ตอนที่แล้วThe Trembling World ตอนที่ 21 สมควรเป็นเหยื่อซอมบี้
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 23 ดึกดื่น

บทที่ 22 การจัดสรร


ยังคงรู้สึกหิวหลังจากกินบิสกิตแพ็คแรกหมด หลิวกำเปิดอีก 2 แพ็คแล้วยัดเข้าไปในปากของเขา

รสชาติของ บิตกิต จืดชืดและเก่า หลิวกำ กำลังฝันหวานถึงการนั่งอยู่หน้าเตาและกินไก่ย่างทั้งตัวหรือชามก๋วยเตี๋ยวเนื้อหมูซึ่งทั้งสองอย่างดีกว่าบิลกิตนัก

อย่างไรก็ตามในสถานการณ์เช่นนี้เป็นความจริงที่ว่า บิตกิจ เป็นของกินที่ดีที่สุดมันอาจจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าไม่มีอะไรมาเติมกระเพาะของเขาในตอนนี้ หลิวกำใช้แสงจากไฟแช็ค ตรวจสอบวันหมดอายุของอาหาร

ขณะที่หลิวกำกำลังตรวจสอบวันหมดอายุจิตใจของเขาก็ลอยออกไปจนถึงวันที่เขาถูกขังอยู่บนป้ายโฆษณาและการสนทนากับเจ้าหน้าที่หญิงของบริษัทซานชิง หลิวกำคิดว่าเหตุการณ์ในโลกนี้ช่วงเวลายังดังกล่าวยังเป็นเรื่องปกติและมันพึ่งจะมีเหตุการณ์ซอมบี้โผล่ออกมาไม่นานนัก

กับการเข้ามาของผู้เล่นนับหมื่นคนและชาวพื้นเมืองที่ไม่ได้ติดเชื้อในโลกนี้เป็นธรรมดาที่ทุกคนกำลังแย่งชิงกันเพื่อหาอาหารและน้ำดังนั้นครั้งต่อไปพี่หลิวกำ เจออาหารเขาจะต้องเก็บให้มากที่สุด

ดังนั้น บิตกิต แห้งและเก่าก็ถือว่าหรูหราแล้วไก่ย่างและก๊วยเตี๋ยวลืมไปได้เลย

ในทางกลับกันผู้เล่นผมแดงไม่สามารถหยิบอาหารได้เขามองหลิวกำ กินบิสกิตและกลิ่นที่หอมหวลของมันทำให้เขากระตือรือร้นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังเขาหวังว่าหลิวกำจะแบ่งขนมปังบิสกิตให้เค้าอย่างไรก็ตามหรือหลิวกำไม่ได้ใส่ใจเขาเลยแล้วยังคงกินขนมปังกรอบต่อไป

เจ้าอ้วนที่รออยู่ข้างนอกมินิมาร์ทเริ่มใจร้อนก่อนหน้านี้เขาสามารถมองเห็นแสงไฟจากไฟแช็กได้แต่หลังจากที่ หลิวกำ ดับไฟลงเขาไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นภายในพังฮั่วมองตามไปในทิศทางนั้นและเขารู้สึกเหมือนได้กลิ่นหอมของขนมปังกรอบมันออกมาจากมินิมาร์ทเขาคิดว่าหลิวกำและผู้เล่นผมสีแดงกำลังกินอาหารกันอยู่ดังนั้นเขารีบกวักมือหวังชางเซินและลู่ลู่เข้าไปในมินิมาร์ท

หลิวกำเติมอาหารในกระเพาะอย่างพอใจแล้วก่อนหน้านี้เขาพยายามหาไฟฉายที่สามารถทำงานได้อยู่แต่ด้วยจากถ่านมันหมดแล้วเขายังคงมองหาสิ่งต่างๆเช่นถ่านหรือรายการอื่นๆที่มีน้ำหนักเบาและมีประโยชน์ในการอยู่รอดในโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้สิ่งของขนาดใหญ่คงต้องทิ้งเอาไว้เพื่อไม่เป็นอุปสรรคในการเดินทาง

“อาหารทุกอย่างในมินิมาร์ทอยู่ในเป้ของหลิวกำเขาเอามันไปหมด”ผู้เล่นผมสีแดงกระซิบกับพังฮั่วขณะที่เขาเดินไปหา

“โอ้..”เจ้าอ้วนพังฮั่วมองไปที่หลิวกำ แต่เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปขออาหารกับกลิวกำเขาเห็นกล่องบรรจุน้ำแร่อยู่ไม่ไกลจากหลิวกำมากนักเขารีบเดินไปทางนั้นเขาหวังว่าจะดับกระหายด้วยน้ำที่ดูน่ากินนี้เขาจะกินมันทั้งขวดถ้าทำได้

“ไม่มีใครสามารถเอาน้ำพวกนี้ไปได้”หลิวกำพูดโดยไม่ต้องหันกลับไปมองราวกับว่าเขามีตาหลัง

“โอ้หัวหน้าถ้าคุณต้องการอย่างนั้นผมก็จะรับฟัง”เจ้าอ้วนพังฮั่วเลียริมฝีปากที่แห้งผากและไม่กล้าที่จะเอื้อมมือไปคว้าน้ำที่อยู่ตรงหน้าเขา

“น้ำนี่เป็นของทุกคนและทุกคนก็กระหายมากในตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะห้ามไม่ให้พวกเรา ดื่ม”

ผู้เล่นหวังชางเซิน พูดด้วยความไม่พอใจ

ลูลู่กลับผู้เล่นที่มีผมสีแดงเดินไปที่กล่องน้ำแร่พวกเขาหิวน้ำเป็นอย่างมากไม่มีอาหารใดๆตกถึงท้องพวกเขาทางเลือกที่ดีที่สุดคือเขาต้องการดับกระหายนี้

“เพราะว่าน้ำเป็นของทุกคนนั่นแหละนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงควรจะเป็นคนที่จะจ่ายมันเอง” หลิวกำหันหลังของเขาแล้วสับขวานไปข้างๆของหวังชางเซิน ด้วยขวานทำให้พวกเขายอมปิดปาก

ในโลกแห่งนี้ไม่มีประชาธิปไตย กฎหมายของป่าเป็นเจตจำนงของผู้มีอำนาจ

“เราควรไปหาวัตถุดิบอื่นๆและเมื่อถึงเวลาหัวหน้าก็จะแจกจ่ายอาหารและน้ำกับเรา” เจ้าอ้วนพังฮั่วพยายามไกล่เกี่ยสถานการณืและดันหวังชางเซินหลบไป

ลูลู่และผู้เล่นที่มีผมสีแดงไม่ได้พูดอะไรพวกเขาจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อค้นหาของในมินิมาร์ทต่อพวกเขาหวังว่าจะได้พบสิ่งใดสิ่งหนึ่งพอที่จะให้ตัวเองกินได้

ในตอนนี้พวกเขารู้สึกเสียใจที่เลือกติดตามหลิวกำแต่เมื่อถึงขั้นนี้แล้วพวกเขาคงต้องปล่อยเลยตามเลยพวกเขาเพียงแค่ต้องรอให้หลิวกำทำตามที่เขาบอกว่าจะแจกจ่ายเสบียงให้ในเวลานี้สิ่งที่ดีที่สุดคืออดทนต่อความหิวกระหายดีกว่าทำให้เขาโกรธ

“มีเงินสดจำนวนมากอยู่ในเครื่องคิดเงินคุณคิดว่ามันสามารถเอาไปทำอะไรได้ไหม?” หวังชางเซินเพิ่มไปที่เครื่องคิดเงินและหยิบเงิน มา 200 ก่อนหันมาถามเจ้าอ้วนพังฮั่ว

“ใครจะไปรู้? มีอะไรก็เอาเอามาเถอะบางทีมันอาจจะสามารถซื้อบางอย่างได้” เจ้าอ้วนพังฮั่วกำลังยุ่งกับการค้นหาวัสดุอื่นๆดังนั้นเขาจึงตอบคำถามหวังชางเซิน ไปอย่างส่งๆ

หวังชางเซินพบธนบัตรไม่กี่หยวนในเครื่องคิดเงินเข้าต้องการตรวจสอบลิ้นชักของเคาน์เตอร์อื่นว่ามีเงินอีกหรือไม่อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาหมุนร่างของเขาเขาก็มีความรู้สึกไม่ดีแต่มันก็สายเกินไป!

ซอมบี้ที่มีเพียงครึ่งท่อน 1 ตัวอยู่ใต้เคาน์เตอร์ตอนที่หวังชางเซินเอื้อมมือออกไปซอมบี้จับมือของเขาและกัดเสียงของนิ้วมือของเขาถูกกัดโดย ซอมบี้ สะท้านไปทั่วมินิมาร์ท

หวังชางเซินร้องไห้ออกมาดังๆด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บปวดจากที่นิ้วมือเขาถูกกัดสุดแสนจะเหลือทนหยดเหงื่อไหลลงมาบนหน้าผากของเขา

เมื่อหลิวกำได้ยินเสียงกรีดร้องเขารีบวิ่งไปที่หวังชางเซินเมื่อเขาเห็นซอมบี้อยู่เขาก็ใช้ขวานของเขาสับหัวมันอย่างรวดเร็วออกเป็น 2 ส่วนซอมบี้ที่อยู่ตายคาที่

“โอ้พระเจ้า! มันเจ็บมากทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้ นี่มันไม่ใช่เกมหรอ ทำไมรู้สึกสมจริงมาก”หวังชางเซินมองที่มือของเขาที่นิ้ว 2- 3 นิ้วขาดหายไป  น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ในขณะที่เขารู้สึกตกใจและหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

พงฮั่ว ลูลู่ และผู้เล่นผมสีแดงวิ่งตามมาเขามองเห็นมือของหวังชางเซินที่ไม่มีนิ้วมือพวกเขารู้สึกตกใจลูลู่ พยายามปิดปากตัวเองเพื่อปิดเสียงที่เธอจะร้องออกมาด้วยความตกใจแต่เธอจำคำเตือนของหลิวกำ ได้

“หยุดตะโกนได้แล้วเสียงของนายจะเรียกซอมบี้มา” หลิวกำ ตําหนิหวังชางเซิน

“นายไม่ได้กวาดล้างซอมบี้ออกจากมินิมาร์ทหรอกหรอทำไมยังมีซอมบี้อยู่ที่นี่”หวังชางเซินทนทุกข์ทรมานร้องไห้พร้อมบ่นหลิวกำไปด้วยจากมุมมองของเขาถ้าหลิวกำตรวจสอบอย่างละเอียดเขาจะไม่โดนซอมบี้กัดเห็นไม่ชัดว่า หลิวกำ ไม่ได้ทำงานตามที่คิด

“ฉันบอกให้คุณหยุดร้อง ! ถ้าคุณไม่เงียบผมจะตัดหัวคุณออกเป็น 2 ซี่เหมือนซอมบี้ตัวนั้น” หลิวกำ เดินไปทางหวังชางเซินแล้วขว้างขวานของเขาห่างจากศีรษะของหวังชางเซินประมาณ 1 เซนติเมตรทำให้มีเส้นผมบางเส้นถูกตัดขาดออกมา

ตอนนั้นหลิวกำ ค้นหาซอมบี้ในมินิมาร์ทแล้วแต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นซอมบี้ที่หลบอยู่ใต้เคาน์เตอร์นอกจากนี้เขายังไม่จำเป็นต้องกวาดล้างพื้นที่อย่างละเอียด