ตอนที่ 52 กุญเเจดอกนั้น

สิ่งที่ผมเห็นอยู่ข้างหน้าเลยก็คือกุญแจที่ตกอยู่ตรงพื้นพอดี มันน่าจะเป็นกุญแจที่เอาไวไขออกจากห้องกรงนี้แน่ๆ แต่มันอยู่ไกลเกินที่ผมจะเอื่อมไปผมควรจะทำยังไงดีล่ะ

 

“พี่นั่นมันกุญแจใช่ไหม พวกเราจะได้ออกไปจากที่นี่แล้วสิ”

 

เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นออกมา ทุกคนกำลังจะเฮแต่ผมต้องบอกให้ทุกคนหยุดเสียงเฮนั่นเอาไว้ก่อน เพราะถ้าเกิดเฮกันเสียงดังมีหวังผู้หญิงอ้วนคนนั้นรู้แน่ว่าเธอหลงทำกุญแจตกเอาไว้ ตอนนี้เธอยังไม่รู้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้วแต่ก็ยังประมาทไม่ได้ เพราะว่าเธออาจจะรู้ตัวก่อนเวลามีน้อยนิดในการคิดคำตอบในหัวของตัวเอง คิดวิธีการมาวิธีที่เอากุญแจดอกนั่นมาให้ได้

 

“ตอนนี้ทุกคนเงียบก่อนอย่าเสียงดังเด็ดขาดเดี๋ยวผู้หญิงคนนั้นจะรู้ตัวได้ ตอนนี้เราต้องเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วก็ทำให้มันเป็นเหมือนเดิมด้วย”

 

เด็กๆทุกคนเงียบตามที่ผมบอก บางคนร้องไห้กลบเกลื่อนซึ่งเด็กพวกนี้ฉลาดมากเลยล่ะ

 

“เราจะต้องหาวิธีช่วยกันเอากุญแจดอกนั้นให้ได้ ทุกคนมีอะไรที่สามารถยื่นไปเอากุญแจได้หรือเปล่า มีไหมมีอะไรติดมากับตัวบ้างไหม”

 

ทุกคนพยายามหาของที่หาได้มองไปรอบๆเอาของโยนมาให้กับผม แต่มันใช้ไม่ได้สักอันเลย ผมจะต้องดูด้วยว่าเธอจะมาเก็บจานหรือมาเอาของตอนไหน

 

“แล้วน้องๆรู้หรือเปล่าว่าเธอจะกลับมาเก็บของๆเธอตอนไหน”

 

ผมลองถามเด็กๆดูเพราะบางคนผมคิดว่าเด็กๆอยู่นานแน่ๆ

 

“สำหรับผมคิดว่าไม่น่าจะเกิดสามสิบนาทีหรือครึ่งชั่วโมงครับ เพราะว่าผมคอยดูนาฬิกาของผมตลอดเวลาเจ๊อ้วนคนนั้นมา”

 

เด็กใส่แว่นพูดขึ้นก่อนจะมองไปที่นาฬิกาของน้องเขา ฉะนั้นเวลาจะต้องถูกจับณตอนนี้เป็นเวลาสามสิบนาทีสินะ

 

“น้องจับเวลาเอาไว้เลยสามสิบนาทีพี่จะหาทางออกจากที่นี่ให้กับพวกน้องเอง”

 

น้องแว่นพยักหน้าให้กับผมก่อนที่จะเริ่มจับเวลาที่นาฬิกาของตัวเอง ผมมองไปรอบๆแล้วหาของที่สามารถช่วยผมได้ จนผมมองไปที่จานกระดาษที่เขาเอาไว้ใส่อาหารก่อนจะพบว่ามันน่าจะช่วยอะไรผมได้เยอะเลย

 

“น้องๆพี่ขอจานกระดาษสักสี่ห้าใบหน่อยได้ไหม พี่มีวิธีแล้วยังไงก็โยนมาให้พี่หน่อยก็แล้วกัน”

 

ทุกคนต่างโยนจานกระดาษมาให้กับผม จนทุกอย่างมันครบแล้วผมจึงเริ่มบิดมันให้เป็นเกลียว ก่อนจะเริ่มมีดใส่กันแล้วพันกันให้เข้ากัน มันก็จะออกมาเป็นเหมือนไม้ก่อนทำหัวของมันให้เป็นเคียวอาไว้เกี่ยวกุญแจได้

 

“อีกกี่นาทีน้องแว่น” ผมถามน้องแว่นคนนั้น น้องมองไปที่นาฬิกาของตัวเองก่อนจะหันกลับมาหาผม

 

“ตอนนี้เหลือสิบนาทีครับพี่ สู้เขานะผมรู้ว่าพี่ทำได้ครับ”

 

ผมเอาไม้เกี่ยวกุญแจมาอย่างช้าๆเพราะกลัวมันหลุด เมื่อได้ก็สะบัดมันมาจนมาที่หน้ากรงขังของผม แต่กุญแจไขมันเยอะมากผมจะต้องหากุญแกกรงของตัวเองให้เจอภายในสิบนาที ต้องเร็วกว่านี้!