Vol. 2 Ch. 15
Vol. 2 Ch. 15
พื้นที่อุตสาหกรรมและย่านแสงสีแดงแตกต่างกัน มีธงสีเหลืองอยู่ที่นั่นในขณะที่มีธงสีเขียวอยู่ตรงนี้ มีประตูโค้งที่นั่นในขณะที่ประตูเมืองอยู่ที่นี่ ถ้าคุณต้องการเปรียบเทียบแล้วอาคารในพื้นที่อุตสาหกรรมได้สวมใส่ออกในการเปรียบเทียบ เห็นได้ชัดว่าสถาปนิกพยายามที่จะเพิ่มความสูงของอาคารให้สูงขึ้น พวกเขาถูกยืดออกไปกลางถนนอันตรายและปิดกั้นแสงแดด พื้นดินไม่ได้ พื้นดินไม่สม่ำเสมอและมีกลิ่นเหม็นอยู่ในน้ำสกปรก เมื่อเรามาถึงประตูสีเขียวด้านนี้มันเหมือนกับว่าเราได้เข้าสู่โลกที่แตกต่างกัน มันแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับฉากคึกคักและเฟื่องฟูในด้านอื่น ๆ สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนขยะมูลฝอยที่มีกลิ่นกำมะถันและสนิม
สถานที่แห่งนี้ต้องประกอบด้วยทั้งสลัมและพื้นที่อุตสาหกรรม กลิ่นของบริเวณนี้จริงๆควรจะแยกที่นี่ สถานที่แห่งนี้เหมาะสำหรับผู้ที่อยู่ในสลัมที่ทำงานในอุตสาหกรรม น้ำสีแดงและสีเหลืองยังไหลอยู่ที่นี่
"มันใช้ไม่ได้ ... มองไปที่วัสดุที่ท่านให้ฉัน นี่คือผ้าไหมทั้งหมด ฉันสามารถช่วยท่านสร้างเกราะบางอย่างได้หากท่านถาม แต่ไม่สามารถสร้างเกราะที่มีระดับการป้องกันที่ท่านต้องการด้วยวัสดุนี้ "
ฉันผิดหวังเอาวัสดุกลับมา เป็นความจริงที่แม่ให้วัสดุฉันแปลกมาก เธอให้ถุงมังกรดินกับผ้าลินิน เธอบอกว่ามีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่สามารถสร้างเกราะ แต่ดูเหมือนว่ามนุษย์ที่นี่ยังไม่เคยเห็นเกล็ดมังกรดินมาก่อน มนุษย์ไม่สวมเกราะอีกต่อไป ช่างตีเหล็กผลิตอาวุธเช่นปืนและดาบ ...
ฉันออกจากอาคารและเรียกว่า "เนียร์!"
เนียร์ลุกขึ้นมาจากพื้นดิน เด็กทั้งสามคนอยู่ข้างหน้าเธอกระจัดกระจาย ฉันมองไปที่เนียร์ เธอยังคงมีรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ ฉันยืนอยู่ที่นั่นและมองไปที่เด็ก ๆ ที่วิ่งหนีไป ฉันมองไปที่เสื้อผ้าที่บอบบางและสกปรกของพวกเขาและถามว่า "เนียร์ เธอชอบเด็ก ๆ?"
เนียร์พยักหน้าและใจเย็นกล่าวว่า "ใช่ เพราะพวกเขาเตือนฉัน อดีตตัวเองเมื่อฉันเห็นพวกเขา. "
ฉันพยักหน้าหันกลับไปและถามช่างตีเหล็กข้างหลังฉันว่า "เธอรู้จักช่างตีเหล็กที่สามารถทำสิ่งนี้ได้ไหม"
ช่างเหล็กไม่สามารถผลักดันแว่นตาของเขาขึ้นมองไปที่เส้นบนกระบองและพูดต่อ: "อย่างไรก็ตามมีร้านค้าที่ไม่เคยเปิดให้บริการทางธุรกิจก่อนที่ตอนท้ายของถนน มีคนอยู่ที่นั่น แต่พวกเขาไม่เคยยอมรับงานใดมาก่อน บางทีท่านอาจลองเสี่ยงโชคของท่นที่นั่นได้ "
"ขอบคุณ."
หลังจากที่ฉันได้ขอบคุณฉันแล้ว เนียร์และฉันเดินเคียงข้างถนนแคบ ๆ และก้าวข้ามสระน้ำเล็ก ๆ ที่สกปรก เด็ก ๆ ที่นี่เป็นสาวกของช่างตีเหล็กทุกคนในพื้นที่หรือเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในชุมชนแออัดเหล่านี้กำลังมองหาเศษเหล็ก เด็ก ๆ กำลังมองหาเราอย่างแปลกใจนับตั้งแต่เราเข้ามาในพื้นที่
ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ เนียร์ชอบเด็ก ๆ และรู้สึกประหลาดใจที่เธอสามารถยิ้มได้ ฉันไม่เคยคิดเลย
"ท่านยิ้มอะไร?"
ฉันมาถึงความตระหนักฉันยิ้ม เนียร์มองที่ฉันและขมวดคิ้ว: "ท่านยิ้มได้น่ารังเกียจ"
"ลืมไปเลย และนี่ฉันกำลังจะพยายามปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรา "
"โปรดละทิ้งความคิดที่เป็นไปไม่ได้"
"เธออาจตกหลุมรักฉันถ้าเรามีลูก เธอรู้เพราะเด็ก ๆ "
"กรุณาหยุดรบกวนฉัน"
เธอพูดกับฉันด้วยเสียงเดียวกันเสมอ! เธอรู้วิธีที่จะยิ้ม! เธอยิ้มต่อหน้าเด็ก ๆ ! แต่กับฉันไม่ เธอทำให้ฉันขมวดคิ้วแทน ฉันถอนหายใจและเรายังคงเดินหน้าต่อไป
ร้านนี้อยู่ที่ปลายสุดของถนนจริงๆหรือไม่? ฉันยืนอยู่ที่ปลายตรอกและมองไปที่ประตูไม้ที่เกือบจะเป็นสีดำเหมือนกำแพงรอบ ๆ ฉันไม่แน่ใจว่าฉันสามารถทำทั้งหมดได้หรือไม่ นี่ควรเป็นร้านที่ช่างตีเหล็กกล่าวไว้ใช่มั้ย? นี่เป็นตึกเดียวที่อยู่สุดถนน
ช่างฝีมือและช่างตีเหล็กทุกคนวางป้ายบนประตูหน้าของพวกเขาระบุว่าพวกเขาทำงานกับแก้วโลหะหรือวัสดุไม้ สถานที่แห่งนี้ไม่มีที่ไหนเลย
ฉันเคาะดึงประตูไม้ขนาดใหญ่ที่เปิดออกและเข้าไปข้างใน
ภายในและภายนอกของร้านก็เหมือนกัน กลิ่นเหม็นน้ำมันและสนิมที่เต็มไปด้วยอากาศ นอกจากนี้ยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์จากการเผาไหม้บางอย่าง ฉันไม่เห็นผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปใด ๆ ที่แสดงเมื่อฉันป้อน ฉันเพิ่งเห็นโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ บนโต๊ะเป็นของที่ฉันคุ้นเคยมาก มีสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เข็มทิศและดินสอ ใต้เครื่องมือวาดภาพเป็นแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ที่มีพิมพ์เขียวอยู่
สัญชาตญาณของงานก่อนหน้านี้ของฉันถูกเตะเข้าและฉันโน้มตัวไปมาเพื่อดูสิ มันเป็นพิมพ์เขียวสำหรับปืน
นี้เป็นปืนไรเฟิลจากที่ฉันเห็น กองกำลังของมนุษยชาติยังคงใช้ปืนไฟ นี่คือปืนที่มีประวัติยาวนานมากที่สุดและมีรูปแบบปืนที่มีชื่อเสียงมากที่สุด อย่างไรก็ตามปืนบนพิมพ์เขียวและปืนไรเฟิลด้านนอกนี้แตกต่างกัน ตาของฉันสว่างขึ้น โดยไม่คำนึงว่าเจ้านายของสถานที่แห่งนี้เป็นใครพวกเขาเป็นคนฉลาด ปืนบนพิมพ์เขียวนี้ขาดองค์ประกอบที่สำคัญที่สุด ...
ที่บรรจุท้ายปืน
ปืนปัจจุบันในยุคนี้เป็นปืนไรเฟิลที่ติดตั้งด้านหน้า แต่เจ้าของสถานที่นี้ได้พิจารณาการโหลดกระสุนปืนจากด้านหลังแล้ว นี้จะกลายเป็นขั้นตอนมากไปข้างหน้าสำหรับมนุษยชาติ ขั้นตอนที่ปืนยิงจากด้านหน้าไปข้างหลัง - โหลดกลับเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุดสำหรับการพัฒนาปืนในประวัติศาสตร์ของปืน ปืนหลังบรรจุกระสุนปืนที่ลอยอยู่ด้านหน้าออกจากน้ำและวางรากฐานสำหรับทิศทางการพัฒนาปืนจากที่นั่น
คนนี้ได้ออกแบบชิ้นส่วนทั้งหมดของปืนและสิ่งเดียวที่พวกเขาไม่ทราบคือวิธีการออกแบบกระบอกสูบของปืนย้อนกลับ
ฉันก้มลงที่เอวของฉันหยิบดินสอและตั้งและเพิ่มเนื้อหาบางอย่างลงในพิมพ์เขียวต้นฉบับ การออกแบบปืนย้อนหลังที่เร็วที่สุดนั้นง่ายมาก คุณใช้เข็มเพื่อผลักดันกระดาษด้วยดินปืนในปืนยิงมันในขณะที่แผ่นกระดาษจะถูกเผาไหม้ขึ้น โหลดอีกครั้งและคุณสามารถยิงมันอีกครั้ง ข้อเสียคือการที่ดินปืนได้ถูกขับออกจากปืนและเข้าสู่ชั้นบรรยากาศ แต่ไม่มีทางใด ๆ ฉันอยากจะวาดพิมพ์เขียวสำหรับปืนรุ่นที่เติมเต็ม แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับการพัฒนาของประวัติศาสตร์ได้ นอกจากนี้ถ้าฉันอนุญาตให้พวกเขาผลิตเป็นจำนวนมากมีโอกาสที่มนุษยชาติจะโจมตีพวกแถน
ด้วยเหตุผลเหล่านี้ฉันจึงดึงปืนย้อนหลังรุ่นแรกเข้าสู่พิมพ์เขียว ปืนไรเฟิลนี้โดยทั่วไปจะเป็นหนึ่งก้าวจากปืนด้านหน้า
ฉันกระตือรือร้นที่จะเขียนและเขียนลงบนพิมพ์เขียว มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉันในขณะที่ฉันศึกษาการออกแบบปืน นี่เป็นเหมือนทักษะที่ฝังแน่นสำหรับฉัน ตั้งแต่ฉันได้ออกแบบปืนกลับโหลดฉันจะต้องออกแบบกระสุนเกินไป ... ถ้าเรามีมวลผลิตพวกเขา ...
"แกกำลังทำอะไร?! อย่าแตะต้องพิมพ์เขียวของฉัน ไอ้บ้า! "
กระบี่โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของฉันที่ฉันกำลังคลานอยู่บนโต๊ะขณะที่มีคนโห่ร้อง ดาบตัดผ่านแผ่นไม้กระดานก่อนฉัน ฉันเห็นเงาสะท้อนของฉันบนดาบ
"อะไร?!"
เนียร์ทำปฏิกิริยาอย่างประหลาดใจ เธอดึงดาบยาวของเธอและกลายเป็นความระมัดระวัง เงาที่คล้ายหมีโผล่ออกมาโกรธ เนียร์เดินหน้าฉันด้วยดาบยาวของเธอในมือขณะที่เธอเฝ้าดูคนที่กำลังจะมา
"สาวน้อยเอาชิ้นโลหะที่ไร้ประโยชน์ออกจากใบหน้าของฉันหรือฉันจะตรึงเธอไว้บนผนัง"
เสียงที่หยาบ แต่แตกต่างจากผู้หญิง เนียร์เลื่อนเท้าของเธอ เนียร์ไม่ได้โกรธ แต่เธอยังคงเตือน ผู้หญิงเดินเข้ามาม ผมสีแดงและยุ่งเหยิงของเธอที่ดูเหมือนจะเป็นสีม่วงของสิงโต เธอสวมหน้ากากและเห็นได้ชัดว่าไม่มีความสุข เธอสวมเสื้อกั๊กที่เผยให้เห็นเส้นโค้งของเธอ แต่เธอดูเหมือนจะไม่สนใจ แขนของเธอซึ่งเผยให้เห็นถึงกล้ามเนื้อที่คุณมักไม่ค่อยเห็นกับผู้หญิง
"ออกไป. คนหนุ่มสาวนี้ไม้ได้เรื่องจริงๆ พวกเขามักจะมาและออกโดยไม่มีคำพูด ... คุณรู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่คุณเพิ่งทำลาย? พระเจ้า ฉันจะ ...”
เธอหยิบขึ้นมาพิมพ์เขียวขณะที่เธออ้าปากค้าง ความสนใจของเธอได้เน้นไปที่ภาพวาดของฉันแล้ว
เธอเริ่มต้นอย่างตั้งใจ หน้าโกรธของเธอกลายเป็นรูปประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม เนียร์กลายเป็นชีวิตที่น่าอึดอัดใจ เธอลังเลก่อนที่จะเอาดาบของเธอ ผู้หญิงมองไปที่พิมพ์เขียวและจากนั้นมาที่ฉัน เธอหันความสนใจกลับไปพิมพ์เขียว ในที่สุดเธอก็กระแทกพิมพ์เขียวลงบนโต๊ะและตะโกนอย่างตื่นเต้น: "คุณเป็นอัจฉริยะหรือ?! บอกทีคุณคิดได้ยังไง? "
"อืม ... ฉันควรจะเรียกว่าพรสวรรค์หรือฉันจะเรียกมันว่าแรงบันดาลใจ ... ?"
สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงของเล่นจากมุมมองของเขา
