ตอนที่ 235 ปีศาจ

หยางม่านลี่เองก็ได้ดูวิดีโอที่ว่าเช่นกัน เนื่องจากมีเวลาการทดสอบโชว์อยู่ในวิดีโอ ทำให้เธอรู้ว่านั่นคือหานเซิ่น

เมื่อดูการทดสอบของหานเซิ่น เธอก็รู้สึกขนลุก ความสามารถของหานเซิ่นมันเกินกว่าที่เธอคาดคิด ทั้งความเร็วและความแม่นของเขา มันอยู่เหนือมนุษย์

แต่สิ่งที่เขามีมากกว่าความแม่นยำก็คือ เขาความสามารถในการคาดการณ์ทุกสิ่งทุกอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นนักธนูหรือนักแม่นปืน สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ความแม่นยำ แต่คือการคาดการณ์ภายใต้สถานการณ์ที่ซับซ้อน เห็นได้ชัดว่าหานเซิ่นคือหนึ่งในนักธนูที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น

เขาไม่ได้เล็งไปที่เป้าหมายในตอนที่เขายิงออกไป แต่เขาสามารถบอกได้ว่าเป้าหมายจะไปอยู่ตรงจุดไหนต่อไป

หยางม่านลี่รู้สึกตัวสั่น ถ้าเธอกับหานเซิ่นต้องมาต่อสู้กันด้วยธนูจริงๆ เธออาจจะไม่ได้ยิงธนูออกไปแม้แต่ลูกเดียว

มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

'ซินเสวียนเป็นฝ่ายถูก หานเซิ่นเป็นคนที่สุดยอดจริงๆ' หยางม่านลี่คิด หลังจากดูวิดีโอจบ

วีดิโอนี้ไม่ใช่เพียงแค่ได้รับความนิยมในหมู่ของคนที่เล่นในซาจิทาเรียสเท่านั้น แต่มันยังได้รับความนิยมจากผู้ที่ชื่นชอบการยิงธนูด้วย

หลังจากกลับมาที่โรงเรียน หานเซิ่นต้องการโทรไปหาแฟนของเขา แต่คอมของเขาก็ดังขึ้นมาซะก่อน ซื่อถูเซียงเรียกสมาชิกทีมธนูไปพบ

ในสนามฝึกซ้อมของหน่วยธนู หานเซิ่นเห็นซื่อจื้อคัง ลู่เหมินและจางหยาง ซึ่งถูกซื่อถูเซียงเรียกมาเช่นเดียวกัน

"เซิ่น นายก็อยู่ในทีมด้วยหรอ?" ซื่อจื้อคังถามด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นหานเซิ่นถูกเรียกมาที่นี่ด้วย

"ฉันเองก็ต้องทำให้อะไรให้หน่วยธนูบ้าง แล้วทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย?" หานเซิ่นพูด

"เหตุผลเดียวกัน"

หลังจากที่ซื่อถูเซียงได้ดูข้อมูลของนักเรียนปี 1 เธอก็พบว่าไม่มีใครมีฝีมือโดดเด่นเหมือนกับหานเซิ่น เธอจึงตัดสินใจเรียกรูทเมทของหานเซิ่นมาฝึกกับทีมนักกีฬาแทน เพื่อจะทำให้หานเซิ่นรู้สึกอยากมาฝึกซ้อมมากขึ้น นี่ถือเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว ถึงตอนนี้พวกเพื่อนๆของหานเซิ่นจะฝีมือไม่ได้ดีมาก แต่ถ้าได้รับการฝึกซ้อมที่ดี พอขึ้นปี 2 พวกเขาอาจจะกลายเป็นตัวหลักของหน่วยธนูได้

"พวกนายรู้ไหมว่าโค้ชเรียกพวกเรามาทำไม?" หานเซิ่นถามรูทเมทของเขา

"ใครจะไปรู้? พวกเราก็เพิ่งมาเหมือนกัน" ซื่อจื้อคังพูด

"โค้ชต้องเรียกพวกเรามาเพื่อฝึกซ้อมอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นส่วนหนึ่งในทีมของโรงเรียน พวกเราต้องทำให้ดีที่สุด" จางหยางยังคงมองโลกในแง่ดีเหมือนอย่างเคย

เมื่อหานเซิ่นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ซื่อถูเซียงก็เรียกให้ทุกคนไปรวมตัวกัน

"วันนี้ที่ฉันเรียกพวกเธอมาก็เพื่อดูฟอร์มของนักเรียนที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเธอ" ซื่อถูเซียงเปิดอุปกรณ์ฉายภาพโฮโลแกรม

มันเป็นวิดีโอการยิงธนูหลากหลายสถานการณ์ของคนคนหนึ่ง ซึ่งภาพส่วนมากจะมาจากลีกการแข่งขันของโรงเรียนทหาร

มันเป็นวีดิโอที่มีความยาวกว่า 40 นาที พวกนักเรียนที่ถูกเรียกตัวมาต่างก็เงียบกันหมด พวกเขาดูวีดิโออย่างใจจดใจจ่อ

หลังจากวิดีโอจบ ซื่อจื้อคังก็ปาดเหงื่อบนหน้าผากและพูด

"โอ้พระเจ้า แน่ใจนะว่าไอ้หมอนี่มันเป็นแค่นักเรียนโรงเรียนทหาร ไม่ใช่ผู้วิวัฒนาการแล้ว?"

