เล่ม 1 ตอนที่ 9 : หญิงสาวทั้งสอง (1) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
เล่ม 1 ตอนที่ 9 : หญิงสาวทั้งสอง (1)
ด้วยแสงสว่างสลัวที่ส่องออกมา ผู้เล่นใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นในนิวเวิร์ลด์ ชื่อของเธอคือโรโค่ เป็นตัวละครหญิงสาวหน้าตาน่ารัก
“โห โห โห นี่เหรอที่เรียกว่าเกมเสมือนจริง?”
โรโค่มองไปรอบด้านด้วยดวงตาเป็นประกาย ทั้งท้องฟ้า ผืนดิน ภูเขา ทุ่งหญ้า ทุกอย่างล้วนกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้าเธอ มันสวยกว่าความเป็นจริงตั้งไม่รู้กี่เท่า
อาคารที่สร้างขึ้นจากทั้งหินและไม้รายล้อมเธอ มันเหมือนกับยุโรปในยุคกลางที่สามารถพบเห็นได้ตามสวนสนุก
โรโค่ค่อย ๆ ยกเท้าของเธอขึ้นขณะจ้องมองและเริ่มที่จะก้าวเดิน ในทันทีที่เดินไปข้างหน้า แขนของเธอก็เริ่มที่จะแกว่งไกวตาม
“นี่อยู่ในเครื่องเกมจริงเหรอเนี่ย? กระทั่งการเคลื่อนไหวยังไม่แตกต่างจากความเป็นจริงเลย? ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมค่าใช้จ่ายเกมนี้ถึงแพงขนาดนั้น อา? นี่หน้าเราเหรอเนี่ย?”
โรโค่วิ่งไปพลางหันซ้ายหันขวาราวกับเด็กน้อยที่เห็นสิ่งต้องตา ไม่นานเธอจึงค่อยเห็นเงาสะท้อนในหน้าต่างบานหนึ่ง เธอเริ่มตกตะลึงกับสภาพที่เห็น เพราะมันคล้ายกับไอดอลคนหนึ่งที่เธอเห็นในทีวีอยู่บ่อยครั้ง
เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“เหอะ เหอะ เอาล่ะ ดูเหมือนศัลยกรรมพลาสติกที่นี่จะสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว นี่สินะถึงเรียกเจ้าสิ่งนี้ว่านิวเวิร์ลด์?”
แม้ว่าเธอจะพูดด้วยความมั่นใจที่สูงยิ่ง แต่โรโค่กลับเกาศีรษะคล้ายกับสับสน
“แล้ว เราจะทำอะไรก่อนดีนะ?”
จากนั้น ชายชราผู้ที่จ้องมองโรโค่จากทางด้านหลังพลันพูดขึ้นมา
“เด็กน้อย เพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกหรือ?”
“คะ? หนูเหรอ?”
เพราะเขาพูดด้วยอย่างกะทันหัน โรโค่จึงเริ่มที่จะถอยเท้ากลับ ชายชราหัวเราะเล็กน้อยขณะพยักหน้าให้
“ใช่ ถูกแล้ว ข้าพูดคุยกับเจ้านั่นแหละ ชื่ออะไรล่ะ?”
“ชื่อว่าโรโค่ค่ะ”
“โรโค่น้อย ต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม?”
“ค่ะ อืม... งั้นหนูขอถามคำถามหน่อยนะคะ ที่นี่คือหมู่บ้านฮารันใช่หรือเปล่าคะ?”
“ย่อมใช่ ที่แห่งนี้คืออาณาจักรชอร์เดนเบิร์ก เป็นหมู่บ้านชายแดนชื่อว่าฮารัน ข้าชื่อฮานเซ็น เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน”
“อา คุณตาฮานเซ็น!”
โรโค่ตื่นเต้นขณะกระเด้งตัวขึ้นพร้อมปรบมือ จากนั้น ราวกับเธอกำลังพิจารณาอีกฝ่าย เธอเดินวนรอบฮานเซ็นเพื่อสำรวจมองดู ฮานเซ็นกระแอมไอด้วยสีหน้าเขินอาย
“อะไร ทำไมเจ้าถึงมีท่าทีเช่นนั้น?”
“อา หนูขอโทษค่ะ แค่แปลกใจที่ได้พบคุณตาฮานเซ็นที่เคยได้ยินได้ฟังมา”
“ได้ยินเรื่องข้าจากใครกันรึ?”
“ค่ะ เป็นพี่ฮยอนอู เอ่อ ไม่สิ หนูได้ยินมาจากพี่อาร์คน่ะค่ะ”
“อาร์ค! เจ้าเป็นคนรู้จักของอาร์ครึ?”
