ตอนที่5 ฉูเหมิงเหยา
ตอนที่5 ฉูเหมิงเหยา
หลินหยี่ยิ้มพร้อมกับจับมือทักทายประธานบริษัท การทักทายเช่นนี้หลินหยี่ไม่ค่อยจคุ้นชินสักเท่าไหร่ “ท่านฉู ยินดีที่ได้พบครับ”
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินหยี่พบกับลูกค้าที่มีมารยาทดี ... เขาจ้างมาที่ดีเพื่อทำภารกิจพิเศษ สำหรับเขาที่เป็นประธานบริษัทที่ยิ่งใหญ่500อันดับแรกของโลกนั้นได้ทำตัวเสมอภาคกับคนที่แปลกแบบหลินหยี่ได้ นี่มันมารยาทดีจริงๆ
“ท่านหลิน! ผมรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่รบกวนคุณมาก ที่เรียกคุณมาที่นี่” ฉูเพงซานพูดหลังจากลังเลนิดหน่อย
“ไม่เลย ตาเฒ่าหลินบอกผมว่าค่าตอบแทนของงานนี้จะทำให้ผมสุขสบายไปทั้งชาติเลย ผมเคยได้รับแค่200หยวนต่อเดือนสำหรับการขายรองเท้าฟางเท่านั้น นี่มันสุดยอดมากเลย!”
หลินหยี่ตกใจกับมารยาทที่ดีของเขามาก เพราะเขาได้จ่ายเงินเพื่อจ้างหลินหยี่ เขาไม่จำเป็นต้องทำตัวดีขนาดนี้ก็ได้
“รองเท้าฟาง?” เมื่อได้ยินอย่างนี้ ฉูเพงซานก็จ้องมองไปที่หลินหยี่อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าถูกคนแน่ๆ เขากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่? ตาเฒ่าหลินบอกให้เขาทำรองเท้าฟางทุกวันเพื่อเงิน200หยวนหรอ? เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เพราะเขาได้ยินจากตาเฒ่าหลินมาว่า หลินหยี่นั้นได้ช่วยตัวประกันจากแอฟริกานิ ค่าตอบแทนก็น่าจะสูงถึง100ล้านดอลลาร์ แล้วทำไมเขาถึงต้องทำรองเท้าฟางขาย?
“ใช่แล้ว 1คู่ ราคา4หยวน ถ้าผมทำ3หรือ5คู่ต่อวัน ผมก็จะได้200หยวนต่อเดือน” หลินหยี่พยักหน้า แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าตาเฒ่าหลินนั้นไม่ได้จนเลย
ฉูเพงซานติดสินใจที่จะไม่เข้าไปยุ่งในเรื่องของครอบครัวหลินหยี่ “ค่าตอบแทนนายตอนนี้เดือนละ3หมื่นหยวน ส่วนค่าเล่าเรียน และค่ากินค่าใช้ในแต่ละวัน ทางเราจะจ่ายให้เอง ส่วนค่าที่นายต้องเสียเงินเลี้ยงลูกสาวผม หลีฟูจะเป็นคนจัดการให้”
“3หมื่นหรอ! ตาเฒ่าบอกว่าแค่2พันนิ ไม่ใช่หรอ?” ไม่มีทาง งานนี้ได้ค่าแรงสูงมาก? ไม่อยากจะเห็นหน้าตาเฒ่าหลินเลย หากรู้ถึงค่าตอบแทนที่ได้รับนี้ “เดี๋ยวนะครับ คุณฉู ผมไม่เข้าใจ ค่าเล่าเรียน? เงินที่ใช้เลี้ยงลูกสาว คืออะไรกัน?”
หลินหยี่งงมาก ท่านประธานพูดถึงเรื่องอะไร? แล้วนี่เป็นภารกิจอะไรกันแน่?
