ตอนที่แล้วเล่ม 2 ตอนที่ 6 : ผู้เยียวยาดวงวิญญาณ (3) [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเล่ม 2 ตอนที่ 7 : ศึกที่สันเขาสีเทา (2) [อ่านฟรี]

เล่ม 2 ตอนที่ 7 : ศึกที่สันเขาสีเทา (1) [อ่านฟรี]


ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

==========

เล่ม 2 ตอนที่ 7 : ศึกที่สันเขาสีเทา (1)

“รู้ไหมการกระทำบาปใดที่สมควรตาย?”

“ขอรับ ข้ารับทราบเป็นอย่างดียิ่ง เป็นศีรษะข้าที่สั่งการผิดพลาดไปตอนที่ตื่นขึ้นเมื่อหลายวันก่อนราวโดนเข้าควบคุม หากท่านจะอนุญาตขอโอกาสข้าอีกสักครั้ง...”

“และใครกันที่ทำให้เจ้าได้เป็นดังเช่นทุกวันนี้?”

“แน่นอนขอรับ เรื่องนี้ต้องขอบคุณนายท่าน เป็นข้าอหังการโดยไม่รู้จักบุญคุณ”

เดดริคยืนขาสั่นหลั่งน้ำตา

‘ดูท่าทีเจ้านี่สิ’ อาร์คหัวเราะอยู่ในใจ

อาร์คเคยใช้ชีวิตโดยได้รับความไม่เต็มใจจากหลายฝ่าย ต้องขอบคุณเรื่องนี้เขาจึงได้รับความสามารถที่ไม่น่ายินดีมา เพียงแค่มองตาผู้อื่นเขาก็สามารถบอกได้แล้วว่าคำพูดที่มาจากปากของอีกฝ่ายมันจริงใจหรือไม่

คำกล่าวของเดดริคหาได้จริงใจไม่

อีกฝ่ายเป็นแค่เอ็นพีซี แต่แล้วกลับรู้ถึงวิธีการลวงหลอก

‘ดูเหมือนเราไม่ควรสิ้นคิดไปวิวัฒนาการให้มัน’

เจ้าค้างคาวมีท่าทีแย่ก็จริง แต่มันไม่เคยลวงหลอก หลังวิวัฒนาการขึ้นเป็นเดดริค มันได้เรียนรู้วิธีการเช่นนี้ อีกทั้งยังมีอัตตาของมันที่สูงขึ้นเพราะการวิวัฒนาการ มันไม่จริงใจ แต่ก็เหมือนว่าเดดริคจะยอมรับอะไรได้บ้างแล้ว ทว่า มันก็ยังไม่อาจยืนยันผลลัพธ์ว่าจะเกิดเรื่องอีกครั้งหรือไม่

เจ้ากะโหลกก็เช่นกัน พอคิดว่าตอนนี้มันยังเป็นสมุนปีศาจที่ซื่อสัตย์ แต่ถ้าหากมันวิวัฒนาการได้ขึ้นมาก็ไม่อาจพูดได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

‘ปีศาจอัญเชิญเหล่านี้ต่างก็มีความฉลาดเป็นของตน’

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้อาร์คเปลี่ยนมุมมองต่อเหล่าสมุนปีศาจของตน

สมุนปีศาจแต่ละตัวต่างมีนิสัยที่แตกต่าง กระนั้น อาร์คก็ยังพยายามที่จะดูแลสมุนปีศาจอย่างเหมาะสม เขาไม่ชอบหนึ่งในพวกมันแต่ก็ไม่อาจละเลยตัวอื่น นี่คือปัญหา

‘ดูเหมือนเราต้องควบคุมแล้ว เหมือนใช้แครอทล่อกระต่าย’

เช่นเดียวกับที่เพื่อนฝูงจะทำตัวดีหากคุณกล่าวชม จนบางทีอาจทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นคนอวดดี นอกจากนี้ บางคนเหมาะสมที่จะใช้ความรุนแรงด้วยมากกว่าเพื่อทำให้อยู่ในลู่ในทาง

