ตอนที่แล้วเล่ม 3 ตอนที่ 1 : ซิลเวอร์แอร์โรว์ (1) [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเล่ม 3 ตอนที่ 2 : สู่ปราสาทแจ๊คสัน (1) [อ่านฟรี]

เล่ม 3 ตอนที่ 1 : ซิลเวอร์แอร์โรว์ (2) [อ่านฟรี]


ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

==========

เล่ม 3 ตอนที่ 1 : ซิลเวอร์แอร์โรว์ (2)

ขณะที่เรือเหาะเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ หมอกความมืดก็เริ่มหนามากยิ่งขึ้น ในเมื่อทัศนวิสัยการมองเห็นย่ำแย่ลง มันจึงยากที่จะเห็นว่ามีวัตถุอะไรอยู่ข้างหน้าหรือไม่ กระทั่งว่ามันเป็นระยะแค่ไม่กี่เมตรก็ตาม

“เปิดไฟให้หมด!”

แสงไฟนับไม่ถ้วนจากเรือเหาะได้ถูกเปิดใช้งาน เมื่อภาคพื้นสว่างไสวขึ้น เหล่าใบหน้าของผู้เล่นที่รวมตัวกันอยู่บนดาดฟ้าเรือถึงกับต้องซีดด้วยความตกตะลึง

“บ้าน่า นั่นมอนสเตอร์ทั้งหมดเลย?”

“มอนสเตอร์พวกนี้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ไม่เคยเห็นพบเจอมาก่อน”

“ให้ตายสิ นี่พวกเราต้องสู้กับพวกมันเพื่อจบภารกิจจริงหรือเนี่ย?”

มอนสเตอร์จำนวนมหาศาลกำลังปกคลุมพื้นดินเบื้องล่างเอาไว้ มันยากที่จะนับได้หวาดไหวว่ามีจำนวนเท่าไหร่เพราะค่อนข้างอยู่ไกล แต่ดูแล้วอย่างน้อยก็สมควรมีถึงหลักพัน!

พวกมันแตกต่างจากมอนสเตอร์ที่พวกเขาเคยเผชิญหน้าด้วยจนกระทั่งถึงตอนนี้ พวกมันส่วนใหญ่ล้วนเป็นมอนสเตอร์รูปทรงคล้ายมนุษย์ที่มีสีดำ ขณะที่มอนสเตอร์ขนาดยักษ์สูงหลายเมตรก็มีปะปนมาให้เห็น

เมื่อโดนแสงสาดส่อง พวกมันจึงเริ่มยิงธนูและขว้างปาหินขึ้นมา

“พวกมันโจมตีแล้ว!”

“หลบเร็ว!”

เหล่าผู้เล่นที่โง่งมประเมินมองการโจมตีของลูกศรและก้อนหินต่ำเกินไปนั้นถึงกับตกตาย สำหรับผู้เล่นเลเวล 60 ลูกศรแค่ดอกหรือสองดอกไม่อาจนับได้ว่าเป็นความเสียหายอะไรมากมาย แต่เป็นเพราะการโจมตีที่พุ่งมาอย่างกะทันหัน ด้วยความตระหนกตกใจ บางคนจึงเร่งร้อนถอยหลังหลบ และด้วยความแตกตื่นนั้นเอง จึงทำให้ผู้เล่นจำนวนหนึ่งร่วงหล่นลงไป

“อ๊ะ? โทษที!”

“บ้าจริง นี่แก!”

พวกผู้เล่นที่ร่วงหล่นลงไปจึงโดนดงมอนสเตอร์ด้านล่างฉีกกระชากออกเป็นชิ้นก่อนที่จะหล่นถึงพื้นเสียอีก สีหน้าของพวกผู้เล่นกลับกลายเป็นซีดเซียว มันไม่ใช่เพราะความตายของสหายร่วมรบ แต่ภารกิจนี้แตกต่างไปจากภารกิจอื่น ไม่เพียงแค่ภารกิจจะล้มเหลวหากตายไป กระทั่งว่าการจะเข้าเกมมาอีกครั้งในช่วงสามวันก็ไม่อาจทำ

