Chapter 72: ฉันสงสัยก็คือทำไมNPCทุกตัวมันไม่เต็มวะ!
Chapter 72: ฉันสงสัยก็คือทำไมNPCทุกตัวมันไม่เต็มวะ!
“ซิมบ้าแห่งช่างตีเหล็กระดับศักดิ์สิทธิ์....ไม่ใช่ว่าเขาเป็นไลอ้อนคิงซิมบ้างั้นเหรอ?”
เมื่อมองไปที่ทิศทางที่ผู้เล่นคนนั้นชี้ไป หวังหยู่ก็เห็นชายวัยห้าสิบปีกำลังถือขวดไวน์อยู่ตรงมุมและกำลังกรนอยู่
“เฮ้อ….”หวังหยู่ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเขาเดินจากช่างตีเหล็กไปเพื่อไปซื้อไหไวน์บางขวด เมื่อเขากลับมา เขาก็เปิดไหไวน์หนึ่งขวดและเอามันซ่อนไว้ด้านหลังเขา
เพียงไม่ถึงวินาที ตาของซิมบ้าที่กำลังสลึมสลืออยู่ก็เปิดขึ้น
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้เล่นทั้งหมดที่อยู่ในร้านช่างตีเหล็กก็มึนงง
หลังจากที่พวกเขามาสร้างของที่นี่เป็นเวลานาน ขอทานที่ดูจรจัดเช่นคนแคระคนนั้นไม่เคยที่จะมีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่อย่างเดียว! บางครั้งเขาเพียงแค่เดินไปเดินมาและพึมพำเกี่ยวกับซิมบ้าแห่งช่างตีเหล็กศักดิ์สิทธิ์ แต่นั่นก็คือเป็นสิ่งที่คนที่สร้างของนั้นเคยได้ยินเขาพึมพำอยู่เสมอๆ
เมื่อพวกเขานั้นเป็นช่างตีเหล็ก ผู้เล่นเหล่านี้นั้นได้ยินสมญานามช่างตีเหล็กศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาก็ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ ผู้เล่นเหล่านี้พยายามทุกวิถีทางเพื่อดึงดูดความสนใจหรือแม้กระทั่งหาข่าวใหม่ แต่มันก็ล้มเหลวอยู่ตลอด
คนแคระคนนี้นั้นไม่ได้แตกต่างไปจากซากศพเลย! ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะทำอย่างไร เขาก็ไม่มีท่าทางตอบกลับเลยแม้แต่น้อย!
ใครจะไปคิดว่าเพียงแค่เปิดฝาไห จะปลุกเขาตื่นขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย
ผู้เล่นที่ชี้ไปยังหวังหยู่ก็พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “มันไม่น่าใช่....ฉันพึ่งเอาไหไวน์มาให้เขาเมื่อวานนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย…”
“อย่าพูดถึงแอลกอฮอล์ระดับถูก! นายเห็นสิ่งที่เขาถืออยู่ไหม? ไหนั่นมีราคา 1เหรียญทอง!”ใครบางคนเยาะเย้ย
เมื่อฟังคำพูดของเขาแล้ว ผู้เล่นที่อยู่ในร้านก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ นอกจากตกอยู่ในความเงียบงัน ในช่วงเวลานี้ของเกม 1เหรียญทองนั้นคือโชคลาภที่ไม่น่าเชื่อ ใครก็ตามที่มีเงิน1เหรียญทองในมือของพวกเขานั้นก็จะเป็นผู้เล่นระดับสูงอย่างแน่นอน แต่จะมีใครบางคนที่จะมาสนใจกับการกลายเป็นช่างตีเหล็กกัน?
