ตอนที่ 109 ปลิงที่เเสนน่ากลัว
“ฉันว่าฉันแปลกไปจริงๆตอนนี้ ฉันรู้สึกอารมณ์ไม่ดีมากเลย”
ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับเลย์แล้วแต่ยังไงก็เถอะมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันอยู่ดี
“เธอว่าอะไรนะเธอรู้สึกอารมณ์ไม่ดีหรอ ยังไงฉันก็ขอดูตัวของเธอหน่อยนะ”
อะไรนะแล้วทำไมถึงต้องดูฉันด้วยล่ะ เขาเดินมาหาฉันแล้วก็จับตัวของฉันไปมา มองไปรอบๆตัวของฉันด้วยเช่นกัน
“หือนี่ไงฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงรู้สึกอารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น ดูที่ขาของเธอสิขาของเธอน่ะมีอะไรติดอยู่”
ฉันมองลงไปข้างล่างก็พบกับตัวอะไรบางอย่างที่หน้าตาเหมือนกับปลิงเลย เห็นแบบนี้ทำให้ฉันตกใจกระโดดไปมา
“เอามันออกไปจากขาของฉันทีเลย์ เอามันออกไปให้พ้นขาของฉันเลยฉันกลัว”
ฉันจับแขนเสื้อของเลย์เอาไว้ก่อนที่เลย์จะจบตัวของฉันไว้
“ฉันจะช่วยเธอๆแน่นอนมานี่มันต้องใช้ไฟลนออก”
เมื่อฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบกระโดดกอดเลย์โดยไม่ทันตั้งตัว คือความรู้สึกของฉันไปเองมันไม่อยากดู
“มาคาโอจัดการเอาปลิงออกไปหน่อยซิ ท่านหญิงของนายไม่ชอบนายเห็นไหม”
ฉันกอดเลย์เอาไว้แน่นเลยไม่อยากจะเห็นไอ้ปลิงตัวนั้นมาเกาะขาของฉันแบบนี้
“ขอเวลาสองวินะครับทำใจดีๆไว้นะครับ ไม่เจ็บแน่นอนท่านหญิงของผม”
ฉันนิ่งไปหลับตาก่อนจะได้ยินเสียงจุดไฟของมาคาโอ มันทำให้ฉันจับเลย์แน่นขึ้นกว่าเดิม
“เอาล่ะนะ หนึ่ง สอง ซั่ม” แล้วฉันก็รู้สึกอุ่นๆที่ขาของฉัน ก่อนจะได้กลิ่นไหม้ที่ขาของฉัน
“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับเห็นไหมว่ามันไม่เจ็บเลย”
มันไม่เจ็บมันรู้สึกอุ่นๆแล้วอยู่ๆความคิดที่รู้สึกว่ามันคิดลบไปหมดทุกอย่างก็เริ่มหายไปจากความคิดของฉัน อารมณ์ของฉันเริ่มกลับมาคงที่เหมือนเดิมอีกครั้งหนึ่ง
“ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว...นี่นายเล่นเสียมันไหม้เลยหรือ ขนาดฉันเอาหัวมุดเลย์ฉันยังได้กลิ่นไหม้มาถึงนี่เลยนะ”
ฉันมองไปที่ปลิงตัวนั้นที่เป็นสีดำไหม้เกลียมเพราะโดนเผาด้วยไฟของมาคาโอ
“เจ้านี่มีชื่อว่าปลิงดูดอารมณ์น่ะ เมื่อไหร่ที่มันได้เกาะคนหรือเกาะสัตว์หรือเกาะสิ่งที่มีชีวิตแล้ว มันจะทำให้สิ่งๆนั้นสูญเสียอารมณ์ของตนเองไป จากที่อารมณ์ดีก็จะกลายเป็นอารมณ์เสียแทนอะไรแบบนั้นล่ะนะ แต่ดีที่เธอมาบอกฉันไม่อย่างนั้นเธออาจจะโดนมันดูดอารมณ์ของเธอไปจนไร้อารมณ์เลยนะ พวกเราดูด้วยปลิงได้เกาะพวกนายหรือเปล่า สำหรับฉันไม่มีที่ตัวนะ”
ฉันมองดูรอบๆตัวของฉันตอนนี้มันไม่มีแล้ว ส่วนมาคาโอกับดาโล่ก็ไม่มีเช่นกัน ดีนะที่รู้ทันถ้าเกิดไม่บอกฉันคงต้องแย่แน่ๆเลย
