เล่ม 1 ตอนที่ 1 : นิวเวิร์ลด์ (2) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
เล่ม 1 ตอนที่ 1 : นิวเวิร์ลด์ (2)
ห้องเก็บของนี้แออัดไปด้วยหนูมากมายที่วิ่งวุ่นไปมา
ทั้งสองฝ่ายต่างมองเห็นกันได้อย่างชัดเจนพร้อมเล็งเห็นถึงความเป็นปรปักษ์ต่อกัน
‘งานทดลองครั้งแรกเป็นพวกเจ้าสินะ! เอาล่ะ จะเริ่มยังไงดีนะ?’
อาร์คดึงดาบสั้นของตนออกมา จากนั้นจึงพุ่งเข้าใส่พร้อมเหวี่ยงดาบสั้นนั้น เพื่อโจมตีเข้าใส่หนูตัวหนึ่ง
ทว่า ผลที่ได้กลับเหนือความคาดคิด น่าอับอายยิ่งนัก หนูตัวนี้มันเคลื่อนหลบมีดไปได้เล็กน้อย ขณะเดียวกัน ราวกับนี่เป็นการเย้ยหยันความอ่อนด้อยของเขา พวกมันจึงวิ่งหนีเข้าไประหว่างกล่องหายวับไป
เหตุการณ์คล้ายกันนี้เกิดวนซ้ำ อาร์คเริ่มมีโทสะที่หนูเหล่านี้หลบเลี่ยงไปได้บ่อยครั้งที่เขาเหวี่ยงดาบสั้นเข้าใส่พวกมัน
“หึ? นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย?’
นี่เขาจะฆ่ากระทั่งหนูตัวเดียวก็ทำไม่ได้? อาร์คเริ่มสับสนแล้ว
ทุกเกมที่เขาเคยเล่นจนถึงตอนนี้ หนูมักเป็นอะไรที่ตายง่ายที่สุดกระทั่งว่าเหวี่ยงดาบผ่าน กระทั่งเป็นเช่นนั้นแต่หนูพวกนี้กลับแตกต่างออกไป
ราวกับพวกมันสื่อสารกันเข้าใจ หนูพวกนี้เคลื่อนไหวราวกับของจริง ความเร็วของพวกมันก็ไม่ใช่เล่น
ขณะที่เขาขื่นขมอยู่นั้น แสงสว่างพลันวาบผ่านในดวงตาขึ้นมา
=====
ท่านถูกหนูโจมตี ท่านได้รับความเสียหาย 1 หน่วย
=====
เหนือยิ่งกว่าการฆ่าพวกมัน เขากลับโดนมันทำร้ายใส่
เป็นเพราะนี่เป็นความเสียหายเพียงแค่หนึ่งหน่วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเพิกเฉยได้ หนูพวกนี้เมื่อเห็นอาร์คยืนทื่อ ดูเหมือนพวกมันจะคิดว่าเขาเป็นเป้าที่ง่ายดาย เช่นนั้นแล้ว พวกมันจึงรวมตัวกันจนบดบังการมองเห็นพื้นดินจนสิ้นพร้อมจ้องมองตระเตรียมเข้ากัด ในพริบตา พลังชีวิตของเขาก็หายไปจนเหลือเพียงแค่ 20 หน่วย
อาร์คที่เริ่มตกใจจึงถอยร่นกลับอย่างรวดเร็ว
‘ไอ้ตัวน้อยพวกนี้... หากไม่ระวังให้ดี จะเป็นเราเองที่ตายเพราะโดนหนูโจมตีเข้าใส่’
ไม่มีใครในโลกใบนี้ที่ตายเพราะโดนหนูกัดเข้าใส่
อาร์คสงบอารมณ์ลง เขาไม่อาจทนรับการโจมตีได้อีกต่อไปแล้ว
อาร์คเริ่มพิจารณาเล็งหนูตัวที่ต้องการล่า จากนั้นจึงอาศัยโอกาสช่วงเวลาที่พวกมันพุ่งออกมากัดเข้าใส่เขา
หนูตัวที่เล็งเอาไว้ถึงกับร่างแยกออกเป็นสอง
=====
ท่านฆ่าหนูสำเร็จ ได้รับค่าประสบการณ์ 1 หน่วย
=====
ในที่สุด เขาก็ได้ยินเสียงข้อความแสดงความยินดีพร้อมหน้าต่างที่เด้งขึ้นมา