หลังจากที่เขาเปิดตาแล้ว ซิมบ้าก็ส่งไหที่ว่างเปล่าที่อยู่ด้านข้างเขาไป ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปจับไหที่อยู่ในมือของหวังหยู่ แล้วเขาก็ดื่มมันอย่างละโมบ เมื่อไวน์ไหลลงไป บางส่วนของมันก็ไหลย้อยไปตามเคราของเขา เมื่อเห็นฉากนี้ หวังหยู่ก็ทำได้เพียงรู้สึกว่าเขานั้นช่างป่าเถื่อนและไร้มารยาทจริงๆ
“นายเป็นใคร?”ซิมบ้าถามเสียงต่ำหลังจากที่เขาดื่มไวน์เสร็จ
หวังหยู่ก็นำจดหมายแนะนำตัวที่ได้รับมาจากผู้ให้ข้อมูลยื่นให้เขากับอย่างนับถือและพูดขึ้น “มาสเตอร์ได้บอกผมว่า…”
“ผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอ? มันผ่านไปสักพักหนึ่งแล้วนะ ตั้งแต่ที่ฉันเห็นอาชีพนี้… บอกฉัน ว่าทำไมนายมาหาฉันเพื่ออะไร?”ซิมบ้าถามอย่างตกตะลึง
“มาสเตอร์บอกผมว่าคุณสามารถที่จะช่วยผมเพิ่มความแข็งแกร่งได้!”หวังหยู่ตอบกลับ
ซิมบ้าส่ายหัวเบาๆและถอนหายใจ “ตั้งแต่ที่รักเอลลี่นั้นทิ้งฉันไป ฉันก็ทำตัวเหลวแหลก..... ฉันไม่สามารถที่จะเหวี่ยงค้อนได้อีกต่อไปแล้ว…”
มันปรากฏว่าชายแก่คนนี้มีเรื่องราวฉากหลังที่น่าเศร้า
“มันมีอะไรที่ผมช่วยคุณได้หรือเปล่าครับ?”หวังหยู่ถาม
“ไหไวน์อีกไห…”
“คุณไม่ต้องการให้ผมไปหาเอลลี่งั้นเหรอ?”หวังหยู่ถามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ภรรยาของเขานั้นทิ้งเขาไป แต่สิ่งที่เขาต้องการนั้นก็มีเพียงแค่ดื่มเหล้างั้นอะนะ?
“เอลลี่นั้นเป็นภรรยาของท่านเจ้าเมืองไปแล้ว....แล้วพวกเราจะสามารถทำอะไรได้กัน? ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้นั่นมีอะไรดี นอกจากเป็นเศษขยะ....เขามีดีกว่าฉันตรงไหนกัน…”
“มันมีหลายสิ่งหลายอย่าง…”หวังหยู่คิดกับตัวเอง แม้ว่าจะไม่พูดถึงความแตกต่างของสถานะทางสังคมระหว่างเจ้าเมืองและช่างตีเหล็กแล้ว รูปร่างของพวกเขาก็แตกต่างกันเกินไป.... เคานต์ไวลี่นั้นมีรูปร่างที่หล่อเหลาและทรงเกียรติ ในขณะที่ซิมบ้า....นั้นเหมือนกับหมาที่นอนตายอยู่บนพื้นในร้านช่างตีเหล็ก...
“ถ้าอย่างงั้นแล้วเรื่องที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของผมละ?”หวังหยู่ไม่ได้ส่งไหไวน์ให้กับซิมบ้า เนื่องจากว่าเขากลัวว่าซิมบ้านั้นจะหลับลงไปหลังจากที่จมอยู่กับความเศร้าโศรกของเขา
“มันไม่ใช่ปัญหาของฉันซะหน่อย!”ซิมบ้ากรอกตา
เขานั้นพูดถูก.....ไอ้บัดซบนี่ไม่ได้มีเจตนาที่จะช่วยเขาเลยแม้แต่น้อย! มันเป็นเรื่องที่โชคดีที่หวังหยู่ยังไม่ได้ส่งไหให้กับเขา
“ถ้าคุณช่วยผม หลังจากนั้นผมจะส่งไหนี้ไปให้กับคุณ!”หวังหยู่หยิบไหออกมาและพูด
“ฮึ่ม! นายคิดว่าจะดึงดูดความสนใจของช่างตีเหล็กศักดิ์สิทธิ์แบบฉันได้ด้วยการยื่นสินบนงั้นเรอะ?”ซิมบ้าเย้ยหวังหยู่
“สองไห!”หวังหยู่ประกาศ
“นาย….”
“สามไห!”
“ก็ได้ ก็ได้! ฉันตกลง!”ซิมบ้าตกลง
สุดท้ายแล้วหวังหยู่ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถ้ามันเป็นเรื่องจริงที่ว่าNPCที่ไม่มีคนไหนที่ต้องการเงิน แต่เพียงจำเป็นต้องการมันมากขึ้นแค่นั้น!
การสนทนาของหวังหยู่และซิมบ้านั้นทำให้ช่างตีเหล็กคนอื่นพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าเขาพึ่งพูดว่าช่างตีเหล็กศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่ใครก็ตามที่ติดสินบนได้งั้นเหรอ?
“ถ้านายไม่สามารถติดสินบนได้อย่างง่ายดาย ถ้าอย่างงั้นนายก็เพียงแค่จะต้องจ่ายเงินให้มากขึ้น! สามไหนี้มันมีค่าใช้จ่ายถึง3เหรียญทองเลย!”หวังหยู่อธิบาย
เมื่อฟังเกี่ยวกับสิ่งนี้ ช่างตีเหล็กก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตัวแข็งทื่อ พื้นฐานของผู้เล่นเหล่านี้นั้นมันลึกเกินไปกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจ
หลังจากที่วางไหสามไหด้านหน้าซิมบ้า หวังหยู่ก็ยืนด้วยท่าทางเตรียมพร้อมต่อสู้และพูดอย่างนับถือ “มาสเตอร์ซิมบ้า พวกเราสามารถที่จะเริ่มกันได้ยังครับ?”
“ฉันไม่รู้วิธีการต่อสู้…”เขาตอบกลับอย่างอึดอัด
“หื้อ? ถ้าอย่างงั้นคุณจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของผมได้อย่างไรกัน?”หวังหยู่รู้สึกโดนโกงอย่างฉับพลัน
“ส่งอาวุธของนายมาให้ฉันและฉันจะเพิ่มระดับของมันให้!”ซิมบ้าตอบกลับอย่างไม่รีรอ
“เพิ่มระดับ?”
“ถูกแล้ว! ถุงมือที่นายสวมใส่อยู่น่าจะเป็นความเสียใจของผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ!”
“ความเสียใจของผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นปกติแล้วนั้นเป็นอาวุธจิตวิญญาณ ก่อนที่เทพเจ้าการต่อสู้นั้นจะตายลง เขานั้นกระจายจิตวิญญาณไปและลดให้มันกลายเป็นแค่อาวุธธรรมดา โชคดีที่ระบบฟังก์ชั่นอัพเกรดอาวุธยังคงอยู่ ตราบเท่าที่นายเสียสละบางสิ่ง ฉันก็สามารถที่จะเพิ่มพลังของมันได้!”ซิมบ้าอธิบายอย่างรอบรู้
“เสียสละบางสิ่ง? นั่นคืออะไรกัน?”หวังหยู่เกาหัวด้วยความมึนงง
“อาวุธระดับไหนก็ได้ที่ต่ำกว่าถุงมือนี่!”ซิมบ้าตอบกลับอย่างอดทน
“โอ้วววว....มันเป็นแบบนั้นนี่เอง…”
อาวุธที่ไม่ได้มีระดับต่ำกว่าความเสียใจของผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นก็หมายถึงว่าจะต้องเป็นระดับเงินเป็นขั้นต่ำ! อุปกรณ์ระดับเงินนั้นเป็นระดับที่หาได้ยากในเกมตอนนี้ และอาวุธระดับเงินก็ยากยิ่งกว่า แม้กระทั่งหวังหยู่ก็มีเพียงเสาที่อยู่กับเขา
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นของปลอมและไม่ได้มีค่ามาก หวังหยู่ก็ไม่ได้มีเจตนาจะใช้มันในการเสียสละมันไป ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเขาให้มันไปแบบนั้น หลังจากนั้นการจัดการกัปสัตว์ประหลาดประเภทมอนสเตอร์จะยากขึ้นในอนาคต
“อันนี้โอเคไหม?”หวังหยู่ถามแล้วเขาก็หยิบผ้าพันนักต่อสู้ออกมา
“แน่นอน! ตราบเท่าที่นายไม่กังวลว่าอาวุธของนายจะแตกสลายไป มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉันอยู่แล้ว….”ซิมบ้าตอบกลับอย่างไม่สนใจ
“เหี้....”หวังหยู่ด่าอย่างเงียบงัน ซิมบ้านั้นกำลังบอกเขาว่า ถ้าหวังหยู่นั้นให้ขยะกับเขามา หลังจากนั้นอาวุธของเขาก็จะกลายเป็นขยะ...
“หรือว่าฉันควรจะใช้เงินจ่ายเพื่อไปซื้อพวกมันกัน? มันประมาณไม่กี่หมื่น….แม้กระทั่งภรรยาของฉันก็ไม่ได้เงินขนาดนั้นในหนึ่งเดือน…”หวังหยู่พึมพำแล้วเขาก็ค้นในกระเป๋าของเขา ทันใดเขานั้นเขาก็ค้นพบกระบี่ขนาดใหญ่ในกระเป๋าของเขา
ตาของหวังหยู่เปิดกว้างขึ้นแล้วเขาก็ดึงกระบี่ออกมาและวางไว้ด้านหน้าซิมบ้าและถามขึ้น “สิ่งนี้โอเคไหม?”
เมื่อเห็นกระบี่ ตาของซิมบ้านั้นก็กวาดตามองไปรอบๆกระบี่และเขาก็อุทานขึ้น “ดาบสงครามรัตติกาล? นี่มันอาวุธของวาร์ตัน! ทำไมมันมาอยู่กับนายเนี่ย?”
กระบี่ระดับทองนี่เป็นสิ่งเดียวที่หวังหยู่ไม่สามารถที่จะขายมันได้ก่อนหน้านี้
“มันดรอปมาจากบอส! โอเคไหม?”หวังหยู่ตอบกลับคำถามของเขา
ซิมบ้านั้นมองอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หวังหยู่อยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายแล้วเขาจะพูด “ใช่! เอาอาวุธทั้งสองชิ้นออกมาและให้เวลาฉันสองชั่วโมง และมันจะพร้อมให้กับนาย!”
“สองชั่วโมง?”หวังหยู่มองไปที่เวลาและเขาก็สังเกตว่ามันเหลือเวลาน้อยกว่าสองชั่วโมง จนถึงบ่าย
“แน่นอน! ฉันจะอัพเกรดอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ที่นี่! มันต้องใช้เวลาที่นานและกระบวนการที่ยากเย็น! ฉันสามารถที่จะทำมันให้ได้ แต่ฉันไม่สามารถที่จะการันตีได้ว่ามันจะสำเร็จ…”
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! สองชั่วโมงนั่นแหละ! ทางที่ดีคุณจะต้องไม่ข้ามขั้นตอนอะไรแม้แต่อย่างเดียว!”หวังหยู่รีบพูดขัดขึ้นมาในทันที
“ฮึ่ม! นายกล้าที่จะมีข้อสงสัยกับช่างตีเหล็กศักดิ์สิทธิ์งั้นเหรอ?”
“ไม่ ไม่มีครับ ผมไม่กล้าหรอก…”หวังหยู่รีบตอบ ในขณะที่เวลาเดียวกันนั้นเขาก็คิดกับตัวเอง “NPC ทุกตัวนั้นจะต้องมีปัญหาของตัวเอง แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสงสัยก็คือทำไมNPCทุกตัวมันไม่เต็มวะ!”
หลังจากที่หวังหยู่ยื่นอาวุธไปให้ เขาก็นั่งรออยู่อย่างเงียบงันตรงมุม เมื่อเขาได้รับการแจ้งเตือนขอเป็นเพื่อน
{แจ้งเตือนระบบ : ผู้เล่น “ขนนกอมตะ” ได้ขอคุณเป็นเพื่อน}