ขณะที่ผู้เล่นต่างตื่นตระหนกหวาดกลัวอยู่ กัปตันได้แค่นเสียงดังขึ้นมา “ไอ้พวกน่าสมเพช ไม่มีอันใดต้องหวาดกลัวไป ความภาคภูมิของสมาคมเวทมนตร์เรา เรือเหาะซิลเวอร์แอร์โรว์ที่พร้อมประจัญบานลำนี้ไม่สั่นสะท้านเพราะการโจมตีไร้ค่าพวกนั้นหรอก”

“กัปตันครับ ปืนทุกกระบอกพร้อมแล้วครับ”

“ดีมาก ให้ไอ้พวกมอนสเตอร์เหล่านี้ได้ลิ้มรสหอกแห่งธอร์!”

“ครับ เตรียมยิงปืนทุกกระบอก! เล็งหันมุมลงสามสิบองศาลงพื้น!”

ด้วยเสียงจักรกลที่เดินเครื่อง ปืนขนาดเล็กรวมถึงหอกแห่งธอร์ได้ชี้ลงไปยังพื้น กระบอกปืนรูปทรงตรีศูลได้เคลื่อนไปยังตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ออร่าสีน้ำเงินเริ่มรวบรวมอยู่ที่ปลายกระบอกปืนจนส่องประกาย จากนั้น แรงสั่นสะเทือนอันรุนแรงได้ถูกยิงออกเป็นแสงเลเซอร์สีคราม

วูบ! ตู้ม!

สายฟ้าขนาดยักษ์ได้ฟาดใส่ลงพื้นดิน มันปกคลุมพื้นดินเอาไว้ด้วยแสงสีน้ำเงินทั่วทั้งรัศมีหลายร้อยเมตร ประกายแสงเริ่มแผ่ออกไปทั่วพื้นดิน พวกมอนสเตอร์บนพื้นดินในบริเวณต่างโดนความเสียหายมหาศาลจากกระแสไฟฟ้า

“กร๊าซ!”

มอนสเตอร์ที่โดนโจมตีโดยสายฟ้าโดยตรงถึงกับร่างระเบิดออก มอนสเตอร์ที่โดนประกายไฟฟ้าที่ยื่นขยายออกไปทั่วพื้นที่เริ่มสูญเสียพลังชีวิตอย่างต่อเนื่อง กระทั่งว่ามอนสเตอร์ที่ดูแล้วน่าจะเลเวลสูงยังต้องชะงักงัน พวกมันกลับกลายเป็นเข้าสู่สภาวะวิกฤต หลังจากนั้น ปืนกระบอกเล็กทั้งหลายต่างเริ่มยิงออกซึ่งไฟฟ้าจากเวทมนตร์ พวกมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ต่างเริ่มตกตายล้มลงเป็นทิวแถว

เป็นการโจมตีกวาดล้างพื้นที่ที่น่าสะพรึง!

กัปตันส่งเสียงตะโกนออกขณะกำหมัดชูขึ้นมา “ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไงเล่า?! ไอ้พวกโอหังทั้งหลาย นี่แหละคืออำนาจของหอกแห่งธอร์และซิลเวอร์แอร์โรว์!”

‘สะ-สุดยอด!’

ทำลายล้างทั้งพื้นที่ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แม้ว่ามันจะเป็นภาพเสมือนจริง แต่ความตระการตาของการโจมตีที่ลั่นออกไปนั้นกลับน่าทึ่งมาก

พวกเขาที่เผยความกังวลออกเมื่อมอนสเตอร์โจมตีครั้งแรก แต่แล้วเรือเหาะลำนี้กลับมีกำลังรบถึงเพียงนี้ นี่แสดงว่าภารกิจนี้อาจเป็นอีเวนท์ที่ง่าย ทว่า มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรให้ผู้เล่นทำเลยเสียทีเดียว

“หอกแห่งธอร์ต้องใช้เวลาประจุพลังอีกสามนาที จนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกที่โจมตีระยะไกลได้ให้เข้าปกป้องดาดฟ้าเรือเหาะเอาไว้”

“ดีล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งเฉยแล้ว!”

“มอนสเตอร์พวกนั้นทั้งหมดคือแต้มสะสม!”

พวกผู้เล่นต่างเกิดแรงฮึกเหิมจนดวงตาแทบส่องแสงออกมาได้ ไม่ช้า การโจมตีสวนกลับครั้งใหญ่จึงเริ่มขึ้น

ในหมู่กองกำลังอาสา มีประมาณสี่สิบคนที่เป็นนักเวทและนักธนู ทั้งสี่สิบคนต่างใช้ทั้งเวทมนตร์และทักษะของตนออกไปพร้อมกับเล็งสายตามองไปในความมืด นอกจากนี้ กระบอกปืนกว่าสามสิบของเรือเหาะก็ได้ยิงออกอย่างต่อเนื่อง! ตอนนี้อยู่ในห้วงคับขัน มอนสเตอร์ต่างเริ่มโดนจัดการ นักรบเองก็เข้าไปมีส่วนร่วมโดยการนำเอาอาวุธของตนออกมาขว้างปา

ในขณะที่พวกเขาเริ่มการโจมตีสวนกลับ เข็มกลัดที่หน้าอกของพวกเขาพลันส่องประกายแสงออกมาอย่างต่อเนื่อง มอนสเตอร์ที่ล้มลงได้กลับกลายเป็นแต้มสะสม

ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ อาร์คจึงเริ่มร้อนใจ ‘ชิ ถ้ารู้แบบนี้พกเอาลูกธนูกับคันธนูมาซะก็ดีหรอก’

กระทั่งว่าไม่ใช่ผู้เล่นสายนักธนู พวกเขาก็ยังสามารถยิงธนูได้ รัศมีและความแม่นยำก็จะด้อยกว่านักธนูพอสมควร แต่มันก็ไม่มีปัญหาอะไรที่จะยิงจากท้องฟ้าลงไปด้านล่างที่มีเป้าหมายมากมายขนาดนี้ แต่เป็นเพราะเขาขายขยะทุกชิ้นตั้งแต่อยู่ที่กิรัน อาร์คจึงไม่มีแม้กระทั่งธนูไม้สักคัน

‘ไม่ ไม่ต้องเร่งร้อน ยังไงภารกิจก็เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น มันยังมีเวลาอีกสามวันให้เราได้ตักตวงโอกาสเอาไว้ ตอนนี้ทำแค่เรื่องที่ทำได้ไปก่อนก็พอ’

“ทุกคนพยายามเข้า พวกเราคือหนึ่งเดียวที่สามารถช่วยเหลือประชากรชาวแจ๊คสันที่สั่นกลัวอยู่ได้!” อาร์ควิ่งไปทั่วบนดาดฟ้าขณะใช้ทักษะเยียวยาออกมา

มันไม่มีผลอะไรกับผู้เล่นที่พลังชีวิตเต็ม 100% แต่ในเมื่อมอนสเตอร์ก็โจมตีสวนกลับได้ ผู้เล่นส่วนใหญ่ไม่โดนการโจมตีของลูกธนูก็โดนหินเข้าใส่ ผลก็คือพวกเขาได้รับความเสียหายกันพอสมควร ซึ่งสิ่งที่เขาทำมันสามารถส่งผลต่อความสามารถต่อสู้โดยรวม เพิ่มค่าสถานะ และอวยพรเล็กน้อยได้ ต้องขอบคุณผลของทักษะเยียวยา การโจมตีของกองกำลังพันธมิตรจึงกลับกลายเป็นแข็งแกร่งและแม่นยำมากยิ่งขึ้น

ทว่า พวกผู้เล่นต่างคิดว่าเป็นนักบวชที่ใช้เวทมนตร์บัพออกมาให้

“หือ? อะไรกันเนี่ย? ค่าสถานะเพิ่มขึ้น?”

“นี่เป็นผลจากคำอวยพร โอกาสที่จะโดนสถานะผิดปกติจะน้อยลง”

“ไม่รู้ว่าใครหรอกนะ แต่ขอบคุณมาก!”

 

=====

แต้มสะสมของท่านเพิ่มขึ้น แต้มสะสม +15

=====

 

ไม่ว่าผู้คนจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม แต้มสะสมของเขาก็ยังคงเพิ่มขึ้น

‘อย่างที่คิดไว้! กระทั่งว่าไม่ต้องไปฆ่ามอนสเตอร์ด้วยตัวเอง แต้มสะสมก็ยังเพิ่มขึ้นได้ตราบเท่าที่มีส่วนร่วมในการต่อสู้!’

