ตอนที่ 53 เวลาที่จำกัด

“พี่สู้เขารีบกว่านี้พี่ตอนนี้มันเหลือห้านาทีแล้ว”

ผมใช้เวลาหาหากุญแจไปเกือบห้านาทีแล้ว มันเป็นกุญแจไหนกันเนี่ยแน่ แล้วห้องขังมันไม่ได้มีน้อยๆด้วยนะมันมีเยอะมากเลย ผมนะทำยังไงดีล่ะผมจะหาทันไหมนะ

“พี่กำลังทำอยู่อย่าเร่งพี่สิ” ตอนนี้เหลือไม่กี่ดอกแล้วแต่เวลามันจะพอให้ผมไหม

“เหลืออีกสองนาที” สองนาทีสุดท้ายเองหรอผมเหลืออีกห้าดอก มันต้องทันสิสองนาทีสุดท้ายกับอีกห้าดอก ตอนนี้ไปแล้วเหลือสี่ สาม สอง หนึ่ง!! //เอี๊ยด// กุญแจดอกสุดท้านไขไปพร้อมกับเสียงของประตูที่กำลังจะเปิดเข้ามา ไม่ทันแล้วหรอเนี่ยเราผมหันไปประตูที่เปิดออกอย่างช้าๆ นี่ผมจะต้องโดนเธอฆ่าใช่ไหมหรือไม่ก็โดนเธอไม่ทรมานแน่เลย

“หลับตาทำไมฉันมาช่วยคุณแล้วคุณอดัม คุณเป็นยังไงบ้างบอกฉันมาเธอได้ทำอะไรคุณบ้างหรือเปล่า”

เสียงแบบนี้มันเสียงของสวรรค์ชัดๆเลยแสดงว่าคุณแมสมาช่วยผมแล้วแน่ๆ

“คุณแมสผมคิดถึงคุณมากเลย” ผมลุกเข้าไปกอดเธอเอาไว้แน่น ด้วยความที่ลืมตัวแบบว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่พอเวลาผ่านไปไม่นานมากนักผมก็พึ่งเข้าใจว่าผมไม่น่าไปทำแบบนั้น ผมลืมตัวมันก็เลยทำให้ผมเขินเวลาที่ผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

“เอิ่มยังไงก็ช่วยเหลือเด็กพวกนี้กันเถอะนะครับ ต้องพากลับออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”

เธอพยักหน้าให้กับผมก่อนจะเริ่มเอากุญแจไปไขที่ละห้องๆ เหมือนเธอจะรู้ว่าดอกไหนเป็นดอกไหนเลยสุดยอด

“พี่ข้างหลังของพี่มาแล้วครับ”

เมื่อเสียงของน้องแว่นได้พูดขึ้นผมก็จำได้แล้วว่าเธอจะต้องมาแน่ๆ เพราะตอนนี้มันเกิดเวลาแล้วด้วย ผมรีบหันหลังไปในทันทีแต่มันก็หันไม่ทัน เธอจับผมล็อกเอาไว้แน่นก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างดัง

“จะพาคู่ของฉันไปไหนยัยผอมแห้งฉันไม่มีวันให้ผู้ชายคนนี้ไปกับแกหรอกนะ”

เดี๋ยวก่อนมันหมายความว่ายังไงไอ้คำว่าคู่เนี่ย มันหมายความว่าอะไรกันแน่ผมไม่เข้าใจ

“ยังไงก็ปล่อยเขาไปเพราะเขาไม่ใช่ของเธอ เธอลืมหรือเปล่าว่าเธอกำลังโดนอะไรมา เธอได้สัญญากับรัฐทั้งห้าเอาไว้แล้วนะ อย่าคิดว่าจะรอดออกไปจากรัฐทั้งห้าได้”

รัฐทั้งห้าคืออะไรกันแน่ผมไม่เข้าใจ หรือว่าเธอกับคุณแมสจะรู้จักกันหรอ

“ฉันไม่สนหรอกนะถ้าอยากจะได้เขาไปแกก็เข้ามาหาฉัน มาเอาเขาไปจากฉันเองสิ ฮี่ ฮี่”

นี่มันเกิดอะไรขึ้นผมงงไปหมดแล้ว แต่ที่รู้ๆเธอปิดประตูขังคุณแมสเอาไว้ในนั้นเสียแล้ว ช่วยผมด้วยคุณแมสสส