ตอนที่ 112 คำพูดที่เเปลไม่ออก

พวกเราแต่ละคนแยกย้ายกันไปคนละทางจากนั้นฉันก็ทำตามแผนของฉัน นั่นก็คือฉันมีหน้าที่จะไปเอาตัวโซอิออกมา ยังไงก็ตามฉันจะต้องเอาตัวของโซอิมาให้ทันการให้ได้ จะต้องพาโซอิออกมาก่อนที่มันจะรู้ตัวว่าโซอิโดนฉันพาออกไปแล้ว มีเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นที่จะไปเอาโซอิออกมาจากตรงนั้น ถ้าเอาออกมาไม่ทันแผนสองอาจจะต้องตามมา ดาโล่วิ่งออกไปคนแรกก่อนที่จะเดินไปใช้ไม้ปาไปใส่เจ้ายักษ์นั่น มันหันมาหาดาโล่

“อู้ว อู้ว อ๊า” มันพูดอะไรบางอย่างกับดาโล่แต่พวกเราไม่รู้ว่ามันกำลังพูดอะไร

“ไม่รู้โว๊ยว่าพูดอะไรแต่ที่รู้ๆแกเอาเมียของฉันมาโว๊ย”

ดาโล่วิ่งไปวิ่งมาเพื่อหลบการโจมตีของเจ้ายักษ์นั่น แล้วจากคนที่ตามไปก็คือเลย์กับมาคาโอ ซึ่งเลย์จะเป็นคนวิ่งเข้าไปช่วยดาโล่ ส่วนมาคาโอก็จะซุ่มโจมตีระยะไกลเอา เมื่อทุกคนพร้อมพวกเรานับหนึ่ง สอง สาม พร้อมๆกันในใจ ก่อนที่ฉันจะวิ่งออกไปใช้พลังของฉันขึ้นไปยังโต๊ะ ฉันปีนขึ้นไปข้างบนก่อนจะพยายามตะเกียกตะกายไป เมื่อฉันขึ้นไปแล้วฉันก็ใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาโซอิ แล้วใช้ดาบที่เลย์เคยให้ฉันเอามาฟันที่เถาวัลย์ที่กำลังมัดโซอิเอาไว้ เธอมองมาทางฉันก่อนจะทำหน้าตกใจใส่ฉัน

“นี่คุณมาช่วยฉันแล้วหรอคะ ขอบคุณฉันเกือบจะไม่รอดแล้วค่ะ”

ฉันไม่ทันได้พูดอะไรในตอนนั้นคิดแต่จะช่วยโซอิก่อน เมื่อทุกอย่างที่มัดโซอิได้หลุดจากตัวของโซอิแล้ว ฉันก็จับมือของโซอิเอาไว้แล้วพาโซอิวิ่งออกมาจากตรงนั้น ตอนนี้ถ้านับจากตรงที่ขึ้นมาด้วยเหลือไม่กี่วินาทีที่จะลงไป มันจะต้องมองมาหาโซอิแน่เพราะดูเหมือนมันจะรับรู้ในสิ่งที่ดาโล่พูด

“กระโดดเลยโซอิ” ฉันบอกให้โซอิกระโดดลงไปจากโต๊ะในทันที ก่อนจะเรียกมัลเลย์ออกมา มัลเลย์รับพวกเราเอาไว้ได้ทันก่อนฉันแล้วก็โซอิจะขี่มัลเลย์ออกมาจากบริเวณที่อันตรายนั้น

“ทุกคนแผนของเราสำเร็จแล้วรีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

แผนของการออกของเราไม่ได้เตรียมมาด้วยนี่สิมันถึงยาก แต่ถึงยังไงเราก็ต้องหาวิธีออกไปจนได้แหละ

“เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

ฉันหันไปถามโซอิเผื่อว่าตอนกระโดดลงมาหรือว่าตอนที่ฉันตัดเถาวัลย์ออกจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ หรือทำให้เธอมีแผลระหว่างที่ฉันทำแผล

“ไม่เป็นอะไรค่ะฉันไม่เป็นอะไร แต่พวกเรารีบออกไปกันก่อนเถอะนะคะ”

ฉันหยักหน้าให้กับโซอิ ตอนนี้ต้องพาโซอิออกไปก่อน เพราะพวกนั้นดูแลตัวเองได้อยู่แต่โซอิน่ะไม่ เราต้องรอดออกไปให้ได้ฟ