หลังตรวจสอบข้อความแล้ว แรงใจของอาร์คจึงเพิ่มสูงยิ่งขึ้น หลังจากนั้น อาร์คจึงวิ่งวุ่นไปทั่วดาดฟ้าเรือพร้อมกับใช้ทักษะเยียวยาอย่างเต็มที่ ในเมื่อผู้เล่นหลายคนได้รับผลจากการใช้ทักษะเพียงครั้งเดียว แต้มสะสมของเขาจึงพุ่งทะยาน

แต้มสะสมในตอนนี้เกินกว่า 100 เข้าไปแล้ว!

ในเมื่อเขาเพียงแค่วิ่งไปทั่วดาดฟ้า จึงไม่จำเป็นต้องไปกังวลว่าจะโดนลูกศรของศัตรูยิงเข้าใส่แต่อย่างใด

‘ฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันปลอกกล้วยเข้าปากชัด ๆ!’

ในช่วงเวลานี้ ปืนหลักของเรือเหาะก็ทำการสะสมพลังเสร็จสิ้นจึงปลดปล่อยสายฟ้าออกไปอีกครั้งหนึ่ง พลังสายฟ้าที่น่าพรั่นพรึงได้ฉีกกระชากความมืดออกจนย้อมพื้นดินไปด้วยแสงสีน้ำเงินแทนที่ ความเสียหายจากกระแสไฟฟ้าได้เข้าโจมตีพื้นที่เป็นรัศมีกว่าหลายร้อยเมตร มันรวมเข้ากับการโจมตีเป็นชุดจากผู้เล่นด้วย!

ดงมอนสเตอร์ได้สลายหายไปอย่างน่าพรั่นพรึง

“ฮ่าฮ่าฮ่า กำจัดพวกมันเข้าไป!”

“นี่อะไร? ไม่เห็นเท่าไหร่เลยนี่?”

“ไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นเป็นมอนสเตอร์แบบใหม่เลยเผลอกังวลไป”

“ตราบเท่าที่พวกเรามีเรือเหาะลำนี้ ภารกิจนี้ก็ง่ายดายยิ่งแล้ว”

ความสับสนที่พวกผู้เล่นเคยมีกลับจางหายไปจากใบหน้า

อาร์คเองก็ตื่นเต้นไปวูบหนึ่ง แต่แล้วพวกเขากลับลืมอะไรไปอย่าง ภารกิจนี้มีระดับความยากถึง C++! มันไม่มีทางเลยที่ภารกิจจะสำเร็จได้ด้วยการยิงลูกศรออกไปอย่างต่อเนื่องแค่นี้

ฟุ่บ!

ขณะที่ทุกคนต่างเพ่งสมาธิไปยังดงมอนสเตอร์ บางสิ่งขนาดใหญ่ยักษ์ที่ดำมืดได้ลอยเข้ามาใกล้ ทั้งเอ็นพีซีและผู้เล่นต่างหันไปมองพร้อมสีหน้าที่ซีดเผือด

“อะ! อะไรน่ะ!?”

มันคือเปลวเพลิงสีดำมืดที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางถึงสิบเมตร!

ด้วยเปลวเพลิงทั้งสองลูก ขนาดอยู่ห่างหลายเมตรยังสามารถรับรู้ได้ถึงความร้อนที่มันแผ่ออกมา ตอนนี้มันกำลังลอยลิ่วเข้ามาใกล้พวกเขาแล้ว ในเมื่อแสงทั้งหมดสาดส่องไปที่พื้น พวกเขาจึงพบเจอสิ่งนี้ก็ตอนที่มันเข้ามาถึงตรงหน้าแล้ว

“นั่นมันระเบิดเปลวเพลิง!” กัปตันส่งเสียงร้องออกมาอย่างแตกตื่น “มอนสเตอร์นั่นต้องกำลังใช้ระเบิดเปลวเพลิงแน่ หัวหน้าลูกเรือ รีบขัดขวางมันด้วยหอกแห่งธอร์เร็วเข้า!”

