ตอนที่ 110 ในที่สุดความหงุดหงิดก็หายไป

ตั้งแต่ที่ปลิงนั้นได้หลุดออกไปจากตัวของฉัน ฉันก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากเลยล่ะ

“พอเห็นเธอเป็นแบบนี้ฉันก็รู้สึกสบายใจมากเลยนะ ถ้าเห็นเธอเป็นแบบนั้นตอนก่อนฉันคิดว่าฉันคงต้องรู้สึกไม่ดีตลอดทางเดินแน่ๆเลย”

ฉันก็คิดว่าแบบนั้นฉันก็รู้สึกไม่ดีด้วยเช่นกันนั่นแหละ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วอารมณ์ของฉันกลับมาเหมือนเดิมแล้วด้วย ถือว่ามันก็ดีสำหรับเราสองคนเลย แล้วทุกคนก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วยก็ดีไปอีกอย่างหนึ่ง

“ทุกคนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ขอบใจด้วยนะที่ช่วยฉันเอาไว้ ตอนนี้พวกเราก็มุ่งหน้าไปหาโซอิกันต่อเถอะฉันคิดว่าพวกเราจะถึงแล้วล่ะ พลังของเธออยู่ใกล้ๆกับพวกเราแล้วในตอนนี้”

ฉันมองไปข้างหน้าก็พบว่าพลังจิตของโซอิอยู่ใกล้ๆของเรามากเลย ยังไงตอนนี้เราเดินไปหาเธอดีกว่า

“ถ้าเป็นเช่นนั้นเรารีบเดินกันต่อเลยดีกว่าครับ จะต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้ยักษ์นั่นพาโซอิไปไหนกัน แล้วเอาไปทำอะไรกันแน่”

พวกเราเดินทางไปจนกระทั่งไปเจอกับสิ่งที่พวกเราไม่คาดคิด นั่นก็คือโพรงไม้ขนาดใหญ่ ที่ใหญ่มากเลยแล้วก็มีประตูทางเข้าให้เข้าไปด้วย

“ฉันว่าโซอิอยู่ที่นี่แน่นอนเลย เพราะจิตของเธออยู่ข้างในโพรงขนาดใหญ่นี่”

ฉันมองเข้าไปเธอยังไม่เป็นอะไรแต่เธอหยุดนิ่งอยู่ที่ข้างหน้านี่

“ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็เข้าไปข้างในกันเถอะประตูเป็นรูเพราะประตูทำจากเถาวัลย์เราลอดเข้าไปได้เพราะเราตัวเล็ก เข้าไปกันเถอะพวกเรา”

พวกเราพากันเดินเข้าไปเลย์ก็นำหน้าของฉันเหมือนเดิม ทุกคนพยายามคุ้มครองฉันไม่ให้ฉันเป็นอะไรมากที่สุด แล้วฉันก็ต้องทำตามที่พวกเขาบอกเพราะว่าพลังของฉันมันยังไม่ถึง หรือสู้เจ้ายักษ์นั่นไม่ได้ พวกเราลอดช่องเข้าไปแล้วพบว่าข้างในนั้นเป็นเหมือห้องโถงขนาดใหญ่ ทุกอย่างดูใหญ่กว่าเท่าตัวของเรามากเลยล่ะ ใหญ่แบบว่าใหญ่กว่าเรามากเลย

“เอายังไงต่อดีล่ะเราจะเดินไปเลยหรือว่าต้องระวังตัวเข้าไปกันดี”

ถ้าจะให้ปลอดภัยพวกเราควรระวังตัวเอาไว้ก่อนจะดีกว่าฉันคิดว่าควรทำแบบนั้น

“แอบๆไว้เถอะมันมาเราจะได้หลบทันยังไงล่ะ”

ฉันพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าแล้วก็เริ่มเดินตามทางไป แต่เราหลบๆซ่อนๆไปด้วยจะได้ไม่เกิดปัญหาเวลาที่มันสวนพวกเรามา แต่ที่นี่ดูหน้ากลัวชะมัดเลยเข้าไปแล้วคงไม่ได้เจอกับตัวอะไรนอกจากไอ้ยักษ์นั่นนะ