เล่ม 1 ตอนที่ 2 : นักล่าหนู (1) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
เล่ม 1 ตอนที่ 2 : นักล่าหนู (1)
“ฟู่ ดูง่ายขึ้นเยอะหลังได้ลองลงมือทำ”
ฮยอนอูผ่อนลมหายใจโล่งอกขณะที่ออกมาจากเครื่องเล่น
เป็นอีกครั้งที่เทคโนโลยีก้าวหน้าจนน่ายกย่อง ภาพฉาก ผู้คน มอนสเตอร์ในเกมต่างก็ดูสมจริงไปหมด การต่อสู้ก็ลื่นไหลจนรู้สึกเหมือนจริงมาก
แม้ว่าเขาจะเริ่มเล่นเกมนี้ก็เพราะการรับสมัครผู้ทดสอบ แต่เขาก็คิดว่าตนนั้นเริ่มชอบมันเสียแล้ว จะอย่างไร ฮยอนอูก็ไม่อาจมัวเมาไปกับการเล่นเกมได้
เกมนี้ยอดเยี่ยม แต่สำหรับเขา มันสำคัญยิ่งกว่านั้น เขามีสถานภาพแตกต่างหากให้เทียบกับผู้สมัครคนอื่น มันไม่พอให้เขาเลี้ยงปากท้องและนำไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ได้ถ้าหากเขาไม่ทำงานอย่างจริงจัง เขาไม่อาจยอมแพ้ต่อทุกสิ่งและจะต้องเป็นสู้รบเพื่ออัตราหนึ่งต่อสองร้อยให้จงได้
‘จะยังไง เกมนี้สำคัญก็จริง แต่เราก็คงออกจากงานไม่ได้ อีกทั้งเรายังต้องไปที่สถาบันอีก แบบนั้นแล้วเราคงเล่นได้แค่ช่วงที่หลับ’
นาฬิกาบ่งบอกว่าตอนเช้านี้ผ่านไปได้ 2 ชั่วโมงแล้ว
ฮยอนอูที่สละมื้อเที่ยงเพื่อมาตั้งค่าเครื่องเล่น เขาจึงหากล่องนมมานั่งดูดไปพลางนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
เขาประเมินนิวเวิร์ลด์ต่ำเกินไป
หลังจากที่ได้ลองเล่นจริง เขาก็ตระหนักได้ว่ามันแตกต่างจากเกมอื่น ผลก็คือเขาต้องการที่จะเข้าไปหาข้อมูลเพิ่มเติมในช่วงที่ว่าง
แน่นอนว่าในช่วงเดือนที่ผ่านมา เกมนี้ที่เป็นหัวข้อร้อนแรงย่อมมีเว็บไซต์หลายสิบแห่งที่เกี่ยวข้องถูกสร้างขึ้นมา
เว็บเหล่านั้นจะแบ่งปันข้อมูลของผู้เล่นด้วยกัน ขณะนี้ข้อมูลยังมีน้อยนิด มันคงดีกว่าที่จะช่วยกันหามาเพิ่มเติม
ฮยอนอูเข้าเว็บเหล่านั้นพลางมองหาข้อมูล
ทว่า ข้อมูลส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องพื้นฐานที่รู้กันดีอยู่แล้ว ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรมากนัก พวกมันจึงเต็มไปด้วยข้อมูลใหม่สำหรับเขา ขณะนั้นเอง หลังที่คลิกเข้าไปในกระดานสนทนาแห่งหนึ่งอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก กล่องนมถึงกับร่วงจากมือของฮยอนอู
“นะ-นี่มันอะไรกัน?”
ฮยอนอูหน้าแทบเปลี่ยนขณะที่จ้องมองจอมอนิเตอร์เพื่ออ่านกระดานสนทนา
‘หวา มะ-ไม่จริง... นี่เรื่องจริง?’