“ทำไม่ได้ครับ หอกแห่งธอร์เพิ่งสะสมพลังได้แค่ครึ่งเดียว”

“บ้าจริง พวกมันโจมตีเข้ามาเพราะหวังสิ่งนี้หรอกรึ?”

มันเป็นเช่นนั้น พวกมอนสเตอร์ที่พื้นดินเป็นเหยื่อล่อความสนใจของเรือเหาะ พวกมันวางแผนคิดจัดการเรือเหาะลำนี้ด้วยระเบิดเปลวเพลิงขณะที่ใช้เวลาสะสมพลังของปืนใหญ่สายฟ้า

“เตรียมหลบเต็มกำลัง ปืนทุกกระบอก นักธนู นักเวท ทั้งหมดยิงพลังโจมตีเข้าไปขวางระเบิดเปลวเพลิงนั่นเอาไว้ พวกเราจะโดนโจมตีไม่ได้แม้สักครั้ง!”

พลังงานเวทมนตร์เริ่มเดินเครื่องเต็มกำลังหันหัวเรือเหาะไปอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกัน ปืนทุกกระบอกและทักษะของผู้เล่นทั้งหลายต่างยิงออกไปยังระเบิดเปลวเพลิงลูกนั้นอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่พวกเขากำลังโจมตีอยู่นี้ การโจมตีจากมอนสเตอร์ด้านล่างก็เริ่มกลับกลายเป็นน่าหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

ผู้เล่นหลายคนล้มลงเพราะลูกธนูและก้อนหินที่พุ่งมาจากด้านล่าง ทว่า มันไม่มีเวลาให้หันกลับไปสนใจแล้ว สถานการณ์ที่สามารถระเบิดกลางอากาศได้ทุกเมื่อ มันจะทำให้เรือเหาะลำนี้ตกลงไปด้านล่าง

ตึง ตู้ม!

ภายใต้การโจมตีนับไม่ถ้วน หนึ่งในระเบิดเปลวเพลิงท้ายที่สุดจึงระเบิดออกกลางอากาศ แรงระเบิดของมันส่งออกมาซึ่งคลื่นกระแทกอย่างรุนแรงจนทำให้เรือเหาะเริ่มสั่น

ผู้เล่นที่คิดใช้งานทักษะเข้าใส่ระเบิดเปลวเพลิงลูกที่สองพลันล้มกลิ้งไปกองกันด้านหนึ่ง นอกจากนี้ ปืนทุกกระบอกที่ยิงกระแสไฟฟ้าออกมาก็โดนผลกระทบจนตำแหน่งผิดพลาดไป

ความผิดพลาดในห้วงเวลาสำคัญ!

“แย่แล้ว ลูกเรือทุกคนเตรียมรับแรงกระแทก!”

ปึง! ตู้ม!

ระเบิดเปลวเพลิงได้เข้าปะทะที่ท้ายเรือเหาะพร้อมระเบิดออก

เรือเหาะเริ่มโยกไปมาอย่างรุนแรงเพราะแรงปะทะมหาศาล จากนั้น เครื่องยนต์พลังเวทมนตร์ทั้งสองก็ระเบิดออกพร้อมเปลวไฟที่พวยพุ่งออกมา

เรือเหาะสูญเสียการทรงตัวและเริ่มหมุน

‘อึก นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน?’

อาร์คเร่งร้อนจับราวเอาไว้ ทว่า ผู้เล่นหลายคนที่ไม่อาจตอบสนองได้ทันจึงโดนกลืนหายไปเข้าในหมอกความมืด โดยไม่ต้องสงสัย พวกเขาไม่อาจกลับมาได้อีก

“ดับเครื่องยนต์เวทมนตร์ซะ!”

ขณะที่กัปตันส่งเสียงร้องตะโกนออกมาดังกึกก้อง เครื่องยนต์ทั้งหมดจึงดับตัวลง ต้องขอบคุณเรื่องนี้จึงทำให้การหมุนหยุดลง แต่เรือเหาะก็เริ่มที่จะสูญเสียเพดานบินอย่างรวดเร็ว การระเบิดของเครื่องยนต์ทั้งสองได้สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงกับบอลลูนลมร้อนที่อยู่ด้านบนจนเริ่มพยุงตัวไม่อยู่ ในเมื่อพวกเขาเสียแรงยกจากด้านบนผลลัพธ์จึงไม่ต้องสงสัย

ร่วงหล่น!

