ตอนที่แล้วบทที่ 13 นักล่าคนใหม่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 15 ซอมบี้คลาส 2

บทที่ 14 ของขวัญ


บทที่ 14 ของขวัญ

กลุ่มรับจ้างจะได้รับ 10 คะแนนทุกครั้งเมื่อทำงานระดับ 1 เสร็จ ต้องมี 100 คะแนนเพื่อที่จะยกระดับกลุ่มเป็นระดับ 2 ในวันนี้หลินเฟิงทำภารกิจเสร็จสิ้นทั้งหมด 15 ครั้งทำให้กลุ่มของเขาเลื่อนระดับเป็นระดับ 2 อาจกล่าวได้ว่าตั้งแต่มีการเริ่มก่อตั้งพวกเขาเป็นกลุ่มที่เลื่อนเป็นระดับ 2 เร็วที่สุด

กลุ่มทหารรับจ้างระดับ 2 สามารถมองหาภารกิจระดับ 3 และระดับที่ต่ำกว่าได้ หลินเฟิงเห็นว่าภารกิจระดับ 3 ที่อยู่ใกล้กับฐานมีเพียงภารกิจจำกัดซอมบี้ คลาส 3 ซึ่งอย่าห่างจากฐานประมาณ 20 กิโลเมตร รางวัลคือคริสตัลขาว 500 เม็ด

หลินเฟิงต้องส่ายหน้าเมื่อเห็นภารกิจนี้ จัดการซอมบี้ระดับ 3 เหอะ ตอนนี้เขามีปัญญาจัดการมันที่ไหนล่ะหลินเฟิงเป็นเพียงนักล่าระดับ 2  แม้ซอมบี้ คลาส 1 จะถูกกำจัดได้แม้เพียงจะเป็นดงวูส่วนสำหรับซอมบี้คลาส 2 นั้นเขาคงพอที่จะจัดการมันได้ไม่อยากเย็นนัก นักล่าสามารถดูดซับพลังงานจากคริสตัลที่ผลิตจากสมองของซอมบี้ดังนั้นเมื่อดูดซับเข้าไปพลังงานในร่างกายก็จะเปลี่ยนไปด้วย นักล่าจึงมีความแตกต่างจากคนปกติและไม่กลัวที่จะติดเชื้อจากซอมบี้

เช่นนี้พลังของหลินเฟิงและซอมบี้คลาส 2 อยู่ใกล้เคียงกันแต่สำหรับซอมบี้คลาส 3 นั้นเป็นไม่ได้เลย

รางวัลเป็นคริสตัลขาว 500 เม็ดเป็นที่ล่อตาล่อใจมากแต่อย่างไรก็ตามมันก็มีค่าเพียงยาปฏิชีวนะ 10 ขวดเท่านั้น ยาปฏิชีวนะของเขาได้มาฟรีๆ หลินเฟิงสามารถทำภารกิจระดับ 1 ในการส่งยาปฏิชีวนะได้แล้วทำไมเขาจะต้องไปเสี่ยง

และเหล่านักล่าก็ไม่ได้ขาดแคลนคริสตัลขาว ผู้จัดการฐานจ่ายให้อย่างงานกับนักล่าเพื่อรักษาความปลอดภัยรอบๆฐานเพราะฉะนั้นคงไม่มีนักล่าคนไหนขยันออกห่างจากที่นี่ไป 20 กิโลเมตรเสี่ยงอันตรายเพื่อเพียง 500 คริสตัลขาว

หลินเฟิงเห็นว่า ภารกิจระดับ 3 นั้นระบุเวลาไว้ 1 สัปดาห์แต่ก็ยังไม่สำเร็จเห็นได้ชัดว่าแม้ว่าจะมีคนเก่งแต่ก็ไม่มีใครสนใจจะทำมัน

อาหารเช้าเป็นโจ๊กร้อนแม้ว่ามันจะเป็นอาหารง่ายๆแต่ก็สามารถแก้ปัญหาเรื่องการกินอยู่ได้ คนยากจนทั่วไปต้องการแม้จะเป็นแค่โจ๊กร้อนก็ตาม หลินเฟิงเคยเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเล็กและสภาพความเป็นอยู่ของเขาก็แย่ดังนั้นแม้จะมายังโลกใบนี้เขาก็ยังปฏิบัติตัวเหมือนเดิม

