บทที่ 51 เจ้างี่เง่าเหวินตงจุน (อ่านฟรี)

 

 

"เฮ้ เฮ้  มานี่เร็ว ทางนี้มีฝูงเป็ดอยู่ด้วย" เหวินตงจุนกระโดดออกจากพุ่มไม้แล้วโบกไม้โบกมือมาทางเฝิงหยู่

 

เพราะคำยุยงของเหวินตงจุน เฝิงหยู่จึงแอบขโมยปืนลูกซองจากบ้านอีกครั้งเพื่อไปล่าสัตว์ การไปล่าสัตว์กับเหวินตงจุนครั้งนี้ หลิวซู่ฉวนไม่ได้มาด้วย เพราะเขาไปเข้าร่วมกองทัพเสียแล้ว

 

อันที่จริง เฝิงหยู่อยากจะถามหลิวซู่ฉวนมาตลอด ถ้าในวันนั้น เฝิงหยู่ไม่ได้ไปด้วย ถ้าหากไม่เจอหมีขาว เขาจะแก้แค้นเหวินตงจุนใช่หรือเล่า?

 

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม โศกนาฏกรรมในชีวิตก่อนหน้านี้ไม่เกิดขึ้นแล้ว และเฝิงหยู่ยังทำเงินได้มากมายล่วงหน้า นี่สิถึงจะเป็นชีวิตที่สงบสุข

 

ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปดีกว่า บางที แม้แต่หลิวซู่ฉวนเองอาจจะไม่รู้คำตอบด้วยซ้ำ ในวัยที่มุทะลุบุ่มบ่ามมักจะสร้างเรื่องราวมากมายที่พวกเขาเสียใจในภายหลัง

 

"เล็งให้ตรงหน่อย นับหนึ่งสองสาม แล้วเราจะยิงตัวที่อยู่ในพุ่มไม้นั้นพร้อมๆกัน เตรียมตัวดีแล้วยัง?" เฝิงหยู่กล่าว

 

ปัง ปัง!

 

เสียงปืนดังขึ้นสองนัดในเวลาไล่เลี่ยกัน เหวินตงจุนลุกขึ้นยืนอย่างลิงโลด เฝิงหยู่ใกล้จะเดือดเต็มทีแล้ว!

 

"ฉันบอกว่านับหนึ่งสองสามแล้วค่อยยิง พึ่งนับได้ถึงสอง นายก็ยิงออกไปแล้ว!" เฝิงหยู่กล่าวอย่างหัวเสีย เพราะเมื่อเฝิงหยู่ยิงออกไป เป็ดป่าอื่นๆตกใจเสียงปืนของเหวินตงจุนจนบินหนีไปแล้ว

 

"นายพูดว่าอะไรนะ? ฉันไม่ได้ยิน เห็นอะไรไหม ยิงนัดเดียวก็โดนเป็ดตัวนึง ฉันนี่ช่างยิงปืนได้แม่นยำ"  เหวินตงจุกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

 

เฝิงหยู่: "........... "

 

เจ้าโง่!

 

เหวินตงจุนวิ่งจ้ำอ้าวออกไป แล้วหยิบเป็ดที่ถูกยิงจนเหลือครึ่งร่างขึ้นมา เขายิงออกไปสองนัด จากเป็ดที่มีน้ำหนักประมาณ 1 กิโลกรัม ถูกยิงพลุนจนเหลือครึ่งกิโลกรัม

 

"ฮ่า ๆ ๆ เป็ดตัวนี้ เอากลับบ้านไปจะกินได้เหรอ?  ต่อให้ล้างสะอาดหมดจด ยังจะทำอาหารได้สักจานไหมเนี่ย?" เฝิงหยู่หัวเราะเยาะเหวินตงจุน

 

"อย่างน้อยฉันดีกว่านาย ยิงไม่โดนสักตัว แต่เป็ดตัวนี้.... ช่างมันเถอะ ไม่เอาดีกว่า ไม่รู้จะเอากลับไปทำไม  " เหวินตงจุนลังเลสักพัก แล้วตัดสินใจโยนเป็ดตัวนี้ออกไป

 

"ปืนนี้ควรใช้กับสัตว์ตัวใหญ่ ยิงนกยังพอไหว" เฝิงหยู่กล่าว

 

"นกล่าสัตว์มันไม่สนุก ช่างเถอะ เสียงปืนดังขนาดนี้ หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมงคงไม่มีเหยื่อโผล่มาให้พวกเราล่าอีก ถัดไปฉันเห็นมีดอกแดนดิไลออนและเห็ดป่า พวกเราต้องไม่กลับไปมือเปล่า" เหวินตงจุนกล่าว

 

เฝิงหยู่มองไปทางเหวินตงจุน และคิดว่า "นี่มันแปลก ๆ เคยเห็นนักล่าคนที่ออกไปล่าสัตว์แต่กลับได้เห็ดป่ากลับไปบ้างหรือเปล่า? กลับไปให้คนอื่นถามว่าแบกปืนมาเก็บเห็ดเนี่ยนะ? คนที่มีรายได้หลายล้านต่อนาทีอย่างฉันมาล่าสัตว์กับนายก็ถือว่าบุญโข แต่ตอนนี้นายชวนไปเก็บเห็ดป่า? ถ้าถูกใครเห็นเข้า คงถูกหัวเราะเยาะตลอดชีวิต! "

 

"ไปกันเถอะ ยังจะรออะไรอยู่อีก" เหวินตงจุนกล่าว

 

เหวินตงจุนดึงตัวเฝิงหยู่ลากกลับไปในป่า เหวินตงจุนกำลังเก็บเห็ดป่าอย่างมีความสุข ในขณะที่เฝิงหยู่ได้แต่มองไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย

 

เอ๊ะ ที่นี่เป็นที่ดินของใครกัน ปลูกแตงโมเอาไว้ด้วย!

 

"เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ตรงนั้นมีแปลงแตงโม อากาศร้อนขนาดนี้ ขโมยแตงโมมาดับกระหายดีกว่า" เฝิงหยู่กล่าว

 

เหวินตงจุนดวงตาเป็นประกาย แถวนั้นปลูกแตงโมเหรอ? ไป ไปกัน รีบไปดู! แตงโมที่ซื้อมาจากร้านค้า รสชาติไม่หวานฉ่ำเหมือนเก็บสดๆจากสวน

 

"รอก่อน ในหมู่บ้านเรา คนที่ปลูกแตงโมคือลุงเถียนใช่ไหม?” ลุงเถียนเป็นคนที่ดุร้ายมาก ถ้าถูกจับได้ คงโชคร้ายเป็นแน่

 

"เมื่อตอนเช้าฉันเห็นลุงเถียนไปขายแตงโมในหมู่บ้าน แปลงแตงโมนี่ไม่มีใครอยู่หรอก  จะบอกอะไรให้ฟังนะ ฉันนี่แหละผู้เชี่ยวชาญในการเลือกแตงโม มั่นใจได้ว่าฉันจะเลือกแตงโมที่ดีที่สุดให้นาย" เหวินตงจุนตบหน้าอกตัวเอง กล่าวด้วยความมั่นใจ

เพี๊ยะ!

 

ใช้ก้นปืนลูกซองทุบลูกแตงโม ไม่สุก เปลี่ยนอีกลูก

 

เพี๊ยะ!

 

แตงโมถูกทุบหลายต่อหลายลูก ยังไม่สุกสักลูก เลยไม่ต้องการ!

 

เมื่อเหวินตงจุนเริ่มทุบแตงโมลูกที่แปด เฝิงหยู่ก็รีบหยุดเขา. กล้าพูดว่าตัวเองเชี่ยวชาญการเลือกแตงโม? โชคไม่ดี ต่อให้เก็บแตงโมมาได้ทั้งแปลงก็เลือกลูกสุกไม่ได้!

 

"นายนะหยุดเลย ลูกนั้นต่างหากที่สุกแล้ว  รีบกินกันเถอะ กินเสร็จแล้วจะได้กลับไปดูว่าเป็ดเหล่านั้นกลับมาแล้วหรือเปล่า" เฝิงหยู่กล่าว

 

"โอเค พวกเรามากินกัน วันนี้โชคไม่ดีเลย ไม่กี่วันก่อนฉันมาที่นี่กับพี่เหลียง ลูกที่สามฉันก็เลือกลูกที่สุกได้แล้ว!" เหวินตงจุนกล่าวด้วยใบหน้าอันน่าภาคภูมิใจ

 

เฝิงหยู่อยากจะถามเขาจริงๆว่า "มีอะไรที่น่าภาคภูมิใจ?"

 

ในตอนที่ทั้งสองคนแบ่งครึ่งแตงโม และกินกันอย่างเร่งรีบ ในสวนแตงโมมีเงาคนแว่บๆ

 

วันนี้เทียนเจี๋ยถูกแม่และพ่อสั่งให้มาเฝ้าไร่แตงโม เขาตั้งใจจะงีบหลับในตอนเที่ยง แต่เผอิญได้ยินเสียงคนคุยกันข้างนอก

 

โจรขโมยแตงโม!

 

ทุกคนล้วนมาจากหมู่บ้านเดียวกัน ระหว่างทางถ้าใครหิวกระหายอยากินแตงโม เขาคงไม่เข้าไปขวาง แต่จะมาช่วยเลือกแตงโมสุกๆและหามีดมาผ่าให้ด้วย

 

เดิมทีก็ไม่คิดจะสนใจหรอก แต่เหวินตงจุนทุบแตงโมเอา ทุบไปหลายลูก จนเกิดเสียงทุบดังขึ้นหลายครั้ง นี่ชัดเจนแล้วว่าไม่ได้มากินแตงโมง แต่มาเพื่อทำลายแตงโมเล่น

 

เถียนเจี๋ยรวบรวมความกล้าหาญของเขาแล้วเดินเข้าไป ทั้งสองคนยังคงก้มหน้ากินแตงจึงไม่ทันสังเกตเห็นเขา

 

"พวกนายขโมยแตงโม" เถียนเจี๋ยกระโดดออกมาพร้อมส่งเสียงตะโกน

 

เหวินตงจุนขว้างแตงโมทิ้งทันที แล้วหันปืนลูกซองชี้ไปที่เทียนเจี๋ย

 

เทียนเจี๋ยตกใจมาก มาขโมยแตงโมแค่นี้ ถึงกับต้องใช้ปืนล่าสัตว์เลยหรือ? ปากกระบอกปืนจ่อไปที่เขา ขาจึงอ่อนระทวย

 

เฝิงหยู่รีบดันปืนให้ปากกระบอกชี้ขึ้นฟ้า: "นายบ้าไปแล้วหรือไง นายกำลังชี้ปากกระบอกปืนไปที่คน!"

 

เหวินตงจุนหัวเราะฮ่าฮ่า แล้วกล่าวว่า "มันไม่ได้ใส่กระสุนสักหน่อย" จากนั้น เขาก็ถอดปลอกกระสุนออกมาให้ดูเพื่อเป็นการพิสูจน์

 

"มันก็ไม่สมควรอยู่ดี  นายทำให้เถียนเจี๋ยตกใจกลัวจนเกือบจะร้องไห้!" เฝิงหยู่วางปืนลูกซองลง และเดินไปที่เถียนเจี๋ย

 

ฮือ !!!!!!!!!!

 

เถียนเจี๋ยร้องห่มร้องไห้ออกมา เขากลัวมากจนเกือบลืมที่จะร้องไห้!

 

เถียนเจี๋ยร้องไห้ไปพลาง เอามือเช็ดน้ำตาไปพลาง เพียงเวลาครึ่งนาที ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

 

เหวินตงจุนตะลึง. เขาเพียงต้องการที่จะขู่เท่านั้น. ใครจะไปคิดว่าเด็กคนนี้จะขี้ตกใจกลัวขนาดนี้ เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองยังเป็นเด็ก เขายังกล้าจุดไฟประทัดเล่นในมือ

 

"อย่าร้องไห้ ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น" เหวินตงจุนพยายามปลอบโยนเถียนเจี๋ย

 

อ้า ~ ~ฮือ ~ฮือ ~ อ้า ~ ~ ~

 

เถียนเจี๋ยยังคงร้องไห้เสียงดังลั่น เหวินตงจุนเริ่มหวาดกลัว ถ้าเถียนเจี๋ยกลับไปฟ้องพ่อของเขา เขาคงต้องโดนตีอีกแน่!

 

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว บอกฉันมาว่านายต้องการอะไร" เหวินตงจุนถามอย่างอดกลั้น

 

"พ่อสั่งให้ผมคอยเฝ้าดูแตงโม แต่นาย ฮือ ฮือ แตงโมแตกไปแล้ว ฮือ ฮือ" เถียนเจี๋ยกล่าวในขณะที่กำลังร้องไห้

 

"ไม่ต้องสะอึกสะอื้นแล้ว ฉันจะจ่ายค่าแตงโมทั้งหมดนี้ ฉันจะให้ราคาสามเฟินต่อครึ่งกิโล  แตงโมทั้งหมดนี้คิดซะว่า 50 กิโลก็แล้วกัน  ฉันจะจ่ายให้เธอ 5 หยวนเป็นค่าแตงโมเหล่านี้ พอใจไหม?" เหวินตงจุนรับเงิน 5 หยวนจากเฝิงหยู่ แล้วยัดใส่ลงในมือของเถียนเจี๋ย

 

เฝิงหยู่เอียงคอหันมามองเหวินตงจุน ครุ่นคิดว่า "ทำไมต้องจ่ายด้วยเงินฉัน? ช่างมันก็แล้วกัน ก็เป็นความคิดของฉันที่จะขโมยแตง"

 

เถียนเจี๋ยจึงหยุดร้องไห้ มือเล็ก ๆ ของเขากำเหรียญไว้แน่น: "ไม่ พวกนายทั้งสองคนจะไปล่าสัตว์ใช่ไหม พาผมไปด้วย"

 

"นายยกปืนลูกซองนี้ได้หรือเปล่าละ? ต่อให้นายยก เวลาสปริงหดกลับ นายกดปากกระบอกปืนลงหรือเปล่าละ? รีบกลับไปนอนไป  พวกเราจะออกไปแล้ว." เหวินตงจุนตอบ

 

ทันใดนั้น มีเสียงรถดังมาแต่ไกล ไม่ดีแล้ว ลุงเถียนกลับมาจากขายแตงโมแล้ว

 

เฝิงหยู่และเหวินตงจุนต่างมองหน้ากัน นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเกี่ยวกับการล่าสัตว์หรือการเก็บเห็ด พวกเขาวิ่งจ้ำอ้าวกลับไปที่รถของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

 

ในช่วงบ่าย เถียนเจี๋ยพาพ่อของเขามาหาเฝิงหยู่ถึงบ้าน. หลังจากที่เฝิงซิ่งไท่ฟังเรื่องราวทั้งหมดจนจบ เขาก็ได้แต่พูดขอโทษขอโพย อยู่ต่อหน้าพ่อของเถียนเจี๋ย จึงต้องทำทีเอาไม้ปัดฝุ่นมาตีเฝิงหยู่ จนพวกของเถียนเจี๋ยกลับไปแล้ว เฝิงหยู่จึงทิ้งก้นนั่งบนโซฟาและปล่อยให้พ่อของเขาทายาให้

 

เฝิงหยู่รู้สึกว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เขาไม่ได้ข่มขู่เถียนเจี๋ย เงินห้าหยวนก็เอาออกจากกระเป๋าของเขา ทำไมต้องมาเอาเรื่องเขาด้วย? ทำไมเขาต้องจ่ายเงินชดเชยให้กับพวกเขาอีกครั้ง? ก็หมายความว่าเจ้าเด็กนั่นต้องงุบงิบเงินห้าหยวนที่ให้ก่อนหน้านี้แน่!

 

แต่วันรุ่งขึ้น เฝิงหยู่รู้สึกดีขึ้นมากหลังจากเห็นสภาพที่ย่ำแย่กว่าของเหวินตงจุน

 

เหวินตงจุนถูกพ่อตี ทั้งตัวมีแต่รอยไม้หวาย เขายังโดนตบจนหน้าบวม ตบแรงจนจมูกเลือดกำเดาไหล ตีไปพลาง ด่าไปพลาง เพราะกล้าเอาปืนไปจ่อคน

 

สิ่งสำคัญที่สุดคือ แม่ของเหวินดงจุนไม่ได้ห้ามพ่อของเขา ทั้งยังช่วยตีลูกชายอีกแรง ทั้งคู่ร่วมกันให้บทเรียนเหวินตงจุนอย่างเข้าขา ช่วยกันตีจนไม้หลิวหักไปหลายอัน "สอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย ในเมืองได้ ก็คิดว่าตัวเองสุดยอดแล้วหรือ? ไม่มีคุณธรรม ประพฤติตัวแย่ ต่อให้เรียนดีก็ไม่มีประโยชน์! "

 

ปืนลูกซองจากทั้งสองครอบครัวถูกทุบทำลาย ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่อาจไปล่าสัตว์ได้อีกต่อไป

 

วันรุ่งขึ้น หลี่ซื่อเฉียงโทรศพย์มาหา บอกว่ารถเสร็จสมบูรณ์แล้ว มีคนมาสอบถามราคา เขาจึงต้องการให้เฝิงหยู่กลับมาที่เมืองปิง

 

เฝิงหยู่จึงมีข้ออ้างในการกลับไปที่เมืองอีก    ออกห่างจากเจ้าคนงี่เง่าอย่างเหวินตงจุนเสียหน่อย เจอทีไรมีแต่สร้างปัญหา!