิน เธอพูดเชิงเสียดสีและดูเหมือนว่าเธอยังไม่เชื่อเท่าไร

 

ไต้หลี่ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากเท่าไร เขายิ่มแล้วพูด “ไหน เสี่ยนหยีซู ออกมาที่บาร์โหน แล้วโชว์ให้แม่นายดูซิว่าฉันจ้างหน้าม้ามาไหม”