ดังว่า กระทั่งยาชั้นเลิศยังให้ผลร้ายได้หากกินเกินขนาด เขาต้องควบคุมปรับใช้ให้ดี

นี่จึงเป็นเหตุว่าทำไมอาร์คถึงจัดการเดดริคจนแทบจะเกินเลยไป กระทั่งเจ้ากะโหลกที่มีค่าความภักดีสูงยังมีโอกาสเปลี่ยนนิสัยในวันหนึ่ง เพื่อเป็นการเตรียมการก่อนวันนั้นจะมาถึง เขาต้องเชือดไก่ให้ลิงดูโดยใช้เดดริคเป็นตัวอย่าง กล่าวก็คือ เดดริคโดนลงโทษอย่างหนักหน่วงเพราะเขาเลือกมันเป็นตัวอย่างผู้โชคร้ายนั่นเอง

‘อืม การดูแลสมุนปีศาจสามตัวนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดูเหมือนจะพอเข้าใจแล้วว่าอาจารย์ที่สอนเด็กหลายสิบคนมันเหนื่อยยากแค่ไหน’

“เอาล่ะ ในเมื่อสำนึกแล้ว ครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้ก็แล้วกัน”

“อา! ขอบคุณขอรับเจ้านาย”

“ทวนคำตามที่ฉันพูด คำปฏิญาณข้อที่หนึ่ง!”

“ว่าอะไร?” เดดริคเอียงศีรษะแต่แล้วก็เร่งร้อนยกมือขึ้นเมื่ออาร์คจ้องมองเสียดแทง

“คำปฏิญาณข้อที่หนึ่ง!”

“ข้าจะเชื่อฟังเจ้านายไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ข้าจะยิ้มให้เจ้านายเสมอ ต่อสู้เมื่อต้องสู้ และตายเมื่อต้องตาย ชีวิตและความตายขึ้นอยู่กับเจ้านาย”

“คำปฏิญาณข้อสอง!”

“ข้ายินดียอมรับอย่างเต็มใจกินอาหารที่เจ้านายมอบให้ เช่นกัน ข้าจะไม่ปริปากบ่นแม้ครึ่งคำ”

“คำปฏิญาณข้อสาม!”

“หากไม่สามารถรักษาคำสาบานทั้งสองข้อได้ ข้ายินดีรับการลงโทษ”

สีหน้าของเดดริคยิ่งซีดเผือดขณะกล่าวคำปฏิญาณตนของสมุนปีศาจ

“จำได้หมดแล้วใช่ไหม?”

“ขอรับ...”

“ดี งั้นกลับไปโลกใต้พิภพแล้วอยู่ที่นั่นเพื่อเขียนจดหมายขออภัยจนกว่าจะเรียกแกมาอีกครั้ง”

เดดริคกลับไปยังโลกใต้พิภพด้วยสภาพที่ไม่ต่างอะไรไปจากเหยียบก้อนอึมา

ด้วยเหตุนี้ การกบฏที่เริ่มขึ้นจากการวิวัฒนาการจึงโดนกวาดล้างทิ้งไร้สิ้นความหวัง นอกจากนี้ มันยังโดนสัญญาทาสอีกด้วย

นักสิทธิเด็กและสัตว์ป่าคงต้องคลั่งแน่ถ้าได้ยินได้ฟังเรื่องนี้ แต่นี่เป็นในเกม อาร์คจึงสามารถเผด็จการได้ตามใจชอบ

* * *

 

ไม่ไกลจากฝั่งที่ปลาโลมาส่งลง อาร์คพบเห็นหมู่บ้าน มันเป็นหมู่บ้านที่วุ่นวาย ด้วยจำนวนผู้เล่นที่มากมายกำลังเข้าออก เจ้างูไม่มีปัญหาในเมื่อมันทำตัวเป็นเข็มขัดดังที่เคยเป็น ทว่า เจ้ากะโหลกและค้างคาวนั้นจะดึงดูดความสนใจของผู้เล่น ดังนั้นแล้วจึงไม่ควรเก็บพวกมันไว้ หลังส่งสมุนปีศาจกลับ อาร์คจึงเดินเข้าไปยังหมู่บ้าน

‘หึหึหึ นี่มันนานแค่ไหนกันแล้วนะ?’ ขณะที่มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน อาร์คก็เริ่มเผยรอยยิ้มน่าเกลียดขึ้นบนใบหน้า

ร้านค้าที่โนเดเลสไม่รับซื้อไอเทมที่หาได้ตามท้องสมุทร ต้องขอบคุณเรื่องนี้ทำให้กระเป๋าของเขา และรวมถึงท้องเจ้างูน้อยเต็มไปด้วยไอเทมจากท้องทะเล ในเมื่อเวทมนตร์ฟื้นคืนของเขาเข้าถึงขั้นกลางแล้ว ไอเทมทั้งหมดจึงยังมีความทนทานอยู่ที่ 100% อีกทั้ง พวกมันยังมีของหายากปนอยู่ในกองสิ่งของพวกนั้นด้วย แน่นอนว่าสมควรขายได้เป็นเงินไม่น้อย

มันยังมีอีกอย่างที่ทำให้อาร์คอารมณ์ดี กระเป๋าของเขานั้นเต็มไปด้วยไข่มุกที่ได้รับมาจากโนเดเลส เขาได้รับมันมาอย่างน้อยก็ 800 เม็ดจากการเปิดธุรกิจการค้าเห็นจะได้ แม้ว่ามันจะเป็นอัญมณีชั้นต่ำหากเทียบกับสิ่งอื่น แต่อย่างน้อยก็ยังเป็นอัญมณี ดังนั้นแล้วจะไม่ให้เขายินดีได้ยังไงจริงไหม!?

พอเข้าหมู่บ้านมา โดยทันทีอาร์คได้มุ่งหน้าไปยังร้านขายของชำ

“ยินดีต้อนรับ! ให้ข้าช่วยอะไรไหม?” เจ้าของร้านออกมาต้อนรับอาร์คด้วยใบหน้าอบอุ่น

“ผมอยากขายของพวกนี้น่ะครับ จะได้ราคาประมาณเท่าไหร่กันครับ?”

ขณะที่อาร์คนำเอากองภูเขาสิ่งของออกมา เจ้าร้านถึงกับปากอ้ากว้าง แผ่นหนังส่วนใหญ่จะเป็นสิ่งที่ได้จากมอนสเตอร์ใต้ท้องทะเล ปะการัง รวมถึงอุปกรณ์สวมใส่ใต้น้ำ กระทั่งว่าพวกมันเป็นขยะ แต่พวกมันกลับหาพบได้ยากบนบก

เจ้าของร้านดีดลูกคิดรางแก้วภายในใจทีละชิ้นนับคำนวณออกมา “ทั้งหมดนี่ให้ 34 เหรียญทอง เจ้าคงหาราคาดีกว่าในละแวกใกล้เคียงนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

ราคาตลาดเท่านี้ก็ไม่แย่นัก

‘นี่ก็พอสมควร คงไม่แย่นักถ้าจะขายไข่มุกด้วยเลย’ อาร์คพยักหน้ารับจากนั้นจึงนำเอาไข่มุกออกมา “แล้วสิ่งนี้ให้ราคาเท่าไหร่ครับ?”

“โอ้ นี่ไข่มุกคุณภาพดีเอาเรื่องเลย แถมยังมีตั้ง 800 เม็ด... นี่เจ้าไปหามาจากไหนกัน?”

“ผมบอกไม่ได้ครับ”

“เอาเถอะ รู้ไปข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”

เจ้าของร้านเริ่มสำรวจพิจารณาไข่มุกพลิกมันสำรวจสอดส่องไปมา

“ข้าให้ราคา 25 เหรียญเงินต่อเม็ด ทั้งหมดแล้วรวมเป็น 200 เหรียญทอง”

ความผิดหวังฉายผ่านใบหน้าของอาร์ค เขาคิดว่าสมควรได้สัก 300 เหรียญทอง นี่ยังขาดอีกตั้ง 100 เหรียญทอง

‘หรือเราควรไปฮารันหรือแจ๊คสันเพื่อขายพวกมันดี?’