"พวกเราต้องสู้กับปีศาจแบบนี้จริงๆหรอ?"

"เป็นไปไม่ได้ พวกเราต้องแพ้แน่นอน"

"เขาไม่ใช่คนแล้ว"

"เขาคือคู่ต่อสู้ของเรา และเขาก็เป็นนักเรียนโรงเรียนทหารแน่นอน" ลู่เหมินพูด

ซื่อถูเซียงสนใจคำตอบของลู่เหมิน เธอพูด "ถ้าเธอรู้จักกับคนคนนี้ โปรดแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมทีมของเธอได้รู้จักบ้าง"

ลู่เหมินพูด "ฉันเชื่อว่าพวกนายน่าจะเคยได้ยินเกี่ยวกับเขามาบ้างนะ จิงจี้อู่ กัปตันทีมธนูของโรงเรียนทหารส่วนกลาง ผู้คนต่างเรียกเขาว่า ปีศาจ ตอนที่เขาอยู่ปี 1 เขาพาทีมคว้าแชมป์ระดับกาแล็กซี่ได้"

"ในตอนที่เขาอยู่ปี 2 เขาช่วยให้โรงเรียนทหารส่วนกลางเอาชนะทุกรายการแข่งขัน ตั้งแต่วอเฟรม ศิลปะการป้องกันตัว หัตถ์พระเจ้าก็ไม่มีข้อยกเว้น"

"ตอนที่เขาอยู่ปี 3 เขาก็ทำแบบเดียวกัน ลีกการแข่งขันระดับกาแล็กซี่ต้องเปลี่ยนกฎการแข่งขัน เพราะเขาคนเดียว ตอนนี้นักกีฬาหนึ่งคนจะอนุญาตให้ลงแข่งได้แค่ 1 รายการเท่านั้น"

เมื่อพวกนักเรียนได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็หมดกำลังใจ

"ซวยจริงๆ ทำไมจิงจี้อู่ต้องเลือกแข่งธนูด้วยนะ?"

"พวกเราควรจะมุ่งเน้นแข่งกับตัวเองก็พอ พยายามพัฒนาความแข็งแกร่งของเขา เพราะยังไงพวกเราก็ไม่น่าจะสู้กับโรงเรียนทหารส่วนกลางได้อยู่แล้ว ยังไม่ต้องไปพูดถึงจิงจี้อู่เลย"

"นั่นมันก็จริง พวกเราแค่เข้ารอบ 2 ได้ก็เต็มที่แล้ว"

"จริงๆฉันอยากให้พวกเราเจอกับเขาเลย เพราะยังไงเจอใครเราก็แพ้อยู่แล้ว แพ้เขายังดีกว่าไปแพ้คนอื่น"

พวกนักเรียนปี 4 แสดงความคิดเห็นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสูญเสียความมั่นใจไปจนหมดแล้ว

"เธอรู้ข้อมูลเกี่ยวกับจิงจี้อู่ดี แล้วเธอคิดว่าพวกเราพอมีโอกาสเอาชนะโรงเรียนทหารส่วนกลางไหม?" ซื่อถูเซียงถาม

"พวกเราไม่มีโอกาสชนะเลย พวกเขาไม่ได้มีแค่จิงจี้อู่ แต่ในทีมของพวกเขายังมีอีก 2 คนที่ติด 1 ใน 10 ของกาแล็กซี่ และอีก 2 คนที่ติด 1 ใน 20 แต่พวกเราไม่มีใครเลยที่ติด 1 ใน 100 ของกาแล็กซี่" ลู่เหมินพูด

พวกนักเรียนปี 4 ต่างก็ไม่เข้าใจคำถามของซื่อถูเซียง พวกเขารู้ดีว่าโรงเรียนเหยี่ยวดำไม่มีโอกาสชนะโรงเรียนทหารส่วนกลางได้เลย มันแทบจะไม่ต้องถามเลยว่ามีโอกาสเอาชนะโรงเรียนทหารส่วนกลางได้ไหม

ซื่อถูเซียงพยักหน้าและไม่พูดอะไร เธอหันไปถามหานเซิ่น

"หานเซิ่น เธอคิดว่ายังไง?"