“ค่ะ คุณตาจำพี่อาร์คได้ด้วยเหรอคะ? หนูได้ยินมาว่าเขาอยู่ที่นี่”
“แน่นอน ข้าย่อมจำได้! ข้าจะลืมอาร์คได้ยังไง? เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ยอดเยี่ยมกว่าผู้อื่นยิ่งนัก นับได้ว่าเป็นคนหนุ่มที่หาได้ยากในสมัยนี้เลยทีเดียว”
“คะ?”
“เช่นกัน ความกล้าหาญของเขาก็ไม่เหมือนผู้อื่น ครั้งหนึ่งเขาเคยช่วยพวกเราเอาไว้จากห้วงวิกฤตจนรอดพ้น เหตุการณ์นั้นข้าจดจำได้แม่นยำยิ่งนัก อา แล้วเจ้ามีความสัมพันธ์อันใดกับอาร์ครึ?”
ขณะที่ฮานเซ็นเอ่ยถาม โรโค่พลันหน้าแดงและหัวเราะคิกคักออกมา
“ขอโทษนะคะ หนูจะไปหาพี่อาร์คได้ที่ไหนเหรอคะ?”
“นั่นสินะ? ครั้งสุดท้ายที่พบเจอ ข้าได้ยินมาว่าเขาออกเดินทางไปปราสาทแจ๊คสัน แต่นี่ก็ผ่านมาช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้วนับตั้งแต่ตอนนั้น ข้าจึงไม่มั่นใจนักว่าเขาจะยังอยู่ที่นั่นหรือไม่ เหตุใดถึงอยากพบเขางั้นรึ?”
“หนูไม่ได้เจอเขามานานแล้วค่ะ สัปดาห์ก่อน อยู่ ๆ เขาก็หายตัวไปจากร้านแล้วไม่กลับมาอีกเลย... หนูคิดว่าน่าจะพบตัวเขาได้ถ้าหากมาที่นี่น่ะค่ะ ก็เลยอยากที่จะลองดูสักตั้งเผื่อมีโอกาส”
“ร้าน?”
ฮานเซ็นโงนศีรษะไปมาราวกับไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
โรโค่ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีอะไรค่ะ ท่านไม่ต้องใส่ใจหรอก แล้วหนูจะไปปราสาทแจ๊คสันได้ยังไงคะ?”
“ไม่ใช่ว่าเจ้าคิดไปตอนนี้เลยหรอกนะ?”
“ไม่ได้เหรอคะ? หนูไปตอนนี้ไม่ได้?”
“โฮ่โฮ่โฮ่ ดูสิโรโค่น้อย ปราสาทแจ๊คสันนั้นอยู่ห่างไกลจากที่นี่นัก เจ้าต้องเดินโดยไม่หยุดพักนับวันจึงจะไปถึงได้ อีกทั้งระหว่างหนทางยังยากลำบาก มันมีอันตรายนับไม่ถ้วนรอคอยอยู่ สำหรับผู้ที่เพิ่งเริ่มเป็นนักผจญภัยเช่นเจ้านั้นคงได้กลายเป็นอาหารของพวกหมาป่าก่อนที่จะไปก้าวเท้าออกจากหมู่บ้านเสียอีก ในเมื่อเจ้ารู้จักกับอาร์ค เช่นนั้นข้าจะแนะนำด้วยความหวังดี ถ้าหากคิดอยากไปปราสาทแจ๊คสัน เจ้าก็ต้องมีประสบการณ์พอสมควรเสียก่อน”
“แล้วหนูจะหาประสบการณ์ได้ยังไงกันคะ?”
“หากเจ้าต้องการ ข้าก็พอจะแนะนำงานที่เหมาะสมให้เจ้าได้”
‘อา นี่ต้องเป็นอะไรที่เรียกว่าภารกิจสินะ!’
“ค่ะ หนูจะทำค่ะ”
ขณะที่โรโค่นึกย้อนไปถึงตอนที่ได้ยินได้ฟังเรื่องราวมา เธอจึงพยักหน้ารับ
ทว่า หลังจากที่เธอได้ยินคำกล่าวของฮานเซ็น ฉับพลันราวกับเธอเสียเส้นประสาทไป
ภารกิจที่ฮานเซ็นมอบให้เธอไม่ใช่อะไรอื่นนอกเสียจากให้ไปจัดการสิ่งที่เธอกลัวที่สุด โรโค่ที่ทุกข์ใจนั้นกำลังเม้มเริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงขณะที่ความกล้าหาญค่อย ๆ เข้ามากำจัดความกลัวออกไปจากตัวเธอ
‘ทำไมเราถึงโง่ขนาดนี้? เราจะกลัวอะไรกัน? ไม่ว่ามันจะสมจริงแค่ไหนแต่นี่ก็เป็นในเกมนะ กระทั่งว่าพวกมันถูกเรียกว่าหนู แต่มันก็คงเหมือนพวกหนูมิกกี้หรือปิกะจูอะไรพวกนั้น ถึงจะรู้สึกแย่ที่ต้องจัดการกับตัวน่ารักพวกนั้นก็เถอะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ นี่มันเกมนี่นะ’
“ค่ะ หนูไปจัดการเลยแล้วกันนะคะ”
โรโค่โค้งตัวให้ขณะเผยรอยยิ้มน่ารักและมุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยม
โรโค่เข้ามาในโรงเตี๊ยมและเริ่มสนทนากับเครต้อนเรื่องอาร์ค จากนั้นจึงค่อยเข้าไปยังห้องเก็บของ แทบจะในทันที เธอกรีดร้องออกมาเพราะความสมจริงอันน่าหวาดกลัวของนิวเวิร์ลด์
“ว๊าย! นี่อะไรกันเนี่ย? หนูพวกนี้ใหญ่กว่าที่เคยเห็นในชีวิตจริงอีก!”
หนูที่ก่อนหน้านี้อยู่เป็นดงไปทั่วห้องเก็บของ พวกมันพลันหันมาสนใจโร่โค่ ใบหน้าของโรโค่ถึงกับสีเลือดจางหาย จากนั้นเธอจึงเร่งร้อนวิ่งไปวิ่งมา
“มะ-ไม่นะ! ให้สู้กับหนูพวกนี้... ทะ-ทำไม่ได้หรอก! ไม่มีทางแน่! คุณเครต้อน พาหนูออกไปทีเถอะค่ะ! เปิดประตูให้หน่อยค่ะ!”
จากนั้น โรโค่วิ่งไปชนกล่องที่วางเรียงจนพวกมันล้มลงไปขวางประตูเอาไว้
จากนั้น ดวงตาที่ทอแสงสีแดงจึงเริ่มปรากฏต่อสายตาของโรโค่
=====
ท่านโดนหนูโจมตี ความเสียหาย 1 หน่วย
=====
ทว่า โรโค่ไม่แม้กระทั่งรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอนั้นโดนความเสียหายเข้าไป
หนูที่ขนาดตัวเท่าแขนของเธอเริ่มปีนป่ายขึ้นมาที่จมูกของเธอและเริ่มกัดเข้าด้วยฟันของมัน จากนั้นความเสียหายที่เธอได้รับยิ่งมาก็ยิ่งมากขึ้น
สีหน้าของเธอในตอนนี้แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว เธอกรีดร้องและพยายามที่จะปีนป่ายกล่องขึ้นไป หลังอาการแตกตื่น โรโค่ก็เริ่มคิดหาทางหนี
“อา ชะ-ใช่แล้ว นี่มันเกมนะ แค่ล็อคเอาท์ออกไปก็พอ ตัดการเชื่อมต่อ!”
ไม่ว่าจะเกมหรือไม่ใช่ เธอในตอนนี้เพียงแค่อยากจะออกไปจากห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยหนูเหล่านี้ ทว่า ข้อความบีบรัดหัวใจพลันเด้งขึ้นมาตัดซึ่งความหวังของเธอทิ้งไป
=====
ท่านไม่อาจล็อคเอาท์ในระหว่างการต่อสู้ได้ โปรดลองอีกครั้งเมื่อการต่อสู้เสร็จสิ้น
=====
“นี่มันบ้าไปแล้ว! จะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ! ช่วยด้วย กรี๊ด! ใครก็ได้ช่วยได้ ว๊าย~!”
ดวงตาของโรโค่พลันหลับลงขณะที่พยายามผลักหนูเหล่านั้นที่ปีนป่ายขึ้นมาบนร่างของเธอจากปลายเท้า
โชคร้าย ในนิวเวิร์ลด์แห่งนี้ มันไม่มีใครที่จะเข้ามาช่วยเหลือเธอได้แม้จะร้องขอความช่วยเหลือจะเป็นจะตายยังไงก็ตาม ท้ายที่สุด โรโค่จึงติดอยู่ภายในห้องเก็บของโดยที่ไม่อาจล็อคเอาท์หรือว่าหลบหนีได้ เธอกรีดร้องจนกระทั่งดวงตานั้นเปี่ยมไปด้วยน้ำตา
นี่ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว? ลำคอของเธอแห้งผากเพราะการกรีดร้อง จากนั้น หน้าต่างข้อความพลันเด้งขึ้นมา
=====
ท่านได้เรียนรู้ทักษะใหม่
เสียงกรีดร้องของหญิงสาว (ขั้นต้น, เรียกใช้งาน) : เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความโศก มันสามารถทำให้ศัตรูรู้สึกผิดขึ้นมาได้
นอกจากนี้ มันจะช่วยให้ศัตรูรู้สึกผิดยามที่ต้องลงมือต่อหญิงสาว ทว่า ทักษะนี้จะทำงานก็ต่อเมื่อผู้เล่นหวาดกลัวอย่างถึงที่สุดเท่านั้น
ความเร็วการโจมตีของศัตรู ความเร็วการเคลื่อนไหว และขวัญกำลังใจจะถูกลดลง 20% เป็นเวลา 30 วินาที และความเร็วการโจมตีของพันธมิตร ความเร็วการเคลื่อนไหว และขวัญกำลังใจจะเพิ่มขึ้น 20% เป็นเวลา 30 วินาที
พลังมานาเรียกใช้ : 20
=====
* * *
ขณะเดียวกัน อาร์คในตอนนี้กำลังยกยิ้มกว้างขณะเดินอยู่บนถนนในเมืองแจ๊คสัน
“ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย”
ความระคายเคืองที่ฝังแน่นอยู่ในใจของเขาตั้งแต่เล่นเกมมาจางหายไปหมดสิ้นแล้ว
เขาไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยเรื่องผิดพลาดไป ผู้คนมักให้อภัยกับเรื่องผิดพลาดที่เกิดขึ้นต่อให้เรื่องนั้นมันจะแย่แค่ไหนก็ตาม นั่นทำให้พวกคนเลวไม่เคยได้รับบทเรียนเพราะสังคมเป็นเช่นนั้น
ก่อเรื่องชั่วช้าก็ต้องจ่ายคืนด้วยราคาที่สาสม ถ้าหากคุณเป็นฝ่ายผิดก็ต้องชำระหนี้ให้อีกฝ่ายอย่างสมน้ำ นั่นคือมุมมองในการใช้ชีวิตของอาร์ค
ในที่สุดอาร์คก็ได้รับความยุติธรรมต่อตนเอง
ในเมื่ออาร์คอดทนเฝ้ารอจนกระทั่งอันเดลไม่ล็อคอินเข้ามาอีกแม้จะผ่านไป 24 ชั่วโมงแล้วก็ตาม อาร์คจึงยอมอดนอนกว่าสองวัน ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าเขาจะเหนื่อยอยู่บ้าง แต่เขากลับรู้สึกสดชื่นเสียยิ่งกว่าได้โบยบิน
ความยุติธรรมมันดีเยี่ยมเช่นนี้เอง
‘ตอนนี้เราไปจัดการภารกิจให้เสร็จดีกว่า’
อาร์คมุ่งหน้าไปยังบ้านของเรย์มอนด์ด้วยสีหน้าที่แจ่มใส
ขณะที่อาร์คเข้าไปนั้น เรย์มอนด์พลันจ้องมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง
“อา! จะ-เจ้า... กลับมาแล้ว ไม่น่า... นี่เจ้าได้แร่กลับมาด้วย?”
อาร์คยิ้มเย็นชาและพยักหน้ารับ จากนั้นเขาจึงนำเอาคริสตัลโลหิตออกมาวางเอาไว้บนโต๊ะเบื้องหน้า
ใบหน้าของเรย์มอนด์ที่มองดูคริสตัลโลหิตนั้นเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว
“ดูท่านแปลกใจนะ เหมือนท่านผิดหวังที่ข้ากลับมาอย่างรอดชีวิต?”
“มะ-ไม่ เหตุใดข้าต้องเป็นเช่นนั้น?”
“เอาเถอะ ท่านสมควรผิดหวังแหละ ในเมื่อท่านคิดจะส่งใครสักคนไปเป็นอาหาร แต่เขากลับปลอดภัยไร้เรื่องราวกลับมา”
“วะ-ว่าอะไร? อาหาร?”
เรย์มอนปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าอย่างแรง ทว่า เขาก็ไม่อาจปกปิดแววตาที่เผยออกมา
เรื่องนี้ไม่ต้องเร่งร้อน
ด้วยสีหน้าเช่นนั้น อาร์คเริ่มกดดันเขาจนเข้าไปมุมหนึ่ง
“ท่านบอกว่าไปที่ถ้ำแห่งนั้นบ่อยสินะ ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ท่านก็คงรู้สินะว่ามีเจ้าโกเลมนั่นอยู่ แต่แล้ว จนกระทั่งข้าเข้าไปในถ้ำ ข้าไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงเรื่องโกเลมนั่นแม้สักครึ่งคำจากปากของท่าน กระทั่งว่าท่านรู้ถึงความยากลำบากที่จะล้มโกเลมนั่นด้วยพละกำลังที่ข้ามี ไม่สิ ท่านส่งข้าไปก็เพราะตัดสินแล้วว่าข้านั้นไม่มีทางล้มมันได้ ตั้งแต่แรกแล้ว เหตุผลที่ท่านส่งข้าไปก็เพื่อให้เป็นอาหารของเจ้าโกเลมนั่นเพื่อทำให้คริสตัลโลหิตเติบโตขึ้นสินะ”
เรย์มอนด์เผยความประหลาดใจที่ได้ยินคำว่า ‘คริสตัลโลหิต’
“จะ-เจ้าได้ยินได้ฟังเรื่องคริสตัลโลหิตมาได้ยังไงกัน...?”
เรย์มอนด์เร่งร้อนหลบสายตาที่จ้องมาขณะกล่าวพึมพำ
“ขะ-ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงเรื่องอะไร”
“งั้นเหรอ?”
อาร์คยักไหล่จากนั้นจึงค่อยหันกลับไป
“เข้าใจล่ะ งั้นข้าไปหาท่านลอร์ดแล้วถามกับเขาเองก็แล้วกัน”
“ระ-รอเดี๋ยว!”
ด้วยความแตกตื่น เรย์มอนด์เร่งร้อนเข้ามาคว้าแขนของอาร์คเอาไว้
“จะ-เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”
“ท่านยอมรับแล้วว่ากระทำจริง?”
อาร์คเผยรอยยิ้มชั่วร้ายคล้ายจ้วงแทงเข้าใส่
เรย์มอนด์ไหล่ห่อเหี่ยวลงขณะที่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“เรื่องนี้ ข้าไม่อาจทำอะไรได้อีกแล้ว ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามันคือคริสตัลโลหิต ก็หมายความว่าเจ้ารู้แล้วว่ามันไม่ใช่แร่ ถูกต้องแล้ว คริสตัลโลหิตเป็นแร่วิเศษที่กักเก็บพลังโบราณเอาไว้ นานมาแล้ว ข้าได้รับมันมาโดยบังเอิญและหลงใหลไปกับพลังวิเศษของมัน ท้ายที่สุด เพื่อที่จะได้ฝึกฝนภูมิความรู้ที่มีอยู่ภายในคริสตัลโลหิต ข้าจึงนำมันไปฝังไว้กับร่างของโกเลม และข้าจึงใช้คนแปลกหน้าเช่นพวกเจ้าเป็นอาหาร แต่ว่าตอนนี้มันถึงที่สุดแล้ว ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีใครในหมู่คนแปลกหน้าเช่นพวกเจ้าที่รู้เรื่องคริสตัลโลหิต...”
เมื่อยอมศิโรราบ เรย์มอนด์จึงสารภาพทุกอย่างออกมาราวกับสายน้ำไหล
ขณะที่เขาจ้องมองอาร์คด้วยดวงตาขมขื่นจึงพูดต่อ “ข้าจะสารภาพทุกสิ่งที่บอกต่อเจ้าให้กับเหล่าทหารเอง ในทางกลับกัน เจ้าพอจะให้เวลาข้าอีกสักหลายวันได้หรือไม่?”
‘นี่เขามันเป็นตัวโง่งมขนาดไหนกัน’
อาร์คแค่นเสียงเป็นการปฏิเสธ
ฉับพลัน เขาได้ยินเสียงไอมาจากห้องของเรย์มอน ด้วยความแตกตื่น เรย์มอนด์เร่งร้อนพุ่งเข้าไปในห้องนั้น
อาร์คตามเขาเข้าไปและได้เห็นเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังโขลกไอ เห็นได้ชัดว่าป่วยหนัก และตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงเล็กหลังหนึ่ง
ด้วยใบหน้านองน้ำตา เรย์มอนด์คว้ามือของเด็กคนนั้นเอาไว้
“โอ ลูกพ่อ ป๊ะป๊าอยู่นี่แล้ว”
“ป๊ะป๊า... แค่ก แค่ก!”
เด็กน้อยหลั่งเหงื่อเย็นออกมาขณะที่ไออย่างรุนแรง
หลังเหม่อมองพักหนึ่ง อาร์คพลันถามขึ้น “หรือว่าท่าน...”
“อย่าได้ถามคำถามใดอีก ทั้งหมดจบสิ้นแล้ว ไม่ว่ายังไงโกเลมนั่นก็แตกสลายไปและคริสตัลโลหิตก็ไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์อีก ไม่ กระทั่งว่าคริสตัลโลหิตสมบูรณ์ มันก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าอาการป่วยจะถูกรักษา ข้าไม่กล่าวโทษเจ้า และถ้าหากเจ้าให้เวลาข้าอีกสักหลายวัน ข้าจะไปมอบตัวกับเหล่าทหารยามเอง ข้าขอร้อง โปรดให้บิดาผู้ไร้ซึ่งความหวังผู้นี้อยู่กับเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้ไปจนสุดทางด้วย”
ขณะที่เขามองเรย์มอนด์ที่อ้อนวอนอยู่นั้น อาร์คกลับกลายเป็นไร้ซึ่งคำพูด
เขาไม่คิดเลยว่าตนจะต้องมาพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้เข้า
แน่นอน เข้าย่อมเข้าใจความรู้สึกของเรย์มอนด์ ถ้าหากทำให้แม่ของเขาหายดีได้ อาร์คยินดีทำไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ถ้าหากเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเรย์มอนด์ เขาอาจจะทำแบบเดียวกัน
ทว่า เรย์มอนด์เป็นเอ็นพีซี เด็กที่กำลังจะตายคนนั้นก็เป็นเอ็นพีซี
เขารู้ เขารู้ว่าถ้าหากเขาจบภารกิจนี้และรับรางวัลไปก็เสร็จสิ้นแล้ว แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจถึงเพียงนี้? ทำไมเขาเห็นแม่ของตนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแทน ทำไมเขาถึงไม่อาจหักใจหันกลับและไปรายงานกับเหล่าทหารยามได้?
‘บ้าจริง...!’
“ขอทางหน่อย”
อาร์คดันเรย์มอนออกและคว้ามือของเด็กน้อยเอาไว้
“นายต้องไม่เป็นไร นายจะได้หายดีจนมีสุขภาพดังที่พ่อของนายหวังเอาไว้ นายจะได้ออกไปวิ่งเล่นดังที่เด็กคนอื่นได้รับอิสระและได้หัวเราะออกมาจากใจ”
เช่นนั้นแล้ว อาร์คจึงใช้ทักษะเยียวยาของตน คริสตัลโลหิตที่อาร์คถือเอาไว้ในมือพลันแปรเปลี่ยนเป็นฝุ่นผงและหายไป ลำแสงเริ่มปรากฏขึ้นจากฝุ่นผงเหล่านั้นและถูกดูดซับเข้าไปในร่างกายของเด็กน้อย
ขณะเดียวกัน ความเปลี่ยนแปลงน่าทึ่งพลันบังเกิดกับร่างของเด็กน้อย อาการไอได้หยุดลงแทบจะในทันทีพร้อมกับสีหน้าที่ดีขึ้น
=====
การเยียวยาปาฏิหาริย์สำเร็จ
ท่านได้ถ่ายทอดความจริงใจอย่างแท้จริงไปกับการเยียวยาผู้ป่วยของท่าน ด้วยความแท้จริงนี้ บางครั้งอาการป่วยหรือสิ่งที่ไม่อาจรักษาได้อาจเกิดปาฏิหาริย์ทางยาหรือเวทมนตร์ที่สามารถรักษาให้หายได้
ตอนนี้ เด็กน้อยผู้ซึ่งได้รับการรักษาจากการเยียวยาจนหายดีสมบูรณ์จากความหวังของท่าน พวกเขาจะใช้ชีวิตต่อไปโดยที่พูดกล่าวถึงท่านในฐานะผู้มีพระคุณต่อไปยังอีกหลายผู้คน
=====
*จากความสำเร็จของเยียวยาปาฏิหาริย์ ทุกค่าสถานะของท่านเพิ่มขึ้น 1 หน่วย
*ท่านได้รับค่าสถานะใหม่ : เสน่หา (+10)
ค่าสถานะนี้จะช่วยเพิ่มโอกาสความสำเร็จและส่งผลต่อทุกการกระทำที่ต้องใช้ค่าสถานะเสน่หาตามอัตราที่กำหนด
ค่าสถานะพิเศษไม่สามารถเพิ่มได้โดยวิธีปกติ เงื่อนไขการเพิ่มขึ้นคือท่านต้องทำความดีมากเพียงพอให้เป็นที่กล่าวขานของผู้คน
*ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50
*ค่าแนวโน้ม ความดีเพิ่มขึ้น 50
=====
เมื่อท่านใช้งานเยียวยาปาฏิหาริย์เป็นผลสำเร็จ ท่านจึงได้รับฉายา ผู้เยียวยา
ด้วยฐานะผู้เยียวยา ชื่อเสียงของท่านจะเพิ่มขึ้นอีกครั้งที่ได้รับคำยกย่องจากผู้ป่วย
*โบนัสจากการได้รับฉายา ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้น 1
*ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50
=====
“ปะ-เป็นไปได้ยังไง!”
เรย์มอนด์จ้องมองอาร์คด้วยสีหน้าสับสน
ทว่า คนที่ควรสับสนน่าจะเป็นอาร์คมากกว่า สิ่งที่เขาใช้ออกนั้นเป็นเพราะเขารู้สึกเสียใจที่ทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง ทว่า เขาไม่รู้เลยว่าผลลัพธ์เช่นนี้จะปรากฏขึ้น หลังจากที่จ้องมองเด็กน้อยด้วยสายตาเหม่อว่างเปล่า อาร์คพลันรู้สึกประหม่าที่ต้องมองเรย์มอนด์ผู้ซึ่งกำลังหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย เช่นนั้นเขาจึงเร่งร้อนออกไปจากห้อง
“ขอตัวก่อนนะครับ ไม่ว่าท่านจะมอบตัวกับเหล่าทหารหรือไม่ จงทำสิ่งที่ท่านต้องการเถอะ”
‘บ้าจริง ยอมตัดใจจากภารกิจที่เกือบจะเสร็จแล้วเนี่ยนะ... เราต้องบ้าไปแล้วแน่’
กล่าวตามตรง เขารู้สึกเสียดาย แต่ว่า อาร์คก็ส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว
จะยังไงมันก็เป็นภารกิจความยากระดับ G กระทั่งว่าเขาบอกเล่าให้เหล่าทหารยามฟังขึ้นมา เขาก็คงได้รับเพียงแค่รางวัลจำนวนหนึ่ง แต่อาร์คในตอนนี้กลับได้รับรางวัลที่เขาไม่เคยคาดคิดจินตนาการ ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น +2 เชียวนะ! สำหรับโบนัสเช่นนี้สามารถทำให้สิ่งรบกวนใจเขาจางหาย ตอนนี้ภารกิจนั่นไม่อาจนับเป็นอะไรได้อีกต่อไปแล้ว
‘บ้าไปแล้ว ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าเราเพิ่งลบภารกิจทิ้งไป?’
“ปะ-โปรดรอเดี๋ยว!”
เขาที่ออกมาจากบ้านแล้ว แต่เรย์มอนด์กลับเร่งร้อนตามติดเขามา
เขาคว้ามือของอาร์คเอาไว้แน่นขณะที่ดึงเข้าหาเพื่อมอบบางสิ่งให้ หนึ่งคือวัตถุดิบที่ใช้สร้างกล่องเครื่องมือ ผงไอลาร์ด และอีกหนึ่งคือสมุดบันทึกที่ปรากฏแสงอ่อนจางส่องประกายออกมา
“ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการผงไอลาร์ดหรอกรึ? และนี่ก็คือหนังสือประจำตระกูลของข้าที่ได้รับสืบทอดมารุ่นต่อรุ่น แม้ว่าข้าจะยังไม่อาจเข้าใจความหมายมันได้อย่างถ่องแท้ แต่มันเป็นไปได้แน่หากเป็นเจ้า ข้าต้องขออภัยที่ตอนนี้สามารถมอบให้ได้เพียงแค่สิ่งนี้ ข้าขอให้เจ้ารับมันเอาไว้”
อาร์คไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธเรื่องราวแบบนี้อยู่แล้ว ขณะที่อาร์คคว้ารับเอาไว้และเก็บมันไป เรย์มอนด์จึงค่อยกล่าวคำพร้อมโค้งกายให้
“ขอบคุณที่รับมันไว้ เช่นกัน ข้าจะไปพบเหล่าทหารยามทันทีที่บุตรชายดีขึ้นแล้ว ข้าขอให้สัญญา ไม่ใช่เพราะข้าหวาดกลัวเจ้ากล่าวโทษ แต่เป็นเพราะข้าต้องการเป็นบิดาที่น่านับถือให้กับบุตรชาย เช่นนั้นโปรดอย่ากังวลในเรื่องนี้”
ทะ-ทะ-ด๊าม หน้าต่างข้อมูลภารกิจเด้งขึ้นมา
=====
ภารกิจความลับแห่งคริสตัลโลหิตเสร็จสมบูรณ์
ท่านได้ค้นพบความลับเบื้องหลังภารกิจคำขอร้องจากนักแปรธาตุเรย์มอนด์
ตอนนี้นักแปรธาตุเรย์มอนด์ได้กล่าวคำสารภาพอย่างจริงใจและยอมรับความผิดบาปของเขา เขาจะรักษาสัญญาต่อท่านที่จะมอบตัวเพื่อรับโทษ
รางวัลพิเศษ : ค่าประสบการณ์ +5000 | หนังสือลับของเรย์มอนด์ (หายาก) | ค่าชื่อเสียง +50
=====
ได้รับสมุดลับของเรย์มอนด์ (หายาก) ท่านได้เรียนรู้ทักษะใหม่
เวทมนตร์ฟื้นคืน (พิเศษ, ขั้นต้น, เรียกใช้งาน) : ใช้พลังมานาเพื่อฟื้นฟูไอเทมใดก็ได้เพื่อให้กลับคืนสู่สภาพดั้งเดิม ทว่า หากเป็นมือใหม่ในการใช้งาน ค่าความทนทานสูงสุดของไอเทมจะถูกลดทอนลง 10% ในแต่ละครั้ง
ค่าความทนทานที่ถูกลดทอนจะไม่เกิดขึ้น หากเลเวลของทักษะสูงขึ้น และจะสามารถฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ต่อไอเทมทั่วไปและสามารถซ่อมแซมไอเทมวิเศษระดับสูงได้
พลังมานาเรียกใช้ : 10
=====
‘จบภารกิจทางลับ!’
กรามของอาร์คถึงกับแข็งค้าง
แม้ว่าเขาจะไม่เคยคาดคิด แต่ดูเหมือนที่เด็กน้อยผู้นั้นไอขึ้นมาจะส่งผลต่อจุดเปลี่ยนของภารกิจ ต้องขอบคุณเรื่องนี้อาร์คจึงสามารถเพิ่มเลเวลอีกทั้งยังได้เรียนรู้ทักษะการซ่อมแซมที่เขาต้องการมาได้
แม้ว่าจะมีข้อจำกัดตรงค่าความทนทานที่ลดลงไม่เหมือนการซ่อมแซมทั่วไป แต่คำอธิบายบอกเอาไว้จะสามารถซ่อมแซมโดยเต็มที่ได้หากเขาเพิ่มระดับทักษะขึ้น เช่นนั้นแล้วเขาจึงสามารถเรียนรู้ทักษะที่มีเพียงแค่นักรบเท่านั้นที่สามารถเรียน
การกระทำที่แตกต่างส่งผลถึงรางวัลที่ได้รับ
อีกทั้งอาร์คยังได้รับรางวัลแท้จริงที่เขาลงแรงทำแล้วด้วย เมื่ออาร์คกลับไปพร้อมกับผงไอลาร์ด นอร์ตันจึงตอบรับด้วยอารมณ์สุขสันต์
“โอ้ เจ้าได้มาแล้วสินะ ขอบใจมาก ตอนนี้ข้าก็สามารถลงมือทำกล่องเครื่องมือทั่วไปและหรูหราอย่างละหนึ่งร้อยกล่องเพื่อส่งมอบให้ท่านลอร์ดได้แล้ว ข้าจะนำพวกมันไปส่งเมื่อแล้วเสร็จแน่ ไม่ต้องเป็นกังวล และนี่คือส่วนแบ่งของเจ้า ส่วนลด 8% ที่ข้าตกลงเอาไว้นั้นคิดแล้วก็เป็นเงิน 200 เหรียญทอง ส่วนนี้หลังนำไปรวมกับกล่องเครื่องมือหรูหราสองกล่องที่ตกลงเอาไว้ก่อนหน้านี้ รวมทั้งหมดเป็นกล่องเครื่องมือหรูหราสิบเอ็ดกล่อง”
เขายังคงต้องการกล่องเครื่องมืออยู่ เพราะเวทมนตร์ฟื้นฟูของเขายังเป็นเพียงแค่ระดับเริ่มต้น
อาร์คเก็บกล่องเครื่องมือใส่ในกระเป๋าและมุ่งหน้าออกไปยังจัตุรัส
* * *