ถ้าหากเขากลับไปยังฮารันหรือแจ๊คสันที่เขามีสัมพันธ์อันดีเยี่ยมด้วย เขาสมควรได้ราคาตามที่คาดเอาไว้คือ 300 เหรียญทอง แต่มันต้องใช้เวลาเกือบทั้งสัปดาห์กว่าจะกลับไปถึงเมืองแจ๊คสันได้ มอนสเตอร์ที่ต้องพบเจอระหว่างทางก็เลเวลแค่ 40 เดินทางไปกลับทั้งวันและคืนคงไม่คุ้มค่าประสบการณ์ที่ได้รับ

100 เหรียญทองแลกกับการไปกลับรวมสองสัปดาห์ แทบไม่ต้องคิดมากเลย

‘จะอย่างไรเราก็ต้องไปเพราะภารกิจ ‘ราชทูตแห่งชาวเงือก’ แต่ตอนนี้เราไม่มีเวลามากนัก ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วยังเจอเมืองเพียงแค่น้อยนิด น่าเสียดายอยู่บ้างแต่คงดีกว่าที่จะขายพวกมันให้หมด’

“อา!”

ขณะเดียวกันนั้น ผู้เล่นคนหนึ่งที่กำลังรับชมสินค้าอยู่ภายในร้านเห็นสิ่งที่อาร์คกระทำจึงร้องออกด้วยสีหน้าตื่นตกใจ จากนั้น ด้วยเสียงที่คล้ายโมโห เขาฉุดแขนอาร์คเข้าหาแล้วกล่าวว่า “จะขายพวกมันโดยไม่ปรึกษาผมได้ยังไง? แม้นายจะขายได้ แต่ก็ต้องขายหลังจากที่แบ่งสันปันส่วนกันก่อนสิ เจ้าของร้าน ไว้พวกเรากลับมาอีกทีนะครับ”

“หือ หา”

อาร์คที่โดนฉุดกระชากออกมาโดยไม่ทันได้พูดกล่าวอะไรซักคำพลันชักแขนของตนกลับ

“นี่นายเป็นใคร? จำผิดคนหรือเปล่าเนี่ย”

“อา ขออภัย นายตกใจที่ผมตะคอกใส่สินะ?”

ชายคนนี้เป็นฮอบบิท ด้วยความเตี้ยและใบหูนั่น อีกทั้งยังมีกระเป๋าหลายใบ ดูท่าทีคล้ายพ่อค้าวาณิชอยู่บ้าง ที่จริงแล้วอาร์คปล่อยให้เขาลากตัวออกมาโดยไม่พูดอะไรซักคำเพราะคิดว่าน่าจะมีภารกิจหรืออะไร แต่หลังออกมา ท่าทีและคำพูดจาเหล่านี้ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใช่เอ็นพีซี

“ผมชื่อว่า ซิด ดังที่นายเห็น ผมเป็นฮอบบิทอาชีพพ่อค้าน่ะ”

“ฉันชื่ออาร์ค ว่าแต่นายรู้จักฉันเหรอ?”

“ไม่หรอก พวกเราเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก แต่ขณะที่มองดูนายรู้สึกเสียดายอยู่บ้างก็เลยเข้าไปขัดน่ะ”

“เสียดาย? หมายความว่ายังไง?”

“ร้านค้าในหมู่บ้านแห่งนี้มีชื่อเสียงในละแวกว่าให้ราคาตลาดต่ำที่สุด ยิ่งขายมากก็ยิ่งเสียมาก ก่อนหน้านี้นายน่าจะพอรู้ราคาสินค้าตามตลาดมาบ้าง แต่นายยังไม่รู้ราคาแท้จริงของตลาด ถ้าหากนำไอเทมมูลค่าสูงกับต่ำปนรวมกัน บ่อยครั้งที่นายจะรู้สึกว่ามันโอเคถ้าหากจะขายพวกมันในจำนวนมากเพราะได้ราคาตามค่าเฉลี่ย อีกทั้ง มูลค่าของไข่มุกนั่นจะต่ำเพราะนี่เป็นหมู่บ้านชายทะเล ถ้าหากนายไปขายในเมืองที่อยู่ห่างจากที่นี่สักสองวัน นายน่าจะขายได้เม็ดละ 40 เหรียญเงินเลยทีเดียว”

“เม็ดละ 40 เหรียญเงิน! จริงเหรอเนี่ย?”

นี่ไม่ใช่หมายความว่าเขาจะได้รับเพิ่ม 120 เหรียญทองหากลงทุนลงแรงเดินทางแค่สองวันหรือไร? เหงื่อเย็นหลั่งเต็มแผ่นหลังแล้ว เขาเกือบเสียเงิน 120 เหรียญทองไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีแล้ว

“แน่นอน แล้วถ้าผมช่วยนายสักหน่อย อาจจะได้เพิ่มอีกสัก 48 เหรียญทองประมาณนั้น” ซิดหัวเราะออกขณะบอกเป็นนัยถึงกำไรที่มากขึ้น

ถึงจุดนี้ อาร์คเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว

“ในโลกนี้ไม่มี ‘ของฟรี’ ใช่ไหม?”

