บทที่ 48 ประกอบรถยนต์ (อ่านฟรี)
จีหลี่เหลียนและพรรคพวกของเขากลับไปที่สหภาพโซเวียตแล้ว พวกเขาให้รายละเอียดในการติดต่อพวกเขาเอาไว้ เมื่อใดที่บริษัทการค้าไท่หัวทำการซื้อสินค้าจนครบสมบูรณ์ ก็ให้โทรหาจีหลี่เหลียนเคอ พวกเขาจะจัดเตรียมการขนส่งไว้ให้
หลังจากที่จีหลี่เหลียนเคอกลับสหภาพโซเวียตก็ได้เสาะหาสินค้าที่เฝิงหยู่ต้องการ และจะติดต่อทันทีที่สรรหาได้ เพื่อดูว่าเขายินดีจ่ายราคาที่เสนอมาหรือเปล่า
เรื่องการจัดซื้อสินค้า เฝิงหยู่ปล่อยให้เป็นหน้าของหลี่ซื่อเฉียงและพนักงานที่เหลือ พวกเขาติดต่อซัพพลายเออร์ที่เคยร่วมงานกันก่อนหน้านี้ สั่งซื้อสินค้าราคาเดียวกับครั้งล่าสุด หากซัพพลายเออร์ไม่ตกลง พวกเขาจะหาซัพพลายเออร์รายใหม่
ขณะที่หลี่ซื่อเฉียงและพนักงานคนอื่นๆกำลังยุ่งอยู่กับการจัดซื้อ เฝิงหยู่พร้อมด้วยหลี่จื้อกางเดินทางไปที่โรงงานผลิตเครื่องยนต์อีกครั้ง
"ผู้จัดการเฝิง ที่มาวันนี้ก็เพื่อมาดูความคืบหน้าของสินค้าที่สั่งไว้หรือ? วางใจเถอะ รายการสินค้าที่จะจะเสร็จตรงเวลาไม่มีช่าล้า โรงผลิตที่สองผลิตพัดลมได้เกินกว่าครึ่งแล้ว " ผู้จัดการโรงงาน คุณหลี่กล่าว
"ขอแสดงความยินดีด้วยครับ ผมได้ยินมาว่าผู้จัดการโรงงานคนก่อนกำลังจะเกษียณอายุ คุณจึงจะได้เลื่อนตำแหน่งมารับหน้าที่นี้" เฝิงหยู่กล่าว (อันที่จริงผู้จัดการหลี่เป็นเพียงรองผู้จัดการโรงงานซึ่งรับหน้าที่ผู้จัดการแทนชั่วคราว )
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ยังไม่อนุมัติลงมาเลย” แม้ว่าผู้จัดการหลี่จะเอ่ยปากจะพูดออกมาเช่นี้ แต่ใบหน้าของเขาก้ยิ้มหน้าบาน ผู้จัดการโรงงานคนก่อนเจ็บป่วยออดๆแอดๆมาเสียนาน จึงขอเกษียณอายุก่อนกำหนด ดังนั้น ตำแหน่งผู้จัดการโรงงานที่ว่างอยู่จะต้องตกเป็นของเขา ยังจะมีใครมาแย่งได้อีก?
"ที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ ประการแรกคือ มาแสดงความยินดีกับคุณ ประการที่สอง คือ มาตรวจสอบความคืบหน้าของการผลิต และ ประการสุดท้าย คือ ผมจะมาถามว่าโรงงานผลิตเครื่องยนต์นี้สนใจทำธุรกิจประกอบรถยนต์ไหมครับ?" เฝิงหยู่กล่าว
"ประกอบรถยนต์? เกรงว่าคงไม่ไหว" ผู้จัดการหลี่ส่ายหัวอย่างเสียดาย เขามีความคิดอยากจะทำ แต่ทำไม่ได้ ถึงโรงงานของเขามีแรงงานที่มีฝีมือจำนวนมาก แต่ล้วนเชี่ยวชาญจำพวกเครื่องจักรเครื่องยนต์เท่านั้น โรงงานยังไม่สามารถจำพวกอุปกรณ์การผลิตประกอบรถยนต์ได้อีกด้วย
"ไม่ยุ่งยากอะไรขนาดนั้นครับ ไม่จำเป็นต้องมีเครื่องจักรขนาดใหญ่อะไรเลย ก็แค่การติดตั้งล้อรถ เบาะที่นั่ง การพ่นสี งานคร่าวๆก็จะประมาณนี้ครับ คิดว่าคนงานของคุณจะทำได้ไม่ยากนะครับ?" เฝิงหยูยิ้มแล้วพูดออกมา
แม้แต่เฝิงหยู่เองยังสามารถประกอบล้อรถและเบาะที่นั่งได้เลย แล้วช่างฝีมือระดับสูงของโรงงานผลิตเครื่องยนต์จะไม่รู้ได้อย่างไร?
"แค่ประกอบล้อรถและเบาะที่นั่ง? ฉันไม่เข้าใจว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร" ผู้จัดการหลี่ตอบ
เฝิงหยู่จึงอธิบายให้ผู้จัดการหลี่ฟัง เขาบอกกับเขาว่าเขาจะนำเข้า "เศษเหล็ก" จำนวนหนึ่ง จากนั้นก็เอามาประกอบขึ้นเป็นรถ ตกแต่งภายนอกให้เหมือนใหม่ แล้วขายทอดตลาด จำนวนรถไม่มากมายเท่าไหร่ แต่เขาต้องการคนงานจำนวนหนึ่งและสถานที่ในการประกอบรถ
"เรื่องนี่ ... มันไม่ผิดกฎหมายหรือ?" ผู้จัดการหลี่ถามอย่างวิตกกังวล
"จะบอกว่าเป็นผิดกฎหมายคงไม่ถูก เรื่องใบอนุญาตสำหรับการขายรถยนต์ผมจะจัดการเอง พวกคุณเพียงเสนอราคาในการประกอบรถแต่ละคัน " เฝิงหยู่ตอบ
"เอ่อ เรื่องนี้ ... ฉันต้องหารือกับกรรมการคนอื่น ๆก่อน พรุ่งนี้ฉันจะให้คำตอบเธอดีไหม?
เฝิงหยู่ลุกขึ้นยืน พร้อมกล่าวว่า "ไม่มีปัญหาครับ ถ้าหากผู้จัดการหลี่รู้สึกลำบากใจ ผมจะไปติดต่อโรงงานปิงเฟย เพราะโรงงานนั้น เดิมทีก็ผลิตรถยนต์อยู่แล้ว"
หลังจากที่เฝิงหยู่กลับไปแล้ว ผู้จัดการหลี่เรียกหัวหน้าฝ่ายต่างๆมาประชุมกันเพื่อหารือเกี่ยวกันว่าพวกเขาสามารถทำงานนี้ได้หรือไม่ ถ้าสามารถทำได้ จะเสนอราคาเท่าไหร่
เมื่อบรรดาหัวหน้างานเหล่านี้ได้ยินว่ามีงานใหม่เข้ามา ทุกคนต่างก็เสนอตัวเองรับงานนี้ พวกเขาไม่ได้ถกเถียงกันถึงเรื่องที่งานนี้จะผิดกฎหมายหรือเปล่า
แม้ว่าจะผิดกฎหมาย แต่พวกเขาไม่ต้องรับเคราะห์ใดใดเลย เนื่องด้วยลงนามในสัญญากันแล้ว หากบริษัทการค้าไท่หัวไม่สามารถจ่ายได้ พวกเขาสามารถยึดรถยนต์แทนเงิน โรงงานผลิตเครื่องยนต์ยังสามารถปัดความรับผิดชอบทั้งหมดไปยังบริษัทการค้าไท่หัว โรงงานของพวกเขาเป็นโรงงานรัฐ ยังจะมีใครทำอะไรพวกเขาได้?
ถ้ารัฐบาลไม่อนุญาต หรือขัดต่อข้อกฎหมาย ก็ไม่เป็นไร รัฐบาลยังจ่ายเงินเดือนให้อยู่ดี
การประชุมครั้งนี้จบลงในเวลาหนึ่งนาที และกลายเป็นการแย่งงานกันในการดำเนินการ เพราะเป็นงานง่ายๆอย่างประกอบล้อรถ เบาะที่นั่ง ง่ายดายยิ่งกว่าการประกอบเครื่องกำเนิดไฟฟ้าขนาดใหญ่ แล้วพวกเขาจะทำไม่ได้ได้อยางไร?
เฝิงหยู่ก็พูดไปแล้วไม่ใช่หรือ ถ้าโรงงานของพวกเขาทำไม่ได้ ก็จะไปติดต่อโรงงานปิงเฟย? แล้วจะปล่อยให้ประโยชน์ตกไปอยู่กับโรงงานนั้นทำไมกัน พยักงานของโรงงานนั้นกินดีมีสุขยิ่งกว่าโรงงานพวกเขาเสียอีก!
ถึงจะพูดได้ว่าโรงงานผลิตเครื่องยนต์ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ต่อ ในบัญชีก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่เป็นทุนที่รัฐให้มาเพื่อทำการวิจัย พวกเขาไม่อาจแตะต้องเงินทุนเหล่านั้นได้ ถึงในบัญชีมีเงิน แต่ไม่จ่ายเงินให้พนักงาน เงินที่ค้างชำระก็ยังจ่ายไม่หมด ผู้นำของโรงงานจึงแบกรับความกดดันอย่างใหญ่หลวง
ตอนนี้ มีหนทางทำเงินแล้ว พวกเขาจะปฏิเสธทำไม?
ก็ดูอย่างพัดลมไฟฟ้ายี่ห้อเฟิงหยู่สิ ขายดีติดตลาด ได้ยินมาว่ามีขายทั่วทั้งประเทศแล้ว ไม่มีใครร้องเรียนว่าพัดลมเหล่านี้เป็นสินค้าที่ด้อยคุณภาพเลยสักคน ชื่อเสียงของโรงงานไม่แม้แต่จะมัวหมอง เฝิงหยู่ผู้นี้ทำธุรกิจได้เชื่อถืออยู่พอควร
ช่วงบ่าย ผู้จัดการหลี่โทรหาเฝิงหยู่ด้วยตัวเอง หากแค่ประกอบล้อรถอะไรจำพวกนี้ โรงงานเครื่องยนต์ของพวกเขายินดีที่จะรับงาน แต่ถ้าจำนวนน้อยเกินไปก็ไม่รับ อย่างน้อยๆต้องมีรถ 30 คันต่อหนึ่งครั้ง กำไรต่อหนึ่งคันก็ต้องไม่น้อยกว่า 1,000 หยวน
เฝิงหยู่ตอบตกลงทันที แม้ว่าค่าใช้จ่ายของโรงงานผลิตเครื่องยนต์ถือว่าสูงพอสมควร แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่ยอมรับได้ เมื่อรถเหล่านี้ถูกส่งมาถึงประเทศจีน แล้วประกอบตกแต่งขึ้นใหม่ เขาจะมีกำไรหลายล้านหยวนเลยทีเดียว!
เฝิงหยู่ยังบอกกับผู้จัดการหลี่ว่ารถที่ตกแต่งใหม่จะถูกเก็บไว้ชั่วคราวที่โรงงานก่อน เขายินดีจะจ่ายเงินสำหรับการฝากสินค้า และจะขนย้ายรถยนต์ทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน
หลังจากนั้นสองวัน จีหลี่เหลียนเคอโทรศัพท์มาหาเขา แต่มันไม่ใช่ข่าวดี
สิ่งที่เฝิงหยู่ไม่รู้ คือ ในยุคสมัยนี้ สหภาพโซเวียตก็เหมือนกับประเทศจีนก่อนหน้า พวกเขามีนโยบายปิดประเทศ และอนุรักษ์นิยมส่งเสริมความพอเพียง
รถที่เป็นที่นิยมในสหภาพโซเวียตคือ โพโรนาส, ลาด้า และ โวลก้า ส่วนรถนำเข้าจากอังกฤษและรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นมีจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น
แต่จากที่เฝิงหยู่เคยกล่าวเอาไว้ว่าเขาไม่ต้องการรถสัญชาติรัสเซีย นั่นหมายความว่า ต้องเสาะหารถที่นำเข้าจากอังกฤษและรถสัญชาติญี่ปุ่น รถสัญชาติญี่ปุ่นส่วนใหญ่ในสหภาพโซเวียตถูกลักลอบนำเข้า ดังนั้นที่นั่งคนขับจะอยู่ด้านขวามือ ต้องทำการดัดแปลงอีก จึงเหลือแต่รถยนต์ที่นำเข้าจากอังกฤษที่สามารถตอบสนองความต้องการของเฝิงหยู่ได้
เฝิงหยู่รู้สึกค่อนข้างผิดหวัง มีตัวเลือกรถยนต์จากแบรนด์ของประเทศเดียวหรือ? รถยนต์สัญชาติเยอรมัน รถยนต์สัญชาติฝรั่งเศส หรือรถยนต์ยุโรปอื่น ๆ ไม่มีการนำเข้าเลยหรือไง?
พลัน เฝิงหยู่คิดอะไรขึ้นมาได้ สหภาพโซเวียตมีความสัมพันธ์ไม่ค่อยลงรอยกับเยอรมนีและฝรั่งเศส ต่อให้มีการนำเข้ารถยนต์จากสองประเทศนี้ ก็คงมีจำนวนไม่มากนัก แค่รถสัญชาติญี่ปุ่นก็ไม่เป็นไร แต่ไม่รู้ว่าจะเสนอราคาอย่างไรนะสิ
ช่างมันเถอะ แค่รถที่นำเข้าจากอังกฤษก็ได้ มียี่ห้ออะไรบ้างละ? เฝิงหยู่ต้องการทราบว่ามียี่ห้อใดที่เขารู้จักจากชีวิตก่อนหน้านี้หรือเปล่า
หลังจากที่จีหลี่เหลียนเคอบอกเฝิงหยู่เกี่ยวกับยี่ห้อรถยนต์ที่นำเข้าจากอังกฤษ เฝิงหยู่จึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
โรลส์-รอยซ์, จากัวร์, แอสตันมาร์ติน, โรเวอร์, แลนด์โรเวอร์, เบนท์ลี่ย์, และ โลตัส ทุกยี่ห้อเดียวล้วนเป็นยี่ห้อรถหรูที่ขึ้นชื่อในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาเลยไม่ใช่หรือ? แม้ว่ามียี่ห้ออื่นๆมาแย่งตลาด แต่ราคาของรถหรู่ยี่ห้อเหล่านี้กลับไม่เคยแปรเปลี่ยน
"ผมต้องการรถยี่ห้อเหล่านี้ทั้งหมด! ตราบเท่าเครื่องยนต์และส่วนประกอบหลักอื่นๆไม่มีปัญหาอะไร ส่วนจุดอื่นๆก็ช่างมันเถอะ หามาได้เท่าไหร่ก็รับซื้อมากเท่านั้น! " เฝิงหยู่กล่าวอย่างตื่นเต้น
เฝิงหยู่เองก็อยากจะเปลี่ยนรถใหม่เต็มที ลาด้าคันที่ขับอยู่ เก่าจนสมควรกำจัดทิ้ง แล้วเปลี่ยนเป็นรถ โรลส์-รอยซ์, หรือ แลนด์โรเวอร์!
จีหลี่เหลียนเคอจึงบอกเกี่ยวกับราคาของรถยนต์ให้เฝิงหยู่ฟัง เขาได้ติดต่อกับนักธุรกิจที่เชี่ยวชาญด้านรถยนต์ที่นำเข้าจากอังกฤษ อันที่จริง การเซ็นสัญญาครั้งล่าสุดกับเฝิงหยู่ ก็เหมือนกับไปกระทบกับทหารรุ่นที่สองเหล่านี้ จึงทำให้พวกเขารู้สึกอับอายขายหน้า
ดังนั้น ครั้งนี้พวกของจีหลี่เหลียนเคอพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อกู้หน้ากลับคืนมา นักธุรกิจนั้นไม่ต้องการขายรถให้กับพวกเขา เนื่องจากราคาที่เสนอต่ำเกินไป แต่เหล่าทหารรุ่นที่สองของสหภาพโซเวียตกล่าวว่า รถเหล่านี้ใช้เพื่อการทหาร จำต้องขายเท่านั้น ราคาต้องถูก มิฉะนั้น ……
อย่างไรก็ตาม พวกเขาสามารถทำให้ราคาของรถยนต์ลดต่ำถึงที่สุดแล้ว ราคาขายปกติของรถยนต์หรูเหล่านี้อยู่ที่ประมาณ 100,000 ถึง 200,000 รูเบิลแต่รถยนต์มือสองไม่เกิน 60,000 รูเบิล จีหลี่เหลียนเคอรวบรวมรถมาได้มากกว่า 30 คัน ราคารวมทั้งหมดเกินกว่า 1.5 ล้านรูเบิ้ล
เฝิงหยู่ตอบตกลงทันที เขายกเลิกอะไหล่ของเครื่องมือการเกษตร และเปลี่ยนเป็นรถยนต์เหล่านี้แทน จัดส่งมาให้เร็วที่สุด ขาดเหลือเท่าไหร่ เขาจะรีบโอนทันที
เมื่อรถยนต์เหล่านี้ได้รับการตกแต่งใหม่ สินทรัพย์ของเฝิงหยู่จะเพิ่มเป็นสองเท่า!
