Vol. 2 Ch. 9
Vol. 2 Ch. 9
องค์จักรพรรดินีไม่ได้เสด็จมาในเวลาอาหารเย็น ฉันรู้สึกโล่งใจ แต่ในขณะเดียวกันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อาหารเย็นเหมาะกับปากของฉันมากขึ้น อาจเป็นเพราะพวกเขาเปลี่ยนพ่อครัว ฉันทานอาหารเย็นที่ห้องอาหาร เนียร์ยืนอย่างดุเดือดหลังฉัน
ฉันเช็ดปากด้วยผ้าเช็ดปากล้างมือของฉันในชามหยกหันกลับไปมองเนียร์ที่มือจับดาบและเรียกเธอว่า "เนียร์"
"อาหารไม่เหมาะกับปากของท่านหรือ?"
"ไม่เลย ... ไม่เลวเลย" ฉันส่ายหัวและจับขวดในมือ วันนี้ฉันจะมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่านหญิงในคืนนี้ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะต้องเดินทางไปที่ส่วนใน ฉันจะต้องให้เนียร์พาฉันไปที่นั่นเพราะองค์จักรพรรดินีไม่อยู่ที่นี่
เนียร์มองที่ฉันโดยไม่มีความเห็นอกเห็นใจใด ๆ และถามว่า "ท่านมีคำสั่งอะไร?"
ฉันไม่ทราบว่าทำไม แต่ฉันสามารถตรวจพบความเกลียดชังต่อฉันและความปรารถนาที่จะฆ่าฉันในสายตาของเธอ ... หากเธอไม่ได้รับคำสั่งเพื่อปกป้องฉันฉันเดิมพันว่าฉันจะมีร่องคอของฉันในขณะที่การเดินเล่นในเวลากลางคืนจากที่ไหนสักแห่ง
"อืม... คุณช่วยพาฉันไปหาองค์จักรพรรดินีได้ไหม? ฉันมีบางอย่างที่ฉันอยากให้เธอ ... "
"มันคืออะไร?"
ดวงตาของนางเนียร์เปลี่ยนไปและความรู้สึกที่เธอตั้งใจจะฆ่า ดูเหมือนว่าเธอโกรธถ้าฉันพูดถึงองค์จักรพรรดินีต่อหน้าเธอ ฉันมอบขวดเล็ก ๆ ไว้ในมือของฉันและกล่าวว่า "นี้ไง ... ฉันคิดว่านี้คือน้ำศักดิ์สิทธิ์ของเอลฟ์ ... ฉันไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์อะไรแต่แม่ของฉันก็ขอให้ฉันนำมาให้ "
"เอาล่ะโปรดมากับฉัน ฉันจะพาคุณไปที่ส่วนใน อย่างไรก็ตามอย่ากลัวเมื่อคุณวางเท้าเข้าไปส่วนใน "
เนียร์คำนับ น้ำเสียงเธอฟังเหมือนเธอเยาะเย้ยฉัน ฉันยืนขึ้นและเดินตามเนียร์ส่วนในในที่ ๆ องค์จักรพรรดินีอยู่ ตัดสินโดยเสียงของเนียร์ ฉันคิดว่ามันได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา
ห้องโถงส่วนในตั้งอยู่บริเวณด้านในสุดของพระราชวัง ไม่ได้ดูสะดุดตา ดูเหมือนวังธรรมดา เมื่อเทียบกับอาคารอื่น ๆ ที่อยู่อาศัยขององค์จักรพรรดินี ... ปกติ ฉันสังเกตรอบๆ มีหญิงสาวสองคนที่มีดาบอยู่ข้างประตู พวกเขามองเหมือนกันกับเนียร์ พวกเขามี ชุดเหมือนกันทรงผมเหมือนกันและแม้แต่ท่าทางเหมือนกัน
เมื่อพวกเขาเห็นเนียร์ เขาคำนับและทักทายเธอ: "ครูฝึก!"
เนียร์ พยักหน้าและตอบว่า "อืม"
จากนั้นเธอก็เดินไปหาพวกเขาและมองไปที่ฉันตามหลัง จากนั้นเธอก็ยิ้มให้ยิ้มเล็กน้อยสับเท้าของเธอขึ้นบันไดและกล่าวว่า "องค์ชายถ้าคุณเตรียมตัวเสร็จแล้วโปรดตามมา"
ฉันพยักหน้าและตามเนียร์ไป
"ห้องโถงชั้นในเป็นสถานที่พักผ่อนขององค์จักรพรรดินีและผู้ชายจะถูกห้ามไม่ให้เข้าไป! เข้ามาอีกหนึ่งก้าวและคุณจะถูกฆ่าทันทีอย่างไร้ความปราณี !! "
มันไม่ได้เกิดขึ้นกับฉัน!
ฉันจะกลับคำสิ่งที่ฉันพูดเกี่ยวกับการมียามสองคนนั้น ฉันวางลงเท้าลงไปดาบถูกฟันจากทุกทิศทาง พวกเขามีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วฉันได้ยินเพียงเสียงดังก้องของเหล็ก ฉันยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงในท่าทางเช่นเดียวกับเมื่อฉันวางเท้าลงประมาณสิบดาบมีจุดมุ่งหมายที่คอของฉันเหมือนสร้อยคอ
ฉันรู้สึกว่าเป็นเหล็กที่คอของฉัน คอของฉันจะได้รับการเจาะถ้าฉันยังขยับ หา?
ฉันถูกล้อมรอบด้วยการสะท้อนความหนาวเย็นของดาบ สมองของฉันว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิงขณะที่ฉันมองไปที่หญิงสาวก่อนหน้าฉันซึ่งดวงตาเต็มไปด้วยความตั้งใจในการฆ่า ถ้าฉันก้าวอีกก้าวหนึ่งร่างของฉันจะเป็นชิ้น ๆ ตอนนี้
"องค์ชายนี่คือวัลคิรี่ ตอนที่ท่านก้าวลงบันไดสิบสองดาบก็เล็งไปที่คอของท่านแล้ว ท่านอาจไม่เคยจินตนาการว่าท่านสามารถมีมีดจำนวนมากอยู่ทีคอของท่านใช่มั้ย?
เนียร์ยืนอยู่ตรงหน้าฉันและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เธอตบมือและดาบออกจากคอของฉันได้ทันที เงาขยับและฉันคว้าคอของฉันและหายใจขณะที่ฉันสังเกตรอบๆของฉันด้วยความตกใจ ไม่มีอะไรนอกเหนือจากยามสองคนข้างประตู ช่วงเวลานั้นก็เหมือนกับความฝัน
"โปรดรอสักครู่ฉันจะไปรายงานองค์จักรพรรดินี"
......
ฉันนั่งและมองไปที่เนียร์อย่างตกใจ เธอมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ เธอหันกลับมาอย่างเก๋ไก๋ ฉันรู้สึกเหมือนหางม้าสีดำของฉันรัดหัวใจของฉัน วัลคิรี่เป็นกลุ่มที่น่ากลัวของผู้หญิง! พวกเขาควรจะเรียกว่าบ้า ไม่ใช่ซื่อสัตย์! กับกลุ่มของยามเช่นเดียวกับที่นี่สถานที่แห่งนี้จะต้องเป็นปราสาทที่ไม่อาจบุกรุกได้
ฉันสั่นขณะที่ฉันลุกขึ้น สองขาของฉันเป็นเหมือนวุ้นและฉันพยายามที่จะยืนบนขาของฉันเอง น่าอายมาก ... ฉันไม่มีอะไรนอกจากความเคารพสูงสุดสำหรับทุกคนที่สามารถรักษาความสงบของพวกเขาเมื่อพวกเขามีสิบสองดาบกดกับลำคอของพวกเขา
เนียร์กลับมาอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า "องค์จักรพรรดินีเรียกคุณ โปรดเข้ามา "
จากนั้นเธอก็พาฉันเข้าไปข้างใน การตกแต่งภายในของห้องในถูกตกแต่งอย่างหรูหรากว่าภายนอก เทียนที่ส่องประกายสว่างผนังอันงดงามของห้องชั้นใน มันเหมือนกับว่าทุกอย่างทำจากทอง ดูเหมือนจะมีกลิ่นหอมของผลไม้จาง ๆ อยู่ข้างใน
เนียร์พาฉันไปที่ประตูพับขนาดใหญ่สีขาวและกล่าวว่า "องค์จักรพรรดินีกำลังรอท่าน อยู่ข้างใน"
"โอ้ ... โอเค ... "
"ดังนั้นก่อนที่คุณจะพยายามทำบางอย่างกับองค์จักรพรรดินีโปรดจำไว้ว่าการดำรงอยู่ของเรา อย่างไรก็ตามเราสามารถตัดท่านเป็น 12 ส่วนในขณะที่ท่านขยับเพียงก้าวเดียว ฉันหวังว่าท่านและองค์จักรพรรดินีจะสนุกกับการสนทนา "
การแสดงออกของเนียร์เป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ คุณอาจจะบอกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สุภาพ แต่ในสายตาของฉันมันก็เหมือนสายตาที่ดุร้ายของปีศาจจากนรก เนียร์เปิดประตู ฉันหายใจเข้าและเข้าไป
ห้องของเธอมีโครงสร้างคล้ายกับห้องฉันยกเว้นความฟุ่มเฟือยมากขึ้น อากาศยังเต็มไปด้วยกลิ่นผลไม้ที่มากกว่า ผมมองไปรอบ ๆ และเห็นจักรพรรดินีนั่งอยู่ที่โต๊ะ ผมยาวสีดำของเธอสะบัดลงขณะที่เธอกำลังเขียนเอกสารที่อยู่ข้างหน้าของเธอในขณะที่ยังคงอยู่ในการลุกขึ้นของเธอเหมือนทหาร
เกมที่ยุติธรรม ผู้คุมกฏมีงานของผู้คุมกฏ
โดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นและในขณะที่มือของเธอขยับต่อไปบนเอกสารเธอถามอย่างอ่อน: "ลูกมาที่นี่ซะดึกเลย ลูกชายของฉันมีเรื่อง?"
"มันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่าย ... องค์จักรพรรดินีโปรดให้อภัย ... "
"เกิดอะไรขึ้นในตอนบ่าย?"
"สิ่งที่ฉันพูดนั้นดูอ่อนแอและทำให้ท่านโกรธมาก "
"โอ้ว่า ฉัน ... ฉัน ... ฉัน ... "
ฉันสังเกตเห็นว่ามือของเธอถือปากกาของเธอสั่นเล็กน้อย
"ไม่ต้องกังวล ผมไม่โกรธหรอก"
วินาทีต่อมาเธอหายใจเข้าลึก ๆ เงยหัวขึ้นและมองมาที่ฉัน ดวงตาสีดำของเธอเต็มไปด้วยความหวังขณะที่เธอถามว่า "มีอะไรอีกไหมที่ลูกต้องการถาม"
"แม่ของฉันขอให้ฉันมอบบางสิ่งบางอย่างให้"
ฉันมอบขวดด้วยมือสองข้าง ใบหน้าของเธอเลือนหายไปชั่วขณะหนึ่ง เธอหยิบขวดเหลือบมองแล้วพูดว่า: "ฉันรู้สึกขอบคุณ มีอะไรอีกไหม ลูกแม่? ไม่ต้องกังวล เอาผลไม้ไหม "
องค์จักรพรรดินีทรงฉีกองุ่นเล็ก ๆ และส่งมอบให้ฉันกินอย่างเงียบ ๆ ทีละอัน เธอจับใบหน้าของเธอและฉันคิดว่าเธอยิ้มขณะที่เธอเฝ้ามองฉัน เธอถามว่า "ลูกปรับตัวให้เข้ากับชีวิตกับพวกเอลฟ์ที่นั่นดีไหม?"
"ฉันปรับตัวได้ดีขอบคุณสำหรับความห่วงใย ฝ่าบาท"
"เจ้าพวกเอลฟ์ไม่สามารถดูแลลูกได้ดีหรือ?"
"แม่ ... ฉันหมายความว่าแม่ของฉันปฏิบัติกับฉันเป็นอย่างดี"
* * * * * * * * แคร้ก
ฉันกลัวยกศีรษะของฉันและเห็นปากกาขนนกอยู่ในมือของเธอสองคน ... เธอมองไปรอบ ๆ และจากนั้นก็หันกลับมามองฉัน เธอเหวี่ยงปากกาที่ส่ายไปมาตอนนี้หายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า "มี ... มี ... ไม่มีใคร ... คนอื่นอยู่ในห้องของฉัน ... ดังนั้น ... ดังนั้น ... ลูกสามารถ ... อืม ... อืม ... เรียก ... เรียกฉัน ... "
ฉันรีบวางองุ่นและเมล็ดองุ่นบนโต๊ะลุกขึ้นยืนและขอโทษว่า "องค์จักรพรรดินี! ฉันรู้ว่า! ฝ่าบาท! ฉันทำผิดพลาดกับท่าน! "*
"ไม่ ... ฉัน ... หา ... ลืมไป ... "
พระราชินีนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอเหมือนบอลลูนที่มีอากาศระบายออกและวางหน้าของเธอไว้บนมือ บรรยากาศกลับเงียบงุ่มง่ามอีกครั้ง ฉันมองไปที่องค์จักรพรรดินี ความซื่อสัตย์สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฉันต้องการถามตอนที่ฉันมาที่นี่คือ ...
"อืม ... องค์จักรพรรดินี... "
องค์จักรพรรดินีไม่น่าเป็นคนไม่ดี ... เธอไม่น่าเป็น ...
เธอกอดอกและตอบกลับราวกับว่าเธอกำลังร้องไห้: "พูด"
"อืมมม ... ขอฉันได้โปรดให้คุณ ... ไปอาบน้ำกับฉันได้ไหม?
