ตอนที่ 100 คิดว่ามันจะใกล้ๆ

“ไหนบอกไม่ไกลไงครับนี่มันก็นานมากแล้วนะครับ ทำไมเรายังไม่เจอตัวโซอิอีกล่ะครับ”

 

เหมือนว่าทุกคนจะดูเหนื่อยกับการเดินทางมาก เหงื่อท่วมเนื้อท่วมตัวไปหมดเลย เพราะป่ามันชื้นอาการร้อนอีก

 

“หนทางมันก็ไม่ไกลมากหรอกทนต่อไปอีกนิดหน่อยนะเพื่อคนที่นายรัก ฉันเชื่อว่นายจะทนได้ถึงแม้อากาศมันจะร้อนมากเลยก็เถอะ”

 

จะเป็นลมตายกันอยู่แล้วแต่ก็พูดปลอบใจของตัวเองไปอย่างนั้นแหละ ปลอบใจทุกๆคนด้วยจะได้ไม่ท้อกัน

 

“ฉันว่าเราพักก่อนดีกว่าไหมรู้สึกว่าทุกคนจะไม่ค่อยไหวกันแล้วนะ แฮกๆ”

 

หอบขนาดนั้นฉันว่าน่าจะทำตามที่เลย์บอกจะดีกว่า เกิดเป็นอะไรกันขึ้นมาจริงๆมันอาจจะยาก

 

“งั้นเราก็นั่งพักตรงนี้กันก็แล้วกันนะ แล้วก็ดื่มน้ำที่เราเตรียมมาซะจะได้ไม่กระหายน้ำ”

 

ทุกคนแบ่งๆน้ำกันดื่มให้มันท่วนหน้าก่อนจะใช้เวลาที่เหลือไม่มากนักในการพักเหนื่อย แต่ถึงจะพักให้หายยังไงมันก็ร้อนเกินกว่าจะพักได้ ฉันก็ว่าอยู่ว่าทำไมไม่เห็นมีสัตว์ประหลาดหรือตัวอะไรที่น่ากลัวอยู่เลย อาจจะเป็นเพราะมันร้อนมากแบบนี้ก็เลยทำให้พวกสัตว์ประหลาดไม่อยู่ที่บริเวณนี้กัน ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะควรจะอยู่แบบนี้ต่อไป มันก็เหมือนไม่ได้พักอยู่ดีแถมเสียน้ำด้วยอีกต่างหาก

 

“ผมรู้สึกทนไม่ไหวแล้วครับมันร้อนมากกว่านรกที่ไปเสียอีก”

 

มาคาโอหน้าซีดเหลือเกินเหมือนเขาจะไม่ไหวแล้ว ตาของเขาโลยลาเป็นที่สุดที่เขาเป็นแบบนี้มากกว่าเพื่อน เพราะเวทย์ที่เขาใช้เป็นเวทย์ของไฟมันทำให้เขาร้อนมากกว่าคนปกติ หรือปีศาจกว่ามากเลย ทำยังไงดีล่ะฉันคงจะต้องหาทางช่วยมาคาโอแล้ว แต่ฉันจะทำยังไงดี

 

“ใจเย็นๆก่อนนะฉันจะหาวิธีช่วยอยู่ อย่าพึ่งเป็นอะไรเข้าใจไหมมาคาโอ”

 

พอฉันพูดจบมาคาโอก็ทรุดลงไปฉันรีบจับเขาเอาไว้ในทันที

 

“ตื่นก่อนมาคาโอ ตื่นก่อนมาคาโออย่าพึ่งเป็นอะไรไป เลย์ ดาโล่ มาดูมาคาโอที”

 

ฉันเรียกทุกคนให้มาช่วยพยุงมาคาโอเอาไว้ก่อน เหงื่อของเขาท่วมตัวเต็มไปหมด

 

“ไม่ไหวแน่มาคาโอเป็นแบบนี้ เราจะต้องรีบเดินออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด”

 

การที่จะออกไปจากที่นี่มันเป็นระยะทางที่ยาวไกลเหมือนกันนะ ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะเดินออกไปจากที่นี่ทันเวลาน่ะสิ มันต้องหาทางที่จะช่วยมาคาโอให้หายร้อนเสียก่อน ฉันควรทำยังไงคิดสิๆ...ใช้เวลาอยู่สักพักก่อนที่ฉันจะนึกขึ้นได้ว่าพลังของฉันสามารถช่วยมาคาโอได้นี่นา

 

“เดี๋ยวก่อนฉันหาวิธีแก้ไขได้แล้วนะ ยังไงก็วางเขาลงกับพื้นก่อนก็แล้วกัน”

 

ทุกคนได้วางมาคาโอลงอย่างเบามือก่อนจะมองดูท่าทีของฉัน ฉันนั่งลงข้างๆเขาแล้วก็มองไปที่คนอื่นๆ

 

“มานั่งด้วยกันสิมาเร็ว” ทุกคนต่างพากันนั่งข้างๆกัน ฉันหลับตาลงแล้วนึกถึงพลังของฉัน ก่อนจะใช้พลังน้ำแข็งของฉันให้กลายเป็นไอน้ำที่เย็นสบาย เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้นก็ต่างเบิกตากว้างแล้วยิ้มออกมาในทันที

 

“ฉันลืมคิดไปเลยว่ามีพลังของเบอร์รินที่จะช่วยชีวิตของเราเอาไว้นี่นา เย็นสบายมากเลยนายรอดแล้วมาคาโอ”

 

ทุกคนต่างดีใจที่เห็นว่าพลังของฉันสามารถช่วยพวกเขาได้ ยังไงก็ถือว่าเราช่วยชีวิตคนในทีมได้แล้วล่ะ