TWO Chapter 183 การขึ้นยาน

TWO Chapter 183 การขึ้นยาน

ในช่วงบ่าย โอหยางโชวได้ส่งไปเท็มและจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของขุ่ยหยิงหยู ให้กับเสี่ยวเยว่

เขาเดินออกจากคฤหาสน์ของลอร์ด แล้วไปตรวจสอบกำแพงเมืองชั้นที่ 2 ประกอบไปด้วย ประตูเมือง, หอคอย, หอธนู, หลุมหลบซ่อน และอื่นๆ สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาทั้งหมดนี้ สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้

กำแพงชั้นที่ 2 ไม่ได้เชื่อมโยงกับจตุรัสหลักโดยตรง พวกเขาจึงได้สร้างจตุรัสขนาดเล็กขึ้นมาแทน ซึ่งมันจะส่งผลให้ความมั่งคั่งของจตุรัสหลักลดลงเล็กน้อย ประตูเมืองด้านทิศตะวันออกและตะวันตกของกำแพงชั้นที่ 2 คล้ายกับกำแพงเมืองด้านทิศเหนือของกำแพงชั้นแรก ดังนั้น ประตูเมืองทั้งในด้านทิศตะวันออกและตะวันตกจะไม่เท่ากัน เพื่อเป็นการช่วยเพิ่มความสามารถในการป้องกัน

ในเดือนที่ 7 เมื่อเสี่ยวเยว่และคนอื่นๆเทเลพอร์ตมา พวกเขาจะได้เห็นรูปลักษณ์ใหม่ของเมืองซานไห่ ซึ่งเป็นเมืองขนาดกลางแห่งแรกของโลก และเป็นเมืองของผู้เล่นลอร์ดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

โอหยางโชวกลับไปที่คฤหาสน์ของลอร์ด แล้วเข้าไปที่สำนักงานของตน เพื่อใช้เวลาว่างนี้ในการอ่านหนังสือ

หลังจากที่อัพเกรดเป็นเมืองขนาดกลางระดับ 2 แล้ว โอหยางโชวมีหลายสิ่งที่ต้องวางแผน อย่างไรก็ตาม ในขณะที่การอพยพกำลังจะมาถึง เขาต้องจัดการสิ่งนั้นก่อน จึงไม่มีเวลามากพอที่จะเริ่มโครงการใหม่ๆในตอนนี้

เวลา 18.00 น. โอหยางโชวไปที่ส่วนหลังของคฤหาสน์ แล้วออฟไลน์ไปพร้อมปิงเอ๋อ

หลังจากที่ออกจากเครื่องเล่นเกมส์แล้ว ทั้ง 2 ก็ทานอาหารเช้ามื้อสุดท้าย

“เด็กน้อย น้องจำได้มั้ยว่าพี่ชายบอกน้องว่าอะไร?” โอหยางโชวจู้จี้

ปิงเอ๋อหยักหน้า “หนูจำได้ ห้ามบอกใครรวมถึงคุณน้า เกี่ยวกับอะไรก็ตามในเกมส์ของพี่ชาย ไม่ต้องห่วง ปิงเอ๋อเป็นเด็กดี”

โอหยางโชวพยักหน้า แล้วพาเธอพร้อมกระเป๋าเล็กๆของพวกเขา ออกไปจากห้อง รัฐบาลสหพันธ์ได้จัดรถบัสเตรียมพร้อมได้ เพื่อให้พวกเขาใช้เดินทางไปเซี่ยงไฮ้ได้สะดวก สำหรับเครื่องเล่นเกมส์ มันจะถูกส่งไปยังเซี่ยงไฮ้โดยตรง

เวลา 10.00 น. โอหยางโชวได้มาถึงเซี่ยงไฮ้ และได้พบกับน้าของเขา

หลังจากที่พบกันแล้ว พวกเขาก็ไปทานอาหารที่เที่ยงที่บ้านของเธอ จากนั้น พวกเขาก็ขึ้นรถบัสไปยังท่าเทียบยาน

เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมาก บางคนจึงไม่รอให้ถึง เดือนที่ 7 วันที 1 และเริ่มขึ้นยานตั้งแต่วันนี้ และผู้คนก็เริ่มที่จะหลับลึกอยู่บนยานอวกาศ

โอหยางโชวไม่ต้องการที่จะอยู่ที่บ้านน้าของเขานานเกินไป ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะขึ้นยานในวันนี้

ก่อนที่พวกเขาจะออกไป พวกเขาได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอวกาศ ที่รัฐบาลได้เตรียมไว้ให้ ชุดเหล่านี้มีน้ำหนักเบามาก คล้ายกับชุดกีฬา

ท่าเทียบยานมีคนเต็มไปทั่วทุกที่ โชคดีที่มีเจ้าหน้าที่ทหารคอยรักษาความสงบเรียบร้อย

โอหยางโชว, ปิงเอ๋อ, หลินชิง และไซสีหยุน ได้ต่อคิวเพื่อขึ้นยาน และพวกเขาได้ขึ้นยานในเวลา 17.30 น.

เครื่องนำทางจะอยู่ภายในเครื่องเล่นเกมส์ มันสามารถย้ายไปยังสถานที่ที่เฉพาะเจาะจงด้วยตัวเองได้

หลังจากเข้าไปในเครื่องเล่นเกมสื โอหยางโชวก็ได้เข้าเกมส์โดยตรง ในอนาคตอันไกล้นี้ เขาจะไม่ได้ออกมาสู่โลกแห่งความจริงอีกเป็นเวลานาน และต้องใช้ชีวิตในช่วงเวลานั้นอยู่ในเกมส์

………………………………………………………………………..

โอหยางโชวเดินออกมาจากห้องของเขา แล้วเข้าไปในห้องของปิงเอ๋อ

ฉีสือได้พักอยู่ในห้องของปิงเอ๋อ เมื่อโอหยางโชวเข้ามา มันทำให้เธอตื่นขึ้น

“นายท่าน!” ฉีสือรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

โอหยางโชวพยักหน้า “ข้ามาที่นี่เพื่อดูท่านหญิงสาม”

ในเวลานั้นเอง ปิงเอ๋อก็ลุกขึ้นจากที่นอนของเธอ แล้ววิ่งมาหาโอหยางโชว “พี่ชาย!”

โอหยางโชวกลัวว่าปิงเอ๋อจะไม่สามารถปรับตัวได้ และตั้งใจจะปลอบเธอ เมื่อเขาเห็นว่าอารมณ์ของเธอยังคงสงบอยู่ เขาก็ผ่อนคลายและหัวเราะออกมา “เด็กน้อย เราคงไม่ได้ออกไปโลกภายนอกอีกนาน เจ้ากลัวหรือไม่?”

“ข้าไม่กลัว ข้ามีพี่ชายอยู่ที่นี่ และปิงเอ๋อก็คิดว่าที่นี่สนุกดี” เด็กน้อยคนนี้ไม่มีหัวใจจริงๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอไม่เข้าใจว่าการอพยพคืออะไร

ขณะที่ทั้ง 2 คน กำลังคุยกัน ฉีสือก็ออกมาจากห้อง เพื่อเตรียมน้ำร้อนให้ปิงเอ๋ออาบ เธอยังไปบอกห้องครัวให้เริ่มเตรียมอาหารเช้าไว้ด้วย

เมื่อเห็นว่าปิงเอ๋อโอเค โอหยางโชวก็กลับไปที่ห้องของเขา ปานเซี่ยรีบให้บริการเขาในทันที เขาล้างหน้าง่ายๆ จากนั้น เขาก็หยิบหอกเหล็กออกไป และเริ่มฝึกฝน

เช้าวันนี้ จะกลายเป็นบรรทัดฐานของทั้งคู่ต่อจากนี้

เมื่อเวลา 11.00 น. โอหยางโชวก็ไปที่สำนักงานของเขา เขาบอกให้ไป๋หนานผูเรียกหัวหน้าฝ่ายโลจีสติกส์ทางทหาร เจ้าโหยวฟาง มาพบเขา เขามีบางสิ่งต้องจัดการ

หลังจากเจ้าโหยวฟางเข้ามา เขาก็ดูระมัดระวังเล็กน้อย โอหยางโชวไม่ได้สนใจเขามาเป็นเวลานานแล้ว การถูกเรียกตัวมาในเวลานี้ เขาไม่ทราบว่ามีวัตถุประสงค์อะไรหรือไม่

โอหยางโชวนั่งอยู่ในที่นั่งของลอร์ด เขาสังเกตเห็นความกลัวและความระมัดระวังของเจ้าโหยวฟาง ซึ่งมันทำให้โอหยางโชวรู้สึกลำบากใจ

ผ่านมาครึ่งปีแล้ว คนที่ฉลาดและดูยืดหยุ่นอย่างเจ้าโหยวฟาง ยังคงไม่สามารถใช้งานที่สำคัญได้ คนดั้งเดิมที่ดูแข็งๆอย่างเจ้าเต๋อหวัง ก็ยังสามารถจัดการฝ่ายก่อสร้าวได้เป็นอย่างดี และโอหยางโชวก็ได้ให้รางวัลเขาหลายครั้งแล้ว

ในหมู่คนกลุ่มแรกของหมู่บ้านซานไห่ ทุกคนได้รับตำแหน่งที่สำคัญทั้งหมด แต่พวกเขาก็มีขีดจำกัดของพวกเขาเอง

เจ้าเต๋อเสี้ยนเป็นผู้ปกครองเมืองขนาดกลาง และนั่นก็เป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว หลังจากที่เมืองฉิวซุ่ยกลายเป็นเมืองขนาดใหญ่ โอหยางโชวคงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเปลี่ยนผู้ปกครองเมืองคนใหม่

เจ้าเต๋อหวังที่เป็นหัวหน้าฝ่ายก่อสร้าง ก็มาถึงขีดจำกัดของเขาแล้วเช่นกัน หรือถ้าเขาถูกส่งตัวออกไป เขาก็อาจจะเป็นผู้ปกครองเมืองขนาดกลางได้ ขณะที่ดินแดนยังคงอัพเกรดต่อไป มันยากที่จะบอกได้ว่า เจ้าโหยวฟางจะสามารถรักษาตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายของเขาไว้ได้หรือไม่

ข้าราชการและนายทหารแตกต่างกัน ถ้าคนที่ไม่ได้มีความรู้มาทำงานและฝึกอบรมคนอื่น มันเป็นเรื่องยากที่มันจะเป็นไปด้วยดี

โอหยางโชวมอบคู่มือการทำเม็ดอาหารทหารและคูมือการสร้างเต็นท์ทหารให้กับเจ้าโหยวฟาง แล้วกล่าวว่า “หัวหน้าฝ่ายเจ้า ข้าจะส่งมอบการผลิตทั้ง 2 นี้ ให้ฝ่ายของเจ้าดูแล นอกจากนี้ ยังมีการสร้างบันไดกำแพงด้วย ฝ่ายโลจีสติกส์ทางทหาร ต้องผลิตพวกมันเป็นจำนวนมาก เพื่อใช้เป็นทรัพยากรในการสู้รบ โดยฝ่ายโลจีสติกส์ทางทหารสามารถทำงานร่วมกับฝ่ายคลังวัสดุ ในการสร้างโรงผลิตเพื่อมุ่งเน้นการผลิตดังกล่าวได้”

“ขอรับนายท่าน!” เจ้าโหยวฟางกล่าวอย่างสุภาพ

โอหยางโชวส่ายหัว แล้วกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “โหยวฟาง เจ้าไม่เคยเป็นเช่นนี้นี่ เจ้าไม่มีความกล้าเหลือแล้วหรือ หัวหน้าฝ่ายที่กล้าแสดงออกหายไปไหนแล้ว?, สำหรับการสร้างโรงผลิต ข้าต้องการฟังความคิดเห็นของเจ้า?”

เมื่อได้ยินคำถามเหล่านั้น เจ้าโหยวฟางก็มึนงง และดูเหมือนว่าเขาจะมีอารมณ์มาก ช่วงนี้ เป็นการทดสอบสถานะทางอารมณ์ของเขา และถ้าเขาข้ามมันไปได้ เขาก็จะกลายเป็นคนที่ดีกว่าเดิมและสามารถเป็นผู้นำได้

เจ้าโหยวฟางรู้ว่า ลอร์ดของเขาได้ให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับเขา ถ้าเขาไม่รับมัน เขาคงจะสูญเสียตำแหน่งของเขา

ในความเป็นจริง หลังจากที่ได้รับคู่มือการสร้างบันไดกำแพง เจ้าโหยวฟางก็มีความคิดบางอย่าง การผลิตนี้จะต้องใช้โรงผลิตที่มีพื้นที่มาก หลังจากที่เมืองซานไห่ได้วางผังใหม่ แต่จะพื้นที่มีจุดประสงค์ของตัวเอง

เจ้าโหยวฟางตระหนักถึงเรื่องนี้ แต่เขาไม่สามารถหาสถานที่ที่เหมาะสมในการสร้างโรงผลิตนี้ได้ เนื่องจากในเมืองไม่สามารถทำได้ เขาจึงหันไปหาที่นอกเมือง สิ่งเดียวที่เขากังวลก็คือ ความปลอดภัย

“นายท่าน ท่านจำถ้ำที่ใช้เก็บน้ำมันติดไฟได้หรือไม่?” เจ้าโหยวฟางถาม

โอหยางโชวตอบด้วยความมั่นใจ “เจ้าหมายความว่า เจ้าต้องการสร้างโรงผลิตทางทหารไว้ในถ้ำหรือ? เจ้าพบถ้ำที่เหมาะสมแล้วหรือ?”

เมื่อเห็นว่าเขาได้จุดประกายความสนใจของโอหยางโชวได้ ในที่สุด เจ้าโหยวฟางก็มีความมั่นใจ “ถูกต้อง ในขณะที่เราหาที่เก็บน้ำมันติดไฟ เราได้พบถ้ำธรรมชาติหลายแห่ง และแต่ละแห่งมีขนาดและความสูงที่แตกต่างกัน มีอยู่ถ้ำหนึ่งที่มีขนาดใหญ่เท่ากับเมืองขนาดเล็กของซานไห่ มันมีความสูงจุดสูงสุดที่ 20เมตร และสูงเฉลี่ยที่ 5 เมตร นอกจากนี้ มันยังมีแม่น้ำไหลผ่าน และมีการระบายอากาศที่ดี ดังนั้น ข้าจึงคิดว่า การสร้างโรงผลิตทางทหารภายในถ้ำ เป็นความคิดที่ดี เราเพียงแค่ต้องปรับปรุงมันซํกเล็กน้อย แล้วเราก็จะใช้งานมันได้เป็นอย่างดี”

โอหยางโชวพยักหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับสมบัติที่อยู่ที่ซ่อนอยู่ในภูเขา ก่อนหน้านี้ มีเพียงการใช้ถ้ำเพื่อหมักเหล้า 3 ดอกไม้ของโรงผลิตเหล้าเท่านั้น

ในเวลานั้น เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก

ต่อมาก็ใช้ถ้ำเป็นที่เก็บน้ำมันติดไฟ ขณะที่มันถูกส่งไปเก็บโดยฝ่ายโลจีสติกส์ทางทหาร เขาไม่ได้ตามไปยังพื้นที่นั้นเพื่อตรวจสอบมัน เขาจึงไม่รู้ว่ามันถ้ำเช่นนั้นอยู่เป็นจำนวนมาก

เจ้าโหยวฟางเป็นคนที่อุทิศตน และมีความรู้สึกที่เฉียบคม เขาพบว่า มีกลยุทธ์ที่เหมาะสมในการใช้ถ้ำ

“ไม่เลว โหยวฟาง ความคิดเห็นของเจ้าเป็นสิ่งที่ดี ข้าอนุมัติ”

ถ้าพวกเขาสามารถสร้างโรงผลิตทางทหารในถ้ำได้ มันย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องพื้นที่ที่มีจำกัด และความปลอดภัยของโรงผลิต

นอกจากนี้ ส่วนที่ดีที่สุดก็คือ การสร้างโรงผลิตทางทหารไว้ในถ้ำ มันช่วยให้ห่างไกลจากสายตาของสายลับศัตรูได้

“ขอรับนายท่าน!” เจ้าโหยวฟางตอบเสียงดัง ครั้งนี้ เขาดูมั่นใจมากขึ้น

หลังจากที่เจ้าโหยวฟางออกไป โอหยางโชวก็คิดเกี่ยวกับถ้ำ จากที่เขาเห็น มีความจำเป็นที่ฝ่ายก่อสร้างจะต้องตระเวณ และตรวจสอบถ้ำในดินแดน

ในสังคมยุคใหม่ ถ้ำเหล่านี้ ใช้เป็นที่หลบภัยและฐานทัพได้ดีที่สุด มันเหมาะที่จะใช้เป็นสถานที่ผลิต ผลิตภัณฑ์ทางทหารและการออกแบบอาวุธ

เขาไม่สามารถประมาท และปล่อยให้ทรัพยากรมันมีค่าเสียหายได้ แน่นอน หลังจากที่เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับถ้ำ เขาจะวางแผนอย่างเป็นระบบในการใช้ถ้ำ เพราะเขาไม่สามารถใช้พวกมันทั้งหมดด้วยวัตถุประสงค์เดียวได้

หลังจากที่โอหยางโชวคิดได้เช่นนั้น เขาก็ทำเริ่มวางแผนในทันที เขาเขียนแผนออกมาตามไอเดียของเขา แล้วส่งให้เสมียน เพื่อนำมันไปมอบให้เจ้าเต๋อหวัง

แฟนเพจ : TWOแปลไทย