Vol. 2 Ch. 1
Vol. 2 Ch. 1
"เราขอให้องค์จักรพรรดินีจะมีสุขภาพที่ดีและมีชีวิตอยู่ยาวนาน"
"ลุกขึ้นทั้งหมด"
นี่คือห้องประชุมสำหรับอาณาจักรของมนุษยชาติ
ห้องก็เหมือนสนามกีฬาขนาดใหญ่ ไม่ใช่ มากกว่าครึ่งสนามกีฬา มีสองแถวของตารางหนึ่งในแต่ละด้านและอีกด้านหนึ่งคือพื้นที่ที่นั่งครึ่งวงกลม ในสถานที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในคำอื่น ๆ ที่กษัตริย์นั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ การออกแบบห้องเล็ก ๆ มีเหตุผลมาก การพูดจากภายในห้องจะก่อให้เกิดผลของลำโพงในขณะที่เสียงของคนที่อยู่ด้านล่างดังขึ้น
บัลลังก์ที่นั่งสูงกว่าโต๊ะยาวมาก ๆ ม่านสีดำที่เก็บดวงอาทิตย์ไว้ข้างหน้าได้ถูกแขวนอยู่หน้าพระที่นั่ง ในขณะนี้จักรพรรดินีกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ของเธอด้วยขาข้างหนึ่งมากกว่าอีก ผู้ยึดด้านล่างสามารถมองเห็นชุดทหารและลำตัวของจักรพรรดินีเท่านั้น จักรพรรดินีมักเป็นดาบดังนั้นแม้แต่หลังจากที่ขึ้นไปบนบัลลังก์เธอก็ยังคงเย้ยหยันที่ชุดหลวมและสวย เช่นนี้เธอสวมชุดทหารอยู่เสมอ นอกจากนี้ยังยกศักดิ์ศรีของกองทัพให้สูงขึ้นตลอดเวลา
"พระราชินีอยู่กับเรา!"
นั่นคือสิ่งที่ทหารเชื่อ
หน้าที่ของม่านสีดำคือเพื่อป้องกันไม่ให้ด้านล่างจากการมองเห็นใบหน้าของจักรพรรดินี
วิธีการที่คนรับใช้ต่ำต้อยส่วนบุคคลของเธอได้รับอนุญาตให้มองเห็นรูปลักษณ์ของเธอ?
เฉพาะผู้ติดตามที่อยู่ใกล้กับจักรพรรดินีเท่านั้นที่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้ บรรดาผู้ที่เห็นใบหน้าของเธอโดยที่เธอไม่ยอมให้ผ้าคลุมหน้าถูกยกขึ้นหรือมิฉะนั้นก็จะเห็นภาพลักษณ์ของเธอจะถูกลงโทษ ถ้าพวกเขาถูกลงโทษอย่างเบาพวกเขาจะถูกเนรเทศถ้าพวกเขาถูกลงโทษอย่างรุนแรงอาจเป็นโทษประหารชีวิต จักรพรรดินีถือว่าเป็นลูกของพระเจ้าผู้เป็นตัวแทนของความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าดังนั้นปุถุชนจึงไม่สมควรที่จะมองดูเธอ เฉพาะผู้ที่ได้รับความรักจากพระเจ้าและการได้รับอนุญาตจากคุณหญิงเห็นว่าเธอจะปรากฏตัว
จักรพรรดินีไม่ปกปิดใบหน้าของเธอเพราะมันน่าเกลียด จิตรกรคนหนึ่งถอนหายใจหลังจากเสร็จสิ้นการวาดภาพของเธอและกล่าวว่าความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติคือใบหน้าที่สวยงามที่สุดของมนุษยชาติถูกซ่อนไว้ สิ่งที่พูดเกี่ยวกับการปรากฏตัวของเธอไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล บรรดาผู้ที่ชนะความโปรดปรานของเธอและมีโชคดีพอที่จะเห็นใบหน้าของเธอทั้งหมดตะลึงด้วยความงามของเธอ
อย่างไรก็ตามจักรพรรดินีไม่เคยภาคภูมิใจในความจริงที่ว่าเธอสวย
คนแถวสองแถวได้ยินเธอนั่งอยู่หลังโต๊ะที่มองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับพวกเขา ห้องประชุมแยกออกเป็นสองฝ่ายแตกต่างกันอย่างชัดเจน นี่เป็นสถานที่สำหรับการตัดสินใจจากความคิดเห็นของทั้งสองฝ่าย ด้านหนึ่งนั่งอยู่ในเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการในขณะนั่งอยู่อีกข้างหนึ่งคือเครื่องแบบทหาร ผู้ที่อยู่ในเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการทุกคนมีรูปนกพิราบสีทองบนเสื้อผ้าของพวกเขาในขณะที่ผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบทหารมีหมีทอง
"คุณอาจเริ่มต้นการสนทนาของคุณ คุณมีความคิดเห็นอะไรบ้างเกี่ยวกับประเทศเพื่อนบ้าน แคสเตอร์? "
จักรพรรดินีขยับตัวลงนั่งข้างหลังม่านสีดำราวกับว่าเธอเบื่อจริงๆ เธอกอดแขนขวาของเธอไว้บนบัลลังก์ที่เธอใช้เพื่อสนับสนุนศีรษะขณะที่เธอมองลงมาที่ตัวยึดด้านล่าง แถวยึดสองแถวหันมาหากันและกันเพื่ออภิปรายหัวข้อ ไม่นานหลังจากนั้นคนหนึ่งจากพรรคเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการลุกขึ้นยืนมองไปที่พระที่นั่งกราบกราบไหว้และสั่นพูดว่า: "ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุขและสุขภาพนิรันดร์พรสวรรค์อันไม่มีวันสิ้นสุด เอ็ดเวิร์ดทักทายความยิ่งใหญ่ของคุณ "
จักรพรรดินีพยักหน้าและตรัสว่า "โอ้ เคาท์เอ็ดเวิร์ด กรุณาพูด."
"ใช่ฝ่าบาท ... "
เคาท์เอ็ดเวิร์ดดูไม่แก่ แต่เขามีผมสีเทาและได้ลาจากวัยหนุ่ม เขาถือแผ่นกระดาษไว้ในมือ มีการเขียนตัวเลขและตัวอักษรไว้อย่างเรียบร้อย เขามองไปที่คนที่อยู่ข้างๆเขาเบา ๆ แล่นคอและพูดว่า "เพื่อนร่วมงานที่รักไม่มีอะไรที่ต้องพูดเกี่ยวกับประเทศเพื่อนบ้านของเรา แคสเตอร์ พวกเขาเป็นพันธมิตรทางธุรกิจที่สำคัญสำหรับเรา แม้ว่าจักรวรรดิของเรามีอาณาเขตกว้างใหญ่ แต่เราไม่มีท่าจอดเรือสองแห่ง สถานที่ตั้งของ แคสเตอร์ ทำให้ท่าเรือสมบูรณ์แบบเนื่องจากสภาพภูมิประเทศที่เป็นธรรมชาติ นอกจากนี้หากเราควบคุม แคสเตอร์ ก็เทียบเท่ากับการควบคุมการนำเข้าและการส่งออกทั้งหมดทางทะเล กล่าวได้ว่าเราจะสามารถควบคุมธุรกิจที่ร่ำรวยในแม่น้ำเดลต้าได้อย่างสมบูรณ์ ภาษีที่พวกเขาจ่ายแคสเตอร์ เป็นประจำทุกปีจะเท่ากับรายได้ของสามเมืองของเรา นอกจากนี้หากนักธุรกิจของเราต้องการทำธุรกิจข้ามทะเลพวกเขาต้องผ่าน แคสเตอร์ และต้องเสียภาษี เป็นผลให้สินค้าของจักรวรรดิต้องดิ้นรนเพื่อแข่งขันด้านนอกประเทศของเรา จักรวรรดิต้องการที่จะขยายไม่เพียง แต่ที่ดินของตน แต่ยังอยู่ในด้านหน้าของธุรกิจ เช่นเดียวกับอาวุธและหอกที่ใช้เป็นอาวุธในการพิชิตเงินเป็นจำนวนมาก เมื่อใดก็ตามที่เงินหมุนเวียนนั่นคือดินแดนของเรา เราต้องแสดงให้เห็นถึงความป่าเถื่อนด้านนอกความยิ่งใหญ่สติปัญญาและอำนาจอันยิ่งใหญ่ของคุณ ก่อนที่เราจะได้รับเรือรบตัวเองเงินเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา เพื่อที่จะเอาชนะป่าเถื่อนเราต้องมีแคสเตอร์... "
จักรพรรดินีดูเหมือนจะรำคาญเล็กน้อยและกล่าวว่า "ท่านเคาท์ ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่เข้าใจความสำคัญของแคสเตอร์รวมทั้งตัวฉันเอง ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูดนอกจากนี้แล้วคุณเชิญนั่งได้? "
"องค์จักรพรรดินี! โปรดฟังฉันอีกสักหน่อย !! "
เอ็ดเวิร์ดกำลังสร้างเหงื่อหนาวขึ้นที่หน้าผากของเขา เขาสั่นขณะที่เขาเช็ดเหงื่อด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขา คนที่อยู่ข้างๆเขาหัวเราะเงียบ ๆ เอ็ดเวิร์ดคลำหากระดาษแผ่นอื่น ๆ และพูดเบา ๆ ว่า "เราพยายามที่จะเจรจากับแคสเตอร์ แต่กษัตริย์ของพวกเขาปฏิเสธข้อเสนอพิเศษของเราเพื่อให้พวกเขาได้รับการคุ้มครองและยืนยันว่าจะถูกทิ้งไว้ตามลำพัง ผมเชื่อว่าเราต้องควบคุมการเงินของพวกเขาหากเราต้องการที่จะพิชิตพวกเขา ประการแรกเราต้อง จำกัด การไหลเวียนของสกุลเงินของพวกเขาในประเทศของเรา จำกัด การใช้และเพิ่มราคาสินค้าจากพวกเขา เราต้องห้ามประเทศอื่น ๆ ไม่ให้ทำธุรกิจกับพวกเขา ... "
“สารเลว !!”
นายทหารหนุ่มคนหนึ่งข้ามจากเขาลุกขึ้นยืน เหรียญและริบบิ้นบนหน้าอกของเขาห้อยโหนกับการเคลื่อนไหวของเจ้าของอย่างโกรธ ดูเหมือนว่าคุณหญิงรู้สึกตกใจ แต่เธอไม่ได้พูดอะไร
เนียร์ ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดปกคลุมดาบของเธอ
"องค์จักรพรรดินี! กรุณาหยุดการแสดงที่ไม่มีจุดหมายนี้ของตัวตลก ทุกอย่างนับเอ็ดเวิร์ดได้กล่าวว่าเป็นเรื่องน่าขัน องค์จักรพรรดินี ฉันไม่คิดว่าเขายังจัดการเรื่องต่างๆเกี่ยวกับธุรกิจอยู่! "ชายหนุ่มมองเอ็ดเวิร์ดและโกรธ"
"ชายหนุ่มฉันไม่เคยได้ยินเสียงของคุณมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกของคุณที่นี่? "
องค์จักรพรรดินีตัดบทเขา เธอดูเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย นายพลที่อยู่ข้างๆชายหนุ่มขมวดคิ้วเขาส่ายหน้าและถอนหายใจยาว ชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะพยักหน้าและตอบว่า "ใช่แล้วองค์จักรพรรดินี พ่อของฉันป่วยวันนี้ ... "
"อา, ชาร์ลเลเมน เขาอายุมากขึ้นและไม่ค่อยดีนัก ส่งคำทักทายของฉันเมื่อคุณกลับบ้าน เขาเป็นผู้ติดตามฉันตั้งแต่แรก ฉันจะไม่คุกคามลูกหลานของเขา ชายหนุ่มจำได้ดีว่านี่คือห้องประชุมไม่ใช่ที่ที่คุณจะโต้แย้ง ฉันรู้สึกเสียวซ่าในหูของฉันวันนี้จึงไม่ตะโกน "
“ครับท่าน ...”
ชายหนุ่มตะเกียกตะกายลง คนที่อยู่ข้างๆเขาหัวเราะออกมาดัง ๆ พวกเขาหัวเราะอย่างไร้ความปราณีกับชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเป็นครั้งแรกโดยไม่ได้รู้กฎเกณฑ์ ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะพ่อของเขา หัวของเขาอาจจะกลิ้งอยู่บนพื้นดินในขณะนี้
"ดำเนินการต่อด้วยสิ่งที่คุณต้องการจะพูด"
จักรพรรดินีต้องรอให้เสียงหัวเราะสิ้นสุดลงก่อนที่จะเปลี่ยนท่าทางของเธอ รองเท้าของเธอทำเสียงดังสนั่นบนพื้นหินอ่อน
"ใช่ฝ่าบาท ฉันคิดว่าสิ่งที่ เคาท์ เอ็ดเวิร์ด กล่าว ผิดเพราะเราไม่สามารถหยุดธุรกิจของเรากับ แคสเตอร์ ได้อย่างสมบูรณ์ แคสเตอร์ อยู่ใกล้กับทะเล เกลือและสินค้าจากทะเลได้รับจากพวกเค้าและสกุลเงินของพวกเขาเปรียบได้กับของเราเองในประเทศของเรา ถ้าเรากวาดต้อนลบสกุลเงินของพวกเขาผู้คนจำนวนมากจะเผชิญความสูญเสีย นี้จะทำให้เกิดความทุกข์กับคน นอกจากนี้พวกเขายังจะแก้แค้นในขณะที่เราไม่สามารถปฏิเสธสินค้าและสกุลเงินได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเราย่อมต้องเผชิญกับความสูญเสียตัวเอง "
คนในเสื้อผ้าที่เป็นทางการลุกขึ้นยืนและวิพากษ์วิจารณ์ชายหนุ่ม: "ชายหนุ่มไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์ในการทำธุรกิจ เราสามารถแทนที่สกุลเงินของ แคสเตอร์ ด้วยสกุลของเราเองและมอบให้กับประชาชน นอกจากนี้คุณทราบไหมว่าตอนนี้เราอยู่ในภาวะขาดทุนด้วยการทำธุรกิจกับ แคสเตอร์? เรากำลังบริจาคเงินให้กับพวกเขาเป็นหลัก! "
ชายหนุ่มมองไม่เห็นคำอ่อนแอและตอบว่า "เนื่องจากเป็นกรณีดังกล่าวเราจึงไม่สามารถตัดขาดธุรกิจได้ เราสามารถเอาชนะพวกเขาด้วยกองทัพที่แข็งแกร่งของเราแทน กองทัพของเราไม่เคยล้มเหลวครั้งเดียว กองทัพของเราสามารถพิชิตดินแดนใด ๆ ได้ ตราบเท่าที่เราสามารถรวมตัวกันเป็นกองทัพผมจะตั้งธงของเราบนกำแพงเมือง แคสเตอร์ ในเวลาเพียงสัปดาห์เดียว! "
"ไร้เดียงสา!"
บุคคลอื่นจากพรรคเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการวิพากษ์วิจารณ์ชายหนุ่มและพูดอย่างดุเดือดว่า: "ทั้งหมดที่อยู่ในการสู้รบของคุณสู้รบ? สงครามต้องได้รับการสนับสนุนทางการเงิน คุณรู้หรือไม่ว่าค่าใช้จ่ายในการทำสงครามเป็นเวลา 1 สัปดาห์? "
"คลังของจักรวรรดิเป็นอนันต์ มันเป็นเพียงหนึ่งสัปดาห์ของมูลค่าของกองทุนสงคราม. "
"เรื่องตลกอะไร คุณคิดเกี่ยวกับวิธีการปกครองสถานที่หลังจากที่เราพิชิตหรือไม่? เราไม่ได้กระทำการโจรกรรมป่าเถื่อน เราต้องครองตำแหน่งหลังจากที่เราพิชิตแล้ว ถ้าเราจะกำจัด แคสเตอร์ และพวกเขาใช้ยุทธวิธีของโลกก่อนที่จะหลบหนีไปบนเรือเราจะได้แต่ แต่สิ่งสกปรกและอากาศบาง ศาสนาและวัฒนธรรมของพวกเขาแตกต่างไปจากของเรา เราอาศัยอยู่ในแผ่นดินใหญ่ดังนั้นเราจึงไม่มีช่างฝีมือทำเรือ เราจะทำเรือรบได้อย่างไร? นอกจากนี้หลังจากที่เราครอบครองแม่น้ำเดลต้ากี่คนจะหนีไฟของสงคราม? คุณรู้หรือไม่ว่าประเทศนี้จะสามารถเติบโตอีกครั้งได้หรือไม่เช่นตอนนี้? เมื่อเราสร้าง แคสเตอร์ การยึดผนังเรือ การฝึกทหารและการรักษาเสถียรภาพเราต้องใช้เงิน สิ่งเหล่านั้นทั้งหมดต้องใช้เงิน! สิ่งที่เกี่ยวกับการชดเชยสำหรับทหารลดลงและวัสดุสำหรับอุปกรณ์? คุณระดมทุนหรือไม่? "
เอ็ดเวิร์ดมองไปที่ชายหนุ่มที่ดูโกรธมาก
อีกคนหนึ่งจากกลุ่มทหารลุกขึ้นยืนและฟาดลง: "คุณกำลังบอกว่าข้อกังวลของกษัตริย์ไม่คุ้มค่ากับกองทองหรือ? ฝ่าบาททรงเศร้าหมองกับเรื่องนี้กับแคสเตอร์ แต่แทนที่จะคิดถึงวิธีช่วยเธอเธอกังวลเรื่องการหารายได้มากขึ้น? ความรู้สึกของความจงรักภักดีไม่มีค่า นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมักพูดว่าคนที่ยังไม่เคยเห็นเลือด คนที่ไม่ผ่านการรบกับพระองค์จะไม่เข้าใจพระสิริที่แท้จริง! คนคุณไม่ได้ภักดี! คุณกังวลเกี่ยวกับกระเป๋าของคุณเอง! "
"คุณทำถูกต้องที่จะวิจารณ์เรา?! คุณยังเรียกร้องให้เราโลภ แต่คุณอ้างว่าคุณไม่เคยทำอะไรที่ทุนกองกำลังทหาร?! คนที่คุณอยากจะช่วยเธอ ไม่ได้เป็นกรณีที่คุณคนเพียงต้องการสงครามเพื่อให้ชื่อสำหรับตัวเอง?
อีกฝ่ายจากพรรคเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการลุกขึ้นยืนและตะโกนเสียงดังว่า "คุณไม่เคยคิดถึงความคิดของทหาร ทหารมีครอบครัว แต่คุณไม่สนใจว่าพวกเขากำลังจะตายในสนามรบหรือเปล่า? "
ชายหนุ่มเล็งนิ้วตรงข้ามเขาและสาบานว่า "อย่างน้อยเราก็ไม่ได้เหมือนที่คุณยืนอยู่ตรงนี้ คุณมีคนกล่าวคำ แต่คุณมีแผนปฏิบัติจริงที่สามารถดำเนินการได้หรือไม่?! เมื่อสงครามแตกออกเราอยู่ที่ด้านหน้าไม่เหมือนที่คุณคนยืนอยู่ด้านหลังดื่ม, ปาร์ตี้และการนับเงินของคุณ! คุณเป็นคนอัปยศของอาณาจักรของเรา !! คุณทั้งหมด fucking bitches !!!
แสดงความนับถือทุกท่าน พวกเราทุกคนนี่คือผู้อาวุโสของคุณ "
พรรคในเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการไม่ได้ถอยกลับลง พวกเขาชี้กลับไปที่งานปาร์ตี้อื่น ๆ และออกไปว่า "คนที่คุณคิดว่าคุณเป็นภาพที่ร้อนแรงใช่ไหม? คนคุณไม่มีอะไรนอกจาก เดรัจฉาน! คนคุณเพียงแค่ไม่เข้าใจว่ามันไม่ได้เป็นยุคที่คุณจะออกไปและพิชิตดินแดนอีกต่อไป! เราอยู่ในยุคของความมั่นคง เราอยู่ในยุคของการเจริญเติบโตและการพัฒนา! กองทัพตอนนี้ต้องปกป้องประเทศเท่านั้น คนคุณไม่เข้าใจแนวคิดของการพัฒนา! ประเทศจะมาทำลายภายใต้การควบคุมของคุณในวันหนึ่ง !! "
"ทำลาย?! คนชั่วร้ายเป็นคนที่ถูกทำลาย! จักรวรรดิได้รับการก่อตั้งขึ้นในการต่อสู้ของเรากับองค์จักรพรรดินี! เราจะได้ความมั่งคั่งนิรันดร์! ในทางตรงกันข้ามสิ่งที่คุณมีส่วนร่วม?! สิ่งที่คุณสามารถร่วม? เราไม่มีความคิดที่ดี แต่เรามีวิธีที่แน่นอนสำหรับความสำเร็จ คุณสุกรที่อ่อนแอไม่มีสิทธิที่จะยืนอยู่ในกลุ่มเดียวกันกับเรา เอาตัวรอดจากดินแดนนี้สำหรับนักรบ! "
ชายหนุ่มนั้นหายไป เขาคว้าถ้วยน้ำก่อนหน้าเขาและโยนมันที่พวกเขา ชายหนุ่มจากพรรคเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการไม่ถอยและแก้เผ็ดโดยการโยนถ้วยกลับไปในทิศทางของพวกเขา ห้องทันทีกลายเป็นวุ่นวายกับถ้วยน้ำที่บินผ่านอากาศกันและกัน โชคดีที่จักรพรรดินียังคงไม่เป็นอันตราย
"อะแฮ่ม…"
อาจมีอาการไอรุนแรงมากเมื่อการต่อสู้ถึงจุดสูงสุด โดยปกติไม่มีใครเคยได้ยินไอท่ามกลางการต่อสู้ทั้งหมด ในความเป็นจริงยามอาจจะไม่สามารถดึงพวกเขาออกไปได้ แต่เมื่ออาการไอจางหายไปทุกคนก็แช่แข็งอยู่ในสถานที่และหันกลับมองไปทางราชบัลลังก์อย่างน่ากลัว
องค์จักรพรรดินียืนขึ้นและเตะ บางทีเธอรู้สึกไม่สบายใจหลังจากนั่งเป็นเวลานาน เนียร์เดินขึ้นไปใกล้กับบัลลังก์และโค้งคำนับเล็กน้อยโดยไม่สนใจคนที่อยู่ด้านล่าง เธอกล่าวเบา ๆ ว่า: "เจ้าชายมาถึงด้านนอกของกำแพง ทางนี้ค่ะท่าน องค์จักรพรรดินี "
“อืม ...”
จักรพรรดินี้พยักหน้าแล้วหันไปคนที่อยู่ด้านล่างเพื่อบอกว่า: "พวกคุณต่อสู้เสร็จยัง?"
"เราขอโทษด้วยความจริงใจฝ่าบาท!"
ทุกคนในห้องมองไปที่เศษชิ้นส่วนของเครื่องลายครามบนพื้นและคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว น้ำที่ค่อยๆไหลไปรอบ ๆ ก็นำพาเลือดไปด้วย ... จักรพรรดินีมองและพวกเขาเบา ๆ กล่าวว่า "นี่คือห้องประชุม เป็นสถานที่สำหรับกิจการแห่งชาติที่จะกล่าวถึง คุณเป็นผู้นำที่น่าเชื่อถือและผู้นำของจักรวรรดิ แต่คุณกล้าที่จะแสดงความรุนแรงและใช้ภาษาที่เลวร้ายในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ คุณทำให้ฉันดูไม่ดี ยิ่งกว่านั้นฉันก็บอกว่าฉันรู้สึกเสียวซ่าในหูของฉันในวันนี้ แต่คุณทุกคนต่างก็กรีดร้องและตะโกนเพิ่มความหงุดหงิดของฉัน ลูกชายของฉันกำลังจะกลับมาในวันนี้ ฉันไม่ต้องการให้เขาเห็นซากศพของคุณทันทีที่เขากลับมา เขาจะวิพากษ์วิจารณ์ฉันในการฆ่าอย่างไม่สับสนอีกครั้งเพราะฉะนั้นลงโทษตัวเอง อย่าทำให้ฉันทำเอง "
เธออุกอาจโบกมือให้ดึงม่านสีดำ ทุกคนในปัจจุบันลดศีรษะลงทันที ไม่มีใครกล้ายกหัวขึ้น ใบหน้าที่สวยงามของจักรพรรดินีอยู่ในที่เปิดผมสีดำขุ่นเคืองและเธอพองหน้าอกขนาดใหญ่ของเธอตามมาตรฐานของมนุษย์ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะระเบิดผ่านชุดทหารของเธอ สายตาของเธอคมเหมือนใบมีด เธอโบกมืออย่างสง่าผ่าเผยและเรียกว่า "ให้เราไปเถอะ! ฉันอยากไปเห็นลูกชายของฉัน! "
25
"นี่หรออาณาจักรของมนุษย์ ... "
ฉันพูดโดยไม่คิดถึงเมื่อฉันเป็นมนุษย์ ความเชื่อมั่นบางอย่างอาจละอายใจหรือไม่? แต่คุณต้องรู้สึกสำหรับฉัน ฉันเดินเข้าไปในป่าเป็นเวลาสามวัน สถานที่ต่างๆที่ฉันผ่านไปคือหมู่บ้านเล็ก ๆ และที่ราบลุ่มเล็ก ๆ นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่ได้เห็นเมืองที่งดงามเช่นนี้ตั้งแต่มาถึงที่ราบ
ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปที่กำแพงเมืองที่สูงตระหง่าน พวกเขาน่ายกย่องอย่างแน่นอน กำแพงสูงมากจนเป็นความท้าทายที่แท้จริงในการเข้าถึงชั้นด้วยบันได
ถ้าคุณมองออกไปนอกเมืองคุณจะเห็นพื้นที่เพาะปลูกขนาดใหญ่ที่ไม่มีที่สิ้นสุดเช่นกลุ่มดาวที่กระจายอยู่ทั่วเมืองเล็ก ๆ หลายแห่ง มีลักษณะคล้ายดาวเทียมที่โคจรรอบผนังของเมืองจักรพรรดิ เมื่อวานนี้ฉันได้รับการบอกกล่าวมาแล้วว่าฉันเคยไปถึงชานเมืองหลวงของจักรพรรดิแล้ว อย่างไรก็ตามฉันก็ฟุ้งซ่านและดังนั้นจึงมาถึงภายในกำแพงเมืองในช่วงบ่ายเท่านั้น รู้สึกราวกับว่าฉันเดินจากถนนวงแหวนรอบที่ห้าของกรุงปักกิ่งสู่ใจกลางเมือง มันเป็นที่คึกคักแม้ว่าจะเป็นเขตชานเมืองของเมือง
บริเวณใกล้กับเมืองหลวงของจักรพรรดิกำลังคึกคัก คนที่วุ่นวายและขี้โมโหเป็นสัญลักษณ์ของเมืองหลวงของประเทศ แม้ว่าจะเป็นเมืองเล็ก ๆ นอกเมืองหลวง แต่ก็เปรียบได้กับเมืองหลวงแม้ว่าจะไม่มีกำแพงเมืองก็ตาม ไกลออกไปนอกเขตเมืองหลวงเป็นเขตใหญ่ที่มีแถวข้าวสาลีที่คุณไม่เคยเห็น ที่ราบลุ่มที่ได้รับการอธิบายว่าเป็นทุ่งชลประทานที่นี่มันแตกต่างไปจากป่าขรุขระที่ไหลผ่านทางนี้ พิจารณาว่ามนุษยชาติผูกขาดที่ดินอันอุดมสมบูรณ์นี้ได้อย่างไรพวกเขาก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขากำลังประสบความสำเร็จอย่างมาก
รถม้ากับคนบนกระดานและสินค้าที่ส่งผ่านมา นอกจากนี้ยังมีทหารม้าลาดตระเวนสวมเครื่องแบบทหารสีขาวเย็น ๆ โดยใช้ใบพัดของพวกเขาเพื่อล้างทางบนม้าขาวที่ผ่านไปด้วย ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันรู้สึกท่วมท้น แต่สิ่งเดียวที่ฉันพบแปลกคือไม่มีกลุ่มใดที่ส่งไปต้อนรับฉันที่ชายแดน ฉันคิดว่าใครจะมารับฉันตั้งแต่ฉันเป็นเจ้าชาย
แต่ไม่เป็นไร ฉันมีความสุขและมีอิสรภาพมากขึ้นด้วยวิธีนี้
"Doo ... Doo Doo ... Doo ... "
ขณะที่ผมกำลังจะมาถึงประตูสู่เมืองสัญญาณแปลก ๆ ดังขึ้นจากภายในตัวเมือง ฉันสังเกตุเห็นคนในพื้นที่ใกล้เคียงหยุดชั่วครู่หนึ่งขณะที่พวกเขาได้ยินเสียงและจากนั้นก็รีบสับเปลี่ยนไปทางด้านข้างของถนนและคุกเข่าลงด้วยศีรษะ นักรบและคนขับรถม้าคนนั้นก็ลงจากรถและลงจากถนน ทหารม้าได้ออกจากม้าของพวกเขาและโค้ชลงจากรถของพวกเขาและคุกเข่าอยู่ตรงกลางของถนน ในชั่วพริบตาฉันเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่บนม้าของฉันซึ่งทำให้ตกตะลึง
ถนนที่คึกคักเงียบเงียบในทันทีที่นึกถึงฉันในสิ่งที่เจ้าหน้าที่กองทัพกล่าวว่า ...
ขณะที่ฉันยังคงตะลึงอยู่ทหารม้านั่งคุกเข่าใกล้ฉันมากดังขึ้นกล่าวว่า "นี้ท่านตัดสินใจถูกต้องหรือไม่?! ท่านไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตของท่านหรือไม่? "
ฉันแช่แข็ง ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันคิดว่าดีที่สุดที่ฉันไม่ได้อยู่กลางถนนหาที่ที่จะลงจากหลังม้าและคุกเข่าลง ฉันไม่ใช่คนที่เก่งในเรื่องนี้ การออกนอกสถานที่จะทำให้ฉันถูกสังหาร ... เนื่องจากฉันไม่มีงานเลี้ยงมารับฉันฉันคิดว่าตัวตนของฉันในฐานะเจ้าชายไม่ใช่เรื่องใหญ่
แต่นี่แสดงให้เห็นว่าฉันจะเป็นอิสระกับคนนี่เพราะฉันไม่มีค่าพิเศษ ฉันสามารถเดินเล่นตามถนนและสนุกสนานตามที่ฉันชอบ เอลฟ์ให้เกล็ดมังกรดินและถุงแปลก ๆ พวกเขาต้องการให้ฉันไปหาช่างตีเหล็กที่มีฝีมือซึ่งสามารถสร้างเกราะที่ใช้มันได้ แม่ยังเตือนให้ฉันไม่สามารถควบคุมมานาของฉันในคืนพระจันทร์เต็มดวงในขณะที่อยู่กับมนุษยชาติ เธอบอกว่าจะปล่อยมันออกมาตามธรรมชาติและฉันจะดี
ฉันคิดว่ายุติธรรม ฉันหมายความว่ามันไม่ใช่ว่าจะมีใครสักคนที่นี่ที่จะไปที่นั่นเพื่อดูดมานาของฉันออก
ขณะที่ฉันกำลังจะหันกลับและออกไปมีม้าสีขาวจากภายในประตูเมืองวิ่งไป ม้าขาวมีหางหลังที่แกว่งไปมาพร้อมกับเสียงของกีบเหมือนธงแขวนคอ ผู้ขับขี่สวมชุดทหารในขณะที่เสื้อคลุมสีขาวพัดด้วยลม ใบหน้าและดวงตาสวยงามของเธอได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีขณะที่เธอรีบวิ่งไปหาฉัน
หญิงสาวสวยมาก เธอเป็นคนหาตัวจับยากในหมู่สาวจีนเพราะเธอชอบเครื่องแบบทหารมากกว่าการแต่งหน้าแฟนซี ทหารม้าเกราะดูสวยงาม ไม่มีเสื้อผ้ามากเกินไปในเสื้อผ้าสีเขียวของเธอเพียงสองเข็มขัดหนังสำหรับเสื้อผ้าที่เป็นทางการ แต่เข็มขัดหนังไม่สามารถปกปิดอกที่งดงามของเธอได้ เท้าของเธอไม่ได้มีฝุ่นละออง มีไม่มากแม้แต่รอยพับบนกางเกง ฉันสังเกตเห็นเชือกผูกรองเท้าบนรองเท้าบู๊ตสีดำของเธอ... หฯงสาวคุณไม่ได้อยู่ในกองทหารม้าใช่มั้ย!?! ไม่มีทางที่คุณเป็น! เธอสวมชุดบอร์เนียวบนศีรษะของเธอซึ่งดูคล้ายกับสิ่งที่น่าลิ้มลองจากสายการบินยุโรปในช่วงสงคราม
เสื้อคลุมสีขาวของเธอก็เหมือนไอซิ่งบนเค้กซึ่งช่วยเพิ่มความกล้าหาญของเธอ ขอโทษขอให้ฉันตั้งเธอใหม่ ถ้าลูเซียถือว่าสวยงามแล้วทหารหญิงในชุดทหารก่อนหน้าฉันกล้าหาญ ลูเซียจะทำให้คนต้องการที่จะรักษาเธออย่างอ่อนโยนในขณะที่เธอจะได้รับความเคารพของผู้คน
"หยุด!!"
เธอดึงบังเหียนไว้บนม้าสีขาวของเธอและมองไปที่คนเดียวที่ยังคงอยู่บนถนนฉันและวิ่งช้าๆ ฉันหยุดชั่วครู่หนึ่ง แต่แล้วถอยออกไปไม่กี่ก้าวจากความกลัวเมื่อเห็นกระบี่ที่แขวนอยู่ทางซ้ายของเธอ เมื่อรวมกับสิ่งที่ฉันได้รับการบอกกล่าวมาก่อนแล้วฉันเข้าใจว่าพวกเขากำลังพาคนออกจากถนนเพื่อเฉลิมฉลอง
เธอหยุดม้าของเธอมองมาที่ฉันและเดินหน้าม้าของฉัน ฉันเห็นดวงตาสีมรกตของเธอซึ่งไม่มีความเห็นอกเห็นใจใด ๆ เลย ดวงตาครึ่งซีกของลูเซียดูเหนื่อยล้า แต่อย่างน้อยก็มีรูปแบบของชีวิตอยู่บ้าง แต่หญิงสาวก่อนหน้าฉันไม่มีชีวิตในสายตาเธอ มันเป็นเพียงหลุมดำดูดในทุกแสง
น่าเสียดาย ... เธอตาสวย
ขณะที่เธอเดินขึ้นไปบนม้าของฉันฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและอยากจะขอโทษ แต่ก่อนที่ฉันจะพูดเธอยกเสื้อคลุมของเธอขึ้นอย่างฉับพลันซึ่งทำเสียงกระพือปีก จากนั้นเธอก็ล้มลงบนเข่าหนึ่งกดมือขวาให้หน้าอกลดศีรษะและด้วยเสียงที่นุ่มนวล แต่ยังไม่รู้สึกถึงอารมณ์ดังกล่าวว่า "ยินดีต้อนรับคุณ! ฉัน เนียร์ เกียริอันเต้ มารับคุณ! องค์จักรพรรดินีอยู่ข้างหลังฉัน กรุณาติดตามฉันไปในเมือง! "
"อ่า ... โอ้ ... โอ้ ... โอเค ... "
"ขอให้โชคชะตายิ้มกับองค์จักรพรรดินี ขอให้เธอมีสุขภาพที่ดีและให้เธอมีชีวิตอยู่ตลอดไป! "
เสียงตะโกนของผู้ใกล้ชิดที่อยู่ใกล้ ๆ ม้าของฉันกลัวและฉันต่อสู้เพื่อนำมันกลับมาอยู่ภายใต้การควบคุมในขณะที่จ้องมองที่ฝูงชนตะลึง ดังนั้นฝูงชนประพฤติอย่างสุภาพเพราะจักรพรรดินีกำลังจะมาถึง ฉันจะกลับไปสิ่งที่ฉันกล่าวก่อน แต่ เป็นการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่อย่างเป็นธรรมถ้าคุณหญิงเองกำลังมารับฉัน
"อืม ... ฉันกำลังขี่ม้า ... "
"คุณต้องลงจากม้าแล้ว คุณจะขี่ม้าได้อย่างไร? คุณต้องเคารพเธอแม้ว่าคุณจะเป็นเจ้าชาย! คุณไม่ได้อยู่เหนือระบบเพียงเพราะคุณเป็นญาติของเธอ "
เด็กหญิงคนนี้ชื่อ เนียร์ มีความเข้มงวดมาก ... เธอนั่งบังเหียนม้าของฉัน ฉันไม่ได้รับรู้อารมณ์ใด ๆ ในสายตาเธอ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอเห็นฉันเป็นศัตรู ... ?
"ลูกต้องจำไว้ว่าผู้หญิงคนนั้นจากมนุษยชาติเป็นความรุนแรงและผิดปกติ คุณต้องระวังเธอแม้ว่าคุณจะเป็นลูกชายของเธอเพราะผู้ที่รู้ว่าสิ่งที่เธอจะทำอย่างไรเมื่อเธอโกรธ นอกจากนี้โปรดระวังการพูดคุยหวาน ๆ ของเธอด้วย! "
ฉันจำได้ว่าแม่เตือนฉันเมื่อฉันจากไป ... ฉันฝังภาพทรราชไว้ในหัวของฉันหลายครั้งและตอนนี้ฉันเห็นฉากนี้แล้วฉันก็เชื่อคำพูดของแม่ตอนนี้ ... ฉันแค่อธิษฐานขอให้แม่ของฉันเป็นคนปกติเล็กน้อย ... กรุณาอย่าเป็นเผด็จการและฆ่าฉัน ...
ฉันสั่นด้วยความตื่นเต้นขณะที่ฉันเข้ามาในเมือง ฉันไม่รู้ว่าแม่กำลังรออะไรอยู่ ...