ฮยอนอูแทบลืมความเหนื่อยล้าจากเครื่องเล่นแทบจะทันทีทันใด
* * *
อาร์คเข้าสู่หมู่บ้านฮารันพร้อมแสงสลัว
“หน้าต่างสถานะ”
ขณะที่อาร์คเร่งร้อนมองไปยังหน้าต่างสถานะ สีหน้าของเขาแทบซีดเผือด
“สวรรค์! มันเป็นไปแล้ว!”
=====
ชื่อตัวละคร : อาร์ค
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
ชื่อเสียง : 0
เลเวล : 1
อาชีพ : ไม่มี
ฉายา : ไม่มี
พลังชีวิต : 100
พลังมานา : 100
พละกำลัง : 1(-14)
ความคล่องตัว : 1(-14)
ความอดทน : 1(-14)
สติปัญญา : 1(-14)
ความฉลาด : 1(-14)
โชค : 1(-14)
=====
ค่าสถานะทุกตัวเปลี่ยนเป็นสีแดงและถูกลดลงเหลือแค่ 1
ข้อมูลที่อาร์คพบเห็นมากลับกลายเป็นจริง
ในกระดานสนทนานั่น มันเขียนข้อมูลเอาไว้ว่าผู้เล่นใหม่ที่ตายโดยไม่คิดอะไรมากนั้น ผลที่ได้คือค่าสถานะของพวกเขาจะถูกลดลงทุกครั้งที่ตาย ดังเช่นอาร์ค เขาไม่ได้สนใจค่าสถานะหรือเลเวลว่าจะขึ้นหรือไม่ นั่นจึงเป็นเหตุให้ค่าสถานะสูญสิ้น ตัวเลขภายในวงเล็บคือค่าที่ถูกลดทอนไป ถ้าหากเลเวลเพิ่มขึ้นโดยไม่หาทางแก้ไขพวกมัน ค่าสถานะก็จะไม่กลับคืนมา
อาร์คเข้าใจแล้วว่าจนถึงตอนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
‘นี่เองสินะที่คนรอบข้างมองการกระทำของเราจนแสดงออกมาแบบนั้น’
พวกเขาต้องคิดแน่ว่าเราคงเป็นพวกยอมแพ้ให้เกมจนกระทั่งเป็นไอ้บ้าไปหาเรื่องตายเสียทุกครั้งไป จนค่าสถานะของเราโดนชิงเอาไปเนี่ยแหละ
บ้าฉิบ นี่เองสินะเหตุผลที่บูลม่าทำหน้าเสียใจ
เขาในตอนนี้ราวกับเป็นภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิด
อาร์คมีประสบการณ์เล่นเกมมาก็มาก เขาย่อมรู้ว่าค่าสถานะนั้นสำคัญเพียงใด
ทุกครั้งที่เลเวลเพิ่มขึ้นในนิวเวิร์ลด์ก็จะได้รับมา 10 แต้ม
นี่หมายความว่าเลเวล 10 คุณจะได้มาทั้งสิ้น 100 แต้ม ทว่าอาร์คในตอนนี้เสียไปแล้วถึง 84 แต้ม กล่าวก็คือ นี่หมายความว่าตัวเขาที่เลเวล 10 นั้นอ่อนด้อยเสียยิ่งกว่าเลเวล 2 เสียอีก นี่นับได้ว่าหนักหนาเอาการ
ไม่ ปล่อยเรื่องแย่ทิ้งไปก่อน เขาในตอนนี้ไม่อาจทำอะไรได้มากนัก
ก่อนที่จะออกจากเกม อาร์คได้ถือดาบสั้นเอาไว้ แต่เขาก็ไม่เหนื่อยอะไร เขาที่มีค่าพลังกายเพียงแค่หนึ่งกับดาบสั้นนี่ก็หนักมากแล้ว อีกทั้งยังมีความคล่องตัวแค่หนึ่งอีก นี่ยิ่งทำให้การเคลื่อนไหวของเขายิ่งเชื่องช้า
‘ไอ้บัดซบอันเดลนั่นรู้เรื่องนี้แต่แรกแล้วสินะ บูลม่าก็รู้เหมือนกัน พวกเขาฉวยโอกาสใช้งานเราเพื่อล่าอย่างปลอดภัย ทั้งหมดนี่ก็เพื่อแลกมาซึ่งไอ้พวกไอเทมขยะ’
สำหรับค่าสถานะ 84 แต้ม เขาได้มาซึ่งเนื้อและหนังหมาป่าจำนวนหนึ่ง รวมถึงดาบขึ้นสนิม
อาร์คขบฟันแน่นแทบจะบดขยี้พลางออกค้นหาพวกเขา ทว่า พวกเขาสมควรหนีไปนอกหมู่บ้านแล้ว หรือไม่บางทีก็คงตัดการติดต่อจากเขาทุกหนทางเพื่อไม่ให้เขาหาตัวเจอได้ เช่นนั้นแล้วคงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไปหาพวกนั้นจนเจอ
ด้วยค่าสถานะเหล่านี้ เขาไม่อาจล้างแค้นได้ อีกทั้งพวกเขาก็ไม่อาจฟื้นคืนค่าสถานะที่เสียไปแล้วให้ได้ ท้ายที่สุดแล้วอาร์คแทบล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้าโศกเศร้า
ทุกสิ่งตรงหน้าเริ่มกลายเป็นมืดทึบ
‘บ้าจริง ทำไมถึงมีไอ้ระบบเฮงซวยนี่กัน’
ค่าสถานะไม่อาจลดต่ำกว่า 1 ดังนั้นแล้วเขาจึงยังมีร่างกายที่ไม่มีอะไรจะให้เสียอยู่
ความโกรธเกรี้ยวของเขาเริ่มลดทอนจนเริ่มดีขึ้น ไม่ว่าเขาจะร้อนใจขนาดไหน เขาก็ควรที่จะไปค้นหาศึกษาข้อมูลก่อน กระทั่งว่าหนึ่งชั่วโมง ไม่สิ สามสิบนาทีก็คงพอให้อ่านคร่าว ๆ แบบไม่มีอะไรตกหล่นจากกระดานสนทนาได้ นี่เป็นความผิดพลาดของเขาเองที่คิดว่าเกมนี้มันสมควรไม่แตกต่างอะไรจากเกมอื่น
อาร์คตระหนักได้แล้วว่าตนไม่ควรพลาดข้อมูลแม้เพียงเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ต้องพบเจอกับเรื่องราวที่ทำให้ตนเองถึงกับสิ้นหวังเช่นนี้
‘นี่เราบ้าขนาดไหนกัน! ทำไมถึงไม่เห็นเลยนะว่าบูลม่าทำท่าทางยังไง? นี่ก็แค่เกมนะ แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็เป็นคนเหมือนกัน พวกเขาไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะมาทำดีกับคนไร้ประโยชน์อย่างเรา!’
ถ้าหากนี่เป็นโลกจริง เขามั่นใจว่าตนไม่สมควรทำเรื่องผิดพลาดเช่นนี้
‘อันเดลกับบูลม่า! แกสองคนเล่นด้วยผิดคนแล้ว คอยดูเถอะ สักวันพวกแกจะต้องเสียใจ!’
ชีวิตนั้นอยุติธรรมเกินจินตนาการ การจะอยู่รอดยิ่งไม่สมควรประมาทผู้อื่น
ถ้าหากจะมีสิ่งหนึ่งที่อาร์คได้เรียนรู้ระหว่างพยายามอย่างหนักในชีวิตจริง มันก็คงจะเป็นเรื่องนี้
บางครั้ง หลังทำงานพาร์ทไทม์ไปครบเดือน เขากลับไม่ได้รับใบแจ้งเงินเดือน
ผู้จัดการเอาเปรียบอาร์คโดยอาศัยจุดอ่อนที่ว่าเขาเป็นนักเรียน เช่นนั้นแล้วอาร์คจึงไม่ได้ไปโรงเรียนทั้งสัปดาห์เพื่อยื้อยุดฉุดกระชากกับผู้จัดการจนกระทั่งยอมจ่ายออก เขาไม่อาจยอมท้อถอยเพราะชีวิตเขากำลังอยู่บนเส้นด้าย
อาร์คประสบพบเจอเรื่องพวกนี้มาบ้างในช่วงหลายปีมานี้ เขาไม่อาจถูกหยุดอยู่ที่นี่ได้
เขาต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้นจนกระทั่งได้ล้างแค้นไอ้คนพวกนั้น! ทว่าตอนนี้นั้นมีเรื่องอื่นเร่งด่วนที่ต้องไปทำก่อน
หนึ่งชั่วโมงถัดมา อาร์คกลับมาพบกับฮานเซ็นอีกครั้ง
“ของานทำด้วยครับ”
“หืม? นี่ไม่ใช่เจ้าหนูคนก่อนหน้านี้หรอกหรือ ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดหรือว่าจะออกไปล่าที่ด้านนอกหมู่บ้าน?”
“นี่ผมจะร้องอยู่แล้วนะเห็นไหม? อย่าถามอะไรแล้วให้งานมาเถอะครับ”
อาร์คกล่าวพร้อมลากลมหายใจเสียงยาวออกมา
เขาใช้เวลาไปนับชั่วโมงขุดคุ้ยในอินเตอร์เน็ตหลังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง
บางทีอาจเป็นเพราะผู้คนส่วนใหญ่ไม่มีใครโง่เง่าพอที่จะทำเรื่องผิดพลาดแบบอาร์ค มันจึงแทบไม่มีอะไรข้อมูลอะไรให้ค้นหา แม้ว่าอาร์คจะแน่วแน่กับการค้นหามากแค่ไหนก็ตาม
เขาคิดว่ามันสมควรต้องมีหนทางนำค่าสถานะกลับคืนมาจากการที่ระบบหักมันไปทุกครั้งที่ตายได้อยู่
หากมันเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นคืนค่าสถานะ เช่นนั้นแล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องมาใส่เลขค่าสถานะติดลบแบบนี้
ต้องขอบคุณที่เขาสามารถค้นหาข้อมูลส่วนนี้ได้น้อยนิดเมื่อไม่นานมานี้
วิธีการก็ง่ายมาก หากออกล่าให้มากพอ ค่าสถานะที่สูญไปก็จะกลับคืนมาเอง ทว่ามันก็ยังคงมีปัญหาอยู่ หากค่าสถานะที่สูญเสียไปไม่กลับคืนมาทั้งหมด และหากผู้เล่นเลเวลเพิ่มขึ้นในสภาพนั้น เช่นนั้นแล้วค่าสถานะของพวกเขาจะสูญหายไปตลอดกาล ซ้ำร้ายเขาต้องฟื้นค่าสถานะทั้งสิ้น 84 แต้มก่อนที่จะเลเวลเพิ่มขึ้นไปถึง 2
หนูพวกนั้นจึงโผล่เข้ามาในความคิดของอาร์ค
หนูแต่ละตัวให้ค่าประสบการณ์ 1 หน่วย การที่จะเลเวลเพิ่มขึ้นเพราะการล่าหนูเพียงลำพังนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย ในเมื่อต้องฆ่าหนูมากมายเพื่อที่จะเพิ่มเลเวล นั่นจึงเป็นไปได้ที่เขาจะฟื้นค่าสถานะกลับคืนมาได้
‘มันคงดีถ้าหากเราสร้างตัวละครใหม่ได้...’
ในนิวเวิร์ลด์ หนึ่งบัญชีผู้ใช้อนุญาตให้สร้างเพียงแค่หนึ่งตัวละครเท่านั้น
จะดีหรือร้าย เขาก็ต้องยอมรับมันแล้วเล่นต่อด้วยตัวละครนี้... กระทั่งว่าเบื้องหลังเขายังมีเรื่องสมัครงานมาตั้งแต่ต้น เช่นนั้นจึงไม่มีทางอื่นอีก
“ก็ได้ คงมีคนไม่มากหรอกที่จะมาหางานทำในหมู่บ้านแบบนี้ เช่นนั้นแล้วข้าจะมอบงานให้เจ้าก็แล้วกัน จงไปที่โรงหล่อ ที่นั่นตอนนี้มีหนูเกิดใหม่ขึ้นอยู่บ่อยครั้ง”
อาร์ควิ่งตรงไปยังโรงหล่อ จากนั้น ก่อนจะที่นักหลอมจะเปิดปากพูดอะไร เขาก็กระโดดลงไปห้องใต้ดินแล้ว สภาพที่นี่ไม่ได้ดีกว่าก่อนหน้านี้สักเท่าไหร่ อย่างน้อยค่าสถานะก่อนหน้านี้ของเขาที่มีถึง 15 แต่ตอนนี้กลับลดลงเหลือแค่ 1 เขาจึงแทบไม่ต่างกับคนชราอายุราว 90 ปีที่ถือดาบสั้นเหวี่ยงไปมาเลย หากค่าพลังชีวิตเขาถูกลดทอนไปด้วย นั่นคงทำเอาเขาคลั่งจนเป็นบ้าแน่
‘เอาน่า อย่าไปคิดถึงมันอีกเลยดีกว่า ไม่มีอะไรประโยชน์อะไรที่จะเอาแต่นึกเสียใจ ก็เหมือนกับตอนที่เผชิญหน้ากับพวกหมาป่า เพียงแค่ระมัดระวังหนูพวกนี้แล้วจัดการไปทีละตัวก็พอ...’
ความตั้งใจของเขานั้นแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้
ตอนนี้ไม่มีทางให้ถอยกลับแล้ว ถ้าหากเขาไม่อาจกระทั่งฆ่าหนูพวกนี้ เช่นนั้นแล้วเขาก็สมควรถอนตัวจากเกมนี้ซะ อาร์คทุ่มเททุกอย่างกับการต่อสู้แม้กระทั่งกับหนูตัวเดียว กล่าวไปแล้ว เขาทุ่มสุดตัวกับการฆ่าหนูเพียงตัวเดียว ผลลัพธ์ที่ได้เขาจึงเริ่มพบว่าตนเริ่มที่จะออกล่าเก่งขึ้นบ้าง
ขณะที่ดำเนินต่อไป เขาได้ตระหนักว่าตนเข้าใจหลายเรื่องมากขึ้น
‘ความเร็วและพละกำลังในตอนที่เหวี่ยงดาบสั้นออกไปแน่นอนว่าถูกลดทอนลง แต่ประสบการณ์การต่อสู้ที่ได้รับระหว่างต่อสู้กับพวกสุนัขป่าและหมาป่าพวกนั้นกลับเข้ามาเสริม กระทั่งต้องล่าต่อเนื่องเป็นเวลานาน แต่มันกลับรู้สึกง่ายดายกว่าก่อนหน้า นี่หมายความว่า...’
นี่หมายความว่า ความสามารถในการต่อสู้หาได้ขึ้นอยู่กับค่าสถานะโจมตีและป้องกัน
คล้ายกับโลกแห่งความจริง ด้วยประสบการณ์การต่อสู้ที่มี ย่อมรับมือกับสถานการณ์ที่แปรเปลี่ยนได้ทุกเมื่อ หากผู้เล่นเลเวล 1 จะไปต่อสู้กับผู้เล่นเลเวล 10 ก็ออกจะเป็นเรื่องยากเกินไป แต่ว่าระหว่างเลเวล 4 หรือว่า 5 ด้วยการอาศัยประสบการณ์การต่อสู้ก็ยังนับว่าเป็นไปได้
นับจากนั้น อาร์คได้สังเกตการเคลื่อนไหวของพวกหนู เขาสู้กับมันไปพลางเรียนรู้การเคลื่อนไหวในแต่ละสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อทำการโจมตีเข้าใส่ เขาดำเนินการต่อสู้เช่นนี้อยู่หลายครั้งและเริ่มจับเทคนิคของหนูพวกนี้ได้แล้ว
‘ดีล่ะ เหวี่ยงดาบสั้นไปมาไร้ทิศทางต่อไปคงไม่ดี หนูพวกนี้หันหัวไปตามทิศที่เคลื่อนไหว ดังนั้นแล้ว เราก็สมควรเรียนรู้การเคลื่อนไหวได้ราวกับเผชิญหน้าอยู่กับหนูจริง’
อาร์คลงมือกวาดล้างหนูทั่วทั้งชั้นใต้ดินของโรงหล่อ
กระทั่งว่าเป็นเช่นนั้น ค่าสถานะของเขาก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“กระทั่งว่าฆ่าไปกว่าสามสิบตัวแล้วเนี่ยนะ... นี่มันมีความเป็นไปได้ที่จะฟื้นค่าสถานะที่เสียไปจริงหรือเปล่าเนี่ย?”
แม้เขาจะเป็นกังวล แต่เขาก็ไม่มีหนทางอื่นอีก
ต่อให้เขาออกไปนอกหมู่บ้านได้ ตอนนี้กระทั่งกระต่ายตัวเดียวยังยากจัดการ ซึ่งก็คงไม่มีใครจะให้ตัวไร้ประโยชน์อย่างเขาเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วยแน่
ถ้าหากเขาไม่อาจฟื้นคืนค่าสถานะจากหนูเหล่านี้ได้ การเล่นเกมนี้ก็คงถึงคราวจบสิ้นแล้ว
‘เราต้องเชื่อมั่นว่าจะสามารถฟื้นมันคืนกลับมาได้ มันต้องเรียกคืนกลับมาได้สิน่า’
อาร์คได้รับขนมปังข้าวสาลีทั้งสิ้นสิบชั้นจากนักหลอมแล้วจึงออกไปรับภารกิจใหม่ ครั้งนี้ เป็นการร้องขอให้กำจัดหนูในชั้นใต้ดินจากร้านขายสินค้าแฟนซี หนึ่งชั่วโมงครึ่งผ่านไป เขาก็ดำเนินภารกิจที่สามเสร็จสิ้น
=====
ด้วยค่าประสบการณ์จำนวนมาก พละกำลังและความคล่องตัวที่สูญไปได้รับการฟื้นคืนอีกครั้ง ค่าพละกำลังฟื้นคืน 1 หน่วย ค่าความคล่องตัวฟื้นคืน 1 หน่วย
=====
ข้อความที่เขาปรารถนาในที่สุดก็ดังขึ้น เขารู้สึกสุขใจยิ่งนัก ทว่าในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มรู้สึกท้อว่าตนควรทำอย่างไร
หนึ่งชั่วโมงครึ่ง เขาได้รับการฟื้นคืนค่าเพียงแค่ 2 หน่วยจากการล่าหนูอย่างต่อเนื่องไม่มีพักถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เขาต้องฆ่าหนูอีกเท่าไหร่กันถึงจะฟื้นคืนค่าสถานะที่เหลืออีก 82 หน่วยได้?
‘แต่ไม่ว่าจะอะไรเราก็ต้องเอามันกลับคืนมา เราไม่อาจเริ่มเกมด้วยสภาพเช่นนี้ได้ ช่างเป็นบทลงโทษที่น่ารังเกียจนัก’
อาร์คกัดฟันตนพลางคิดอ่านในใจ
* * *