หลังจากดูภารกิจที่ต้องใช้ยาปฏิชีวนะไม่กี่ชิ้นเขาจึงนำดงวูออกจากฐานแล้วขับรถไปยังปลายทางของงานในภารกิจ

หลังจากที่กวาดเรียบภารกิจที่ต้องใช้ยาปฏิชีวะไปเมื่อวาน วันนี้ก็เหลือเพียง 7 หรือ 8 ที่เท่านั้นที่ต้องการยาประเภทนี้อยู่

ดงวูนั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารหยิบเสื้อกั๊กและระเบิดออกมาจากนาฬิกาแขวนปืนลูกซองไว้ด้านข้าง ยามที่ไม่ได้ใช้ระเบิดเขาจะเก็บมันไว้ในนาฬิกาสิ่งอันตรายเดี๋ยวนี้ไม่สามารถวางไว้ข้างนอกได้

ก่อนที่พวกเขาจะออกมาหลินเฟิงได้ให้คริสตัลขาวไว้กลับโดยูจินเพื่อให้เธอได้ดูดซับมากที่สุดในฐานะนักล่า

ภายใต้การขู่ด้วยระเบิดหลินเฟิงทำภารกิจเสร็จ 3 งานส่งขวดยาปฏิชีวนะ 30 ขวดและได้คริสตัลขาว 1500 เม็ด

หลินเฟิง ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นงานต่อไป เพราะว่างานดังกล่าวต้องการยาแก้ 1 ขวดหลินเฟิงจะไม่รับงานนี้แต่ยังมีงานอื่นที่ที่เขารับไว้อยู่ใกล้ๆเพราะไม่ฉะนั้นจะไปทำภารกิจนี้อย่างเดียวมันจะไม่คุ้มกับน้ำมันที่ต้องเสียไป

เขาขับรถไปยังตำแหน่งภารกิจและเห็นคนออกมา หลินเฟิง รู้ทันทีว่าทำไมเขาต้องการเพียงขวดเดียวเนื่องจากพวกเขามีกันแค่สองคนเท่านั้น

ชายหนึ่งและหญิง 1 เป็นคู่สามีภรรยาอายุประมาณ 30 ปี ชายคนนั้นถือไรเฟิลบนหลังของเขาและนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ส่วนผู้หญิงนั้นดูอ่อนแอนอนพิงไหล่ผู้ชายอยู่ ขาของเธอได้รับบาดเจ็บและพันด้วยผ้าสีขาว

“ยาปฏิชีวนะที่คุณต้องการมาถึงแล้ว”

หลังจากลงจากรถหลินเฟิงพูดต่อหน้าชายคนนั้นในเวลาเดียวกันเขาก็หยิบยาปฏิชีวนะออกมาจากนาฬิกาและส่งมอบให้

หลินเฟิงไม่ต้องการเสียเวลาที่นี่เพราะเขายังมีงานอีก 3 หรือ 4 แห่งที่ยังจะต้องไป

“ยาปฏิชีวนะ? คุณตัดสินใจซื้อมันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ผู้หญิงที่พิงไหล่ของชายคนนั้นตกใจเป็นอย่างมากจากคำพูดของหลินเฟิงและเธออยากจะลุกขึ้นแต่ขาของเธอบาดเจ็บเมื่อไหร่ที่เธอขยับขาอาการบาดเจ็บก็จะรุนแรงมากขึ้น

ชายคนนั้นเห็นการเคลื่อนไหวของผู้หญิงจึงรีบเข้าไปพยุงเธอ

“เสียวลู่ อาการบาดเจ็บของเธอรุนแรงเกินไปถ้าเราไม่ใช้ยาผมเกรงว่าคุณจะเสียขาไป”

ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนหลังจากที่พยุงเธอเสียงของเขาพูดราวกับพึมพำ

“แต่เรามีเงินไม่มาก ถ้าเราใช้มันตอนนี้เราจะมีชีวิตต่อไปได้ยังไง?”

ดวงตาของหญิงสาวชื้นไปด้วยน้ำตา

“เสี่ยวลู่ เป็นผมเองที่ไม่ดีไม่สามารถหาเงินได้แต่ครั้งนี้คุณจะต้องรักษาขาของคุณก่อนหลังจากนั้นผมก็จะออกไปล่าอีกครั้งสำหรับผมคุณคือทุกอย่าง”

การแสดงออกบนใบหน้าของชายหนุ่มหนักแน่นกับคำพูด

“ไม่ ฉันไม่สามารถใช้มันได้ มันราคา 500 คริสตัลขาวซึ่งมันเป็นเงินทั้งหมดที่เรามีถ้าเราใช้มันกับขาของฉันแล้วต่อไปเราจะทำกินอะไร?ถ้าเราซื้อยาปฏิชีวนะเราจะไม่มีแม้เงินที่จะซื้อกระสุนปืนแล้วเราจะรับมือกับซอมบี้ยังไง เราสู้มาอย่างหนักในช่วง 3 ปีที่ผ่านมาและเก็บสะสมคริสตัลขาวนี้ไว้ฉันยอมเสียขาดีกว่าต้องมาเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น”

หญิงสาวยืนยันหนักแน่นที่จะไม่ใช้ยาปฏิชีวะ

“เสียวลู่…”

ชายคนนั้นเศร้ามากหลังจากเห็นว่าภรรยาของเขาดื้อรั้นมากขนาดไหน

“คุณสองคนพูดกันเสร็จหรือยัง”

หลินเฟิงที่ยืนอยู่ที่นั่นยืนฟังทั้งสองคนพูดจนมือที่ยื่นยานั้นเมื่อยเขาจึงพูดเตือน

“น้องชาย เราไม่ต้องการยาปฏิชีวนะแล้วฉันและสามีทำให้คุณต้องลำบากแล้วขอโทษจริงๆ”

ทั้งสองคนมีปฏิกิริยาตอบสนองหลังจากที่ได้หลินเฟิงพูด จากนั้นหญิงสาวรีบพูดขอโทษแสดงความเสียใจทันที

“สิ่งที่คุณเลือกมันไม่ได้ง่ายเลย กับพวกคุณสามารถใช้มันได้ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ด้วยกัน ถือว่านี่เป็นของขวัญแล้วกัน”

หลินเฟิงถอนหายใจขณะที่เขาก้มลงวางยาปฏิชีวนะไว้ข้างหน้าผู้หญิงและไม่หันกลับไปมองก่อนที่จะขึ้นรถออกไป

ผู้ชายพยายามที่จะเปิดปากพูดอะไรสักอย่างเมื่อเห็นหลินเฟิงเดินทางกลับไป ดวงตาของเขาแดงและชื่นด้วยน้ำตาเมื่อมองเห็นหลินเฟิงขับรถออกไป โดยทิ้งยาไว้ให้กับเขา

หลินเฟิงไม่ใช่คนดี และเขาก็เหมือนมนุษย์ทั่วไป  หลินเฟิง เคยมีแฟนอยู่ในโลกเดิมแม้ว่าเขาจะอยู่ด้วยกันไม่นานแต่หลินเฟิงก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของคู่รักได้

ความเชื่อว่าถ้าเป็นแฟนของเขาเขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อแลกกับเหตุการณ์แบบนี้กลับอีกครึ่งหนึ่งของชีวิต สาเหตุที่หลินเฟิงให้ขวดยา ปฏิชีวนะ เพราะเห็นกับความรักที่ชายคนนี้มีต่อภรรยาทำให้เขานึกถึงแฟนสาวของเขาจากโลกเดิม

กลุ่มยาปฏิชีวนะจะไม่มีค่าใช้จ่ายสำหรับหลินเฟิงแต่กับคนอื่นในโลกใบนี้มันมีราคาแพงมาก ถ้าเขาไม่เห็นเหตุการณ์แบบนี้เขาคงจะลืมเลือนความรู้สึกของตัวเองไปแล้ว

เมื่อหลินเฟิงเดินทางไปยังสถานที่ภารกิจต่อไปเขาก็เห็นคนจำนวนหนึ่งกำลังสู้กับ ซอมบี้