ตอนที่ 46 แหวนปริศนา !

 

 

 

หลังจากได้ยินความปรารถนาของเขาและพบว่ามันก็ไม่ได้หนักหนาเกินไป เฟิ่งจิ่วจึงพยักหน้าและยิ้มกว้างพร้อมเอ่ยถาม “หากข้าถือท่านเป็นอาจารย์ ผู้อาวุโสจะเพียงแค่เปิดชีพจรจิตและปราณให้ข้าเพียงเท่านั้นหรือ?”

 

[หากไม่มีผลประโยชน์ใดๆที่จับต้องได้ การจะยอมรับอาจารย์ทั้งๆแบบนี้ก็ขาดทุนเกินไปสำหรับนาง!]

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แน่นอนว่าไม่เพียงแค่นั้น” ชายวัยกลางคนหัวเราะดังลั่น สายตาที่มองตรงมาที่เฟิ่งจิ่วเริ่มมีความชื่นชมเพิ่มมากขึ้น

 

หลังจากได้ยินดังนั้นเฟิ่งจิ่วก็ไม่พูดอะไรมาก นางเพียงคุกเข่าลงคารวะอาจารย์ของนาง และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ที่เคารพของข้า โปรดรับการคำนับจากศิษย์ผู้นี้ด้วยเถิด!” สิ้นคำเฟิ่งจิ่วก็หมอบลงอย่างเคารพและก้มหัวลงโขกพื้นจนเกิดเสียงดังก้อง

 

“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ข้า ฉู่ป้าเทียน ในที่สุดก็มีลูกศิษย์มาสืบทอด! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..” เขาหัวเราะดังลั่นอย่างตื่นเต้นและกล่าวว่า “แม่สาวน้อย ดึงอิฐก้อนที่สามจากทางซ้ายของจุดที่โครงกระดูกข้าอยู่ ด้านหลังมันเจ้าจะพบสิ่งที่อาจารย์อยากมอบให้เจ้า”

 

“รับทราบ!” เฟิ่งจิ่วตอบตกลงและเดินไปเคาะอิฐก้อนที่สามตามที่ถูกบอก และพบว่าเสียงเคาะที่สะท้อนกลับมานั้นค่อนข้างกลวง นางชักมีดขึ้นมาเพื่อแงะมันออกและพบกล่องไม้เล็กๆซ่อนอยู่ภายใน จึงนำมันออกมาทันที

 

“ท่านอาจารย์ เหตุใดข้าจึงเปิดมันไม่ออก?” กล่องไม้อันเล็กนั้นดูไม่เหมือนว่าถูกล็อคไว้ ทว่านางกลับไม่สามารถเปิดมันได้

 

“มันถูกผนึกโดยอาจารย์ของเจ้า ซึ่งคือข้าเอง และคนทั่วไปก็ไม่สามารถเปิดมันได้”  ฉู่ป้าเทียนพูดกลั้วหัวเราะและโบกมือ แล้วก็เกิดแสงอาบไปทั่วกล่องไม้นั้น “เอาล่ะ คราวนี้ก็เอาของออกมาจากกล่องได้แล้ว”

 

เฟิ่งจิ่วพยายามเปิดกล่องอีกครั้งโดยที่ยังกังขาอยู่ ทว่าคราวนี้กล่องนั้นเปิดออกอย่างง่ายดาย ภายในนั้นคือแหวนวงหนึ่งที่ดูไม่สะดุดตาอีกทั้งยังมัวหมองอย่างมาก

เฟิ่งจิ่วอับจนคำพูดไปชั่วขณะก่อนที่จะกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ นี่คือสมบัติที่ท่านพูดถึงงั้นหรือ?” นางหยิบมันขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ ทว่าก็ไม่พบความผิดปกติของมันแต่อย่างใด

 

“ฮ่า ฮ่า ข้าไม่รู้จริงๆว่าเจ้าไปอยู่หลุมไหนมา เจ้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับแหวนมิติงั้นรึ?”

 

ฉู่ป้าเทียนส่ายศีรษะก่อนจะหัวเราะอย่างจนปัญญา “อย่าดูถูกแหวนนี่ไป มันไม่ใช่แหวนมิติธรรมดา นอกจากจะสามารถเก็บสิ่งของได้มันยังมีมิติภายในเป็นของตัวเอง ที่แม้เป็นสิ่งมีชีวิตก็สามารถเอาเข้าไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเจ้านำอาหารมาเก็บไว้ภายใน เวลาของมันก็จะถูกหยุดไว้และไม่บูดไม่เสียอีกด้วย”

 

“น่าเหลือเชื่อขนาดนั้นเชียว? ท่านอาจารย์ได้สมบัติล้ำค่าขนาดนี้มาได้อย่างไรกัน? มันน่าจะมีค่าเสียยิ่งกว่ากระบี่คมครามอีกมิใช่หรือ?”

 

“ข้าได้แหวนมิตินี่มาโดยบังเอิญล้วนๆ อาจารย์ของเจ้าเก็บมันไว้และทำกับมันเหมือนเป็นแหวนธรรมดาเพราะไม่รู้ว่ามันคือแหวนมิติ อย่างไรซะมันก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะมีของอย่างแหวนมิติอยู่ในที่แบบนี้ หลังจากที่ข้าบาดเจ็บสาหัสและมาที่นี่ บังเอิญว่าเลือดนั้นหยดลงบนแหวนนี่ ทำให้ข้าค้นพบว่ามันคือแหวนมิติ”

 

เขาหยุดพักชั่วขณะก่อนจะพูดต่อ “เมื่อชีพของข้าสิ้นไป พันธะที่แหวนมีกับวิญญาณของข้าก็แตกหักลง เจ้าเพียงแค่ต้องหยดเลือดลงใส่มันเพื่อให้มันรับรู้ว่าเจ้าคือเจ้าของ ซึ่งจะทำให้เจ้าสามารถเข้าถึงมันและมิติภายในได้ สมบัติชั่วชีวิตของข้ารวมถึงตำราวิชาต่างๆที่ข้าสะสมไว้ ทั้งหมดนั้นข้ามอบให้แก่เจ้า”

 

“ตัวข้าเองสามารถเข้าไปในแหวนได้หรือไม่?” นัยน์ตาของนางเปล่งประกาย เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจขณะที่คิดในใจ [หากทำได้จริง ในอนาคตเมื่อใดที่ข้าถูกไล่ล่าแล้วไม่มีทางหนี ข้าก็แค่หลบเข้าไปข้างในก็ได้งั้นรึ?]

 

แน่นอนว่าฉู่ป้าเทียนไม่ทราบว่านางกำลังคิดสิ่งใด หากเขารู้เข้าคงโกรธจนตายอีกครั้งที่เห็นสมบัติล้ำค่าเยี่ยงนี้ถูกใช้แค่เพื่อหนี นั่นมันช่างขี้ขลาดและไร้ซึ่งเกียรติสิ้นดี

 

“เจ้าของมิติสามารถเข้าไปภายในได้ ทว่าดูเหมือนว่ามันจะมีเขตแดนกั้นแยกอยู่ภายใน ก่อนหน้านี้เมื่อข้าเข้าไปในมิติ ข้าเกือบจะสิ้นลมแล้วและไม่อาจตรวจสอบมันได้มากนัก พบเพียงแต่ว่าข้าสามารถบรรจุสิ่งมีชีวิตลงไปในนั้นได้ ส่วนเรื่องคุณสมบัติอื่นที่มันอาจมีเจ้าสามารถค่อยๆตรวจสอบมันดูได้เองในอนาคต”

 

เมื่อพูดจบ เขาก็มองตรงไปที่เฟิ่งจิ่วและกล่าวว่า “แก่นโลหิตเสี้ยวสุดท้ายของอาจารย์นั้นใกล้สิ้นลงแล้ว มาข้างหน้านี่เถิดศิษย์ข้า ให้อาจารย์ได้เปิดชีพจรให้เจ้า”

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่า ใครกลับบ้านหรือไปเที่ยวไหนก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

เข้ากลุ่มมาคุยกันได้นะคะ เข้าฟรีน้า

ตอนใหม่จะลงที่กลุ่มธรรมดาก่อนลงเว็บนะคะ

VV ลิงค์กลุ่มธรรมดา VV เข้ามากันได้เลยน้า

ห้องนั่งเล่นภูติหมอไร้เงา MGD ~

-