ตอนที่ 67 ไม่คิดเลยว่ามันจะดีขนาดนี้

ผมแล้วก็คุณแมสลงพื้นอย่างสบายใจเพราะพื้นข้างล่างเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ลองรับพวกเราเอาไว้อยู่

“ฮ่า ฮ่า สนุกมากๆเลยครับคุณแมส” ผมยิ้มให้กับคุณแมสแล้วนอนลงที่พุ้มไม้ขนาดใหญ่ข้างๆกับที่ตกลงมาจากหน้าผา

“ใช่ไหมล่ะคะทุกอย่างมันสนุกได้หมดแหละค่ะอยู่ที่ว่าจะสนุกไปกับมันหรือเปล่า”

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะสนุกอะไรถึงขนาดนี้ แต่ว่าเราสนุกได้เท่านี้แหละเราจะต้องไปตามหาสมบัติของเราต่อ

“งั้นเราไปตามหาสมบัติของเรากันต่อดีกว่านะครับ”

ผมยืนขึ้นก่อนที่จะยื่นมือไปรับคุณแมสขึ้นมาจากนั้นเราก็เดินต่อไป

[ทางที่ 9 หมอกพิษ หมอกพิษเป็นทางที่หมอกควันเยอะที่สุดมันมาจากสารเคมีที่มาจากต้นไม้ที่ก่อเป็นควันเอาไว้]

“ต้นไม้พวกนั้นมันเหมือนต้นไม้ทั่วๆไปหรือเปล่าครับ หรือว่ามันไม่เหมือนต้นไม้ทั่วๆไปกันแน่มันถึงปล่อยควันพิษออกมาได้แบบนั้น”

ผมลองถามคุณแมสเพื่อจะได้รู้ข้อมูลของต้นไม้นั้นต่อ

“ก็มันไม่เหมือนกับต้นไม้ทั่วไปหรอกนะคะมันสามารถเดินได้ด้วยค่ะ มันเหมือนกับคนในร่างของต้นไม้เสียมากกว่า เอาง่ายๆคือเหมือนปีศาจทั่วไปนั่นแหละนะคะ”

ถ้าเป็นเช่นนั้นเราจะได้เจอกับอันตรายอีกแล้วหรอเราจะต้องเจอกับเรื่องที่น่ากลัวอีกแล้วสินะ พวกมันคงจะอันตรายน่าดูเลยถ้าให้คิดแล้วก็

“ยังไงพวกเราก็ต้องผ่านตามมันไปได้เหมือนอย่างเคยใช่ไหมครับ”

ผมหันไปถามคุณแมสดูก่อนที่จะมองคุณแมสอย่างจริงจัง

“ก็คงต้องปล่อยไปตามเวลามันนั่นแหละค่ะ ฉันก็ไม่แน่ใจเพราะฉันไม่เคยเข้ามาได้ไกลถึงขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวของมันเป็นแบบไหนแล้ว”

อ่าวงี้เรากำลังเจอกับอะไรที่มันน่ากลัวอยู่ใช่ไหม เพราะว่าขนาดคุณแมสยังไม่รู้เลย แต่เราจะต้องไปให้ได้ต้องผ่านมันไปให้ได้เลยไม่ว่าอย่างไรก็ตามแต่

“เราจะมุ่งหน้าไปกันเลยครับไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว เราผ่านมาได้ขนาดนี้แล้วไม่ท้อหรอกครับ”

ผมทำหน้ามุ่งมั่นแล้วเดินเข้าไปยังเส้นทางถัดไปในทันที