“โอ้! ตาเฒ่าหลินไม่ได้บอกหรอกหรอ? ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ตามผมมาสิ เดี๋ยวจะบอกรายละเอียดให้” ฉูเพงซานชวนด้วยรอยยิ้มและก็เดินไปที่ลิฟท์พร้อมๆกับหลินหยี่
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามฉูเพงซานเป็นนายจ้างของหลินหยี่แล้วในตอนนี้ และค่าตอบแทนมันก็ไม่ได้ต่ำสะด้วย หลินหยี่รู้สึกว่าท่านประธานกำลังพูดเรื่องไร้สาระ เพราะว่างานนี้มันต่างกับงานที่เขาเคยทำมา
เมื่อออกจากลิฟต์ หลินหยี่ก็พยายามจะเดินให้ช้าลงเพื่อตามท่านฉู แต่ท่านฉูเพงซานก็ยืนยันว่าให้มาเดินข้างๆกัน
หลินหยี่คิดในใจว่านี่มันแปลก ชายคนนี้ทำตัวสนิทสนมมากกว่านายจ้างกับลูกจ้าง แต่หลินหยี่ก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อไป
ห้องทำงานของฉูเพงซานนั้นกว้างถึง200ตารางเมตร และอยู่สูงสุดของตึกระฟ้า ด้านหนึ่งข้างกำแพงเป็นหน้าต่างขนาดใหญ่ที่เปิดกว้างเพื่อให้แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา
หลีฟูได้เดินออกจากห้องทันที เมื่อเขามาส่งทั้งสองในห้องทำงานได้แล้ว เขาขอให้เลขานุการหน้าห้องเตรียมชาให้เรียบร้อย
“คุณหลิน อยากจะดื่มอะไรมั้ย?” เลขานุการเสียวหยู่ได้ยินมาจากหลีฟูว่าหลินหยี่ชื่ออะไร
“ขอน้ำเปล่า” หลินหยี่เป็นคนที่ชอบดื่มน้ำเปล่ามากตั้งแต่ที่บ้านเขาแล้ว ดังนั้นในตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกัน
เสียวหยู่ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำตอบนั้น แต่เธอก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ได้เลย รอสักครู่นะ” เธอไม่จำเป็นต้องถามท่านประธาน เพราะว่าท่านก็ดื่มเหมือนเดิมทุกวัน
“คุณหลิน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หลีฟูจะมอบงานให้นายคือ งานไปเป็นนักเรียนเกรด12ที่โรงเรียนซงชาน นายจะได้เป็นนักเรียนที่เรียนห้องเดียวกับลูกสาวของผมที่ชื่อว่า ฉูเหมิงเหยา นายจะไปโรงเรียนพร้อมเธอกลับพร้อมเธอ นายจะดูแลเธอเสมอเมื่อเธอต้องการ และยังเป็นติวเตอร์ให้เธออีกด้วย หรือพูดง่ายๆก็คือนายจะเป็นเพื่อนของเธอ ในปีนี้งานผมยุ่งมาก เลยไม่ค่อยมีเวลาไปทำหน้าที่เป็นพ่อที่ดีให้เธอ ดังนั้นผมจึงอยากหาใครสักคนมาทำให้เธอมีวันทีดีขึ้น ... และเหตุผลที่ผมเลือกคุณมาก็เพราะคุณมีอายุเท่าๆกับลูกสาวของผม และผมมั่นใจได้ว่าคุณกับลูกผมจะสนิทกันได้” ฉูเพงซานกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม
หลินหยี่ตกใจมาก ใครสักคนเพื่อเติมเต็มให้เธอ? ทั้งสองจะสนิทกันได้? เดี๋ยวนะ นี่เป็นภารกิจที่ผมฝึกมาตลอดชีวิตหรอ? นี่รู้สึกเหมือนกำลังจะแต่งงานเลย! แล้วเธอหล่ะ? หลินหยี่ไม่อยากจะแต่งงาน!
“คุณหลิน คุณโอเคไหม?” ฉูเพงซานดูเหมือนจะเข้าใจดีเมื่อเห็นสีหน้าของหลินหยี่ “ผมนึกว่าคุณจะรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย?”
“ท่านฉู กรุณาเรียกผมว่าหลินหยี่ได้มั้ย เรียกว่าคุณหลินแล้วมันแบบว่า...” หลินหยี่ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “เอาตรงๆเลยนะ ผมก็ไม่รู้ว่าผมต้องมาทำอะไรที่นี่ ตาเฒ่าหลินบอกแค่ว่านี่เป็นภารกิจสำคัญมาก และหากทำสำเร็จจะสุขสบายไปตลอดชาติ”
“สุขสบายตลอดชาติ?” ฉูเพงซานกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะขำอย่างเสียงดัง “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ตาเฒ่าหลินไม่ได้โกหก นายทำงานนี้ได้ นายก็จะได้รับค่าตอบแทนจนสุขสบายไปตลอดชีวิต”
“เอ่อ...” หลินหยี่ยังไม่เข้าใจว่าเขาต้องทำอะไรกันแน่ “แล้วภารกิจจริงๆของผมคืออะไร?”
“อย่าพึ่งสนใจถึงขั้นนั้นเลย! นายแค่ไปโรงเรียนกับลูกสาวผม เพื่อป้องกันเธอจากพวกอันธพาลก็พอ” ท่านประธานฉูได้อธิบาย
“ไปโรงเรียนกันเธอ และเป็นพี่เลี้ยงของเธอสินะ?” นี่เป็นความคิดเดียวที่แล่นเข้าหัวของหลินหยี่
“ก็ใช่ ... ประมาณนั้นแหละ” ฉูเพงซานเห็นด้วยและพยักหน้า โดยไม่รอช้าเขาก็พูดมาว่า “นี่เป็นเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับโรงเรียนซงชาน เอาไปทำความคุ้นเคยไว้ส้ะ”
หลินหยี่พยักหน้าทำอะไรไม่ถูกและหยิบเอกสารข้อมูลขึ้นมา นี่ไม่ใช่สุดยอดภารกิจงั้นหรอ? บ้าเอ้ย ตาเฒ่าหลิน!
นี่เป็นเหมือนตอนภารกิจที่แอฟริกาเลย ตาเฒ่าบอกว่าแค่เป็นภารกิจช่วยใครสักคน แต่จริงๆแล้วต้องช่วยเป็นกลุ่มใหญ่หลายคนเลย
หลินหยี่ยักไหล่ ยังไงนี่ก็ได้รับค่าตอบแทนสูง และยังอันตรายน้อยอีกด้วย เป็นบอดี้การ์ดให้หญิงสาวที่ร่ำรวย... อย่างไรก็ตามหลินหยี่คิดว่านี่เป็นภารกิจง่ายๆเพื่อฆ่าเวลา
โรงเรียนซงชานถูกเรียกว่าเป็นโรงเรียนแรก แต่มันก็ได้กลายเป็นโรงเรียนเอกชนมานานแล้ว และชื่อของโรงเรียนก็ไม่ได้ถูกเปลี่ยนไปหลังจากที่ถูกซื้อ บริษัทเพงซานได้ถือหุ้นอยู่33%
ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมหลินหยี่สามารถเข้าเรียกได้ แม้ว่าเขาไม่เคยเข้าเรียนมาก่อน
“ผมเข้าใจแล้วหล่ะ ผมจะทำให้ดีที่สุด” หลินหยี่พยักหน้าขณะที่เปิดดูเอกสารนี้ไปเรื่อยๆ
“แน่นอนว่า อารมณ์ของเหมิงเหยานั้นไม่ค่อยแน่นอน แต่เธอก็เป็นเด็กดี” ฉูเพงซานยิ้มนิดหน่อยขณะที่พูด “ผมมั่นใจว่าคนที่มากความสามารถแบบคุณจะเข้ากับเธอได้แน่นอน”
เข้ากับเธอได้แน่นอน? ไม่หล่ะขอบคุณ นี่ไม่ใช่การหาแฟน แต่เป็นการเข้ากับผู้หญิงที่รวยให้ได้? “ผมจะพยายาม”
ฉูเพงซานรู้ดีว่านั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ใช้ในการจบบทสนทนา และก็เรียกหลีฟูที่อยู่ข้างนอกทันที “หลีฟู โรงเรียนใกล้เลิกแล้วนิ! นายจะไปรับเธอกลับบ้านใช่มั้ย? คุณหลินต้องการจะรู้ว่าโรงเรียนเป็นอย่างไร”
“ท่านฉู เรียกผมว่าหลินหยี่เถอะ คุณหลินมันดูสูงส่งเกินไป” หลินหยี่พูด
“ก็ได้ ผมจะเรียกคุณว่าหยี่ และนายก็ห้ามเรียกผมว่าท่านฉูด้วยละ เรียกว่าลุงฉูก็ได้” ฉูเพงซานพยักหน้า
หลินหยี่ก็พยักหน้าตกลงก่อนจะตามหลีฟูไปที่ลิฟต์เพื่อไปยังลานจอดรถ