ขณะที่อาร์คเริ่มการสวนกลับ หนูเหล่านี้ก็ถูกกวาดล้างออกไปอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน อาร์คที่ฆ่าหนูไปได้หลายตัว เขาเองก็โดนสวนกลับจนได้แผลขณะที่เหวี่ยงดาบสั้นไปมาเช่นกัน หนูพวกนี้ไม่ได้ง่ายที่จะเอาชนะได้
พวกมันหลายตัวร่วมมือเสริมประสานกัน อีกทั้งยิ่งเริ่มที่จะต้อนเขาเข้าสู่มุมอับที่มีกล่องตั้งอยู่เพื่อสวนกลับ การต่อสู้อันดุดันของทั้งมนุษย์และหนูดำเนินไปอยู่ราวสามสิบนาทีได้
เมื่อจบการต่อสู้ เขาเหลือเพียงแค่ขนมปังข้าวสาลีสามก้อน เพื่อที่จะฟื้นฟูพลังชีวิตที่ถดถอย เขาถึงกับต้องกินพวกมันไปถึงเจ็ดก้อน ค่าความทนทานลดลงทำให้ดาบสั้นสูญพลังโจมตีไปสองหน่วย เกราะหนังก็เสียพลังป้องกันไปสองหน่วย นับได้ว่าสมน้ำสมเนื้อจนแทบเสมอตัว เป็นชัยชนะอันว่างเปล่า
‘ฟู่ เอาเถอะ อย่างน้อยก็ฆ่าพวกมันหมดแล้ว แม้จะยากไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าประสบการณ์ของเราก็เพิ่มขึ้นหรือไง จริงไหม?’
อาร์คเปิดหน้าต่างตัวละครขึ้นมาเพื่อตรวจสอบว่าได้รับอะไรมาบ้าง พร้อมกันนั้นก็เผยสีหน้าผิดหวังออกมาแทบในทันที
หนูหนึ่งตัวมอบค่าประสบการณ์ให้ 1 หน่วย กระทั่งว่าเขาฆ่าไปถึงสามสิบตัว กลับได้รับค่าประสบการณ์มาเพียงแค่ 30 หน่วย
เขาคิดว่านี่เป็นเพราะเพิ่งเริ่มต้น สมควรแล้วที่จำนวนจะไม่หวือหวาอะไร
ทว่า หลังดูที่หลอดแสดงค่าประสบการณ์แล้วมันยังไม่กระดิกแม้สักหนึ่งในร้อย
ไม่ว่าการต่อสู้กับพวกมันจะยากเย็นเพียงไร แต่หนูก็คือหนูอยู่วันยังค่ำ
เขาผิดหวังจนไม่อาจเก็บไว้ ทว่าอาร์คก็เริ่มปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตน
เป็นเพราะไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ภารกิจก็ยังคงเป็นภารกิจ มันต้องมีรางวัลหลังจากนี้สิน่า
“หนูทุกตัวถูกฆ่าหมดแล้วครับ”
“โอ้? วิเศษยิ่งนัก ข้ามีบางสิ่งจะมอบให้เจ้า”
เครต้อนหัวเราะพร้อมเผยออกมาซึ่งขนมปังข้าวสาลีสิบก้อน
“…”
อาร์คที่กระตือรือร้นมองหารางวัล กำลังจ้องมองไปทางเครต้อนด้วยความหวาดหวั่น
คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมที่เวลากว่าสามสิบนาทีของเขาจนแทบเอาชีวิตเข้าแลก ทั้งหมดนี้กลับแลกมาซึ่งขนมปังข้าวสาลีจำนวนหนึ่ง
ทว่า เครต้อนหาได้สะทกสะท้าน เพียงเหม่อมองไปยังอาร์คราวกับหาว่าตนทำสิ่งใดผิดไป
“ล้อกันเล่นใช่ไหม นี่ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่”
“หมายถึงสิ่งใด? นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญเพื่อดำรงชีพหรือ?”
“แต่นี่...”
“เจ้าคิดว่าจะได้รับรางวัลชั้นเยี่ยมจากการฆ่าหนูจำนวนหนึ่ง?”
อาร์คพลันแข็งทื่อ เขาสงบปากสงบคำจนเงียบเสียงลง
เขาใช้เวลากว่าสามสิบนาที อีกทั้งยังสิ้นเปลืองขนมปังไปทั้งสิ้นเจ็ดก้อนเพื่อล่าหนูเหล่านั้น
ดาบสั้นของเขา รวมถึงเกราะหนังต่างก็คุณภาพถดถอย อีกทั้งรางวัลนี่ยังเป็นเพียงแค่ขนมปังสิบก้อน? เรื่องบ้าอะไรเนี่ย? แต่จะได้อะไรหากไปต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายที่เป็นเอ็นพีซี?
อีกทั้ง ขนมปังนี่ทั้งราคาถูกและไม่ค่อยสะดวกอยู่บ้าง
ทว่า อาร์คก็ยังคงรับเอาขนมปังทั้งสิบก้อนมาและไปจากโรงเตี๊ยม
เขากลับมาหาฮานเซ็นพร้อมสีหน้าผิดหวังและกล่าวถาม
“ไม่มีงานอื่นที่ดีกว่านี้แล้วเหรอครับ?”
“หึหึ เจ้าหนู เจ้าโลภมากยิ่งนักสำหรับการเริ่มต้น เจ้าเป็นเพียงแค่หน้าใหม่ในที่แห่งนี้ ผู้ใดจะเชื่อมั่นจนมอบงานสำคัญให้หน้าใหม่กันล่ะ? หากเจ้าต้องการงานที่มีรางวัลใหญ่ เช่นนั้นก็ต้องสร้างความเชื่อใจเข้าไว้”
‘ดูเหมือนว่าเกมนี้จะมีผลกับเรื่องความสัมพันธ์คุ้นเคยด้วย’
หลายเกมก่อนหน้านี้ที่เป็นระบบเสมือนจริงต่างก็เน้นระบบความสัมพันธ์ระหว่างเอ็นพีซี
นี่เป็นหนึ่งในระบบของเกมที่ความสัมพันธ์กับเอ็นพีซีจะผันแปรไปตามภารกิจที่ได้รับ ทั้งข้อมูล รวมถึงทักษะที่ผู้เล่นจะได้รับ
ระบบนี้มักใช้ในการเล่นเกมสวมบทบาทที่ต้องเก็บสะสมประสบการณ์ราวกับโลกแห่งความจริง
เช่นนั้น จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่บริษัทที่ก้าวล้ำอย่างนิวเวิร์ลด์จะไม่ใส่ระบบเช่นนี้เข้ามาด้วย
‘ซึ่งก็คือ หน้าใหม่จะได้รับภารกิจรางวัลต่ำเพื่อที่จะดำเนินไปสู่รางวัลล้ำค่า’
อาร์คเริ่มถามคำถามอื่นเพื่อเสริมความเข้าใจในเรื่องพื้นฐานเหล่านี้
ระหว่างที่สนทนา มีคนโผล่ขึ้นมาจากด้านหลังของเขา
“นี่นายเพิ่งเข้ามาเหรอ?”
เขาหันกลับไปและได้พบกับเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งกำลังใกล้เข้ามา
“ใช่ ตามนั้นแหละ”
“นี่นายพยายามจะรับภารกิจจากตาลุงนี่เหรอ?”
อาร์คพยักหน้ารับพร้อมเผยความเขินอายบนใบหน้า
ทว่า ในขณะที่อาร์คเผยสีหน้ายุ่งย่ามใจอยู่นั้น อีกฝ่ายก็รีบยิ้มให้
“โอ้ ขออภัย แต่ว่านะ การพยายามจะรับภารกิจจากลุงคนนี้ไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะ?”
“ภารกิจที่ลุงคนนี้มอบให้มักจะมีแต่รางวัลระดับต่ำ อีกทั้งยังให้ประสบการณ์เพียงน้อยนิด แม้ว่าจะลองรับภารกิจจากเขามาหลายครั้ง แต่เขาก็มักจะมอบให้แต่ภารกิจคล้ายกันให้ มีหลายคนที่พยายามเกินกว่าห้าสิบครั้ง แต่แล้วทุกครั้งพวกเขาก็ได้รับเพียงแค่ค่าตอบแทนที่มากขึ้นเล็กน้อย”
“เช่นนั้นแล้วผมควรเริ่มต้นยังไงดีล่ะ?”
“ทางที่ดีที่สุดคือออกไปล่าพวกสุนัขป่าที่ด้านนอกหมู่บ้าน บางครั้งก็ออกไปล่าพวกกระต่ายหรือแรคคูนเลเวลหนึ่ง ค่าประสบการณ์ที่นายจะได้รับสมควรเยอะกว่าพวกหนูนั่น... เหตุผลที่ยากจะพบเห็นผู้คนในหมู่บ้านก็เพราะทุกคนต่างออกไปล่าสุนัขป่ากันหมด”
“สุนัขป่า?”
อาร์คเผยสีหน้ากังวลใจขณะทวนคำถาม
การฆ่าหนูก็ว่ายากแล้ว นี่จะให้ไปฆ่าสุนัขป่าไม่ยากกว่าหรือไร?
ทว่า เด็กสาวกลับอ้าปากขึ้นราวกับอ่านใจออก
“ฉายเดี่ยวก็ยากที่จะฆ่ามัน นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมทุกคนถึงจัดปาร์ตี้ไปล่าพวกมัน และตอนนี้คนที่ฉันไปล่าร่วมด้วยนั้นก็มีปัญหานิดหน่อย นายอยากไปร่วมล่าด้วยไหม?”
“ครับ? อย่างผมไม่เป็นไร? ผมเลเวล 1 เท่านั้นเองนะ?”
“สบายมาก นี่ฉันก็เพิ่งเริ่มเล่นวันนี้เอง ตอนนี้ก็เพิ่งเลเวล 2 อีกคนนั้นก็เลเวล 3 เอง”
“ครับ งั้นรบกวนขอผมร่วมวงด้วยนะ”
“ตามฉันมาได้เลย อีกคนรออยู่ด้านนอกแน่ะ”
เพื่อนร่วมปาร์ตี้ของเธอเป็นชายร่างใหญ่ที่กำลังกินขนมปังข้าวสาลีรออยู่ตรงประตูหมู่บ้าน
มันหาดูได้ยากยิ่งนักสำหรับหมู่บ้านเริ่มต้นที่จะมีผู้สวมใส่ใช้งานดาบยาว
ขณะที่เธอกล่าวแนะนำตน อาร์คก็รีบสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมพยักหน้ารับ
“ดีล่ะ อย่างน้อยเลเวล 3 ก็ดีกว่าเลเวล 1 กับ 2 แหละนะ”
ชายคนนี้ชื่ออันเดล และผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าบูลม่า
ทั้งอันเดลและบูลม่าต่างก็เพิ่งเริ่มเล่นนิวเวิร์ลด์แต่ต่างก็รู้เรื่องข้อมูลดีเสียยิ่งกว่าอาร์ค
แม้เขาจะเริ่มด้วยเวลาไล่เลี่ยกันกับอาร์ค แต่เขานั้นเลเวลสูงขึ้นเพราะการรวมกลุ่มปาร์ตี้ออกไปล่าสุนัขป่า
“เอาล่ะ พวกเราอย่าเสียเวลาอีกเลย”
ขณะที่พวกเขาก้าวเดินออกไปได้เล็กน้อย พวกเขาก็เข้าสู่เขตพื้นที่ที่สามารถพบเห็นสุนัขป่าเตร่ไปมา
บูลม่ากล่าวเสียงเป็นกังวล
“เพียงแค่อยู่ใกล้หมู่บ้านก็ไม่อาจลดทอนการระวังตัวได้ พวกมันแข็งแกร่งกว่าที่เห็น เช่นนั้นแล้วต้องลากพวกมันมาล้อมฆ่า”
ขณะที่อันเดลรุกคืบเข้าหาสุนัขป่าอย่างเงียบงัน เขาได้โจมตีเข้าใส่พร้อมถอยออกมา เขากะระยะให้อยู่ห่างจากสุนัขป่าเพื่อไม่ให้มันกระโจนเข้าใส่ จากนั้นจึงเหวี่ยงดาบยาวของเขาออกไป
สุนัขป่าร้องออกด้วยความเจ็บปวดเพราะการโจมตี
ขณะเดียวกัน ทั้งบูลม่าและอาร์คต่างสะดุ้งโหยง จะอย่างไรการต่อสู้นี้ก็ไม่สมควรง่ายอย่างที่พวกเขาคิด ความกลัวนี้ทำให้การตัดสินใจของพวกเขาถูกลดทอนลง
อีกหนึ่งสิ่งที่สามารถกล่าวได้ว่าเกมนี้น่าหวั่นเกรง ก็คงเป็นสุนัขป่าที่มีรายละเอียดยิบย่อยกระทั่งเส้นขน พวกมันเสมือนจริงจนแทบหาความต่างไม่เจอ
ในความเป็นจริงนั้นเขาไม่เคยสู้กระทั่งแมวด้วยซ้ำ เขาจึงไม่กล้าคิดสภาพของตนที่เข้าต่อสู้กับสุนัขป่าเพียงลำพัง ได้เห็นเหล่าสุนัขป่าที่ขบเคี้ยวฟันจ้องมองมาก็ทำเอาเขาเย็นเยียบไปถึงกระดูกแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวของพวกมันระมัดระวังยิ่ง พวกมันเร็วยิ่งกว่าที่อาร์คคาดคิด ดาบสั้นที่เหวี่ยงออกไปไม่อาจโจมตีเข้าใส่มันได้
“เฮ้ย อาร์ค นั่นนายทำอะไรอยู่?”
“อา เอ่อ นะ นี่...”
อาร์คโดนกัดเข้าใส่ที่ต้นขาจากการโจมตีของสุนัขป่า
ในทันที พลังชีวิตของเขาสูญไปถึง 30 หน่วย ขณะที่เขามึนงงและเริ่มถอย อันเดลและบูลม่าต่างเข้าใส่สุนัขป่าจากทางด้านหลัง พวกเขาประสานกันจนฆ่ามันลงได้ เมื่อสุนัขป่าล้มลงจึงดร็อปผืนหนังและเนื้อ
อันเดลเข้าไปหยิบพวกมันมาทั้งหมดพร้อมมองด้วยความผิดหวังไปยังอาร์ค
“นี่นายเล่นเกมเสมือนจริงครั้งแรกหรือไง?”
“ไม่จริงน่า...”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เล่นเกมเช่นนี้จริง
อันเดลจ้องมองบูลม่าด้วยสายตาคาดคั้น
เหตุใดเธอถึงพาคนอย่างเจ้าหมอนี่มาด้วย?
บูลม่ามองไปยังอาร์คด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ใบหน้าของอาร์คเริ่มแดงก่ำขณะที่เขาเริ่มมีสภาพราวคนตาย
มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่เกมนี้มันสามารถเผยสีหน้าออกมาได้ทุกรูปแบบ
พวกเขาฆ่าสุนัขป่าเพิ่มไปจำนวนหนึ่ง แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม
“อาร์ค ฉันโจมตีไม่ได้นะถ้านายเข้ามาพันแข้งพันขา!”
“โอ๊ะ นี่นายคิดจะแทงหลังฉันหรือไง?”
“นี่ต้องให้ฉันถอยหลบให้ด้วยไหม? จะให้ฉันโจมตียังไง?”
“อ๋า นายน่ากลัวเกินไปแล้ว”
อันเดลเผยสีหน้ารำคาญออกมาขณะตำหนิ
อาร์คยิ่งอับอายมากขึ้นอีกทั้งยังโดนสุนัขป่าไล่ตาม ผลก็คือ อันเดลและบูลม่าเป็นคนฆ่าทุกตัว
ในเมื่อเขาไม่อาจจ้วงแทงอะไรได้ด้วยดาบสั้นของตน เขาจึงไม่ได้รับค่าประสบการณ์แม้สักนิด กระทั่งว่าผืนหนังและเนื้อที่ดร็อปทั้งหมดก็โดนอันเดลถือครองเอาไว้ ขณะที่ทางบูลม่าไม่พูดกล่าวอะไร อาร์คที่เอาแต่สร้างปัญหาก็ไม่อาจว่ากล่าว
ไม่ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะยกมาตำหนิได้
“นายควรอยู่ข้างหลังแล้วดูนะว่าพวกเราลงมือกันยังไง”
‘บ้าชิบ นี่เราแย่ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?’
อาร์คเริ่มรู้สึกร้อนใจจากน้ำเสียงของอันเดล
ตอนนี้เหลือขนมปังแค่สี่ก้อนแล้ว อาวุธของเขาก็คล้ายกับจะพังเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ทุกเมื่อ
คงไม่มีปาร์ตี้ไหนเลือกผู้เล่นที่สภาพย่ำแย่อย่างอาร์คเข้าร่วมเป็นแน่
วันนี้เขาต่อสู้กับหนูจนแทบสิ้นท่าเพื่อขนมปังสิบก้อนกับค่าประสบการณ์อีกจำนวนหนึ่ง
ซ้ำร้ายยังมีปัญหากับการสานสัมพันธ์ที่แสนสำคัญในเกมอีก
หากเป็นคนที่เคยเล่นเกมมาก่อน พวกเขาจะต้องเข้าใจแน่ว่าการมีสหายเคียงบ่าเคียงไหล่เล่นไปด้วยกันนั้นสำคัญเพียงใด
‘เอาล่ะ ครั้งนี้เราต้องเข้าโจมตีเตรียมแลกชีวิตดูแล้ว’
อาร์คกล่าวเป็นมั่นเป็นเหมาะกับตนเอง
ฉับพลัน สุนัขป่าอีกตัวที่อันเดลลากมาก็เข้ามาถึงตัวแล้ว
อาร์คหาได้ฟังคำแนะนำของอันเดลแต่อย่างใด อีกทั้ง หลังออกมาแนวหน้า เขาได้เหวี่ยงดาบสั้นของตนเข้าใส่สุนัขป่า ขณะที่เขากำลังสู้โดยเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่นั้น สุนัขป่าก็เริ่มถอยกลับ
นี่เป็นครั้งแรก ที่อาร์คสามารถโจมตีเข้าใส่สุนัขป่าเหล่านี้ด้วยดาบสั้นของเขาได้
ขณะเดียวกันนั้นเอง สุนัขป่าตัวนั้นพลันโจมตีเข้าใส่อาร์ค
=====
ท่านได้รับอาการบาดเจ็บร้ายแรงจากสุนัขป่า ได้รับความเสียหาย 50 หน่วย
=====
อาร์คเริ่มรู้สึกมึนงงพลันเดินเซไปรอบด้านก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงกดจากทางด้านหลัง
“ไม่จริงน่า!”
บูลม่าตะโกนร้องบอกหาได้ใช่เพราะเธอกังวลเรื่องอาร์ค แต่เป็นเพราะเธอประหลาดใจ สุนัขป่าที่พุ่งเข้าใส่อาร์คจนล้มลงพลันมารวมตัวกัน
บูลม่าและอันเดลเผยสีหน้าขาวซีดด้วยความหวาดหวั่น กระทั่งว่าเลเวลระดับพวกเขา สุนัขป่าก็ยังนับได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่เกินตัว นี่กระทั่งว่าพวกมันมากันถึงห้าตัว!
“บ้าฉิบ จบสิ้นแล้ว”
“นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมนายถึงควรอยู่แนวหลัง!”
ความรู้สึกไม่พอใจพลันพลุ่งพล่านในตัวอาร์ค
‘บัดซบ หรือนี่เราควรออกจากปาร์ตี้นี้ดี’
อาร์คเริ่มกำหมัดจนกระทั่งยันตัวลุกขึ้นได้
“ฉันจะสกัดพวกมันไว้ให้ พวกนายหนีไป”
“หา? แต่ นั่น...”
บูลม่างุนงงขณะที่อันเดลเริ่มดึงแขนเธอไป
โดยไม่หันมองกลับ อาร์คง้างดาบสั้นของตนออกพร้อมเหวี่ยงมันอย่างสะเปะสะปะไร้ทิศทาง
สุนัขป่าสองตัวที่กำลังล้อมตัวอาร์คพลันพุ่งตัวเข้าใส่
ขณะเดียวกัน เขาพลันเห็นแสงสว่างวาบสีแดงพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง
เมื่อเขาได้ยินเสียงข้อความจากระบบสามถึงสี่ข้อความกล่าวว่าเขาได้รับความเสียหาย มุมมองของเขาก็กลายเป็นมืดบอด ไม่นาน อาร์คล้มลงและสุนัขป่าถอยร่นกลับไปยังตำแหน่งที่พวกมันเคยอยู่
นี่นับเป็นความตายครั้งแรก
* * *