ความสิ้นหวังฉายชัดบนใบหน้าของพวกผู้เล่นทันทีที่เกิดเรื่องขึ้น

“มันจบแล้ว!”

“นี่พวกเราโดนเตะออกทั้งที่ยังไปไม่ถึงปราสาทแจ๊คสันเนี่ยนะ?”

“นี่มันภารกิจบ้าอะไรกัน? บัดซบ!”

“จบแล้ว ถ้าตายก็ล็อคอินเข้าเกมไม่ได้อีกสามวัน...”

ถ้าหากพวกเขาหล่นลงไปพร้อมกับเรือ พวกเขาย่อมต้องได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวง กระทั่งว่ารอดชีวิตไปได้ ผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างอะไร

ที่เบื้องล่างนั่นมันเต็มไปด้วยดงมอนสเตอร์ราวกับมดที่พร้อมเข้ารุมจิกทึ้งเรือเหาะออกให้เป็นเสี่ยง! ถ้าหากโดนพวกมันปิดล้อมเอาไว้ พวกเขาย่อมต้องตายโดยไม่มีโอกาสได้แม้กระทั่งนำเอาโพชั่นออกมาดื่มด้วยซ้ำไป

ทว่า กัปตันยังคงไม่ละทิ้งหน้าที่จนกระทั่งถึงที่สุด

“หัวหน้าลูกเรือ รักษาระดับของซิลเวอร์แอร์โรว์เอาไว้อย่างสุดความสามารถ ส่งถ่ายพลังทั้งหมดไปยังหอกแห่งธอร์ พวกเราจะทำการยิงครั้งสุดท้ายไปยังพวกมอนสเตอร์ที่อยู่บนพื้นดิน กระทั่งว่าพวกเราต้องสูญเสียซิลเวอร์แอร์โรว์ไป พวกเราก็ต้องรักษาผู้คนที่อาสามาจำนวนหนึ่งเอาไว้เพื่อปกป้องปราสาทแจ๊คสัน!”

“รับทราบครับ!”

ต้องขอบคุณความพยายามของเหล่าลูกเรือ เรือเหาะที่สั่นจนน่าหวาดหวั่นเริ่มที่จะเบาลง แต่พวกเขาก็ยังคงเสียเพดานบินอย่างรวดเร็ว อีกเพียงแค่ยี่สิบเมตรก็จะถึงพื้นแล้ว

ในขณะนั้นเอง กัปตันได้ส่งเสียงตะโกนออกมาดังก้องจนแทบถึงแก้วหูออกมา

“หอกแห่งธอร์ ปืนทุกกระบอก ยิงออกไป!”

ราวกับการสยายปีก เวทมนตร์สายฟ้าได้สาดซัดไปทั่วทั้งสองฟากของเรือเหาะ พลังเวทมนตร์ที่เกิดขึ้นเป็นสายฟ้าได้ช่วยพยุงตัวให้เรือเหาะยังคงขนานกับพื้นโลกได้อยู่

ตู้ม!

เป็นอีกครั้ง พลังของมันน่ากลัวอย่างแท้จริง กระทั่งว่าปืนธรรมดายังทรงพลังอำนาจเสียยิ่งกว่าผู้เล่นที่ใช้เวทสายฟ้านับสิบเท่า เมื่อมันลั่นลงสู่พื้น ฝุ่นควันได้กระจายออกไปทั่ว หอกแห่งธอร์มันมีพลังอำนาจมากยิ่งกว่าปืนเหล่านั้นหลายเท่า!

การโจมตีครั้งก่อนของหอกแห่งธอร์จะทำให้มอนสเตอร์ทั้งหลายที่เหลือรอดต่างเข้าสู่สภาวะวิกฤต เมื่อปืนทั้งหมดลั่นการโจมตีออก ดงมอนสเตอร์จึงเริ่มส่งเสียงกรีดร้องออกมาขณะที่ตายหายไป

“เตรียมร่อนลงฉุกเฉิน!” กัปตันมองไปยังพวกผู้เล่นที่รวมตัวกันอยู่ที่ดาดฟ้าเรือเหาะขณะพูดกล่าวออกมา “เหล่านักรบทั้งหลาย นี่คือทั้งหมดที่ข้าสามารถทำได้ ซิลเวอร์แอร์โรว์ลำนี้กำลังพยายามที่จะใช้ท้องเรือในการลงจอด แรงปะทะอาจหนักหนากระทั่งว่าเป็นนักรบผู้แข็งแกร่งยังยากทานทน ดังนั้นแล้วจงหนีไปก่อนที่จะสายเกินไป หากพวกเจ้าสามารถรอดไปได้ ให้หาทางไปยังปราสาทแจ๊คสัน มอนสเตอร์รอบด้านนี้หอกแห่งธอร์และปืนทั้งหลายจะคอยจัดการให้ ดังนั้นแล้วข้าคิดว่าภาคพื้นดินไม่น่ามีอะไรอันตราย ข้า... ข้าหวังว่าจะมีแม้สักคนรอดจากอันตรายครั้งนี้ไปช่วยปกป้องปราสาทแจ๊คสัน!”

หลังจากที่กัปตันอธิบายสถานการณ์ออกมา เขาจึงยืนขึ้นเป็นจุดสนใจพร้อมโค้งกายลงทำความเคารพ

พวกลูกเรือต่างก็ยืนขึ้นและทำความเคารพให้กับผู้เล่น แม้ว่านี่จะเป็นภาพที่น่าประทับใจ แต่ผู้เล่นทั้งหลายต่างก็ยังคงอยู่ในอาการแตกตื่น

“วะ-ว่าอะไร? จะให้พวกเราโดดไปจากตรงนี้เนี่ยนะ?”

“ไม่มีทาง ถ้าพวกเรากระโดดไปจากความสูงระดับนี้ ตายแหง!”

‘ไอ้พวกโง่ นี่พวกแกยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกเรอะ?’

ขณะเดียวกันนั้นเอง อาร์คได้เริ่มปีนเชือกที่พาขึ้นไปยังบอลลูกลมร้อนด้านบน ในเมื่อเรือเหาะหลีกเลี่ยงการปะทะไม่ได้แล้ว ถ้างั้นมันก็ไม่มีเวลาต้องพูดอะไรให้มากความ สิ่งสำคัญคือต้องหาทางลดความเสียหายลงแม้จะ 1% ก็ตาม

‘พิจารณาจากโครงสร้างของเรือเหาะ พวกที่อยู่บนดาดฟ้าเรือสมควรได้รับความเสียหายมากที่สุด’

ทว่า สถานที่ที่จะได้รับความเสียหายน้อยที่สุดก็คือบอลลูนลมร้อนที่อยู่ด้านบน โลกแห่งนี้มันยังเป็นยุคกลางอยู่ ดังนั้นแล้วจึงเป็นไปไม่ได้ที่บอลลูนจะเต็มไปด้วยฮีเลี่ยม มันก็เป็นเพียงแค่ลมร้อน กล่าวก็คือ เขาจะใช้มันต่างหมอนรับแรงกระแทก

ยังคงมีผู้เล่นจำนวนหนึ่งที่คิดเช่นเดียวกัน หลายสิบคนต่างเริ่มปีนขึ้นมายังบอลลูนและรอคอยเวลาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

ตึง!

ไม่กี่วินาทีถัดมา เรือเหาะได้ปะทะเข้ากับพื้นดิน ด้วยเสียงปะทะที่ดังก้อง มันมาพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง กาบเรือเริ่มยู่ยี่ขณะที่ลูกเรือและผู้เล่นต่างปลิวว่อนไปทั่วทิศ ลมร้อนของบอลลูนก็ระเบิดออกมาราวกับลูกโป่งที่แตกออก

‘ตอนนี้แหละ!’

ขณะเดียวกันนี้อาร์คจึงกระโจนตัวออกไป

ความรู้สึกแปลกใหม่ของการลอยตัวได้เกิดขึ้น ก่อนที่จะเข้าปะทะกับพื้นดินตรงหน้า อาร์คได้ม้วนตัวและกลิ้งไปเพื่อลดแรงปะทะ

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด