ตอนที่ 124 การโจมตี

คริสตัลชีวิตมาตรฐาน3อันมีค่าเท่ากับชิ้นส่วนคริสตัลชีวิต300ปี คำขอที่บ้าบอจากชายร่างผอมผิวดำทำให้เจ้าอ้วนตะลึง เขาไม่คาดคิดว่านักผจญภัยทั้งสามคนจะทำเช่นนี้ หลิน ฮวงถามอย่างใจเย็น “เช่นนั้น พวกคุณกำลังจะปล้นเรา?”

“ปล้นเปิ้นอะไรกัน?มันคือค่าจ้างในการพาพวกนายไปหุบเขาหมอกเพื่อหาเมล็ดพันธ์ชีวิตที่นายต้องการต่างหาก นี่คือการแลกเปลี่ยนที่เป็นธรรมแล้ว!”ชายหัวล้านที่ขวางเส้นทางของพวกเขาจากด้านหลังกล่าว

“แล้วคุณจะปล่อยให้เราไปหากเราบอกว่าเราไม่ต้องการความช่วยเหลือแล้ว?”หลิน ฮวงรู้ว่านี่คือการขู่กรรโชก!ไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้แม้ว่าพวกเขาจะร้องเรียนไปสวรรค์แห่งนักผจญภัยก็ตาม

“หากนายยืนยันเช่นนั้น เราก็จะโทรไปร้องเรียน”เจ้าอ้วนขู่

“ไออ้วน มันย่อมมีเหตุผลอยู่แล้วว่าทำไมเราถึงขวางทางนาย”ชายไว้เคราแพะหัวเราะให้กับท่าทางของเจ้าอ้วน

 

นักผจญภัยทั้งสามคนไม่ได้หยุดเจ้าอ้วนจากการโทร เมือ่เจ้าอ้วนเปิดหน้าสื่อสาร มันก็ไม่มีสัญญาณ

 

“นายมีอยู่สองทางเลือก หนึ่งคือพวกนายจะมอบคริสตัลชีวิตให้เราสามก้อนต่อคนและเราจะพาพวกนายไปหุบเขาหมอกเพื่อหาเมล็ดพันธ์ชีวิตและจากนั้น ก็ส่งพวกนายกลับมาเมืองหมอก  พวกนายทั้งคู่จะต้องสาบานว่าจะไม่บอกใครอื่นถึงเรื่องนี้และเราจะลืมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ มันจะดีสำหรับพวกเราทุกคน”ชายร่างผอมผิวดำมั่นใจว่าพวกเขาจะต้องยอมจำนน เขาเพิ่มราคาจากสามคริสตัลชีวิตเป็นคนละสามคริสตัลชีวิต

“หากเราสัญญา คุณจะเชื่อใจเรา?”หลิน ฮวงรู้ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนั้น

“แน่นอนว่าไม่ นายจะต้องท่องตามนี้”ชายร่างผอมผิวดำแลบลิ้นและเผยให้เห็นจารึกสีดำบนลิ้นเขา

“แกทำให้ผู้ใช้อักขระทุกคนเสื่อมเสีย”หลิน ฮซงสามารถรับรู้ได้ว่าลวดลายนี้เป็นเครื่องหมายของผู้ใช้อักขระ  ผู้ใช้อักขระคือคนที่หาตัวได้ยาก พวกเขาจะวาดความแข็งแกร่งของพวกเขาจากอักขระ และพวกเขาจะใช้อักขระต่างๆเพื่อสาปหรือควบคุมการกระทำของผู้คน  บางคนอาจจะเปลี่ยนได้แม้กระทั่งชะตากรรมหรือทำให้เกิดความตายได้

 

ผู้ใช้อักขระมักจะหาเงินได้มาก ชายร่างผอมนี้จะต้องเป็นผู้ใช้อักขระชั้นต่ำไม่งั้นเขาคงจะไม่มาปล้นพวกเขา“ตอนนี้ ราคามันเป็น6คริสตัลชีวิตแล้ว”

“แล้วตัวเลือกที่สองละ?”หลิน ฮวงเมินเขาและถามด้วยคิ้วที่เลิกขึ้น

“ตัวเลือกที่สองคือการฆ่าพวกนายทั้งคู่และทิ้งศพของพวกนายไว้ในหุบเขานี้เพื่อเป็นอาหารแก่มอนสเตอร์  เราจะกลับไปหลังจากนั้นสามวันและบอกสวรรค์แห่งนักผจญภัยว่าพวกนายทั้งคู่ไม่ได้มาพบเราตามสัญญา”เขาอธิบายอย่างเย็นชา

เจ้าอ้วนกลัว เขากรีดร้อง“ตกลง เราจะเลือกข้อแรก!”

“เดี๋ยว”หลิน ฮวงหยุดเจ้าอ้วน และมองตรงเข้าไปในดวงตาของพวกมันทั้งสามคน“ตัวเลือกทั้งสองไม่ค่อยดีเลย ให้ตัวเลือกที่สามแก่ฉันสิ”

“เด็กโง่เอ้ย ฉันจะฆ่าแกตอนนี้ เดี๋ยวนี้!”ชายหัวล้านตะโกน

“ไม่เป็นไร ปล่อยเขาพูด”ชายร่างผอมผิวดำหยุดชายหัวล้าน

“ตัวเลือกที่สามก็คือ พวกแกทั้งสามรีบไสหัวไปให้พ้น และเราจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ ฉันจะถือว่าเราไม่เคยพบกัน เราไม่รู้จักแก”หลิน ฮวงพูดต่อ“นี่คือตัวเลือกที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถเสนอให้ได้ หากแกไม่ยอมรับ แกจะต้องเสียใจ”

“แกมาจากตระกูลราชวงศ์?”ทั้งสามคนขมวดคิ้ว พวกเขาคิดว่าคนที่กล้าพูดเช่นนี้จะต้องมาจากตระกูลราชวงศ์

“ผิดแล้ว ชื่อของเขาคือหลิน ฮวง ตระกูลของแกคือหลิน!”ชายร่างผอมผิวดำส่ายหัว “ไม่มีตระกูลราชวงศ์ใดที่ชื่อหลินในเขต7!แกพยายามที่จะหลอกเรา?!”

“ฉันไม่เคยพูดว่าฉันคือคนจากตระกูลราชวงศ์และกำลังหลอกแก ฉันเป็นเพียงคนที่ไม่สามารถยั่วยุได้ ฉันขอแนะนำให้แกเลือกตัวเลือกที่สาม”หลิน ฮวงยืนยัน

“หัวหน้า คุณจะลังเลไปทำไม?ไอเด็กนี้กำลังหลอกเรา!หากเขาทรงพลังจริงๆ เขาคงจะโจมตีเราไปตั้งแต่ต้นแล้ว!”ชายหัวล้านพูด

 

เมื่อได้ยินชายหัวล้านพูด ชายร่างผอมผิวดำก็รู้สึกตัวและตะโกน

 

“แกกล้าที่จะหลอกพวกเรา ฆ่ามันซะ!”

 

จากนั้น ทั้งสามคนก็วิ่งไปหาหลิน ฮวงและเจ้าอ้วนพร้อมกับอาวุธในมือ

 

“เห้อ...”หลิน ฮวงถอนหายใจ ไป่ปรากฏตรงหน้าหลิน ฮวงด้วยผมสีเงินและหน้ากากสีดำ ปีกพลังโลหิตทั้งสี่ของมันกลายเป็นมีดแหลมสามเล่มและพุ่งไปทางทั้งสามคน ไป่เร็วเสียจนหลิน ฮวงไม่อาจมองได้ทัน

ประกายแสงสีแดงสามสายไหววูบในอากาศ อาวุธระดับเงินของชายเคราแพะและชายหัวล้านหักเป็นสองส่วน พวกเขาถูกตัดแบ่งร่างเป็นสองส่วนและตายในทันที อาวุธระดับทองของหัวหน้าที่ปะทะกับปีกของไป่ลอยคว้างไปในอากาศ เขาเห็นพี่น้องสองคนของเขาที่ถูกตัดเป็นสองส่วนขณะที่เขาลอยอยู่กลางอากาศ เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นและวิ่งไปในหุบเขาหมอก

 

“ฉันเกลียดที่ต้องบอกแกเช่นนั้น”หลิน ฮวงส่ายหัว เขาไม่แม้แต่จะมองศพบนพื้น เนื่องจากพวกมันทั้งคู่อ่อนแอเกินไป พวกมันจึงไม่มีของมีค่าอะไรติดตัว  เจ้าอ้วนตกใจ เขาไม่แม้แต่จะขยับตัว มันต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่เขาจะมองมาที่ไป่ “แวมไพร์?”

“ใช่แล้ว”หลิน ฮวงไม่ได้อธิบายเขาว่าไป่ได้วิวัฒนาการเป็นปีศาจเลือด การไม่รู้มากจะดีกว่าสำหรับเขา

“แวมไพร์4ปีก ไม่ใช่ว่านี่คือมอนสเตอร์ระดับทอง?นายสามารถควบคุมมอนสเตอร์เช่นนี้ได้ยังไง?”เจ้าอ้วนเห็นปีกพลังโลหิต4ปีกบนหลังของไปและถาม

“มันไม่ได้อยู่ในระดับทอง มันกลายพันธ์”หลิน ฮวงส่ายหัว

“เขาสามารถฆ่าคนระดับเงินได้ในพริบตาเลยนะ?”เจ้าอ้วนเริ่มสงสัยในพลังของหลิน ฮวง

“หยุดถามมากได้แล้ว เข้าไปกันเถอะ”หลิน ฮวงขัดเขา

“คนที่เหลือรอดไปจะดักซุ่มโจมตีเราที่ปากหุบเขาไหม?”เจ้าอ้วนกังวล หมอกมันปกคลุมไปทั่วพื้นที่ พวกเขาไม่อาจเห็นสิ่งใดข้างหน้าได้

“ไม่ต้องกังวล ฉันมั่นใจว่าเขาต้องกลัวเราและจะต้องหนีห่างจากเรา”หลิน ฮวงส่ายหัว

“ฉันไม่แน่ใจว่าพวกมันจะมีของมีค่าติดตัวไหม ยังไงซะพวกมันก็อยู่ในระดับเงิน”เจ้าอ้วนถาม

“นายไปดูก่อนเลย เอาสิ่งที่นายต้องการไปได้เลย”หลิน ฮวงไม่สนใจ

“จำไว้นะ!นายเป็นคนพูดเอง!”เจ้าอ้วนราวกับตัวลอยและวิ่งไปทางศพทันที อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจหาของมีค่าได้เลย ไม่นานนัก เขาก็ลุกขึ้นยืนและมองหลิน ฮวง“มันดูเหมือนว่านายจะรู้อยู่แล้วว่าพวกมันไม่มีของล้ำค่าติดตัว”

“พวกมันเอาแต่เก็บซากมอนสเตอร์ระดับเหล็ก อะไรที่ทำให้นายคิดว่ามันมีของล้ำค่าติดตัว?”

“เออแหะ”เจ้าอ้วนนึกถึงภาพที่พวกมันกำลังเก็บซากศพมอนสเตอร์ก่อนหน้า

 

“มันเกือบจะเช้าแล้ว ไปหาที่นั่งพักกันหน่อยเถอะ”หลิน ฮวงไม่ได้เรียกไป่กลับแต่ให้มันนำทางพวกเขาแทน

 

หมอกมีอยู่ทั่วหุบเขาและไม่อาจมองเห็นสิ่งใดที่ไกลเกินกว่า10เมตรได้ ผู้คนมักจะกลัวในสถานการณ์เช่นนี้แต่ไม่ใช่กับไป่ หลิน ฮวงไม่กังวลเลยว่าจะมีสิ่งใดโจมตีเขาจากในหมอก ในเขตป่าระดับ4เช่นนี้ มีเพียงมอนสเตอร์ระดับทองที่สามารถคุกคามไป่ได้ ตราบเท่าที่พวกเขาไม่ได้เดินลึกเข้าไปในหุบเขา พวกเขาจะไม่พบกับมอนสเตอร์ระดับทอง

 

“เจ้าอ้วน ทำไมนายถึงเลือกที่จะทำตามพวกมันก่อนหน้า?พวกมันเคยข่มขู่นาย?”หลิน ฮวงต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้า

“ใช่ ฉันไปที่แผนกต้อนรับของสมาคมนักล่าและบอกเขาว่าฉันกำลังหาทีม พวกเขาเดินมาหาฉัน บอกว่าพวกเขาต้องการคนที่จะติดตามไปทำภารกิจ มันเร่งเด่วนและพวกเขาต้องการออกเดินทางทันที แน่นอน ฉันปฏิเสธพวกมันเพราะพึ่งจะมาถึงเมืองหมอกไม่นาน ฉันต้องการพักผ่อนและใช้เวลาในการหาทีมที่เป็นเจ้าของสัตว์บิน”

“จากนั้นพวกเขาก็บอกฉันว่า ตราบเท่าที่พวกเขาอยู่รอบๆ ทีมอื่นจะไม่กล้ารับงานจากเรา มันจะต้องใช้เวลาหลายเดือน!ดังนั้น ฉันจึงกลับไปที่พนักงานต้อนรับและเธอก็มั่นใจว่าทั้งสามคนคือผู้ควบคุมเวลาเก่า พวกเขาบอกฉันถึงความสามารถของพวกเขา ว่าแม้กระทั่งนักผจญภัยระดับทองก็ยังไม่กล้าเสนอหน้าต่อวพกเขา ฉันสามารถรอได้อีกหนึ่งเดือน แต่ฉันไม่ต้องการจะให้นายเสียเวลา ดังนั้น ฉันจึงยอมรับ”

“ฉันคิดว่าพวกเขาจะอดจนจนกว่าเราจะถึงจุดหมายเพราะเราจะเป็นอิสระ....ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะโกหกถึงความสามารถหรือพยายามจะปล้นเราและฆ่าเรา!”

“หากฉันรู้ว่านายมีมอนสเตอร์ที่ทรงพลังเช่นนี้ ฉันคงจะมองหาทีมอื่นไปแล้ว”เจ้าอ้วนกล่าวและลอบมองไป่ เขาอิจฉาหลิน ฮวงมาก

“ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงความสามารถของฉันเว้นแต่จะข้องเกี่ยวถึงชีวิต”หลิน ฮวงอธิบาย

“ไม่ต้องกังวล ฉันเป็นคนพูดมากแต่ฉันเก็บความลับได้ดี”เจ้าอ้วนทำท่ารูดซิบปิดปาก

 

‘ฉันคงจะเป็นคนบ้าหากเชื่อนาย….’หลิน ฮวงคิดกับตัวเอง

 

ทันใดนั้น ไป่ก็หยุดเดินและชี้ไปที่กำแพง หลิน ฮวงพยักหน้า“เอาละ เราจะพักกันที่นี่ ขุดหลุมให้เราที”

ในไม่ช้า ไป่ก็ขุดถ้ำ ไป่จงใจที่จะขุดตรงทางเข้าให้แคบและข้างในกว้าง พวกเขาย่อตัวเมื่อเดินเข้าไปในถ้ำ พวกเขาพึงพอใจกับถ้ำมาก เจ้าอ้วนหยิบเอาเต็นท์พกพาออกมาและตั้งมัน จากนั้นหลิน ฮวงก็เรียกไป่กลับและอัญเชิญปีศาจเถาวัลย์ แดนดิไลอัน เขาเรียกมันออกมาเพื่อให้ปิดผนึกถ้ำด้วยเถาวัลย์ของมัน พวกเขาทั้งคู่เข้าไปในเต็นท์ของตนเพื่อพักผ่อนหลังจากวันอันยาวนาน