เล่ม 1 ตอนที่ 4 : วิวาทกับปีศาจหนู (1) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
เล่ม 1 ตอนที่ 4 : วิวาทกับปีศาจหนู (1)
ขณะที่อาร์คตระเวนไปทั่วเขาฮาริราล เขาได้ใช้ทักษะหาอาหารเพื่อรวบรวมหญ้าและผลไม้ที่พบเจอ จากนั้นก็โยนพวกมันลงใส่กระเป๋า
เป็นเขากำลังทดลองเรียนรู้ทักษะใหม่อย่างทำอาหารเพื่ออยู่รอด
ดังที่เขาคาด ยามที่เขามาถึงถ้ำอีกครั้งก็เต็มไปด้วยพวกหนูแล้ว เป็นเพราะเขาจัดการดงหนูเบื้องหน้านี้ไป เขาจึงสามารถฟื้นคืนค่าสถานะมาได้ 2 หน่วยภายในหนึ่งชั่วโมง ทว่า ค่าความหิวของเขากลับลดลงไปครึ่งอีกทั้งอัตราการฟื้นฟูพลังชีวิตก็เริ่มแย่ลง
นี่จึงเป็นเวลาที่เขาจะได้ทดลองทักษะใหม่ที่ได้เรียนรู้มา
‘เอาล่ะ ไหนดูหน่อยสิว่าจะเอาพวกมันมาผสมกันได้ยังไง?’
อาร์คคุ้ยกระเป๋าตนไปทั่วและนำเอาเห็ดกับหญ้าหน้าตาประหลาดออกมาใส่หม้อ ด้วยหม้อทำอาหารเพื่ออยู่รอด มันไม่จำเป็นต้องตั้งไฟ ทั้งหมดที่ต้องทำก็แค่ใส่วัตถุดิบลงไป และทุกอย่างจะร้อนขึ้นโดยอัตโนมัติและอาหารก็จะเสร็จ เขาเพียงแค่ใส่น้ำลงไปและรอหนึ่งนาทีเท่านั้น เสียงระเบิดพลันดังขึ้นจากหม้อ
=====
ท่านทำอาหารเพื่ออยู่รอดล้มเหลว วัตถุดิบทั้งหมดถูกใช้งาน
=====
กระทั่งว่าเป็นเช่นนั้น เขายังพยายามหลายต่อหลายครั้งด้วยวัตถุดิบที่แตกต่างกัน ทว่าเขากลับได้รับเพียงแต่ข้อความที่เผยถึงความล้มเหลว ท้ายที่สุด ในครั้งที่ 7 เขาก็สามารถทำซุปออกมาได้พร้อมกลิ่นหอมฉุย
=====
ท่านทำอาหารเพื่ออยู่รอดสำเร็จ อาหารจานนี้ใช้ผลไม้ดินและคอเครน ทว่ามันยังไม่ผ่านการชิม จึงไม่อาจยืนยันได้ว่าอาหารนี้เป็นชนิดใด หลังยืนยันรสชาติแล้ว สูตรอาหารและผลลัพธ์พิเศษจะถูกบันทึกเอาไว้ในหนังสือการทำอาหารโดยอัตโนมัติ
=====
อาร์คยกซุปขึ้นมาซดโดยไม่คิดให้มากความ
รสชาติที่คมกริบผ่านทางอาหารนี้ผ่านลำคอของเขาไป ฉับพลัน การมองเห็นของเขาพลันเป็นสีเหลือง พลังกายในร่างถูกดูดออก ขณะที่แผ่นหลังของเขาสั่นกระตุกไม่หยุด หัวของเขาล้มฟาดลงกับพื้น
‘อะไร นี่เกิดอะไรขึ้น?’
=====
ท่านถูกพิษอัมพาต! อาหารที่ท่านทำจากทักษะทำอาหารเพื่ออยู่รอด ‘ซุปพิษหอมฉุย’ ส่งผลให้ท่านถูกพิษอัมพาต ค่าความอิ่มจะลดลง และท่านจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นเวลา 10 นาที คงดีกว่าหากไม่ทำซุปนี้ขึ้นมาอีก
=====
‘บัดซบ อะไรมันจะอันตรายได้ขนาดนี้กัน?’
นี่ไม่ใช่หมายความว่าเขาต้องโดนผลลัพธ์พวกนี้ทุกครั้งที่ทำอาหารจานใหม่หรือไง? โชคยังดีที่เขาจัดการหมาป่าและหนูในพื้นที่นี้จนหมดสิ้นแล้ว ถ้าหากเขาทำอาหารและกินโดยส่งเดช เช่นนั้นเขาต้องตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน
หลังร่ำร้องและครวญครางอยู่กว่าสิบนาที ในที่สุดอาร์คก็ยืนขึ้นได้ ด้วยอาการสั่นเทิ้ม เขาฉีกขนมปังและกินมันเข้าไป
“บ้าจริง ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงยอมสอนง่ายขนาดนั้น”
อย่างไรเสีย ชีวิตก็ไม่เคยมีอะไรง่ายอยู่แล้ว
* * *
‘เราจะทำยังไงกับไอ้ปีศาจหนูตัวนั้นดีนะ?’
ฮยอนอูตอนนี้ความคิดเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวของปีศาจหนู
นี่ก็ผ่านไปสองวันแล้วหลังจากที่เครต้อนมอบความคืบหน้าภารกิจให้ ระหว่างช่วงสองวันมานี้ เขาได้เข้าไปในถ้ำนั่นหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา ถ้ำนั่นมีโครงสร้างที่ซับซ้อน สุดทางล้วนวนกลับมายังที่เดิม ที่ซ่อนของปีศาจหนูตัวนี้ซับซ้อนอย่างแท้จริง
เขาผุดความคิดที่จะลากปีศาจหนูออกมายังที่อื่น ทว่า ปีศาจหนูกลับไม่ขยับจากที่อยู่มันเลยแม้สักนิ้วเดียว ท้ายที่สุด เขาต้องเสียเวลาไปโดยไม่ได้อะไรกลับมา ที่ได้มาก็แค่ฟื้นค่าสถานะที่เสียไปเท่านั้น
‘หรือเราจะไม่อาจทำอะไรจนต้องยอมแพ้ไปแบบนี้?’ ฮยอนอูผ่อนลมหายใจออกมา
เส้นตายเป็นพรุ่งนี้ตอนบ่าย แต่ในตอนกลางวันเขาต้องทำงาน ถ้าหากเขาไม่สามารถจัดการมันได้ภายในคืนนี้ ภารกิจนี้จะถูกยกเลิกและกองทหารจะเคลื่อนไหว สิทธิ์ของฮยอนอูที่จะมีต่อไอเทมภายในถ้ำนั้นก็จะหายไป
“อึก!”
เสียงร้องดังออกมาจากภายในห้องเก็บของ
เป็นจุงฮเยซอน นักศึกษามหาวิทยาลัยภาคค่ำที่กำลังทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในร้านค้า เธอเป็นคนฉลาดพอที่จะได้รับทุนการศึกษา เหตุผลที่เธอต้องมาเรียนมหาวิทยาลัยภาคค่ำก็เพราะสถานะของทางบ้าน
เขาไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก แต่ก็คงเป็นเรื่องราวที่ยากลำบาก
หลังได้ตื่นรู้กับความเป็นจริงอันเย็นเยียบ ฮยอนอูกลายเป็นคนที่เข็ดขยาด เขาไม่เคยใกล้ชิดกับเพื่อนร่วมงาน ราวกับเขาถูกสาปให้กลับกลายเป็นคนเช่นนี้ ตอนนี้ก็ยังคงเป็น เขาไม่เคยอะไรต่อผู้อื่น กับคนจำนวนน้อยนิดที่เป็นห่วงเขาอย่างจริงใจแล้ว ฮยอนอูกลับรักษาพวกเขาเอาไว้จริงใจ
ไม่สิ มันอาจเป็นปฏิกิริยาของพวกเขาที่เว้นระยะห่างจากคนที่ไร้ประโยชน์? ที่เขาให้ความสนใจมากกว่าคือพวกนั้นมันจะเอาเปรียบอะไรเขาหรือเปล่า
ในกรณีนี้ จุงฮเยซอนเองก็กำลังมีสภาพทุกข์ยากเช่นเดียวกับเขา หลังได้รู้ถึงสถานภาพทางครอบครัวของเธอ เขาก็มักจะดูแลเธอราวกับเป็นธุระเรื่องราวของตนเอง เขาเคยรับผิดแทนความผิดของเธอด้วยซ้ำ อีกทั้งบางครั้งยังให้น้ำอัดลมที่เขาไม่เคยแม้แต่จะซื้อหามาดื่มในช่วงหลายปีมานี้ ถ้าหากเขามีน้องสาวสักคนละก็ มันคงเป็นความรู้สึกแบบนี้สินะ
สติของเขาพลันตื่นขึ้น ฮยอนอูเร่งร้อนไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฮเยซอน เกิดอะไรขึ้น?”
“หนู หนูมัน...”
ฮเยซอนตอนนี้ล้มลงไปกองกับพื้น มือกำลังชี้ไปยังพื้นที่หนึ่งด้วยอาการสั่นเทิ้ม ขณะที่เขาตวัดสายตามองไปยังตรงจุดนั้น หนูตัวน้อยกำลังหลบหนีอย่างรวดเร็วไปยังช่องว่างระหว่างกล่อง
ฮยอนอูมองหนูตัวนี้ด้วยสายตารำคาญพลางพึมพำ
“บ้าไปแล้ว หนูนี่มันจะเป็นปัญหาไม่ว่าจะที่นั่นหรือที่นี่เลยหรือไง”
“ว่าอะไร? ที่บ้านพี่ชายก็มีหนูด้วย?”
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก”
ขณะที่ฮยอนอูขยับกล่องเพื่อหาทางหนีของพวกหนู ฮเยซอนพลันตกใจ
“ไม่ อย่าทำแบบนั้น นี่พี่จะให้หนูพวกนั้นออกมาอีกครั้งหรือไง?”
“ให้มันออกมาเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการมันเอง”
“พี่ชาย ไม่กลัวหนูเลยเหรอ?”
“กลัว? หนูเนี่ยนะ?”
ฮยอนอูหัวเราะ แน่นอนว่าในอดีตเขาคงจะกลัวมันอยู่บ้าง แต่ในวันนี้ เขาประสบพบเจอหนูมามากมายนัก ในตอนนี้ ความรู้สึกของเขานั้นไม่ว่าจะหนูหรือยุงก็ไม่มีอะไรต่างกัน
หนูในนิวเวิร์ลด์นั้นสมจริงเสียยิ่งกว่าจริง เขาฆ่าพวกมันไปนับหมื่นภายในหมู่บ้าน และฆ่าพวกมันไปนับพันในวันนี้ช่วงรุ่งเช้า กล่าวไปแล้ว เขาในตอนนี้กำลังรอคอยโอกาสที่จะฆ่าปีศาจหนูอยู่ การจะฆ่าลูกหนูสักตัวที่นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย
“รอเดี๋ยวนะ พี่จะฟาดมันให้เอง”
“ไม่ อย่าทำแบบนั้นนะ ฉันไม่อยากเห็นมัน โลกนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าหนูแล้ว แค่คิดว่ามันจะโผล่มาก็กลัวแทบแย่ เดี๋ยวฉันไปบอกเจ้าของเองว่าให้เอายาเบื่อหนูมาจัดการพวกมัน”
ขณะนั้นเอง ฮยอนอูที่กำลังจะขยับกล่องพลันนิ่ง
ฮเยซอนประหลาดใจพลางถามออกด้วยเสียงสั่น “อะไร? หนูออกมาอีกแล้ว?”
“ฮเยซอน เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”
“ว่าอะไร? พวกเราจะเอายาเบื่อหนูมาวางไว้ไง...”
“นั่นแหละ!” ฮยอนอูตะโกนพลางปรบมือ “ทำไมเราคิดไม่ถึงกันนะ? นี่มันง่ายจะตายชัก!”
ฉับพลันฮยอนอูหันกลับมาคว้ามือฮเยซอนเอาไว้แน่นพร้อมทั้งเขย่ามันอย่างแรง “ขอบใจมากฮเยซอน! ขอบใจมาก ในที่สุดพี่ก็หาทางแก้ปัญหาได้เสียที!”
“หา? อะไรนะ?” ขณะที่ฮยอนอูคว้ามือเอาไว้อย่างกะทันหันอีกทั้งยังเขย่า ฮเยซอนพลันหน้าแดงเรื่อ
* * *
“หึหึหึ แกวินาศแน่ไอ้หนูนรก วันนี้แหละแกต้องตาย”
อาร์คเผยรอยยิ้มพึงใจขณะมองไปยังฟองที่ผุดร้อนอยู่ภายในหม้อ
กลิ่นที่รุนแรงของอาหารนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของอาร์ค มันคือ ‘ซุปพิษหอมฉุย’
อาร์คเก็บเอาซุปที่ปรุงสมบูรณ์แล้วเอาไว้ในกระเป๋าและเข้าถ้ำไป ต้องขอบคุณหมาป่าที่ช่วยอาร์คเข้าโจมตีจนทำให้ถ้ำในตอนนี้แทบไม่มีหนูอยู่เลย ขณะที่เขามุ่งไปยังส่วนที่อยู่อาศัยของปีศาจหนูที่อยู่ลึกเข้าไป หนูจำนวนมากที่พุ่งเข้าใส่เขาพลันส่งเสียงร้องเป็นการขู่
อาร์คสู้กับหนูพวกนี้ด้วยดาบของตนและก้าวลึกเข้าไป
ฮึ่ม
ภายในความมืด แสงสีแดงพลันส่องสว่าง เขาเห็นมันบ่อยครั้งจนไม่เกิดความกลัวอีกต่อไป มันออกจะน่ารำคาญอยู่บ้างแต่นี่ก็เป็นการบ่งบอกว่าปีศาจหนูยังคงอยู่ เมื่อคิดถึงอุปสรรคอย่างปีศาจหนูแล้ว เขาพลันก้าวเดินเข้าไป
“อย่าจ้องแบบนั้น วันนี้มีของขวัญมาให้แกด้วยนะ”
อาร์คก้าวเท้าเข้าไปหาปีศาจหนูอย่างหาญกล้า จากนั้นจึงคว้ากระเป๋าและโยนออก ปีศาจหนูพลันตอบสนองด้วยการตวัดขาหน้าฉีกกระเป๋าขาดเป็นรูใหญ่ จนทำเอาซุปพิษหอมฉุยทะลักออกมา
ปีศาจหนูลังเลไปชั่วขณะ ทว่า ไม่ว่าหนูตัวนี้มันจะใหญ่โตเพียงไร แต่ท้ายที่สุดมันก็ยังเป็นหนูอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางที่มันจะปฏิเสธธรรมชาติของตัวเองได้ หลังจากมีกลิ่นที่เตะจมูกของมัน ปีศาจหนูพลันเลียเข้าที่ซุปนั่น
ภายนอกนั้น เห็ดพิษมีสภาพสวยงามยิ่ง ตัวซุปพิษหอมฉุยเองยังดูไร้พิษภัยหากมองแต่ภายนอก กลิ่นนั้นก็หอมดังชื่อของมัน รสชาติก็มีเอกลักษณ์ ซุปนี้กลายเป็นต้องตาต้องใจปีศาจหนูเข้า หลังมันกินเข้าไปครั้งหนึ่ง มันพลันเลียพื้นต่อ จากนั้นหนูตัวอื่นก็พลันร่วงหล่นลงมาเข้าไปแย่งซุปนั่น
“ดี นั่นแหละ กินเยอะ ๆ” อาร์คโยนกระเป๋าที่เหลือออกด้วยสีหน้ายินดี
ไม่นาน ซุปพิษหอมฉุยก็เริ่มแสดงผล พวกหนูตัวเล็กที่ละโมบกินเข้าไปเยอะเริ่มกางแขนขา จากนั้นปีศาจหนูก็เริ่มสัมผัสได้ว่ามีอะไรผิดปกติ เช่นนั้นมันจึงส่งเสียงร้องที่คมกริบเสียดแก้วหูออกมา แต่มันก็สายไปเสียแล้ว
ไพ่ตายของเขาอย่างการทำอาหารนี้มันส่งผลต่อกระเพาะอาหารของปีศาจหนูเรียบร้อยแล้ว
ปีศาจหนูเซไปทั่วพลางร่างกายอ่อนแรงล้มลงหงายท้องไป ขาทั้งสี่นั้นชี้ขึ้นฟ้า สภาพของมันตอนนี้เริ่มสั่นเทิ้มแล้ว
“หึหึหึ ช่างเป็นหนูที่อหังการยิ่งนัก แต่แกก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันอยู่ดี เอาล่ะ ไหนดูกันว่าแกซ่อนอะไรไว้กันแน่? ไม่สิ เราต้องล้างแค้นที่ทำเอาเราบาดเจ็บก่อนสินะ?”
อาร์คฮัมเพลงกับตนเองขณะเดินเข้าไปหาปีศาจหนู จากนั้น ต่อหน้าต่อตาเขา กรงเล็บที่น่ากลัวนั่นพลันเสียดแทงเข้าใส่ ขณะที่อาร์คดึงดาบออกมาปัดป้องเอาไว้ทันท่วงที มือของเขาถึงกับต้องสั่นสะท้าน
“นี่มัน นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”
สีหน้าอาร์คซีดเผือด ปีศาจหนูที่เขาคิดว่าโดนพิษอัมพาตไปแล้วเรียบร้อยกลับเหวี่ยงขาหน้าเข้าใส่เขา
นี่ไม่ถูกต้อง! อาร์คเร่งร้อนถอยร่างกลับ ทว่า ปีศาจหนูกลับเข้าปิดกั้นทางออกเอาไว้ด้วยร่างกายของมันแล้ว
‘บ้าจริง นี่เราต้องตายอีกรอบเหรอเนี่ย?’
ขณะนั้นเอง ด้วยสีหน้าที่สิ้นหวังปรากฏบนใบหน้าของอาร์ค ปีศาจหนูพลันหายใจแรงและเริ่มก้าวเข้ามาหาเขา
‘ไม่ ฤทธิ์ยายังอยู่ แต่เทียบกับขนาดร่างกายที่ใหญ่โตนั่นแล้ว ปริมาณของยามันน้อยเกินไป ผลลัพธ์ที่ได้จึงอ่อนลงหลายส่วน’ ความคิดของเขาพลันผุดขึ้น ดวงตาของอาร์คเผยแสงสว่างทอวูบ
นิวเวิร์ลด์ไม่ใช่เกมที่คุณจะสามารถเอาดาบฟาดและฟันก็ชนะได้โดยง่าย การรับมือกับสถานการณ์การต่อสู้เองก็สำคัญ เช่นนั้นมันจึงไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะสามารถรับมือกับปีศาจหนูได้เพราะการใช้ยาพิษอัมพาตที่ปริมาณไม่เหมาะสมกับร่างกายนั่น แต่ทว่า อาร์คในตอนนี้ก็มีเลเวลเพิ่มขึ้นจนถึง 10 แล้ว
“ก็ได้ ถ้าต้องตาย อย่างน้อยก็ขอสู้ให้ถึงที่สุด!” อาร์คตวัดดาบของตนและเริ่มโจมตีเข้าใส่ปีศาจหนู
บางทีอาจเป็นผลจากการที่เลเวลเพิ่มขึ้น หรือเป็นเพราะผลของฤทธิ์อัมพาต การโจมตีของเขานั้นแตกต่างจากครั้งก่อน ทุกครั้งที่อาร์คเหวี่ยงดาบออก โลหิตจะสาดกระเซ็นออกและปีศาจหนูจะเซไปครู่หนึ่ง นั่นทำให้อาร์คไม่ต้องเร่งรีบมากนัก
‘ฤทธิ์ยาจะมีผลคงอยู่สิบนาที ไม่จำเป็นต้องรีบ’
อาร์ควนรอบตัวหนูและพลางเหวี่ยงดาบของตนออก ปีศาจหนูที่ตวัดขาหน้าไปมาอยู่หลายครั้ง แต่ดูแล้วอำนาจการโจมตีของมันไม่เหมือนแต่ก่อน หลายครั้งที่อาร์คสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของมันได้อย่างไม่ยากเย็น
แต่ทว่า ระบบก็ยังคงตั้งค่าให้การหลบหลีกทุกการโจมตีนั้นไม่อาจเป็นไปได้ เวลาผ่านไป ร่างของอาร์คได้รับบาดเจ็บและพลังชีวิตเริ่มถดถอย หลังผ่านการโจมตีอยู่ 5 นาที ร่างของปีศาจหนูพลันเปลี่ยนเป็นแดงฉาน
‘เข้าสู่สภาวะวิกฤตแล้ว! ถึงช่วงโค้งสุดท้ายแล้ว!’ สภาวะวิกฤตนี้มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อพลังชีวิตถูกลดลงจนถึงหนึ่งในสิบ
อาร์คลงแรงกับปีศาจหนูหนักหน่วงยิ่งขึ้น ทว่ายามที่ชัยชนะของเขาเกือบจะปรากฏขึ้น ปีศาจหนูฉับพลันคำรามและกระทืบเท้า ขาหน้าของมันพลันลอยลิ่วเข้าหาเขาด้วยความเร็วที่มากมายยิ่งกว่าก่อนหน้านี้
“อะ-อะไร มันเกิดอะไรขึ้น?” อาร์คปัดป้องการโจมตีนั้นขณะมองไปยังปีศาจหนูด้วยสีหน้าราวกับเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
มันยังเหลืออีกสามนาทีถึงจะครบกำหนดสิบนาที แต่ฤทธิ์อัมพาตกลับถูกฉีกกระชากทิ้งเป็นผลให้ปีศาจหนูพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วเต็มที่
เพียงพริบตา อาร์คโดนบีบบังคับให้กลายเป็นฝ่ายตั้งรับ
นี่มันเกินกว่าจะต้านรับเอาไว้ได้ไหว เขาเห็นพลังชีวิตของตนที่ตอนนี้กำลังร่วงหล่นลงทุกครั้งที่สกัดการโจมตีเอาไว้ได้ หลังจากที่สกัดการโจมตีเอาไว้เป็นครั้งที่สิบ ดาบก็พลันแหลกกระจาย
=====
ค่าความทนทานของดาบขึ้นสนิมเป็น 0 จึงทำให้ดาบแตกสลาย
=====
‘บ้าจริง!’
ท้ายที่สุดแล้ว กระทั่งดาบที่เขาเชื่อใจยังมลายหาย
พลังชีวิตของเขาตอนนี้เหลือเพียงแค่ 23 หน่วย อาร์คเร่งร้อนใช้งานโพชั่นฟื้นฟูพลังชีวิต ทว่า ปีศาจหนูกลับไม่พลาดที่จะตอบสนองโดยการฟาดขาหน้าเข้าใส่หน้าอกของอาร์ค โชคยังดีที่เขาได้โพชั่นฟื้นพลังชีวิตไปแล้ว ชีวิตของเขายังรักษาเอาไว้ได้ แต่สถานการณ์ยังคงแย่ ประดุจเดียวกับปีศาจหนู ร่างของอาร์คในตอนนี้เข้าสู่สภาวะวิกฤตจนร่างกายเป็นสีแดงแล้ว
‘บ้าจริง นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย...’
เขาหลบขาหน้าที่ฟาดเข้าใส่ อาร์คโพล่งโทสะออก ตอนนี้เขาสามารถทนได้อีกแค่การโจมตีเดียวเท่านั้น ถ้าหากโดนโจมตีถึงสองครั้ง ศีรษะของเขาคงต้องหล่นลงไปฟาดพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย
‘ไม่ จะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้! ถ้าเรายอมแพ้ที่นี่ เราก็ต้องเสียดันเจี้ยนนี้ไป! ถ้าหากเราตาย เราก็จะตายอย่างมีคุณค่า! ไอ้หนูบัดซบ มาตายพร้อมกันเสียเถอะ!’
อาร์คทุ่มตัวเข้าใส่ปีศาจหนู ขาหน้าของมันที่ฟาดมาปะทะเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างจัง ทว่าอาร์คหาได้ถอยไม่ ด้วยแรงทั้งหมดที่เขามีทุ่มเทไปกับการโจมตีนี้ หมัดของเขาหมายที่จะเล่นงานหัวของไอ้ตัวบัดซบเบื้องหน้า
=====
ด้วยความไม่ย่อท้อของท่าน ท่านได้พบจุดอ่อนของปีศาจหนู ท่านสามารถสร้างความเสียหายคริติคอลได้
=====
ในขณะนั้นเอง ขณะที่ข้อความวาบผ่านขึ้น การเคลื่อนไหวของปีศาจหนูพลัน... ชะงักลง
ปีศาจหนูพลันยันกายขึ้นพร้อมลมหายใจหนักหน่วง มันล้มลงอีกครั้งด้วยขาทั้งสี่ที่แผ่กางออก จากนั้น ปีศาจหนูจึงกลับกลายเป็นโปร่งแสงไปทีละน้อย ด้วยสภาพเช่นนี้เขาจึงเข้าใจอย่างกระจ่าง
เป็นอาร์คได้รับชัยชนะ!
“นี่ นี่เราทำได้?”
ขณะที่ยืนยันความคิดนี้ เสียงประกอบได้ดังขึ้นแจ้งว่าเลเวลของเขาเพิ่มขึ้น 1 เลเวล
ขาของเขาที่แข็งเกร็งจนสั่นสะท้านจนแทบเป็นตะคิว ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองนั้น พลังชีวิตเหลืออยู่เพียงแค่ 2 หน่วย ขณะที่ความตายใกล้เข้ามา ด้วยสภาวะวิกฤตทำให้สัมผัสของเขาเสริมพลังโจมตีและสร้างโอกาสการโจมตีคริติคอลจนได้ อีกทั้ง ด้วยทักษะการต่อสู้มือเปล่าทำให้โอกาสที่จะโจมตีโดนและหลบเลี่ยงได้เพิ่มมากขึ้น เขาจึงสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างถึงที่สุดจนได้รับชัยชนะมาอย่างหวุดหวิด
“อา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามายืนทื่อ!” อาร์คที่สติหลุดไปครู่จ้องมองร่างของปีศาจหนูครู่หนึ่ง ฉับพลันเขาได้เงยหน้าขึ้น
ตอนนี้ยังคงมีหนูนับร้อยตัวอยู่ภายในถ้ำ ถ้าหากสถานะอัมพาตสิ้นฤทธิ์แล้วล่ะก็ ด้วยพลังชีวิตของเขาที่ต่ำตมขนาดนี้ เขาคงโดนพวกมันจัดการเป็นแน่ อาร์คจ้องเขม็งไปยังพวกหนูเหล่านั้นด้วยความน่ากลัว
“ว่าไงไอ้พวกหนูโสโครก! คิดว่าพวกแกจะจ่ายค่าตอบแทนให้ฉันคนนี้ยังไงดีกัน?”
ความหวาดกลัวภายในดวงตาของเขามลายหาย กลับกลายเป็นพวกหนูที่สั่นกลัว
* * *