“แน่นอน มันเป็นการให้และรับ ผมก็มีสิ่งที่ต้องการอยู่ นายไม่คิดลองฟังดูก่อนเหรอ?”

อาชีพพ่อค้าค่อนข้างคลุมเครือ พ่อค้าเป็นอาชีพที่สามารถแบกกระเป๋าได้ถึงหกใบ นอกจากนี้ พวกเขายังสามารถเรียนทักษะการสร้างผลิตภัณฑ์ได้แทบทั้งหมด และพวกเขายังจะได้รับโบนัสเพิ่มยามซื้อขายแลกเปลี่ยนกับเอ็นพีซี กระทั่งว่าค่าความสัมพันธ์ของพวกเขาแทบไม่มีต่อกัน พวกเขาก็ยังจะได้รับกำไรถึง 20% จากการซื้อและขายด้วยความสามารถการแลกเปลี่ยน ต้องขอบคุณเรื่องนี้ พวกเขาจึงสามารถได้รับเงินทองจำนวนหนึ่งได้ตั้งแต่เริ่มเล่นเกมวันแรกเลยทีเดียว

ปัญหาอยู่ที่การต่อสู้ ในเมื่อพวกเขาต้องแบกสัมภาระมากมายขนาดนั้น พวกเขาไม่มีทางที่จะมีทักษะเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ได้เป็นแน่ กระทั่งว่ามีข้อจำกัดทางการต่อสู้มากมาย แม้กระนั้นถ้าหากพวกเขาเลเวลสูงกว่า 50 การเอาชนะมอนสเตอร์เลเวล 20 สักตัวหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไร นอกจากนี้ ค่าประสบการณ์ที่พวกเขาจะได้รับจากการล้มมอนสเตอร์ยังได้เพียงแค่ 50%

เลเวลของพ่อค้าจะเพิ่มขึ้นจากการซื้อขายแลกเปลี่ยน พวกเขาจะใช้ราคาตลาดของสิ่งของระหว่างหมู่บ้านและเมืองให้เป็นประโยชน์ พวกเขาจะขายของที่ซื้อหามาในราคาถูกให้กับสถานที่ที่มีราคาตลาดของสิ่งนั้นในราคาที่แพงขึ้น นี่เป็นวิธีการเติบโตทั่วไปของพวกพ่อค้า

แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่อาจได้รับค่าประสบการณ์และเงินทองด้วยการแลกเปลี่ยนโดยง่าย เป็นเพราะราคาตลาดมันมีความผันผวน สำหรับพ่อค้าแล้วข้อมูลนับเป็นแหล่งน้ำหล่อเลี้ยงเลยก็ว่าได้ ถ้าหากพวกเขาไม่ศึกษาข้อมูลและคอยกางหูรับฟังคาดคำนวณราคาตลาดให้ดี พวกเขาอาจสูญเสียมหาศาล กระทั่งว่าการแลกเปลี่ยนสำเร็จ มันก็มีบางกรณีที่อาจล้มละลายจากการแลกเปลี่ยนได้ มันเป็นอาชีพที่ค่อนข้างซับซ้อนและมีหนทางเฉพาะ ยากที่จะกล่าว ทว่าการเติบโตของอาชีพนี้ก็ดูสนุกเอาเรื่องเลยทีเดียว

พวกเขามักจะค้าขายขณะที่แบกกระเป๋าไปมาตั้งแต่เริ่มเกม ทว่า ในภายหลังพวกเขาสามารถซื้อรถลาก พาหนะการค้าหรือกระทั่งเรือขนส่งสินค้าก็ยังได้ นอกจากนี้ พวกเขายังเป็นหนึ่งในผู้นำการค้าการระหว่างอาณาจักรอีกด้วย

ยิ่งทำธุรกรรมขนาดใหญ่มากขึ้นก็ยิ่งต้องไปไกลขึ้น การค้าของพวกเขาจะยิ่งต้องผ่านสถานที่อันตรายมากขึ้น และนั่นหมายถึงย่อมได้รับค่าประสบการณ์และทักษะที่มากยิ่งขึ้น

ทว่า นิวเวิร์ลด์เป็นสถานที่ที่ความปลอดภัยต่ำอนาถมาก การเดินทางสำหรับพวกพ่อค้าที่ไม่มีความสามารถในการต่อสู้ มันย่อมเป็นการผจญภัยเสี่ยงทายชีวิตและโชคลาภ ถ้าหากพวกเขาพบเจอเหล่าโจรมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งระหว่างเดินทาง พวกเขาก็ต้องสูญเสียครั้งใหญ่ ถ้าหากมันเลวร้ายมากอาจทำพวกเขาล้มละลายได้ ดังนั้นแล้ว พวกเขาจึงต้องการเอ็นพีซีทหารรับจ้างหรือไม่ก็ผู้เล่นเลเวลสูงคอยคุ้มกันการเดินทางไกลให้ นี่ก็คงเป็นจุดประสงค์ที่ซิดหมายตาอาร์ค

“กิรัน เมืองแห่งการค้า อยู่ห่างจากหมู่บ้านนี้ไปสองวัน มันก็เหมือนเมืองหลวงของเหล่าพ่อค้าวาณิชและผู้เล่นอาชีพสร้างผลิตภัณฑ์ และไข่มุกที่นายมี อาร์คนิม มันคือวัสดุชั้นดีสำหรับเหล่าผู้เล่นอาชีพสร้างผลิตภัณฑ์ หลากหลายผลิตภัณฑ์ระดับต้นและกลางต่างต้องใช้ไข่มุก แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่มักขาดแคลนในกิรันเสมอมา ราคาตลาดย่อมสูงที่สุด กล่าวตามตรงนะ ถ้าหากผมจ่ายไหว ผมก็อยากที่จะซื้อพวกมันเสียเดี๋ยวนี้เลย”

“หรือก็คือ นายจะให้ฉันคุ้มกันไปส่งที่กิรัน?”

ขณะที่อาร์คกำลังอ่านสีหน้าอยู่นั้น ซิดจึงพูดเสริมอย่างรวดเร็ว “นายต้องไม่เสียใจแน่นอน ผมมีทักษะแลกเปลี่ยนอัญมณีอยู่ ดังนั้นแล้วถ้าหากผมออกหน้าให้ก็จะได้เพิ่มอีกสัก 15% พิจารณาจากราคาตลาดของไข่มุกที่ 40 เหรียญเงิน ตอนนี้ทั้งหมดน่าจะรวมได้ประมาณ 320 เหรียญทอง และเพิ่มเข้าไปอีก 15% ของ 320 เหรียญทองซึ่งก็คือ 48 เหรียญทอง ดังนั้นแล้วนายก็สมควรได้เพิ่มอีก 168 เหรียญทองกรณีเทียบราคาจากร้านเมื่อกี้ ถ้าหากขายพวกของทั่วไปด้วยก็น่าจะได้เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย ก็ถือว่าดีสำหรับผมด้วย ผมได้ค่าประสบการณ์ และอาร์คนิมก็ได้เงินเพิ่ม”

‘168 เหรียญทอง’

ขนาดไม่ต้องใช้เนตรแห่งแมว ดวงตาของอาร์คยังเรืองแสงสีทองออกมาได้ เขาจะได้รับเพิ่มอีก 168 เหรียญทองเพียงแค่ลงทุนลงแรงอีกสองวันในเกมเท่านั้น

แม้ว่าเขาจะมีกฎไม่เชื่อใจผู้เล่น แต่เรื่องความต่างของผลประโยชน์ขนาด 168 เหรียญทอง หรือเทียบเท่าได้กับหนึ่งล้านหกแสนแปดหมื่นวอน มันไม่ใช่จำนวนที่เขาซึ่งใช้ชีวิตอย่างตระหนี่ถี่เหนียวจะเพิกเฉยได้ อีกทั้ง เขาได้คิดถี่ถ้วนดีแล้ว ถ้าหากร่วมทางไปกับซิดที่รู้เส้นทางอยู่แล้ว มันคงประหยัดเวลาได้เยอะ

ทว่า อาร์คก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้างที่ต้องยอมรับเงื่อนไข ไข่มุกทั้งหมดนี้ไม่ใช่หมายความว่าตนต้องส่งมอบทั้งหมดให้อีกฝ่ายหรือไร? แล้วเขาจะเชื่อใจอีกฝ่ายจนส่งมอบไข่มุกทั้งหมดให้เลย?

ราวกับรู้ว่าอาร์คครุ่นคิดสิ่งใด ซิดหัวเราะออกขณะดึงเอากระดาษและปากกาออกมา จากนั้นเขาจึงเขียนอะไรบางสิ่งและส่งมอบให้อาร์คไป หน้าต่างข้อมูลจึงเด้งขึ้น

 

=====

สัญญาแห่งนักการค้า

หนังสือสัญญาที่บันทึกเอาไว้สำหรับนักวาณิชผู้มีทักษะความเชี่ยวชาญธุรกิจการขายต่อ แลกเปลี่ยน หรือรับหน้าที่เป็นตัวแทนให้ผู้เล่นอื่น

หากท่านเซ็นต์สัญญานี้ จะเป็นผลให้นักวาณิชเป็นตัวแทนทำการค้า และมีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะเป็นตัวแทนการทำธุรกิจแทนผู้เล่นอื่น และเป็นการรับประกันรายได้ หากนักวาณิชไม่กระทำตามสัญญา กิลด์พ่อค้าจะรับทราบ และสถานะพ่อค้ารวมถึงชื่อเสียงจะถูกเพิกถอน และท่านจะสามารถเทียบปรับได้ในปริมาณสองเท่าของสัญญา เมื่อสัญญาการค้าเสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์ หนังสือสัญญานี้จะถูกยกเลิกโดยอัตโนมัติ

หนังสือสัญญา : นำไข่มุกของอาร์คไปขายต่อ สัญญานี้จะมีผลเมื่อไข่ทั้งหมดถูกมอบให้ซิดที่เมืองกิรัน ซิดจะต้องนำเงินจากการขายไข่มุกทั้งหมดส่งมอบให้อาร์ค

=====

 

“ตอนนี้นายเชื่อใจผมได้หรือยังล่ะ?”

หนังสือสัญญานี้มีเอาไว้เพื่อการแลกเปลี่ยนทั่วไปจนกระทั่งถึงการกู้หนี้ การติดค้าง การแลกเปลี่ยนพิเศษ รวมถึงอีกหลายสถานการณ์ มันก็คือเอกสารยืนยันว่าถ้าหากมีปัญหาใดเกิดขึ้น ความรับผิดชอบทั้งหมดจะตกเป็นของนักวาณิช เหตุผลที่นักวาณิชมีความน่าเชื่อถือต่อผู้เล่นอื่นสูงก็ต้องขอบคุณทักษะหนังสือสัญญาอันพิเศษเช่นนี้

‘แน่นอน... ถ้าหากมีสัญญานี่ ก็คงไม่มีโอกาสให้ตุกติกอะไรได้’

“ได้ ฉันจะร่วมทางไปกับนาย”

“ดีเลย ในเมื่อนายได้รับไข่มุกมากมายขนาดนี้มา นายก็สมควรเลเวลมากกว่า 60 ใช่ไหม?”

“อืม เลเวล 65 น่ะ”

“ดีเลย ในที่สุดพวกเราก็ได้คนครบสามคนเสียที ตอนนี้คงออกเดินทางได้แล้ว”

“หา? มีคนอื่นร่วมทางไปด้วย?”

“มีสองหนทางที่จะไปยังกิรัน ทางอ้อมต้องใช้เวลาไม่สามก็สี่วัน ถ้าหากพวกเราอยากไปถึงภายในสองวัน มันก็จำเป็นต้องผ่านสันเขาสีเทาไป ทว่า มอนสเตอร์แถบนั้นเป็นพวกโทรลกับนักย่องเบาเลเวลสูง ดังนั้นแล้วพวกเราก็เลยจำเป็นต้องหาผู้เล่นเลเวล 60 มาไว้สักสามคนเพื่อความอุ่นใจ”

“แต่ว่าฉัน...”

“คนอื่นรออยู่ที่โรงเตี๊ยม ไปกันเถอะ ไว้แนะนำพวกเขาให้รู้จักนะ”

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด