ตอนที่แล้วChapter 241: การระเบิด!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 243: ความปราถนาที่ไม่โค้งงอ

Chapter 242: เผาไหม้ความอับอาย


แม้แต่คุณนาย สี ก็ยังมอบความเย็นชาให้กับเธอ “เอาหล่ะ หยุน หลั่วปิง พวกเราพร้อมที่จะฟังคำอธิบายของเธอแล้ว ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกัน?”

 

“ฉัน คือฉันไม่รู้จริงๆ ทุกๆอย่างมันควรจะไปได้ด้วยดี...” หลั่วปิง พูดตะกุกตะกัก ร่างกายของเธอบอกได้เพียงแค่อารมณ์เดียว สิ้นหวัง

 

“เธอไม่รู้ได้ยังไง?” คุณนาย สี กดดัน

 

“ก็แน่อยู่แล้วที่เธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสินค้า เพราะสินค้าไม่ใช่ของเธอมาตั้งแต่แรกแล้วยังไงหล่ะ” น้ำสียงที่ฟังชัดของ ซิงเหอ ได้ตัดผ่านฝูงชน

 

พวกเขาหันไปหาเธอในทันที—

 

เธอกำลังเดินมาทางพวกเขาอย่างไม่รีบร้อน ความมั่นใจของเธอได้ทำให้ฝูงชนเงียบกริบ

 

หลั่วปิง เองก็มองไปที่เธอและเบิกตากว้างด้วยความเข้าใจ

 

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ซิงเหอ ได้บอกกับพวกเขามาตั้งแต่แรกๆแล้วว่าแบบนั้นเป็นของปลอม!

 

นั่นหมายความว่าแขนที่เธอถืออยู่ต้องเป็นของจริงเพียงชิ้นเดียว!

 

หลั่วปิง เหงื่อทะลักออกมาเมื่อได้รู้ความจริงที่พึ่งจะถูกเปิดเผย

 

ถ้าเธอรู้สึกหวดกลัวมาก่อนหน้านี้,ตอนนี้...เธอรู้สึกว่าท้องฟ้ากำลังล่วงลงมา

 

ตัวเลือกเดียวที่เธอเหลือก็คือการขอร้องให้ ซิงเหอ ไม่เปิดโปงเธอ

 

แต่นั่นจะเป็นไปได้หรอ?

 

ประโยคที่ ซิงเหอ พูดต่อมาได้เจาะเข้าไปในหัวใจที่อ่อนแอของเธอเรียบร้อยแล้ว “ฉันไม่ได้พูดรึไงว่าเธอขโมยแบบปลอมของฉันมา? เพราะฉะนั้นมันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่สินค้าของเธอจะผิดพลาด”

 

ในขณะนั้น ความรู้สึกของพวกตระกูล สี ซับซ้อนอย่างเหลือเชื่อ

 

ซิงเหอ ได้เตือนพวกเขาว่าสินค้านั้นมันผิดพลาด แต่พวกเขากลับเลือกที่จะไม่เชื่อเธอ แถมยังกล่าวหาว่าเธอขโมยแบบที่แต่เดิมเป็นของเธออยู่แล้ว

 

ด้วยเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น พวกเขาเกือบทั้งหมดได้มองเห็นความจริง...

 

ใบหน้าของพวกเขาร้อนฉ่าด้วยความอับอาย

 

จากเรื่องทั้งหมด มันเป็นเพราะการตัดสินใจของพวกเขาที่เลือกอยู่ข้าง หลั่วปิง จึงทำให้เกิดเรื่องเศร้านี้ขึ้นมา!

 

“ไม่ แบบเป็นของฉัน ฉันไม่ได้ขโมยมันนะ!” การป้องกันของ หลั่วปิง หลุดออกมาจากปากของเธอ ในช่วงเวลานี้ไม่มีอะไรอื่นที่เธอสามารถทำได้นอกจากยึดติดกับเรื่องราวดั้งเดิมของเธอ “ผู้เฒ่า สี คะ ฉันขอสาบานว่าแบบเป็นของฉัน แต่ฉันพูดจริงๆว่าฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น นี่คือข้อผิดพลาดของความไม่ใส่ใจของฉันเองและฉันจะพัฒนามัน; มันจะดีขึ้นในครั้งหน้าแน่นอนค่ะฉันสัญญา!”

 

“เรื่องตลกอะไรกันเนี่ย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับแบบของเธอ แล้วเธอยังกล้าที่จะอ้างว่าแบบเป็นของเธออีกหรอ” ซิงเหอ หัวเราะออกมาขณะที่เธอหลี่ตามอง หลั่วปิง เป็นการเตือน

 

“ขนาดเวลาแบบนี้ เธอยังปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดของเธออีกหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะความโลภและความเห็นแก่ตัวของเธอ คุณย่า สี ก็คงไม่เจอเรื่องแบบนี้ ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้นะ ระบบประสาทของเธอถูกทำลายจากการระเบิด และนั่นอาจจะเป็นสาเหตุให้เธอไม่สามารถใช้แขนเทียมไหนได้อีกนับแต่นี้ไป!”

 

อะไรนะ...

 

ดวงตาของ หลั่วปิง ลอยเคว้งด้วยความกลัว แช่แข็งร่างกายทั้งร่างของเธอทั่วทุกจุด

 

ผลกระทบมันจะร้ายแรงขนาดนั้นได้ยังไง?

 

“หยุน หลั่วปิง รับคำแนะนำของฉันไป และยอมรับความผิดที่เธอทำซะเถอะ ก่อนที่เรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้!” ซิงเหอ จ้องไปที่เธอและพูดอย่างไร้อารมณ์

 

หลั่วปิง สติหลุดและส่ายหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แบบเป็นของฉัน ฉันไม่ได้ขโมยมันมานะ เซี่ย ซิงเหอ ฉันจะไม่ยอมให้เธอปักเรื่องนี้ไว้กับฉัน!”

 

“ถ้าแบบเป็นของเธอแบบที่เธอพูดจริง ถ้างั้นก็บอกพวกเรามาสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันกันแน่!?” มู่ไป๋ พูดเสริมขึ้นมากระทันหัน “ถ้าเธอทำไมได้ แบบนั่นก็ไม่ใช่ของเธออย่างแน่นอน!”

 

หลั่วปิง จนมุม คนอื่นๆต่างคล้อยตามตัวอย่างของ มู่ไป๋

 

“มู่ไป๋ พูดถูก ถ้าแบบเป็นของเธอจริง เธอต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน”

 

“หยุน หลั่วปิง พวกเราไม่มีเวลามาเสียกับเธอทั้งวันนะ พูดออกมาได้แล้ว บอกให้พวกเรารู้ว่าจริงๆแล้วความผิดพลาดคืออะไรกันแน่ หรือว่า...เธอหลอกพวกเราและแบบนี้ไม่ใช่ของเธอจริงๆ?” คุณนาย สี ถามอย่างตรงประเด็น

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด