ตอนที่แล้วเล่ม 1 ตอนที่ 0 : ปฐมบท [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเล่ม 1 ตอนที่ 1 : นิวเวิร์ลด์ (2) [อ่านฟรี]

เล่ม 1 ตอนที่ 1 : นิวเวิร์ลด์ (1) [อ่านฟรี]


ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

เล่ม 1 ตอนที่ 1 : นิวเวิร์ลด์ (1)

=====

เริ่มต้นกระบวนการ ตรวจสอบข้อมูลส่วนบุคคล ตรวจพบผู้ใช้งานที่ยังไม่ลงทะเบียน โปรดลงทะเบียนสร้างบัญชีใหม่

=====

 

เสียงใครบางคนพูดขึ้นจากภายในความว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยแสง

ตามคู่มือแล้ว เมื่อเขามอบข้อมูลส่วนบุคคล แสงสีแดงจะเริ่มสแกนร่างกาย

ไม่ช้า ตัวละครที่สวมชุดหนังรูปร่างคล้ายกับฮยอนอูได้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา

 

=====

ขั้นตอนการแสดงรูปลักษณ์ผ่านการสแกนผู้ใช้งาน หากท่านต้องการ สามารถปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ของท่านได้ ทั้งเพศ หรือเผ่าพันธุ์ ทว่า ขอเตือนว่าแต่ละบัญชีนั้นมีขีดจำกัดเพียงแค่หนึ่งตัวละครเท่านั้น เมื่อตัวละครถูกสร้างขึ้น ท่านจะไม่สามารถปรับเปลี่ยนหรือลบล้างตัวละครของท่านได้ โปรดพิจารณาอย่างรอบคอบก่อนตัดสินใจ

=====

 

หนึ่งบัญชีมีข้อจำกัดอยู่ที่หนึ่งตัวละคร นี่ไม่ใช่กฎเกณฑ์ที่มากมายอะไรสำหรับเกมออนไลน์เสมือนจริง

การที่สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ในเกมจะช่วยลดความรู้สึกทางกายภาพต่อผู้เล่น

เขาคิดว่าตนที่เคยสวมแว่นอยู่ตลอดนั้น ใบหน้าในตอนนี้ออกจะแปลกตาอยู่บ้าง

ฮยอนอูครุ่นคิดสักพัก จากนั้นจึงค่อยปรับเปลี่ยนเค้าโครงหน้าไปเล็กน้อย

เขาเลือกเผ่าพันธุ์มนุษย์ นี่มักเป็นตัวเลือกสามัญทั่วไปในแทบทุกเกม

ในเมื่อเขายังไม่ได้ตัดสินว่าจะเล่นอาชีพอะไร นั่นทำให้ไม่มีทักษะที่ต้องเลือกเช่นกัน เขาที่เลือกเล่นมนุษย์ย่อมหมายถึงสามารถเล่นได้แทบทุกอาชีพ

 

=====

โปรดตั้งชื่อตัวละครของท่าน

=====

 

“อาร์ค”

นี่เป็นชื่อที่ผุดขึ้นมาตอนเขาได้รับเครื่องสำหรับเล่นเกมนี้

เขาใช้มันเพราะความหมายตามพระคัมภีร์ ไม่ใช่เป็นเพราะว่ารูปลักษณ์ของเจ้าเครื่องเกมนี่มันเหมือนรังไหมจึงสะกิดชื่ออาร์คขึ้นมา แต่ที่จริงแล้วก็เพราะอนาคตของฮยอนอูขึ้นอยู่กับเครื่องเล่นนี้ กระทั่งว่าจะน่าอายไปหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้

 

=====

ผู้เล่นเผ่าพันธุ์มนุษย์สามารถเลือกตำแหน่งเริ่มต้นได้ถึงสี่สถานที่ ฮารัน ซึ่งเป็นเมืองชนบทของอาณาจักรเชอเดนเบิร์ก อาณาจักรบริสทาเนีย เชนจิ้งล็อต และปราสาทน้อยคูทรันในแคว้นซินิอัส ไม่ว่าท่านจะเลือกสถานที่ใด ทุกตัวเลือกล้วนคล้ายคลึงกัน เป็นเมืองที่มีผู้คนหลากหลาย...

=====

 

“เมืองชนบทของอาณาจักรเชอเดนเบิร์ก ฮารัน”

อาณาจักรเชอเดนเบิร์กนั้นอยู่ใกล้กับกึ่งกลางของทวีปมากที่สุด

 

=====

หากท่านต้องการรายละเอียดเกี่ยวกับนิวเวิร์ลด์มากกว่านี้...

=====

 

“ข้ามไป”

ทุกเกมต่างก็มีการแนะนำคล้ายคลึงกันก็ตรงนี้แหละ

ในช่วงเริ่มต้น ความรู้พื้นฐานของเกมนั้นไม่ได้มีมากมายนัก

เหนือสิ่งอื่นใด ประสบการณ์ต่างหากที่จะเป็นความรู้ที่ดีที่สุด หลังยกเลิกระบบแนะนำแล้ว ฮยอนอูก็เริ่มโดนแสงสว่างเข้าปกคลุม

ขณะเดียวกันตัวละครของเขาดวงตาก็เริ่มเคลื่อนไหว และเขาก็ผสานรวมเข้าไปกับมัน

นักผจญภัยหน้าใหม่ อาร์ค ถือกำเนิดแล้ว

* * *

“โห อะไรกันเนี่ย?”

อาร์คเผยสีหน้าสับสนออกมา

ตัวเขาในตอนนี้ถูกล้อมเอาไว้ซึ่งภูเขาและหมู่บ้านในภูเขา

ในหมู่บ้านแห่งนี้มีบ้านเรือนอยู่ประมาณหนึ่งร้อยหลังที่ล้อมเอาไว้ด้วยที่กำบังสูงชัน

นี่สมควรเป็นเมืองเริ่มต้น ฮารัน

ทว่าอาร์คก็ยังคงเผยสายตาไม่อยากจะเชื่อออกมา

‘นี่แค่ส่วนหนึ่งของเกม?’

เขาแทบไม่เชื่อ ภูเขาที่รายล้อมอยู่นี้ อีกทั้งยังปราการและสิ่งปลูกสร้าง กระทั่งผู้คนที่เดินไปมา...

เหล่านี้ล้วนแตกต่างจากคอมพิวเตอร์กราฟฟิค มันไม่มีสิ่งใดที่สามารถมองได้ว่าเสมือนจริงด้วยซ้ำ

เขารู้สึกได้ถึงรองเท้าหนังที่ตนสวม รวมถึงสายลมที่พัดผ่านใบหู และกระทั่งได้กลิ่นอาหารที่กำลังปรุงอยู่จากที่ห่างไกลออกไป

มันรู้สึกประดุจของจริง ทว่ามันก็ไม่จริง นี่คือสิ่งที่สร้างขึ้นมาตามสภาพการณ์ และทั้งหมดนี้ล้วนยากจะเชื่อ

‘ก็รู้ว่านี่มันคือเสมือนจริง แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่จะเป็นเกม’

ประสบการณ์การเล่นเกมเสมือนจริงส่วนใหญ่จะใช้เพียงแค่การมองเห็นผ่านทางจอประสาทดวงตารับภาพเข้ามา

มันเป็นเช่นนั้นมาตั้งแต่สามปีก่อน จนกระทั่งถึงวันนี้เกมเสมือนจริงส่วนใหญ่ก็ยังไม่อาจหลุดกรอบไปจากเกมที่รับรู้ผ่านจอประสาทตา

‘เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้จัดการฮามย็องอูถึงได้พูดอย่างภาคภูมิเช่นนั้น’

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ทางโกลบอลเอ็กซอร์ทได้ประกาศถึง นิวเวิร์ลด์ ผลก็คือการพูดคุยอันเผ็ดร้อนรวมถึงข่าวลือติฉินนินทาจากเกมอื่นอีกมากมาย ในตอนนี้เขาได้เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเรื่องราวมันถึงเกิดขึ้น

หากสถานภาพตัวเขาดีกว่านี้ เขาคงอาจหยุดทุกสิ่งอย่างเพื่อมาเล่นเกมนี้

เทคโนโลยีที่คิดค้นขึ้นมาโดยโกลบอลเอ็กซอร์ทนี่ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่ง

‘อา ตอนนี้คงไม่ใช่เวลามาเหม่อสินะ’

อาร์คที่ปากอ้าออกกว้างถึงกับสะอึกคำกลืนลงไป

หลายคนรอบกายเขาต่างมองมายังเขาด้วยใบหน้าที่ดูหมองหม่น

พวกเขาต่างก็อยู่ในภวังค์ระหว่างการปรับตัวรับอย่างที่อาร์คกำลังเป็น

อาร์คที่เขินอายจึงเริ่มเคลื่อนตัวย้ายสถานที่

‘ควรไปที่ไหนก่อนดีนะ?’

อาร์คเห็นหลายคนที่เคลื่อนร่างไปจึงคล้อยตาม

แม้ว่าเขาจะกำลังเชื่อมต่อผ่านทางเครื่องเล่นโดยการนอนอยู่ แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นจริง

แม้การเคลื่อนไหวเพียงน้อยนิดของร่างกาย กระบวนการเหล่านั้นล้วนคล้ายคลึงกับการเคลื่อนไหวภายในชีวิตจริง

‘อืม ดูเหมือนการเคลื่อนไหวจะไม่ต้องการอะไรเป็นพิเศษสินะ’

อาร์คจึงเริ่มสำรวจหน้าต่างของระบบ

“เมนู”

วงกลมโปร่งแสงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขาพร้อมรายการไอเทม ข้อมูลตัวละคร กระเป๋า การสื่อสาร และอื่น ๆ อีกมากมาย การเข้าถึงเมนูเพียงแค่พูดขึ้นหรือไม่ก็แตะที่ไอคอนโดยตรง อาร์คจึงแตะไปที่ไอคอนที่แสดงผลรูปใบหน้าอยู่

 

=====

ชื่อตัวละคร : อาร์ค

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์

แนวโน้ม : ไม่มี

อาชีพ : ไม่มี

เลเวล : 1

ชื่อเสียง : 0

ฉายา : ไม่มี

พลังชีวิต : 100

พลังมานา : 100

พละกำลัง : 15

ความคล่องตัว : 15

ความอดทน : 15

สติปัญญา : 15

ความฉลาด : 15

โชค : 15

=====

 

หน้าต่างข้อมูลตัวละครเหล่านี้ปรากฏขึ้นด้วยรูปลักษณ์ที่ดูง่าย หลังจากที่เขายืนยันทักษะผ่านทางหน้าต่างแล้วจึงพบว่ามันว่างเปล่า สำหรับหมวดหมู่กระเป๋านั้น มีน้ำอยู่สิบ ขนมปังอีกสิบ แล้วก็ดาบสั้น

เขาเริ่มตื่นเต้นและรู้สึกว่าชีวิตใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

‘เอาล่ะ ตอนนี้ควรทำยังไงดีนะ’

อาร์คปิดหน้าต่างข้อมูลแล้วมองไปรอบด้าน

ทุกสิ่งอย่างล้วนสมจริงจนยากจะแยกแยะว่าเป็นเอ็นพีซีหรือว่าผู้เล่น

ทว่าทั้งผู้เล่นและเอ็นพีซีต่างก็หาได้สนใจอาร์คเลยตั้งแต่ที่เขาโผล่มา

ทุกคนต่างก็วิ่งไปมารอบบริเวณราวคนบ้า

ในเกมส่วนใหญ่ มักจะเป็นเอ็นพีซีที่คอยเข้ามาสอนว่าควรเริ่มต้นอย่างไร

พอมองรอบด้านชั่วครู่หนึ่ง เขาจึงพบเห็นชายชราที่จ้องมองเขาจากที่ห่างไกล

อาร์คจึงเดินเข้าไปหา

“ขะ-ขอรบกวนหน่อยครับ”

“คงเป็นหน้าใหม่สินะ”

โดยไม่ต้องพูดกล่าวอะไร ชายชราได้บอกกับเขาราวกับเข้าใจสถานการณ์อยู่แต่แรกแล้ว

“ชื่ออะไรล่ะเรา?”

“ชื่ออาร์คครับ”

“ข้าชื่อฮานเซ็น ตอนนี้ก็เป็นแค่ชายชราที่มีเป้าหมายในชีวิตคือการสอนคนหนุ่มสาวแหละนะ สำหรับตัวเจ้า การจะใช้ชีวิตในที่แห่งนี้ ก็เป็นอย่างที่คิดแหละ เจ้าคงอยากถามสินะว่าที่แห่งนี้สมควรทำอะไร?”

“ใช่ครับ”

“ผู้คนส่วนใหญ่ดังเช่นเจ้า ต่างก็ทำงานทั่วไปไม่งานก็สองงานอยู่ที่นี่ หนึ่งนั้นคือการล่าสุนัขป่าที่ด้านนอกหมู่บ้าน อีกหนึ่งก็คือหางานในหมู่บ้าน ถ้าเจ้าไม่คิดอะไรมาก ทางที่ดีควรเลือกอย่างหลังนะ ในเมื่อที่แห่งนี้คือหมู่บ้านที่ไกลแหล่งน้ำ พวกเราจึงค่อนข้างขาดแคลนแรงงานพอสมควร”

“ครับ ผมอยากได้งานสักงาน”

อาร์คตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

ถึงอย่างไร สิ่งที่อันตรายที่สุดในเกมหาได้ใช่การเล่นแบบเดาสุ่ม แต่มันก็ไม่มีเหตุผลเลยที่จะปล่อยให้มันเป็นไปเพราะความอยากเล่น

เช่นนั้นแล้วการทำภารกิจที่ง่ายก่อนจึงเป็นความคิดที่ดีสำหรับการเริ่มเล่นเกม

การเริ่มเล่นเกมนั้นส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการทำภารกิจเพื่อได้รับมาซึ่งเรียนรู้ระบบเกมและได้รับมาซึ่งอุปกรณ์สวมใส่ เช่นนั้นมันจึงมีประโยชน์กว่าการออกไปล่าอย่างไร้เป้าหมาย

“ต้องขอบคุณที่สละเวลาฟังข้า เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็มีงานจะมอบหมายให้เจ้า เมื่อไม่นานมานี้ข้าได้ยินมาว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมได้รับการร้องเรียนเรื่องหนูจำนวนมากในห้องใต้ดิน ข้าคิดว่าเจ้าควรไปจัดการเรื่องนี้ คิดว่าไง? เจ้าจะไปช่วยไหม?”

ตุ่ง ตุง ตุ๊ง หน้าต่างข้อมูลเผยขึ้นมาพร้อมเสียงประหลาด

 

=====

เครต้อน เจ้าของโรงเตี๊ยมอันมืดมนของหมู่บ้านฮารัน กำลังปวดเศียรเวียนเกล้าถึงจำนวนของหนูที่เพิ่มมากขึ้นในช่วงไม่กี่ปีมานี้ ไปพบเครต้อนเพื่อรับฟังปัญหาของเขา จากนั้นจึงจัดการปัญหาให้สิ้น งานครั้งนี้ถือว่าง่ายนักกระทั่งมือใหม่

ระดับความยาก : ไม่ระบุ

=====

 

อาร์คกดยอมรับภารกิจนี้พร้อมมุ่งไปยังโรงเตี๊ยม

โรงเตี๊ยมแห่งนี้หาได้ง่าย เป็นเพราะมันคืออาคารเพียงหนึ่งเดียวที่มีลูกค้าหลั่งไหลอยู่ภายในจัตุรัสของเมือง

ขณะที่เขาเข้ามาในโรงเตี๊ยมอันวุ่นวายนี้ บริกรชายที่สวมใส่ผ้ากันเปื้อนก็ตะโกนขึ้น

“ใช่คนที่ลุงฮานเซ็นแนะนำมาหรือเปล่าครับ?”

ด้วยสีหน้าโล่งใจนั้น อาร์คจึงถูกนำมาพบกับเครต้อน

“ยินดีที่ได้พบ เจ้าสามารถช่วยสะสางปัญหาอันเล็กจ้อยอย่างการกำจัดพวกหนูที่อยู่ในห้องเก็บของเบื้องล่างได้สินะ ช่วงนี้แค่คิดว่าต้องได้ยินเสียงพวกมันข้าก็แทบเสียสติแล้ว!”

“ครับ ผมจะจัดการให้นะ แล้วจะได้อะไรเป็นการตอบแทนเหรอครับ?”

อาร์คถามยิงตรง จะอย่างไรไม่ว่าความจริงหรือในเกม มันก็ไม่มีใครยอมเสียแรงทำงานฟรีหรอก

ทำงานสมควรได้รับสิ่งตอบแทน นี่เป็นเรื่องปกตินี่?

เครต้อนเริ่มสูดลมหายใจเข้าหน้าอกแล้วตอบกลับ

“แน่นอน ข้า เครต้อน ผู้นี้หาได้ใช่ผู้ที่คิดหลอกลวงคนแปลกหน้าที่ไร้ซึ่งบ้านและที่ไป หรือคิดชักดาบหลังอาหาร ข้าตระเตรียมรางวัลที่สมน้ำสมเนื้อเอาไว้ให้บุคคลเช่นเจ้าแล้ว”

“ผมจะรอนะครับ”

อาร์คเข้าไปในห้องเก็บของพร้อมรอยยิ้มกระหยิ่ม

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด